Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΔΕΙΝΑ(από το ανακαλυφθέν χειρόγραφο του Μοτόβιλωφ)

Νικόλαος Αλεξάν. Μοτοβίλωφ (1808-1879)
Ό Νικόλαος Μοτοβίλωφ γεννήθηκε το 1808 στην επαρχία Σιμπίρσκ. Οί γονείς του ήσαν ευσεβείς χριστιανοί.Ή μητέρα του οδήγησε τον μικρό υιό της στον στάρετς Σεραφείμ όταν ακόμη ήταν 6 ετών. Σε ηλικία 22 ετών αρρώστησε βαρεία καί για τρία χρόνια υπέφε¬ρε χωρίς ελπίδα θεραπείας από τους ιατρούς.Τον Σεπτέμβριο του 1831 ήλθε από την επαρχία του Σιμπίρσκ στον στάρετς Σεραφείμ στο Σάρωφ ό ό¬ποιος καί τον θεράπευσε θαυματουργικά με την προ¬σευχή του.Στον άγιο Σεραφείμ ό Κύριος καί ή Αγία Μητέρα του απεκάλυψαν όλη την ζωή του Μοτοβίλωφ από την γέννηση ως τον θάνατο του, καί του φανέρωσε το μέλλον του καί της Ρωσίας.Οπλισμένος με τίς οδηγίες του αγίου Σεραφείμ ό Μοτοβίλωφ επήγε για το Βορόνεζ στον ενάρετο Επί¬σκοπο Αντώνιο... Ευρισκόμενος εκεί τον πληροφόρησε ό Σεβασμιότατος ότι έκοιμήθη ό Στάρετς Σεραφείμ, οπότε με μεγάλο πόνο ψυχής ό Νικόλαος Μοτοβίλωφ αναχώρησε για το Σάρωφ. Έφθασε εκεί δυο ημέρες μετά τον ενταφιασμό του στάρετς Σεραφείμ. Εκεί αργότερα βρήκε εκ μέρους του στάρετς ένα επιθανάτιο μή¬νυμα: «Πέστε του πώς αυτό πού ελπίζει να αποκτήσει δεν είναι γι' αυτόν. Μια άλλη του προορίζεται».Ό Νικόλαος Μοτοβίλωφ παρ' όλη την γενναιόδωρη φύση του, την αφοσίωση του στην Παναγία από ευγνωμοσύνη για τη θεραπεία του, την προσκόλληση του στον άγιο Σεραφείμ του οποίου ήταν φίλος και «ταπεινός υπηρέτης» καί «τροφός» της «κοινότητος» του Ντιβέγιεβο, αγαπούσε τίς περιπλανήσεις με το έλ¬κηθρο, όσο καί τα μακρινά προσκυνήματα. Καίτοι ό κόσμος τον τραβούσε καθόταν πολλούς μήνες στο Ντιβέγιεβο καί πήγαινε μόνο στην εκκλησία.
Κατά την διάρκεια μιας πολυήμερης παραμονής του στο Ντιβέγιεβο γνώρισε την Ελένη Μελιούκωφ, ανεψιά των μοναζουσών Παρασκευής καί Μαρίας πού ανατράφηκε από την παιδική της ηλικία στο μονα¬στήρι. Ό πλούσιος καί ευγενής Μοτοβίλωφ παντρεύ¬τηκε αυτή την κοπέλα από αγροτική οικογένεια καί την έφερε στα κτήματα του στο Σιμπίρσκ. Με αυτόν τον γάμο διατηρήθηκαν καί αυξήθηκαν οί δεσμοί πού τον ένωναν με τον στάρετς Σεραφείμ καί την Κοινό¬τητα του Ντιβέγιεβο.Προς το τέλος της ζωής του ό Νικόλαος Μοτοβίλωφ, βλέποντας παντού μέσα στον κόσμο το πνεύμα το κοσμικό του αντίχριστου, πραγματοποιούσε συ¬χνότερα μακρινά προσκυνήματα σε αγιασμένα μέρη της τεράστιας Ρωσίας.Ένα μήνα πριν από το θάνατο του, ό Μοτοβίλωφ είδε ένα όνειρο πού το διηγήθηκε στη γυναίκα του. Ή Βασίλισσα του Ουρανού του παρουσιάσθηκε καί του υποσχέθηκε πώς σε λίγο θα τον οδηγούσε σ' ένα προσκύνημα, μέσα σε μια άγνωστη περιοχή, όπου θα του γνώριζε αγίους, για τους οποίους δεν είχε ποτέ ακού¬σει να μιλούν.
Μετά άπ' αυτό το όνειρο οί δυνάμεις του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν. Πέθανε ειρηνικά στα κτήματα του στο Σιμπίρσκ στις 17 Ιανουαρίου του 1879 σε ηλικία 71 ετών, καί ενταφιάσθηκε στο Ντιβέγιεβο, όπως το είχε προβλέψει ό στάρετς Σεραφείμ. Μετά τον θάνατο του Μοτοβίλωφ ή σύζυγος του Ελένη ήλθε καί πάλι στο μοναστήρι, όπου είχε περάσει τα παιδι¬κά και τα νεανικά της χρόνια, καί έγινε μοναχή.Ή διήγηση της συνομιλίας του πατέρα Σεραφείμ με τον Μοτοβίλωφ, κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1903, την ήμερα πού ανακηρύχθηκε άγιος. Θάλεγε κανείς πώς, από τον ουρανό ψηλά, ό στάρετς δημοσίευσε ό ίδιος το έσχατο μήνυμα του.
http://www.gonia.gr/gonia.php?article=919&page=4

{Είναι θέλημα Θεού να πληροφορηθεί ο κόσμος μας, των εσχάτων καιρών, την αίσθηση των βασάνων που θα έχουν όσοι καταδικασθούν στα αιώνια δεινά, και πως θα συμμετέχουν σ’ αυτά όχι μόνο με την ψυχή, αλλά και με το σώμα τους. Για τον λόγο αυτό παραθέτομε περικοπές από το νέο-ανακαλυφθέν χειρόγραφο του Νικολάου Μοτοβίλωφ (1808-1879), με περιεχόμενο την αυτοβιογραφία του, στο οποίο υπάρχουν πράγματι πολλές αποκαλύψεις για τα χρόνια μας και για αυτά που έρχονται.Στο βιβλίο «Αποκαλυπτικό υπόμνημα», έκδοση Ορθοδόξου Κυψέλης Δεκ. 2005, ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ο άγιος Αντώνιος του
Βορόνεζ και άλλοι άγιοι, εξηγούν στον ίδιο το Μοτοβίλωφ αλλά έμμεσα και σε μας, ότι οι πιστοί άνθρωποι των εσχάτων καιρών θα πάσχουν,δυστυχώς, οι περισσότεροι από ψυχικές ασθένειες δαιμονικής προέλευσης, που θα είναι ανακατεμένες με θεϊκές πνευματικές παρακλήσεις μέσα στην ζωή τους. Κανείς από τους άλλους ανθρώπους
δεν θα μπορεί να ξεδιακρίνει τι είναι εκ Θεού και τι όχι. Όσοι υπομείνουν αυτή την κατάσταση, με τρόπο θεάρεστο, θα σωθούν. Ο ίδιος ο Κύριος αποκάλυψε στον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ ότι, αν και δεν οφειλόταν αυτό σε αμαρτίες του Μοτοβίλωφ, παραχώρησε να ενοικήσει σ’ αυτόν, για ένα διάστημα, ένα πολύ ισχυρό δαιμονικό
πνεύμα, για να γίνει τύπος των ανθρώπων του μέλλοντος, που θα πάσχουν με παρόμοιο τρόπο. Αυτό το πονηρό πνεύμα δημιούργησε καταστάσεις Κολάσεως, που έζησε και περιγράφει ο ίδιος ο παθών Μοτοβίλωφ, ο οποίος όμως δεχόταν κατά διαστήματα θεϊκή παρηγοριά.}
Η αίσθηση της γέεννας του πυρός.
«Μετά ο άγιος Μητροφάνης έδωσε εντολή στον Επίσκοπο Αντώνιο να με διαβάζει, πράγμα πού αυτός ανέθεσε στον πνευματικό του, τον πατέρα Βαρλαάμ. Αλλά πρώτα απ’ όλα μου είπαν να κάνω αγιασμό και να διαβάσω παράκληση στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Παρακάλεσε να το κάνει ο εφημέριος του ναού των Αγίων Αρχαγγέλων. Και όταν τελειώσαμε την παράκληση και τον αγιασμό ο δαίμονας άρχισε τόσο πολύ να με καίει που στην επιδερμίδα μου άρχισε να εμφανίζεται η καπνιά, ώστε αναγκαζόμουν να αλλάζω συχνά,
επειδή τα ρούχα μου γρήγορα γίνονταν μαύρα. Η καπνιά έβγαινε μαζί με τον ίδρωτα γι’ αυτό έπρεπε πολλές φορές την ημέρα να πλένω το πρόσωπο μου, γιατί αλλιώς γινόμουν σαν Αιθίοπας». (από τη σελ. 61) «Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψω και δεν μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου τα βάσανα που υπέφερα, που ήταν σαν τα αιώνια βάσανα. Αυτά κράτησαν τρεις μέρες και τρεις νύχτες, και δεν θα τα άντεχα αν δεν μου έδινε δύναμη ο Θεός. Όλα αυτά τα τρία εικοσιτετράωρα δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι.
Έπρεπε να τρώω και να πίνω λόγω της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης που δεν μπορεί να ζει χωρίς τροφή και νερό. Όμως αυτά που έτρωγα και έπινα χάνονταν μέσα μου σαν μέσα στην άβυσσο και αισθανόμουν νηστικός, και όλο αυτό τον καιρό κάποιος αόρατος αλλά καλός και πολύ συμπαθητικός μου μιλούσε με τρυφερή και ήρεμη φωνή. Και τώρα που γράφω αυτά, στις 12 Αυγούστου του 1861, την παραμονή της ανακομιδής των τιμίων λειψάνων του αγίου Τύχωνα του Ζαντόνσκ, μου φαίνεται πως ήταν η φωνή του μεγάλου Γέροντα πατρός Σεραφείμ, ο όποιος συχνά εμφανιζόταν στον Επίσκοπο Αντώνιο για να τον καθοδηγεί {για τη σωτηρία του Μοτοβίλωφ εννοείται, και τη θεραπεία του}...» (από τη σελ. 62)«Αυτά είναι τα βάσανα που θα προκαλεί η άσβεστη φλόγα της Κολάσεως η οποία θα καίει τους αμαρτωλούς χωρίς οι ίδιοι να καίγονται. Απ’ αυτή την φλόγα υπέφερε ο πλούσιος (του Ευαγγελίου) και αυτή του προκαλούσε δίψα που δεν μπορούσε να ικανοποιήσει, γι’ αυτό και παρακαλούσε τον φτωχό Λάζαρο, που στην γήινη ζωή του ήταν φτωχός, όμως στη ζωή του μέλλοντος αιώνα ήταν πλούσιος και αναπαυόταν στους κόλπους του Αβραάμ. Τον παρακαλούσε ο πλούσιος να του δώσει έστω και μία σταγόνα
νερό να δροσιστεί, αλλά αυτό ήταν αδύνατον διότι όταν ζούσε στη γη δεν φρόντισε να τηρήσει τις εντολές του Κυρίου και να φυλάξει το νόμο του Θεού. Αφού δεν το έκανε σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή, γι’ αυτό και στερήθηκε των αγαθών της ζωής του μελλοντικού αιώνα. Εδώ στη γη σπέρνουμε καλό και κακό, ενώ εκεί θα
είναι ο καιρός να μαζέψουμε τους καρπούς, και ο καθένας θα λάβει αυτά που του αξίζουν. Τώρα ο Θεός μου δίνει να δοκιμάσω τι στην πραγματικότητα θα είναι η φλόγα της Κολάσεως. Εγώ, άνθρωπος που έχει πτυχίο πανεπιστημίου, πρέπει να το δοκιμάσω στον εαυτό μου για να πω κάποτε στους συναδέλφους μου τους επιστήμονες
Μαρτυρία για τα αιώνια δεινά σελ. 2 / 5 ,ιδίως σ’ αυτούς που σπουδάζουν σε θεολογικές σχολές και ετοιμάζονται να γίνουν κληρικοί, αρχιμανδρίτες και ιεράρχες, να τους πω, ότι τα βάσανα που θα προκαλεί η φλόγα της κολάσεως δεν θα είναι μόνο βάσανα συνειδήσεως. Όχι μόνο από λύπη και ντροπή για τις αμαρτίες τους θα
υποφέρουν οι αμαρτωλοί αλλά και από πραγματικούς σωματικούς πόνους.
Διότι κατά την ανάστασή μας από τους νεκρούς εμείς θα λάβουμε την ίδια
σάρκα που έχουμε και τώρα, που λάβαμε από την μητέρα μας και τον πατέρα
μας... (από τη σελ. 63)
«Ψέματα λένε οι μοντέρνοι θεολόγοι {αναφέρεται στους Ρώσους, αν
και άρχισαν να εμφανίζονται και στην Ελλάδα τέτοιες ιδέες}, ότι δεν θα
αναστηθούμε με την ίδια σάρκα, και μ’ αυτά που λένε καταστρέφουν τους
ανθρώπους που δεν είναι σταθεροί στην πίστη. Και αν αυτοί οι θεολόγοι δεν
μετανοήσουν δημόσια για να διορθωθούν και να επιστρέψουν στην αληθινή
πίστη και οι άνθρωποι τους οποίους αυτοί έχουν αποπλανήσει, τότε οι ίδιοι
αυτοί οι θεολόγοι θα δοκιμάσουν ίδια με τα δικά μου ή και χειρότερα βάσανα.
Μέσα μου φλεγόταν η φλόγα της Κολάσεως αλλά εγώ δεν καιγόμουν. Όμως για να είναι φανερά τα σημεία, έκανε ο Θεός, για να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι ότι η φλόγα αυτή είναι πραγματική, να βγάζει το σώμα μου καπνιά...»
«Όλα αυτά τα διηγήθηκα λεπτομερώς στον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο και αυτός μου έδωσε την έξης εντολή: να τα φυλάξω αυτά στην καρδιά μου και να τα αποκαλύπτω μόνο σ’ εκείνους που φοβούνται τον Κύριο έως ότου έλθει ο καιρός να γίνουν αυτά γνωστά σ’ όλο τον κόσμο {και ήρθε τώρα με την εύρεση του χειρογράφου}. Αναφέρω και τον λόγο του που μου έλεγε συχνά, σχετικά μ’ αυτή την υπόθεση: “Μήπως ο Κύριος που έκανε τόσα θαύματα στην ζωή σας και σας έδωσε τόσες αποκαλύψεις το έκανε μόνο για σας, να
στερεωθείτε στην πίστη; Εσείς και χωρίς αυτά θα ήσασταν πιστός σ’ Αυτόν και θα μπορούσατε να σωθείτε.Όλα αυτά χρειάζονται για τον κόσμο, για να πειστούν οι άνθρωποι ότι ο Ιησούς Χριστός και χθες και σήμερα είναι ίδιος και στους αιώνες. Ότι το Πνεύμα του Θεού που παλιά ενεργούσε στους εκλεκτούς του ενεργεί και σήμερα και μοιράζει σ’ όποιον θέλει τα χαρίσματα Του. Όλα αυτά σας τα έδωσε ο Θεός όχι μόνο για τον εαυτό σας αλλά και για να τα κάνετε φανερά σ’ όλο τον κόσμο. και όταν εγώ δεν θα βρίσκομαι πια στη ζωή, και έλθει ο καιρός να σταματήσουν τα βάσανα σας, να τα αποκαλύψετε για την δόξα του Θεού και την ωφέλεια όλων αυτών που επιζητούν την σωτηρία τους και όχι μόνο αυτών αλλά και εκείνων των ανθρώπων που δεν φροντίζουν για την σωτηρία τους ή δεν ξέρουν τι είναι η σωτηρία, γιατί ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός φανέρωσε τον εαυτό Του και σ’ εκείνους που δεν Τον αναζητούσαν”. Αυτό λοιπόν, κάνω τώρα σύμφωνα με την εντολή του». «Συνεχίζω την διήγηση μου. Προς το τέλος του τρίτου εικοσιτετραώρου αυτή η φλόγα της γέεννας που φλεγόταν μέσα μου χωρίς να καίγομαι έγινε τόσο ισχυρή που τα κόκαλα μου άρχισαν να τρίζουν. Εγώ αλαφιασμένος έτρεξα στον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο. Θα χαθώ για πάντα, του είπα, αν δεν μου δώσετε λίγη ανακούφιση, χάνω τα λογικά μου και φοβάμαι να μην αυτοκτονήσω. Aν δεν με βοηθήσετε θα πεθάνω εδώ κάτω στα πόδια σας, γιατί τα κόκαλά μου και όλα τα σωθικά μου τα τρώει η φλόγα της Κολάσεως.Εκείνος με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο καλωσύνη και μου είπε: “Όλοι μας είμαστε καλοί στο να αμαρτάνουμε,όμως για να μετανοήσουμε δεν έχουμε όρεξη. Η μετάνοια δεν είναι μια απλή εξομολόγηση των αμαρτιών μας. Μετάνοια σημαίνει να υπομένουμε τα πάντα μέχρι να τις εξαλείψουμε, έως "τον έσχατον κοδράντην"(Ματ. 5, 26), όπως είπε ο Σωτήρας”.Έχασα την τελευταία ελπίδα, τα πόδια μου λύγισαν, έχασα την ισορροπία μου και παρά λίγο να έπεφτα κάτω, αν δεν με κρατούσε ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος. “Τι να κάνουμε, μου είπε, τα βάσανα σας είναι φοβερά, τουλάχιστον να μην απελπίζεστε αλλά να ελπίζετε στην βοήθεια της Παναγίας, στις πρεσβείες Της.
Θυμηθείτε όσα είχε κάνει για σας, είναι δυνατόν μετά από τόσες ευεργεσίες να σας αφήσει χωρίς παρηγοριά;ο Κύριος σπλαχνίζεται τους αμαρτωλούς που μετανοούν και μέσω Αυτής Τον ικετεύουν για την άφεση των αμαρτιών τους”.Μετά μου έφερε ένα μεγάλο ποτήρι κρασί και μου έδωσε να το πιω με τα εξής λόγια: “Είναι από τον άγιο Μητροφάνη”. Το ήπια. Η φλόγωση που αισθανόμουν μέσα μου θα έπρεπε να δυναμώσει, αν ήταν μια φυσική φλόγωση, εγώ όμως αντίθετα αισθάνθηκα μέσα μου μια γλυκιά δροσούλα και ανακούφιση. η φλόγα άρχισε να εξασθενεί και οι πόνοι υποχώρησαν. ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος είπε: “Να πάτε τώρα στον πατέρα Βαρλαάμ, να του εξομολογηθείτε όλες τις αμαρτίες σας και αύριο να κοινωνήσετε των Ζωοποιών Μυστηρίων του Κυρίου”.
Μαρτυρία για τα αιώνια δεινά σελ. 3 / 5
Στην εξομολόγηση αισθανόμουν τα κόκαλά μου να σπάζουν και τα άκρα μου, χέρια και πόδια,να αποχωρίζονται από το υπόλοιπο σώμα μου. Αναγκάστηκα να κρατάω με τα χέρια μου το στομάχι, γιατί μου φαινόταν καθώς περπατούσα, ότι έχει ανοίξει η κοιλιά μου και τα σπλάχνα μου θα πέσουν κάτω.Όταν, στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, πήγα να κοινωνήσω, το δεξί μου χέρι έκανε μια απότομη κίνηση,σαν να το έσπρωξε κάποια δύναμη, και παρά λίγο να χτυπήσω το άγιο Ποτήριο με τα Άχραντα Μυστήρια που κρατούσε στα χέρια του ο Ιερομόναχος ο όποιος με κοινωνούσε. Μετά την Θεία Κοινωνία τρεις - τέσσερις μέρες αισθανόμουν ανακούφιση. Συνέχιζαν να διαβάζουν τους εξορκισμούς διότι ο δαίμονας δεν έλεγε το όνομά του». (από τις σελ. 64 - 67)
Η αίσθηση του κρύου του Ταρτάρου.«
Λίγες μέρες μετά - δεν θυμάμαι πόσες ακριβώς και δεν θέλω να λέω ψέμα όταν πρόκειται για την αλήθεια του Θεού - άρχισα να κρυώνω τόσο πολύ που καλύτερα να πω πως δεν ήταν κρύο αυτό που αισθανόμουν αλλά παγωνιά. Ανέβαινα πάνω σε αναμμένη σόμπα αλλά ούτε εκεί δεν μπορούσα να ζεσταθώ.Πήγαινα και στεκόμουν μπροστά στο αναμμένο τζάκι αλλά ούτε αυτό με βοηθούσε. Αλλά το πιο άσχημο και το πιο τρομερό ήταν το ότι η ίδια φωτιά δεν με έκαιγε, σαν να έχασε αυτή για μένα την καυστική της δύναμη και δεν μπορούσε να κάψει την σάρκα μου που ήταν σαν πάγος. Αν, για παράδειγμα, έβαζα το χέρι μου πάνω στα αναμμένα κάρβουνα και το κρατούσα αρκετή ώρα, η φωτιά όχι μόνο δεν το έκαιγε αλλά ούτε το θέρμαινε, μόνο το μαύριζε με καπνιά.Όταν το άκουσε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος με ρώτησε: «Είναι αλήθεια ότι δεν σας καίει η φωτιά; Θα ήθελα μόνος μου να το δω!». «Ορίστε, του είπα, δυστυχώς για μένα αυτό είναι αλήθεια,διότι όχι μόνο δεν μπορώ για λίγο να ζεσταθώ αλλά ούτε αισθάνομαι θερμότητα, όταν βάζω το χέρι μου στην φωτιά». Έφεραν ένα κερί. Εγώ δεκαπέντε λεπτά κρατούσα το χέρι μου πάνω στο κερί και αυτό όχι μόνο δεν κάηκε αλλά ούτε ζεστάθηκε, μόνο μαύρισε από καπνιά.Αυτή η κατάσταση, που αισθανόμουν ανυπόφορο κρύο και ήμουν σαν ένα κομμάτι πάγου, κράτησε δύο εικοσιτετράωρα. Θα έλεγα ότι δεν ξέρω πως το άντεξα αν δεν έβλεπα πραγματικά ότι ο ίδιος ο Κύριος και Θεός με βοηθούσε με την ευσπλαχνία Του να αντέξω αυτό το ανυπόφορο μαρτύριο.Όπως και πριν η ίδια αόρατη ιλαρή, τρυφερή και γεμάτη αγάπη φωνή, μου εξηγούσε ότι αυτή η παγωνιά που αισθάνομαι είναι το αιώνιο κρύο των Ταρτάρων, του Κάτω Κόσμου όπου δεν υπάρχει θέρμη... Αυτό το διδάσκει η Αγία του Θεού Εκκλησία, όμως το αρνούνται οι μοντέρνοι θεολόγοι, και γι’ αυτό το λόγο τα Τάρταρα θα είναι κατεξοχήν ο δικός τους κλήρος στην μέλλουσα ζωή....
Μετά ο Σεβασμιώτατος Αντώνιος μου είπε να κοινωνήσω πάλι των Αχράντων και Ζωοποιών
Μυστηρίων του Κυρίου, «οίς ζωούται και θεούται πας ο τρώγων Σε και πίνων εξ ειλικρινούς καρδίας» (από την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως) με πίστη και αγάπη, όπως είπε. Αυτά τα Ζωοποιά Μυστήρια καταστρέφουν την εξουσία του διαβόλου πάνω στον άνθρωπο και τον καθαρίζουν όλο, και την ψυχή και το σώμα, αν υπάρχει γι’ αυτό, θέλημα του Θεού Παντοκράτορα.Δεν τελείωσαν όμως εδώ τα βάσανα μου, τα όποια η πρόνοια του Θεού μου έδωσε να δοκιμάσω για να καταλάβω τι είναι τα αιώνια βάσανα. Μετά από τρεις ή τέσσερις ήμερες, της γλυκύτατης θείας παρηγοριάς και ανακούφισης, ήλθε και η τρίτη δοκιμασία». (από τις σελ. 67 - 69)
Το ακοίμητο σκουλήκι.
«Αυτό κράτησε μόνο τριάντα έξι ώρες, και όμως αυτό το βάσανο ήταν χίλιες φορές χειρότερο από τα δύο προηγούμενα, και μέχρι τώρα δεν μπορώ να καταλάβω πως το άντεξα, αν και είχα την βοήθεια του Θεού. Αυτό το βάσανο είναι το χειρότερο απ’ όλα τα βάσανα στον κόσμο. και αν αυτό, τότε, που κράτησε περίπου τριάντα έξι ώρες ή λίγο παραπάνω, πάντως όχι πάνω από πενήντα, μου φάνηκε τόσο ανυπόφορο,τότε τι να πω για εκείνη την κατάσταση που θα υπάρχει στην Κόλαση, στο αιώνιο σκότος, όπου δεν υπάρχει η βοήθεια του Θεού και οι ψυχές ξέρουν ότι αυτή η κατάστασή τους είναι αιώνια, και δεν μπορεί να αλλάξει!!!Φανταστείτε ότι μέσα σας υπάρχουν εκατομμύρια σκουλήκια και σκνίπες που τρώνε από μέσα τη σάρκα σας και κάθε στιγμή είναι έτοιμα να βγουν στην επιφάνεια και να σκεπάσουν το σώμα σας. Τα βλέπετε με τα μάτια σας, μπορείτε να τα αγγίξετε αλλά δεν μπορείτε να απαλλαχθείτε απ’ αυτά. Σκεφτείτε ότι όλα όσα αγγίζετε αμέσως γεμίζουν σκουλήκια τα όποια βλέπετε μόνο εσείς. Δεν μπορείτε να πίνετε και να τρώτε γιατί θα πίνετε και θα τρώτε μόνο σκουλήκια. Φανταστείτε όλα αυτά και τότε εν μέρει θα μπορέσετε να καταλάβετε τι σημαίνει το ακοίμητο σκουλήκι και τι βάσανα είχα δοκιμάσει μέσα σ’ αυτές τις τριάντα έξι ή πενήντα ώρες που μου φάνηκαν ολόκληροι αιώνες. Παρά λίγο να πέθαινα της πείνας γιατί τίποτα δεν μπορούσα να τρώω και να πίνω από αηδία...»
«Αυτό σημαίνει το ακοίμητο σκουλήκι, το τρομερό αιώνιο βάσανο», μου είπε η ίδια ιερή και μυστική φωνή, φωνή μιας αόρατης ύπαρξης που με αγαπούσε και σπλαχνιζόταν πολύ, που ήταν τότε κοντά.Μαρτυρία για τα αιώνια δεινά σελ. 4 / 5 Η φωνή που πάντα μου έδινε παρηγοριά. Αυτή μου εξήγησε λεπτομερώς τι σημασία έχουν τα βάσανα που δοκιμάζω.Μόνο στον Σεβασμιώτατο Αντώνιο βρήκα μετά απ’ όλα αυτά τα βάσανα τροφή χωρίς σκουλήκια - ένα μήλο που εκείνος μου έδωσε με τα εξής λόγια: «Όλα τώρα εκπληρώθηκαν, μη στενοχωριέστε, ο Κύριος θα σας ελεήσει. Αλλά όταν Αυτός μου φανέρωσε αυτά που θα έπρεπε να δοκιμάσετε και τα βάσανα που σας περιμένουν, τότε το πνεύμα μου ταράχτηκε και σκέφτηκα: “Πώς θα γίνει αυτό; Είναι δυνατόν να το αντέξει
ένας άνθρωπος;” - και ο Κύριος μου απαντούσε: «Θα το αντέξει: «Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατον εστί,παρά δε Θεώ πάντα δυνατά εστί» (Ματ. 19, 26). Έτσι έπλασα Εγώ τον Μοτοβίλωφ, ώστε να μπορέσει να τα αντέξει όλα. και όχι μόνο αυτά που πέρασε. Αυτός θα τηρήσει το θέλημα μου μέχρι τέλους... και τότε Εγώ θα τον ευλογήσω και “ευλογών ευλογήσω... και πληθύνων πληθυνώ...”το έλεος Μου πάνω σ’ αυτόν (βλ. Γεν. 22, 17) ώστε δεν θα μπορέσουν να το πιστέψουν όσοι το δουν. Τότε θα πραγματοποιηθούν και τα λόγια που είπα Εγώ στον άγιο Μητροφάνη και τα οποία εσύ μετέφερες στον
Μοτοβίλωφ, εννοώ το έλεος και την ευλογία Μου, που του είχα υποσχεθεί».
-Εγώ, συνέχισε ο Σεβασμιώτατος, τόλμησα να ρωτήσω τον Κύριο:
Είναι δυνατόν να υπάρχουν άλλα φοβερότερα απ’ αυτά τα τρία βάσανα;
-Ναι, υπάρχουν, μου απάντησε ο Κύριος. Αλλά και αυτά για χάρη
Μου θα τα αντέξει ο Μοτοβίλωφ, γιατί είμαι μαζί του, και θα κάνω ότι ο Πατέρας μου ευδόκησε να γίνει. Σε όλα αυτά θα βοηθήσει τον Μοτοβίλωφ το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο από τον Πατέρα εκπορεύεται και σε Μένα αναπαύεται....
-Και τι είναι αυτά τα βάσανα; τόλμησα εγώ να ρωτήσω τον Κύριο....
-Θα το δεις αργότερα, μου απάντησε ο Κύριος, γιατί δεν θέλω τίποτα να
κρύψω από σένα, διότι αγαπάς Εμένα και την Παναγία Μητέρα Μου.
Δαιμονικές εμφανίσεις.
Μετά απ’ αυτό άρχισαν φανερά να μου εμφανίζονται οι δαίμονες και να προσπαθούν να με
φοβερίσουν. Γι’ αυτό τον λόγο ο Σεβασμιώτατος Αντώνιος μου έδωσε ευλογία να κοινωνώ και δύο και τρεις φορές τη βδομάδα. Μου έδινε συνέχεια να τρώω πρόσφορα και να πίνω τον αγιασμό των Θεοφανείων... Μου είπε επίσης να αντιγράψω ολόκληρο το Ευαγγέλιο το κατά Ιωάννην, γιατί, όπως είπε, ο άγιος Ιωάννης είναι ο κατ’ εξοχήν Απόστολος που έχει τη δύναμη και την εξουσία να διώχνει τα δαιμόνια και να καταστρέφει τις μηχανορραφίες τους. Αυτή τη δύναμη του έδωσε ο Χριστός γιατί ήταν ο πιο στενός φίλος Του και ο πιο αγαπητός μαθητής.
Μια μέρα, όταν εγώ ασχολιόμουν με την αντιγραφή του Ευαγγελίου του αγίου Ιωάννου, μου
παρουσιάστηκε δαίμονας με τη μορφή ενός γνωστού μου επισκόπου με την αρχιερατική του στολή και μου είπε να σταματήσω να το κάνω. Μου είπε επίσης να τον υπακούω σε όλα γιατί, δήθεν, είναι μητροπολίτης και έχει τόση αγιότητα που μπόρεσε σαν τον Χριστό να μπει μέσα στο δωμάτιο με κλειστές πόρτες. Τον κοίταξα προσεκτικά και κατάλαβα ότι είναι όλος γεμάτος κακία και μίσος.
Έκανα επάνω μου το σημείο του Σταυρού. Εκείνος όμως εξακολουθούσε να στέκεται μπροστά μου.Μου είπε, περιφρονητικά, ότι δεν φοβάται το Σταυρό. «Ψέματα λες, απάντησα εγώ στον δαίμονα, δεν είσαι ο μητροπολίτης που γνωρίζω. Καταλαβαίνω ότι είσαι δαίμονας, μη μου λες ότι δεν φοβάσαι τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Χριστού, με τη δύναμη Του θα σε εξαφανίσω».
Δεν ξέρω που βρήκα θάρρος. Σηκώθηκα από τη θέση μου και τον πλησίασα. Άρχισα να τον
σταυρώνω απ’ όλες τις πλευρές. Ξαφνικά ο δαίμονας μπροστά στα μάτια μου άλλαξε μορφή και εξαφανίστηκε, κάνοντας φοβερό θόρυβο και σκορπώντας σπινθήρες προς όλες τις κατευθύνσεις. Εγώ νόμιζα ότι θα πεθάνω από τον φόβο μου. Έτσι όπως ήμουν με ελαφρά ρούχα, παρ’ όλο που ήταν ένδεκα το βράδυ, ήταν Νοέμβριος μήνας και έξω είχε χιόνι, έτρεξα στον δεσπότη μου.
-Τι έχετε; με ρώτησε ο Αρχιεπίσκοπος μόλις με είδε. Του τα διηγήθηκα όλα και τον παρακάλεσα να με φιλοξενήσει προσωρινά στο σπίτι του. Εκείνος απάντησε:
«Για χάρη σας είμαι έτοιμος να κάνω όλα όσα θέλετε. Να ξέρετε, όμως, ότι ο εχθρός διάβολος ακόμα και στο ναό, την ώρα της Θείας Λειτουργίας πειράζει τους λειτουργούς του Θεού. Μη νομίζετε ότι εδώ στο σπίτι μου θα μπορέσετε να κρυφθείτε απ’ αυτόν. Το καλύτερο που θα μπορούσατε να κάνετε σ’ αυτή την περίπτωση είναι, να προσεύχεστε στην Παναγία...».Μαρτυρία για τα αιώνια δεινά σελ. 5 / 5
Η πιο φοβερή αποκάλυψη:
Είπε επίσης, ο Σεβασμιώτατος, και το έξης: «Να πείτε στον πατέρα Βαρλαάμ να συνεχίσει να διαβάζει τους εξορκισμούς και να αναγκάσει το δαιμόνιο να πει το όνομα του, ποιος είναι και με ποιο τρόπο μπήκε μέσα σας». Ταυτόχρονα ο Σεβασμιώτατος έδωσε εντολή να προσεύχονται για μένα σ’ όλες τις εκκλησίες της επαρχίας του.
Μετά από δώδεκα μέρες, από τότε που άρχισαν να διαβάζουν τους εξορκισμούς, το δαιμόνιο άρχισε να κλαίει. Στην αρχή νόμιζα ότι κλαίω εγώ ο ίδιος, αλλά με τη χάρη του Θεού είδα ότι δεν κλαίω εγώ αλλά κλαίει κάποιος άλλος μέσα μου, και αυτός ο κάποιος δεν ήταν άνθρωπος. Εκείνος είπε το εξής:
-Ταλαίπωρος εγώ. Ο ίδιος ο Θεός με άφησε να μπω εδώ. Είμαι ο Αβαδδών, είμαι αυτός που θα ζω μέσα στον Αντίχριστο. Τι με ρωτάς πότε και πως μπήκα μέσα του; Ο Μητροφάνης τα είπε όλα στον Αντώνιο. Τι άλλο θέλει εκείνος από μένα; (από τη σελ. 73)
{Εφ’ όσον ο Μοτοβίλωφ άντεξε ένα τόσο φοβερό πνεύμα, είναι προφανές ότι με τη βοήθεια του Θεού και με τη μεσολάβηση των Αγίων, όλες οι δαιμονικές επιβουλές μπορούν να εξουδετερωθούν.Αρκεί να το θέλει ο άνθρωπος. Δυστυχώς όμως ο Αντίχριστος δεν θα το θέλει, και θα ερημώσει την ανθρωπότητα (σαν «βδέλυγμα της ερημώσεως» που είναι) με την κακοποιό δράση των δαιμόνων με τους οποίους θα συμμαχήσει, μέχρι να βληθεί μαζί τους στη Κόλαση (την οποία κάποιοι “μοντέρνοι θεολόγοι”
θεωρούν ανύπαρκτη, ενώ οι της σύγχρονης σατανικής μουσικής μάλλον διασκεδαστική)}.
Στάρετς Σεραφείμ του Σαρώφ:
-Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: «Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μου είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολουθήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο,
αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας». (από τις σελ. 102-103)
{Είναι φανερό ότι όταν όλο και περισσότεροι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν στέκονται στο ύψος τους,όταν ο σατανισμός προωθείται από τους πολιτικούς και τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, όταν η επιστήμη έχει υποδουλώσει τον κόσμο με την χρήση της τεχνολογίας για την παρακολούθηση – ποδηγέτηση της ζωής του και την καταστροφή του περιβάλλοντος, και όταν οι περισσότεροι ενδιαφέρονται για τους μύθους μάλλον
παρά για την Αλήθεια, οι πιστοί άνθρωποι των εσχάτων καιρών μας, πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και υπομονετικοί, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Τότε παρόλο που θα ζουν μέσα στον κόσμο, ο οποίος κείται εν τω πονηρώ, και παλεύοντας με τις δυνάμεις της πονηρίας, μέσα και έξω τους, με τη χάρη του Θεού θα μπορούν να σωθούν. Και μάλιστα θα φτάνουν σε μέτρα ανάλογα των θεαρέστου ζωής
μοναχών, όπως είπε ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ στον Μοτοβίλωφ}:
«…Στο πρόσωπο σας Εκείνος ήθελε να δείξει και αυτό τον τρόπο της σωτηρίας, για να
είναι και οι άνθρωποι που ζουν μέσα στον κόσμο κοινωνοί ίδιων χαρισμάτων του Αγίου
Πνεύματος, όπως και οι μοναχοί, αν σηκώσουν μέχρι τέλους τους κόπους, τους αγώνες, τα
βάσανα και τις θλίψεις για τον Χριστό...» (από τη σελ. 106)
{Ο Νικόλαος Μοτοβίλωφ εκοιμήθη σε μια εποχή που αισθανόταν όλο και περισσότερο το κοσμικό(δαιμονικό, Αντίχριστο) πνεύμα να αυξάνει, και για το λόγο αυτό είχε αυξήσει τα προσκυνήματά του σε μακρινά μέρη της Ρωσίας. Ένα μήνα πριν κοιμηθεί, η βασίλισσα του Ουρανού του εμφανίστηκε σε όνειρο,και του υποσχέθηκε ότι σύντομα θα τον οδηγούσε στα ουράνια σκηνώματα και θα του γνώριζε άγνωστους Αγίους.}
Σημ. ΛΜΔ: Τα μέσα σε αγκύλες είναι σχόλια δικά μου. Για όποιον διαβάσει όλο το βιβλίο, θέλει προσοχή κάποιο σημείο, το αναφερόμενο στα μέρη της ψυχής, διότι αποδίδεται με μια ακραία διατύπωση, η οποία πρέπει να λαμβάνεται σαν επεξηγηματική του ότι ο άνθρωπος αποτελείται από λογική ψυχή και σώμα, και όχι σαν ανταγωνιστική έννοια, όπως περιαυτολογώντας το εμφανίζει ο Μοτοβίλωφ. Όμως η διατύπωση αυτή του βιβλίου, δεν έχει σχέση με την αιρετική του Απόστολου Μακράκη. Δείτε τι αναφέρει ο Άγιος Νεκτάριος για το θέμα αυτό, ο οποίος είναι σύγχρονος Άγιος, μεταγενέστερος της εποχής του Μοτοβίλωφ, και άριστος γνώστης όλων των συναφών πατερικών εργασιών. www.imdleo.gr

http://www.imdleo.gr/diaf/2006/16-motovilov-new.pdf

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ - Η πορεία στην έρημο

Στο βίο και την διδασκαλία τού Οσίου Σιλουανού τού Αθωνίτου βλέπουμε τον Άγιο να επανέρχεται επανειλημένα στο θέμα της θεοεγκατάλειψης.
Ομιλεί εκ πείρας καθώς επί δεκαπενταετία έζησε αυτή την φοβερή δοκιμασία. Με το βίωμα του μεταφέρει στη σύγχρονη εποχή, αυτή την Αγιογραφική και Πατερική διδασκαλία ιδιαίτερα απαραίτητη για τους αγωνιζόμενους χριστιανούς.
Πολλοί χριστιανοί ξεκινούν με ενθουσιασμό την πνευματική ζωή της αναγεννήσεως. Όμως στην πορεία, όταν συστέλλεται η θεία χάρις και επέρχεται καταιγίδα πειρασμών και δοκιμασιών, τα χάνουν. Προσεύχονται, επικαλούνται τον Θεόν, χωρίς καμμιά απάντηση. Απογοητεύονται, συγχύζονται, τα χάνουν. Η πίστη κλονίζεται. Οι αμφιβολίες περιτριγυρίζουν ώσπερ μέλισσαι.
Αυτή η κατάσταση παρομοιάζεται με την πορεία τού Ισραηλιτικού λαού στην έρημο. Είναι μια πορεία σε μια έρημο απαρηγόρητη εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω (Ψαλμ. 62, 2).
Πρώτος ο ίδιος ο Κύριος πού εγκαταλήφθηκε από τον Θεόν ανέκραξε «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27, 46).
Το ίδιο βίωμα έχουν οι μάρτυρες στους διωγμούς και οι όσιοι στην άσκηση της έρημου. Όλοι όμως συμφωνούν, ότι, όταν λέμε Θεοεγκατάλειψη, δεν έχουμε πλήρη εγκατάλειψη τού ανθρώπου από το Θεό. Απλώς ο Θεός μετά την πρώτη επίσκεψη, συστέλλει την Χάρι Του για να φανεί η διάθεση τού αγωνιστού χριστιανού.
Σ’ αυτή την περίοδο ο χριστιανός χρειάζεται υπομονή, έντονη προσευχή και πνευματικό καθοδηγητή.
Υπομονή, γιατί πρέπει να ξέρη ο αγωνιστής, ότι η κατάσταση αυτή είναι παροδική.
Προσευχή, γιατί αυτή θα είναι πού θα τού δίνει τη δύναμη.
Πνευματικό καθοδηγητή, γιατί ο πνευματικός πατέρας καθώς και οι εν Χριστώ συναγωνιστές αδελφοί είναι αυτοί πού θα μας στηρίξουν σ’ αυτή τη περίοδο της πνευματικής δοκιμασίας.
Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος παρομοιάζει την κατάσταση της θεοεγκατάλειψης με τον ανικανοποίητο διψασμένο, όταν τον πάρουν από την πηγή τού νερού. Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην (Ματθ. 5, 6)• αυτός περισσότερο καίεται και ζητά να πιει και άλλο. Έτσι γίνεται και με την πνευματική δίψα, όταν σταματήσει να πίνει από την πηγή και δεν τον αφήνει να χορτάσει... Μ’ αυτό τον τρόπο ο χριστιανός μπαίνει στην άσκηση και τον πόλεμο. Παλεύει και αγωνίζεται με τον ίδιο το σατανά.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, παρομοιάζει την Θεοεγκατάλειψη με τον αστέρα των Χριστουγέννων πού κρύφθηκε από τους Μάγους για να τους δοκιμάσει στην υπομονή και την ανδρεία τους. Ο Θεός φέρεται σαν την φιλότεκνη μητέρα, πού αφού προσφέρει την αγάπη της πλούσια στα παιδιά της, κρύπτεται και αφήνει τους πειρασμούς να έρχονται, καθώς κάμνει και η μητέρα πολλές φορές κρυπτόμενη από τα τέκνα της διά να δοκιμάσει την υπομονή και την γενναιοκαρδία τους, για να γίνουν άνδρες με τους πειρασμούς και τις θλίψεις και να μη παραμένουν πάντοτε νήπια.....Από την μικροψυχία και την ανυπομονησία σου συμπέρανε πώς στην αρετή είσαι βρέφος και νήπιος. Η μεγάλη ανδρεία τότε δοκιμάζεται, όταν σε υστερήσει η χάρις τού Θεού τις γλυκύτητές της και εσύ δεν μικροψυχήσεις ολότελα.
Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής ονομάζει την Θεοεγκατάλειψη και οργή Κυρίου. Οργή Κυρίου είναι το σταμάτημα της χορηγείας των θείων χαρισμάτων, η οποία γίνεται σε κάθε νου, πού μετερίζεται στην ύλη και καυχιέται για τα καλά πού τού έδωσε ο Θεός, σαν να είναι δικά του. Στο νου πού υψηλοφρονεί, δίκαια επέρχεται οργή δηλ. εγκατάλειψη, πού ονομάζεται και παραχώρηση. Δηλ. παραχωρεί ο Θεός να ενοχλείται από τους δαίμονες, για νά συναισθανθεί την φυσική ασθένειά του και να γνωρίσει καλά τη θεία δύναμη και χάρη πού τον σκεπάζει και κατορθώνει κάθε αγαθό.
Σκοπός της Θεοεγκατάλειψης κατά τον Άγιο Μάξιμο είναι η απόκτηση της ταπεινώσεως.
Ο ιερός Χρυσόστομος δίνει μια άλλη άποψη της εγκατάλειψης τού ανθρώπου από το Θεό, όταν αυτός εγκαταλείπεται από τον άνθρωπο. Οι μακρύνοντες από σού απωλούνται (Ψαλμ. 72, 27).
Δεν είναι οι αμαρτίες σας πού σας χωρίζουν από μένα; (Ησ. 59, 2), ρωτάει ο Θεός. Ο Ωσηέ λέγει: ελησμόνησες τον νόμον τού Θεού σου και εγώ θα σε λησμονήσω (Ωσηέ 4, 6). Πολλοί θεωρούν ότι τους θυμάται ο Θεός, όταν πλουτούν. Γι αυτό και κλονίζονται την ώρα της δοκιμασίας και της εγκαταλείψεως. Δεν γνωρίζουν ούτε να ευγνωμονούν το Θεό, όταν τους πλουτίζει, ούτε να υπομένουν όταν τους στερεί. Η εγκατάλειψη τού Θεού είναι ένα είδος προνοίας. Μας εγκαταλείπει δι ολίγον για να απομακρυνθεί η ραθυμία και να γίνουν οι ράθυμοι σπουδαιότεροι.
Και να κλείσομε με τον νεότερο λόγον τού Αγίου Σιλουανού, ο οποίος τονίζει ότι η Θεοεγκατάλειψη οδηγεί εις μετάνοιαν. Όταν εγκαταλείφθηκε ο ίδιος, τότε έλαβε την μεγάλη αποκάλυψη τού Κυρίου, «κράτει τον νουν σου εις τον Άδην και μη απελπίζου».
Αυτός ο λόγος είναι αποκαλυπτικός λόγος τού Χριστού, στα αποκαλυπτικά χρόνια μας.
Την ώρα της θεοεγκατάλειψης ο άνθρωπος φθάνει στον Άδη. Ζει στιγμές της κολάσεως. Συνειδητοποιεί, ότι είμαι χαμένος. Αλλά εκείνη την ώρα ανατέλλει η Ελπίδα, ο Ήλιος της δικαιοσύνης, πού μακάρι να ανατέλλει φωτοβόλος σ’ όλες τις ψυχές πού δοκιμάζουν την θεοεγκατάλειψη.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ TEYXOΣ 24 2001

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Άγιος Σεβαστιανός και οι ζωγραφικές απεικονίσεις του



Επάνω:Κοντά στην Αππία οδό στη Ρώμη σώζεται η ομώνυμη κατακόμβη με το Μαρτύριο του Αγίου, στην οποία υπάρχει αγία τράπεζα και τελούνται λειτουργίες.
Βίος του Αγίου
Ο Άγιος Σεβαστιανός γεννήθηκε στα Μεδιόλανα της Ιταλίας, το 250 με 256 μ.Χ. Οι γονείς του τον ανέθρεψαν με μεγάλη χριστιανική επιμέλεια. Καθώς ήταν και από γένος διακεκριμένο, είλκυσε την εύνοια του αυτοκράτορα Καρίνου, που γρήγορα τον ανέδειξε σαν στρατιωτικό. Έπειτα, ο Διοκλητιανός τον έκανε αρχηγό του πρώτου συντάγματος των πραιτοριανών.
Φιλάνθρωπη ψυχή ο Σεβαστιανός, από τη θέση αυτή πολλές φορές υπήρξε προστάτης των φτωχών και των πασχόντων χριστιανών. Πρόθυμα επίσης, βοηθούσε στις ανάγκες της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Γι' αυτό και ο πάπας Γάιος του απένειμε τον τίτλο του υπερασπιστή της Εκκλησίας.
Όταν όμως άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, συνελήφθη μια ομάδα χριστιανών. Ο Σεβαστιανός, προκειμένου να τους εμψυχώσει την ώρα που αυτοί δικάζονταν, προς γενική κατάπληξη όλων δήλωσε ότι είναι χριστιανός. Ο Διοκλητιανός διέταξε το θάνατό του. Και ο Σεβαστιανός δεν άργησε να πέσει κάτω, τρυπημένος στο στήθος από βέλος.
Το σώμα του παρέλαβε κάποια ευσεβής χήρα, η Λουκίνα. Διαπίστωσε όμως, ότι ανέπνεε ακόμα. Αφού τον περιποιήθηκε, μετά από λίγες ήμερες ο Σεβαστιανός ανέκτησε την υγεία του. Αλλά και πάλι επεδίωξε και συνάντησε το Διοκλητιανό και τον ήλεγξε για τη σκληρότητά του. Τότε αυτός διέταξε και τον μαστίγωσαν μέχρι θανάτου. Έτσι, ο Σεβαστιανός έγινε παράδειγμα αγωνιστικότητας για την πίστη «ἄχρι θανάτου» (Αποκάλυψη Ιωάννου, θ' 10).
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Συγκλήτου σφαλλομένης παριδῶν τὰ συνέδρια, Σεβαστιανὲ πανολβίαν, συναγείρεις συνέλευσιν, Μαρτύρων ἀληθῶς πανευκλεῶν, σὺν σοῖ καταβαλόντων τὸν ἐχθρόν, μεθ' ὧν θείας συναυλίας ἀξιωθεῖς, φαιδρύνεις τοὺς βοώντας σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.

Σεβαστιανὸς τῶν πλάνης σεβασμάτων,
Καταφρονήσας τύπτεται τὸ σαρκίον.
Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ Σεβαστιανὸς ῥοπαλίσθη.
Ανάλυση ονόματος
ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ: (από την λέξη σεβαστός) = ο αξιοσέβαστος.
http://www.saint.gr/2009/12/18/4904/saint.aspx

Ο ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΑΓΙΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ
Ο Άγιος Σεβαστιανός, που τιμάται η μνήμη του στις 18 Δεκαμβρίου και οι συν αυτώ Ζωή, Τραγκυλίνος, Νικόστρατος, Κλαύδιος, Κάστωρ και Τιρβούτιος, Κάστουλος, Μαρκελλίνος και Μάρκος έζησαν την εποχή που ήταν αυτοκράτορες ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός. Ο Σεβαστιανός ήταν ευσεβής και ενάρετος και καθ' όλη τη ζωή του διακήρυττε την αλήθεια οδηγώντας πολλούς στη νέα πίστη. Ο Μαρκελλίνος και ο Μάρκος, γιοι του ειδωλολάτρη Τρογκυλίνου, διδάχθηκαν και εν συνεχεία ομολόγησαν τη χριστιανική πίστη και για το λόγο αυτό υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια. Όταν οι ειδωλολάτρες θέλησαν να τους αποκεφαλίσουν, οι γονείς τους προσπάθησαν να τους πείσουν να αρνηθούν τον Χριστό για να σώσουν τις ζωές τους. Τότε όμως παρενέβη ο Σεβαστιανός, ο οποίος εμψύχωσε τους νέους και μάλιστα προσέλκυσε στη χριστιανική πίστη τον πατέρα τους. Στη συνέχεια ο ίδιος, ο πρώην ειδωλολάτρης Τραγκυλίνος, οδήγησε στο δρόμο της αλήθειας το στυγνό έπαρχο. Λίγα χρόνια αργότερα ο Σεβαστιανός, ο Τραγκυλίνος, οι γιοι του καθώς και οι χριστιανοί Ζωή, Νικόστρατος, Κλαύδιος, Κάστωρ και Τιβούρτιος συνελήφθησαν και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. Οι Άγιοι, έπειτα από φρικτά βασανιστήρια, βρήκαν μαρτυρικό θάνατο και ανήλθαν στεφανηφόροι στην αιώνια βασιλεία.
Ο Σεβαστιανός θανατώθηκε μαρτυρικά με βέλη σε όλο του το κορμί. Η φιγούρα του κατά καιρούς ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες να ασχοληθούν μαζί του, δεδομένης τόσο της αδιαμφισβήτητης ομορφιάς του όσο και της αξιοπρέπειας με την οποία αντιμετώπισε το μαρτύριο του. Ενώ η παρουσία του στην Ορθόδοξη εικονογραφία είναι σπάνια, αποτελεί αγαπημένο θέμα των ζωγράφων της Αναγέννησης, για να φθάσει στην υπερβολή έως κακοποιήσεως στον εικοστό αιώνα. Σημαντικές είναι οι απεικονίσεις του από το Δομήνικο Θεοτοκόπουλο (Ελ Γκρέκο).
Στην Αναγέννηση, όπως και στην αρχαιότητα, η απεικόνιση του ανδρικού γυμνού προηγήθηκε αυτής του γυναικείου και δεν άργησε να κατακτήσει εξέχουσα θέση στη ζωγραφική της εποχής.Η θρησκευτική αφορμή αξιοποιήθηκε στο έπακρο με τη δημοφιλέστατη μορφή ενός νέου και ωραίου αξιωματικού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Αγίου Σεβαστιανού, την ώρα που τα βέλη του μαρτυρίου πληγώνουν το γυμνό σαν άγαλμα σώμα του. Tα αγάλματα, η πιο εντυπωσιακή εκδοχή της αρχαίας τέχνης, λειτούργησαν αποτελεσματικά ως υποδείγματα σωματικής και καλλιτεχνικής τελειότητας.
Ο εικοστός αιώνας δεν σεβάστηκε το θρησκευτικό χαρακτήρα του θέματος και επικεντρώθηκε στο σαρκικό, επιδιώκοντας το σκάνδαλο. Έτσι ο Άγιος και το μαρτύριό του έδωσαν τη δυνατότητα καπηλείας τους από ποικίλους κύκλους η οποίοι υπό αυτό τον τίτλο παρουσίασαν έργα εντελώς άσχετα με τον πνευματικό χαρακτήρα του μαρτυρίου του Αγίου.

http://alexandros-akestor.blogspot.com/2007/12/blog-post_18.html

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

"Μηδενισμός" και Πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ


Ο π. Σεραφείμ ήταν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση φωτισμένου μοναχού, στον οποίο ο Θεός «αποκαλύφθηκε», τραβώντας τον από τα μηδενιστικά μονοπάτια ακριβώς τη στιγμή που ο κόσμος του είχε αρχίσει να γκρεμίζεται. Ποιός ήταν ο «κόσμος» του:Ο Ευγένιος Ρόουζ ήταν αναθρεμμένος στην αμερικανική ήπειρο (California) με το πνεύμα της δεκαετίας του '60: Αλκοόλ, flower power, drugs, ελευθεριότητα στις σχέσεις... Οπαδός της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας (ιδιαίτερα του Νίτσε) και των ανα­τολικών θρησκευτικών ρευμάτων, βαφτίστηκε Μεθοδιστής, "πέρασε" από φάσεις βουδισμού, αθεΐας, beatnik και έγινε ό πατήρ Σεραφείμ της αγάπης, της ταπεινώσεως και των αγιοπνευματικών αρετών. Σπούδασε και στο Παν. του Berkley ανατολικές γλώσσες στο δε Λύκειο του San Diego είχε βαθμολογηθεί σαν μεγαλοφυΐα στο IQ test.Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ είναι ότι πιο «μοντέρνο» φιλοσοφικά διαθέτει η Ορθοδοξία.
Στο καταπληκτικό βιβλίο «ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ» του μακαριστού πατέρα Σεραφείμ Ρόουζ, από τις εκδόσεις Μυριόβιβλος εξηγείται με ιδιαίτερο τρόπο πως η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στον μηδενισμό απορρίπτοντας σταδιακά την ύπαρξη του Θεού και του διαβόλου,αμφισβητώντας την αλήθεια που είναι ο Χριστός και τοποθετώντας στην θέση του Θεού τον ίδιο τον άνθρωπο ή ίσως έναν απρόσωπο Θεό,μία αφηρημένη έννοια που όμως δεν οδηγεί στην σωτηρία και στην αιώνια ζωή αλλά στο χάος και το σκοταδισμό.
Ο Μηδενισμός – η πίστη ότι δεν υπάρχει Απόλυτη Αλήθεια, ότι ή αλήθεια είναι σχετική -,αποτελεί, κατά τη δήλωση του Ευγένιου, τη βασική φιλοσοφία του 20ου αιώνα: «Στην εποχή μας έχει διαχυθεί και επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό, έχει εισχωρήσει βαθειά στο νου και την καρ­διά του σύγχρονου ανθρώπου, ώστε δεν υπάρχει πλέον μέ­τωπο αντίστασης». «Ό πυρήνας αυτής της φιλοσοφίας», αναφέρει, «εκφράστηκε καθαρότατα από τον Νίτσε, κα­θώς και από έναν χαρακτήρα του Ντοστογέφσκυ στη φράση: Ό Θεός είναι νεκρός. Ό ορισμός του Μηδενισμού έχει γίνει από τον Νίτσε: «Οτι δεν υπάρχει αλήθεια, το απόλυτο δεν υφίσταται, δεν έχουμε «υπόσταση». Αυτό και μόνον συνιστά το Μηδενισμό και μάλιστα στην ακραία, μορφή του.». Άρα, ό άνθρωπος γίνεται Θεός και όλα είναι δυνατά». Ο Ευγένιος, βασισμένος στα βιώματά του, πίστευε ότι ό άνθρωπος δεν μπορεί να προσεγγίσει τον Χριστό εάν δεν συνειδητοποιήσει πόσο απομακρυσμένοι είναι ό ίδιος και ή κοινωνία από Αυτόν, δηλαδή εάν δεν έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο το Μηδενισμό. «Ό Μηδενισμός ενυπάρχει σε όλους στην εποχή μας», έγραψε, «και αυτοί, οι όποιοι δεν επιλέγουν να τον αντιμάχονται με τη βοήθεια του Θεού στο όνομα της πληρότητας της εν Χριστώ ζωής, πνίγονται οι αυτόν. Οδηγηθήκαμε στην άκρη της μηδενιστικής αβύσσου και, είτε αναγνωρίζουμε τη φύση της είτε όχι, θα εγκολπωθούμε σε αυτήν λόγω της αεί ενυπάρχουσας μηδαμινότητας. Μόνη ελπίδα λύτρωσης παραμένει ή στροφή μας προς τη μόνη και αληθινή πίστη στο Χριστό (τη μη αμφίβολη εν αμφιβολία), χωρίς τον οποίο είμαστε στην πραγματικότητα μηδέν».
Συνεχίζει:
«…Ο νέος θεός δεν είναι Ον αλλά ιδέα, δεν αποκαλύπτεται μέσα στην πίστη και την ταπείνωση αλλά κατασκευάζεται από υπερήφανα μυαλά πού αισθάνονται ακόμη την ανάγκη για «εξήγηση» αφού απολέσουν τον πόθο για σωτηρία. Αυτός είναι ό νεκρός θεός των φιλοσόφων πού αποζητούν μόνον μια «πρωταρχική αιτία» για να συμπληρώσουν τα συστήματα τους, ό θεός των «θετικιστών» και άλλων σοφιστών περί της θρησκείας πού εφευρίσκουν έναν θεό διότι τον «χρειάζονται» και στη συνέχεια σκέπτονται να τον «χρησιμοποιήσουν» κατά βούληση. Είτε «δεϊστής», «ιδεαλιστής», είτε «πανθεϊστής» ή «παγκοσμιϊστής», κάθε σύγχρονος θεός αποτελεί παρόμοιο νοητικό κατασκεύασμα, δομημένο από ψυχές πού έχουν νεκρωθεί αφού έχασαν την πίστη στον αληθινό Θεό. Τα αθεϊστικά επιχειρήματα εναντίον αυτών των θεών είναι τόσο ακαταμάχητα όσο και άτοπα. "Ένας τέτοιος θεός είναι, στην πραγματικότητα, ένας μη θεός. Αδιάφορος προς τον άνθρωπο, αδύναμος να δράσει εν τω κόσμω (εκτός της δυνατότητας να εμπνεύσει παγκόσμια «αισιο­δοξία»), αισθητώς αδυνατότερος των ανθρώπων πού τον εφηύραν. Περιττεύει να σημειώσουμε ότι, με αφετηρία έναν τέτοιο θεσμό, δεν μπορεί να οικοδομηθεί κάτι ασφαλές…»
Αλλού:
«…Η πίστη γεννά τη συνοχή. Ο κόσμος της πίστης, πού κάποτε ήταν ό φυσιολογικός κόσμος, είναι υπέρτατα συνε­κτικός, διότι καθετί μέσα σε αυτόν προσανατολίζεται στο Θεό για την αρχή και το τέλος του και νοηματοδοτείται από αυτόν τον προσανατολισμό. Ο Μηδενιστής επανα­στάτης, καταστρέφοντας αυτόν τον κόσμο, εμπνέει έναν καινούριο: τον κόσμο του «παραλόγου». Αυτή ή λέξη, η οποία χρησιμοποιείται ευρέως στον παρόντα χρόνο για να περιγράψει τη δύσκολη θέση του συγχρόνου άνθρωπου, έχει βαθύτερη έννοια, εάν κατανοηθεί με τρόπο ορθό. Εάν το μηδέν είναι το κέντρο του κόσμου, τότε ό κόσμος, τόσο στην ουσία του όσο και στις επιμέρους λεπτομέρειες, είναι ασυνεχής, αποτυγχάνει να συγκρατεί, είναι παράλογος. Ό Νίτσε, περισσότερο από κάθε άλλον, με τρόπο καθαρό και ακριβή περιέγραψε αυτόν τον κόσμο, τον «προφήτη» του και το ίδιο το πέρασμα όπου για πρώτη φορά διατυπώνε­ται η κύρια αρχή του, ο «θάνατος του Θεού».
Συγκλονιστικά τα λόγια του Νίτσε στο απόσπασμα που ακολουθεί (ναι του Νίτσε!):

Τον σκοτώσαμε (τον Θεό), εσύ και εγώ. Είμαστε όλοι δολοφόνοι του! "Όμως πώς το κάναμε; Πώς μπορέσα­με να πιούμε τη θάλασσα; Ποιος μας έδωσε το σφουγ­γάρι να σβήσουμε όλον τον ορίζοντα; Τί κάναμε όταν απομακρύναμε αυτήν τη γη από τον ήλιο της; Προς τα πού κατευθύνεται τώρα; Ποια ή δική μας κατεύ­θυνση κίνησης; Μακριά από όλους τους ήλιους; Μή­πως παραπαίουμε διαρκώς; Μπροστά, πίσω, πλαγίως, προς όλες τις κατευθύνσεις; υπάρχει ακόμη πάνω και κάτω; Μήπως πλανώμαστε μέσα στο ατελείωτο μηδέν; Μήπως το κενό δεν αναπνέει πάνω μας; Δεν έγινε πιο κρύο; Μήπως ή νύχτα δεν έρχεται πια διαρ­κώς, ολοένα και σκοτεινότερη; (Νίτσε, «Η χαρούμενη γνώση, κεφ. 125)…

<<… «Ο Αθεϊσμός», γράφει ο Ευγένιος, «ό αληθι­νός υπαρξιακός αθεϊσμός πού σιγοκαίει παρέα με το μίσος για έναν κατά τα φαινόμενα άδικο ή αγνώμονα Θεό, είναι μια πνευματική κατάσταση. Πρόκειται για προσπάθεια αντιμετώπισης του αληθινού Θεού, του Οποίου οι τρόποι είναι τόσο ανεξήγητοι ακόμη και για τους πλέον πιστούς ανθρώπους. Είναι, δε, γνωστό ότι συνήθως καταλήγει στη θέασή Του, αφού ό άθεος στην πραγματικότητα αναζητεί το Θεό. Στις ψυχές αυτών των ανθρώπων εργάζεται ή Θεία Χάρις…
...Ό 'Αντίχριστος συναντάται πρωτίστως στους μετρίους ομολογητές, σε εκείνους πού έχουν το Χριστό μό­νον στα χείλη τους, παρά στους μεγάλους αρνητές. Ό Νίτσε, αυτοαποκαλούμενος Αντίχριστος, ομολογούσε τη με­γάλη εσωτερική αναζήτηση του Χριστού ...>>
…Μηδέν, ασυνέχεια, άντιθεϊσμός, μίσος για την αλήθεια: αυτά για τα όποια συζητήσαμε εδώ αποτελούν κάτι περισ­σότερο από απλή φιλοσοφία, ακόμη και από μία επανάσταση του ανθρώπου έναντι ενός Θεού τον όποιο δεν θα υπηρετήσει πλέον. Μια λεπτή διάνοια βρίσκεται πίσω από αυτά τα φαινόμενα και ένα ιδιοφυές σχέδιο το όποιο τόσο ό φιλόσοφος όσο και ο επαναστάτης υπηρετούν αλλά δεν ορίζουν: πρόκειται για το έργο του Διαβόλου.
Πολλοί Μηδενιστές, πέρα από τη διαφωνία τους για το γεγονός, δοξάζονται μέσα σε αυτό. Ό Μπακούνιν βρήκε τον εαυτό του στην πλευρά του «Διαβόλου, του αιωνίου επαναστάτη, του πρώτου ελεύθερου στοχαστή και χειραφέτη των κόσμων». Ο Νίτσε αυτοαποκλήθηκε «Αντίχρι­στος». Ποιητές, εξαθλιωμένοι καλλιτέχνες και γενικώτερα οι avant-garde από την εποχή του Ρομαντισμού ενθουσιάζονταν από το Σατανισμό και ορισμένοι προσπάθησαν να τον μετατρέψουν σε θρησκεία. Ο Φρούδων επικαλείτο το Σατανά πολύ συχνά:
"Έλα σε έμενα, Διάβολε, Σατανά, οποίος και εάν είσαι.
Διάβολε πού ή πίστη των πατέρων μου αντέκρουσε με
το Θεό και την Εκκλησία. Θα δράσω ως φερέφωνο
σου και δε θα ζητήσω αντάλλαγμα. (18. Γενική ιδέα περί της 'Επαναστάσεως. Επίσης, Δικαιοσύνη, III, σελ. 433-434 (deLubac, 173).
Τι μπορεί να σκεφθεί ό 'Ορθόδοξος Χριστιανός για αυτές τις λέξεις; Οι Απολογητές και οι ακαδημαϊκοί της Μηδενιστικής σκέψης, όταν αντιμετωπίζουν τέτοιες ανα­φορές ως ανάξιες σχολίων, συνήθως τις παρακάμπτουν με το χαρακτηρισμό των φανταστικών υπερβολών και των σκληρών μεταφορών πού πιθανώς εκφράζουν μια παιδική «επαναστατικότητα». Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπάρχει παιδιάστικη ποιότητα στην έκφραση χαρακτηρι­στικών του σύγχρονου Σατανισμού. Εκείνοι πού με εύκο­λο τρόπο επικαλούνται το Σατανά και προδηλώνουν τον Αντίχριστο δεν έχουν παρά λίγη γνώση για το βάρος των λόγων τους και λίγοι τους αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα. Αυτή ή αφελής σκληρότητα αποκαλύπτει μια βαθύτερη αλήθεια. Η Μηδενιστική Επανάσταση στέκεται ενάντια στην εξουσία και την τάξη, ενάντια στην Αλήθεια, στο Θεό. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να συνταχθεί με τον Διάβολο. Ό Μηδενιστής, καθώς συνήθως δεν πιστεύει ούτε στο Θεό ούτε στο Διάβολο, μπορεί να νομίζει ότι είναι έξυπνη κίνηση να υπερασπιστεί, στη μάχη εναντίον του Θεού, τον παλαίτατο εχθρό του Θεού. Όμως, ενόσω νομίζει ότι απλώς παίζει με τις λέξεις, στην πραγματικότητα ομολογεί την αλήθεια.
Πιο κάτω:
…Οι πλέον βίαιοι επαναστάτες - ο Νετσάγιεφ ή ο Μπακούνιν, ο Λένιν ή ο Χίτλερ - ακόμη και οι εξαθλιωμένοι εφαρ­μοστές της «προπαγάνδας του χρέους», ονειρεύθηκαν τη «νέα τάξη» που θα μπορούσαν να φέρουν οι καταστροφι­κές ενέργειες τους σε σχέση με την Παλαιά Τάξη...
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το κεφάλαιο : «Η Καταστροφή της Παλαιάς Τάξης» Σας το παραθέτω ολόκληρο, δεν είναι μεγάλο :
«Το πρώτο και πλέον εμφανές πράγμα στο πρόγραμμα του Μηδενισμού είναι ή καταστροφή της Παλαιάς Τάξης. Η Παλαιά Τάξη ήταν το έδαφος πού τρεφόταν από τη χρι­στιανική αλήθεια και στο όποιο είχαν τις ρίζες τους οι άνθρωποι. Οι νόμοι και οι θεσμοί της, ακόμη και οι συνή­θειες της, θεμελιώνονταν σε αυτήν την Αλήθεια και αφιε­ρώνονταν στη διδασκαλία της. Οι δομές της αναφέρονταν στη δόξα του Θεού και ήταν ορατό σημείο της Τάξης Του πάνω στη γη. Ακόμη και οι γενικώτερα αναφερόμενες ως «πρωτόγονες» (αλλά φυσικές) συνθήκες διαβίωσης χρησί­μευαν (χωρίς αυτό να είναι προσχεδιασμένο) ως υπενθύμιση για τον προσωρινό ταπεινό τόπο του ανθρώπου στη γη, για την εξάρτηση του από το Θεό, ακόμη και για τις λιγο­στές επίγειες ευλογίες, καθώς και για το αληθινό σπίτι του πού βρίσκεται πίσω από αυτό το «προπέτασμα δακρύων», στο Ουράνιο Βασίλειο. O αποτελεσματικός πόλεμος ενα­ντίον του Θεού και της Αλήθειας Του απαιτεί την κατα­στροφή κάθε στοιχείου αυτής της Παλαιάς Τάξης. Στο ση­μείο αυτό, ή ιδιόμορφη αρετή των Μηδενιστών πού σχετί­ζεται με τη βία έρχεται στο προσκήνιο. Η βία δεν αποτελεί τυχαία όψη της Μηδενιστικής Επανάστασης, άλλα μέρος της ουσίας της. Σύμφωνα προς το Μαρξιστικό «δόγμα», «η δύναμη είναι η ενδιάμεση σύ­ζυγος κάθε παλαιάς κοινωνίας πού κυοφορεί μία νέα μορ­φή κοινωνίας».1 Η δύναμη σχετίζεται με τη βία, ακόμη και με ένα είδος έκστασης στην προοπτική της χρήσης της, πλούσιο στην επαναστατική λογοτεχνία. Ό Μπακούνιν επικαλέσθηκε τα «διαβολικά πάθη» και μίλησε για την απελευθέρωση της «λαϊκής αναρχίας»2 προς μία «παγκό­σμια καταστροφή». Ή «Επαναστατική Κατήχηση» του είναι το προοίμιο της άλογης βίας. Ό Μαρξ υπήρξε ένθερ­μος υποστηρικτής του «επαναστατικού τρόμου» ως του μό­νου μέσου για την επίσπευση της έλευσης του Κομμουνι­σμού.3 Ο Λένιν όρισε τη «δικτατορία του προλεταριάτου» (τη φάση όπου ακόμη βρίσκεται ή Σοβιετική "Ένωση) ως «μία κατοχή πού δε δεσμεύεται από το νόμο και βασίζεται στη βία».4 Ή δημαγωγική χειραγώγηση των μαζών και ή υποκίνηση βασικών παθών για επαναστατικούς λόγους υπήρξαν επί μακρόν βασικές πρακτικές των Μηδενιστών. Το πνεύμα της βίας επικράτησε στον αιώνα μας βαθύτερα λόγω των Μηδενιστικών καθεστώτων του Μπολσεβικισμού και του Εθνικο-Σοσιαλισμού. (σημ. ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΖΩ ότι σε όλο το έργο του ο π. Ρόουζ, φαίνεται ξεκάθαρα ότι μιλάει για Μάρξ, Λένιν, Μπολσεβίκους κλπ, έχοντας στο νού του ΑΥΤΟ που γνωρίσαμε και μείς σαν Σταλινικό-«υπαρκτό» «κομμουνισμό»). Σε αυτά δόθηκε πρώτος ρόλος για το Μηδενιστικό έργο της καταστροφής της Παλαιάς Τάξης. Και τα δύο, οποίες και εάν είναι οι ψυχολογικές διαφοροποιήσεις τους και τα ιστορικά «ατυ­χήματα» πού τα τοποθέτησαν σε αντίπαλα στρατόπεδα, υπήρξαν συνεταίροι στη μανιώδη επίτευξη αυτού του έργου. Ό Μπολσεβικισμός, μεταξύ των δύο, είχε παθητι­κότερο ρόλο, καθώς βρισκόταν σε θέση να δικαιολογεί τα τερατώδη εγκλήματα του λόγω της αναφοράς του σε έναν ψευδο-χριστιανισμό, έναν μεσσιανικό ιδεαλισμό τον οποίο χλεύαζε ό Χίτλερ. Ό ρόλος του Χίτλερ στο πρόγραμμα του Μηδενισμού ήταν περισσότερο ειδικός και επαρχιώτικος, το ίδιο όμως ουσιώδης. 'Ακόμη και στην αποτυχία -στην πραγματικότητα, ειδικότερα στην αποτυχία των φαινομενικών στόχων του - ό Ναζισμός υπηρέτησε το λόγο αυτού του προγράμματος. Αρκετά μακρύτερα από τα πολιτικά και ιδεολογικά πλεονεκτήματα πού ή Ναζιστική παρεμβολή στην Ευρωπαϊκή ιστορία χάρισε στις Κομμουνιστικές δυνάμεις (ό Κομμου­νισμός, παρ' ότι ευρέως και εσφαλμένως πιστεύεται, ακόμη και εάν είναι διαβολικός, δεν μπορεί να είναι στο βαθμό του Ναζισμού), βρίσκεται μία άλλη, περισσότερο εμφανής και άμεση λειτουργία της. Ό Goebbels εξήγησε αυτή τη λειτουργία στις ραδιοφωνικές εκπομπές του τις τελευταίες ημέρες του Πολέμου:
…Ό τρόμος των βομβαρδισμών δεν απαλύνει τον πόνο ούτε των πλουσίων ούτε των φτωχών. Μπροστά στα εργοτάξια του ολοκληρωτικού πολέμου, τα τελευταία ταξικά όρια κατερρίφθησαν.... Μαζί με τα μνημεία του πολιτισμού κατακερματίζονται και τα τελευταία εμπόδια για την ολοκλήρωση του επαναστατικού μας έργου. Τώρα πού όλα έγιναν συντρίμμια, είμαστε αναγκασμένοι να ξαναχτίσουμε την Ευρώπη. Στο παρελθόν, οι ιδιωτικές κτήσεις μας συγκρατούσαν στην αριστοκρατία. Σήμερα, οι βόμβες, αντί να σκοτώσουν όλους τους Ευρωπαίους, έρριξαν τους τοί­χους των φυλακών πού τις κρατούσαν φυλακισμέ­νες... Στην προσπάθεια να καταστρέψει το μέλλον της Ευρώπης, ο εχθρός πέτυχε να καταστρέψει το παρελ­θόν της και μέσω αυτού κάθε τι παλαιό και χρησιμο­ποιημένο έφυγε.5
Με αυτόν τον τρόπο, ό Ναζισμός και ό πόλεμος του προξένησαν στην Κεντρική Ευρώπη ό,τι προξένησε ό Μπολσεβικισμός με την 'Επανάσταση του για τη Ρωσία: κατέστρεψε την Παλαιά Τάξη και άνοιξε το δρόμο για τη δόμηση της «νέας». Ό Μπολσεβικισμός τότε δεν δυσκο­λεύθηκε να προχωρήσει από εκεί όπου είχε σταματήσει ό Ναζισμός. Σε λίγα χρόνια όλη ή Κεντρική Ευρώπη πέρασε στη «δικτατορία του προλεταριάτου», δηλ. την τυραννία των Μπολσεβίκων, για την οποία είχε προετοιμάσει το δρόμο με τρόπο αποτελεσματικό ό Ναζισμός.
Ό Μηδενισμός του Χίτλερ ήταν πολύ καθαρός και ανι­σόρροπος, ώστε να παίξει ρόλο μεγαλύτερο από αυτόν τον αρνητικό και πρωτοβάθμιο ρόλο πού έπαιξε σε όλο το Μη­δενιστικό πρόγραμμα. Ό ρόλος του, ακριβώς όπως ό ρό­λος της αμιγώς αρνητικής πρώτης φάσης του Μπολσεβικισμού, εξαντλήθηκε, και το επόμενο στάδιο ανήκει σε μία δύναμη πού κατέχει μια πληρέστερη εικόνα της Επανάστασης. Πρόκειται για τη Σοβιετική δύναμη στην όποια ό Χίτλερ αφιέρωσε, στην πραγματικότητα, την κληρονομιά των λέξεων «το μέλλον ανήκει μόνον στο ισχυρότερο ανατολικό έθνος».
Σας παραθέτω και τη βιβλιογραφία του κεφαλείου αυτού:
1 Karl Marx, Κεφάλαιο, Σικάγο, Charles Kerr and company, 1906, τόμ. Ι, σελ. 824.
2 Πρβλ. σχετικές αναφορές στον Ε. Η. Carr, ένθ' ανωτέρω, σελ. 173,435 και στον Maximoff, ένθ' ανωτέρω, σελ. 380-381.
3 Για μια σύνοψη των θέσεων του Μαρξ για τη βία πρβλ. J. E. Le Rossignol, Άπό τον Μαρξ στον Στάλιν, Νέα Υόρκη, Thomas Y. Cowell Company, 1940, σελ. 321-322.
4 'Αριστερός Κομμουνισμός, στο έργο του Στάλιν Θεμέλια του Λενινισμού, Νέα Υόρκη, International Publishers, 1932, σελ. 47. (Ή: Επανάσταση τον Προλεταριάτου και ό αποστάτης Kautsky, Little Lenin Library, αρ. 18, σελ. 19.)
5. Πρβλ. Η. R. Trevor Roper, Οι τελευταίες ημέρες του Χίτλερ, Νέα 'Υόρ­κη, The McMillan Company, 1947, σελ. 50-51.
Ας δούμε μερικά ακόμα αποσπάσματα από το βιβλίο:

…Τέτοιο ήταν το όνειρο του Λένιν. Διότι, προτού λήξει ή «δικτατορία του προλεταριάτου», «ή κοινωνία θα έχει γίνει ένα γραφείο και ένα εργοστάσιο, μέ ίση εργασία και ίσες αμοιβές». Στη Μηδενιστική «νέα γη» όλη ή ανθρώ­πινη ενέργεια αναλίσκεται σε εγκόσμιες έγνοιες. Κάθε τι στο ανθρώπινο περιβάλλον και κάθε αντικείμενο σε αυτό υπηρετούν την «παραγωγή» και υπενθυμίζουν στον άνθρωπο ότι ή μόνη χαρά βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την καθιέρωση του απόλυτου δεσποτισμού της κοσμικότητας...

Επίσης, απίστευτη ανάλυση – περιγραφή του ανθρώπου τηες ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ:

…Εάν κοιτάξουμε το θέμα με τρόπο ρεαλιστικό, τί είναι αύτη η «αλλαγή», ό «νέος άνθρωπος»; Είναι ό έκριζος άνθρωπος, αυτός πού βρίσκεται σε ασυνέχεια με το παρελ­θόν πού κατέστρεψε ό Μηδενισμός, η πρώτη ύλη του ονεί­ρου κάθε δημαγωγού. Ο «ελευθέρως σκεπτόμενος» και σκεπτικός, πού αποκλείει την αλήθεια αλλά είναι «δεκτι­κός» σε κάθε νέο λόγιο ρεύμα, επειδή ό ίδιος δεν διαθέτει τέτοια θεμέλια. Ό «τυχοδιώκτης» κάποιας «νέας αποκά­λυψης», έτοιμος να πιστέψει κάθε τι καινούριο, διότι ή αληθινή πίστη του έχει εξαλειφθεί. Ο σχεδιάζων και πει­ραματιζόμενος, πού λατρεύει το «γεγονός», διότι έχει εγκαταλείψει την αλήθεια, καθώς αντιλαμβάνεται τον κό­σμο ως ένα ευρύ εργαστήριο στο όποιο είναι ελεύθερος να προσδιορίσει τί είναι «δυνατόν». Ο αυτόνομος άνθρωπος, πού προσποιείται ότι είναι μετριόφρων μόνον επειδή ζητά τα «δικαιώματά» του, ενώ είναι γεμάτος από την υπερηφά­νεια πού του υπόσχεται ότι κάθε τι πρέπει να του προσφέ­ρεται σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν καθορισμένες από τις αρχές απαγορεύσεις. Ο άνθρωπος της στιγμής, χωρίς συνείδηση ή αξίες, και κατά συνέπεια στο έλεος του ισχυ­ρότερου «ερεθίσματος». Ο «επαναστάτης», πού μισεί κάθε πίεση και εξουσία, διότι ό ίδιος ό εαυτός του είναι ό μονα­δικός και μόνος θεός του. Ο «άνθρωπος της μάζας», αυτός ό νέος βάρβαρος, ό τελείως «υποβιβασμένος» και «απλο­ποιημένος» και ικανός για τις πλέον στοιχειώδεις ιδέες και από την άλλη πλευρά εκείνος πού απεχθάνεται κάθε έναν πού αναδεικνύει υψηλότερα πράγματα ή την αληθι­νή πολυπλοκότητα της ζωής.
…Η νέα εποχή, την οποία πολλοί ονομάζουν «μετα-χριστιανική» εποχή, είναι ταυτοχρόνως μια εποχή «πέραν του Μηδενισμού» - μια φράση που εκφράζει γεγονός και ελπίδα. Το γεγονός πού εκφράζει είναι ότι ό Μηδενισμός, αρνητικός στην ουσία του, όσο θετικός κι αν θεωρηθεί ότι είναι στις βλέψεις του, οφείλοντας όλη την ενέργεια του στο πάθος για καταστροφή της χριστιανικής αλήθειας, φθάνει στο τέλος του προγράμματος του με την παραγωγή μιας μηχανοποιημένης «νέας γης» και ενός απανθρωποιημένου «νέου ανθρώπου». Αφού ή χριστιανική επιρροή στον άνθρωπο και την κοινωνία παύθηκε με τρόπο αποτε­λεσματικό, ό Μηδενισμός πρέπει να αποσυρθεί και να πα­ραχωρήσει τη θέση του σε ένα καινούριο, περισσότερο «κονστρουκτιβιστικό» κίνημα, το όποιο μπορεί να δρα με αυτόνομα και θετικά κίνητρα. Αυτό το κίνημα, το οποίο θα περιγράψουμε στο επόμενο κεφάλαιο δίνοντας του το όνομα 'Αναρχία, αναλαμβάνει την Επανάσταση στο ση­μείο όπου ό Μηδενισμός εγκαταλείπει και προσπαθεί να ολοκληρώσει λογικά το κίνημα του…
…Η «νέα εποχή», καθώς είναι σε μεγάλο βαθμό έργο του Μηδενισμού, θα αποτελέσει, στην ουσία της, παρό­μοια εποχή με αυτήν πού ήδη γνωρίζουμε. Κάποιος πού επιθυμεί να μην το πιστέψει αυτό, να αναζητήσει τη σωτη­ρία σε κάποια νέα «ανάπτυξη», είτε αυτή προέρχεται από τις αναπόφευκτες δυνάμεις της «προόδου» ή της «εξέλι­ξης» ή κάποιας ρομαντικής «διαλεκτικής», είτε από το θη­σαυροφυλάκιο τον μυστηριώδους «μέλλοντος» μπροστά στο οποίο ό άνθρωπος στέκεται με δεισιδαίμον δέος, δεν θα είναι παρά το θύμα μιας θηριώδους ουτοπίας. Ο Μηδε­νισμός, πιο βαθειά, είναι πνευματική αποδιοργάνωση και μπορεί να προσπερασθεί μόνον με πνευματικά μέσα, για τα όποια δεν γίνεται σήμερα κάποια προσπάθεια. Η Μηδενι­στική ασθένεια φαίνεται πώς αφήνεται να «αναπτυχθεί» έως τέλους. Ο στόχος της επανάστασης, αρχικώς ή παραί­σθηση λίγων παθιασμένων νόων, έγινε στόχος της ίδιας της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι εξαντλήθηκαν. Το Βασί­λειο του Θεού είναι τόσο απόμακρο, ή οδός της ορθόδοξης Χριστιανικής ζωής είναι πολύ στενή και απαιτητική. Η επανάσταση κατέκτησε το «πνεύμα της εποχής» και ή πορεία αντίθετα σε αυτό το δυναμικό ρεύμα απαιτεί πε­ρισσότερα από αυτά πού μπορεί να κάνουν οι σύγχρονοι άνθρωποι. Απαιτεί συγκεκριμένα εκείνα τα δύο πράγμα­τα πού εξαφανίσθηκαν από το Μηδενισμό: Αλήθεια και Πίστη…
…Ακόμη και σήμερα, που οι άνθρωποι φαίνονται αδύνα­μοι να αντιμετωπίσουν την αλήθεια, δεν υπάρχει ανάγκη να αποδυναμωθούν οι πραγματικότητες της άλλης ζωής. Είτε πρόκειται για Μηδενιστές είτε για μετριοπαθέστε­ρους ουμανιστές, οι οποίοι εικάζουν ότι θα μετρήσουν τη Θέληση του Ζώντος Θεού και θα Τον κρίνουν για την «αγριότητα» Του, κάποιος μπορεί να τους απαντήσει με την αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα σε κάτι στο όποιο οι περισσότεροι από αυτούς ισχυρίζονται ότι πιστεύουν: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ό Θεός μας κάλεσε στην πλήρη και θεϊκή δόξα των τέκνων Του και όχι στο σύγχρονο «παράδεισο» της χαλάρωσης και του ύπνου. Εάν εμείς, για τους οποίους ό Θεός μας πιστεύει ότι είμαστε άξιοι του δώ­ρου, το αρνηθούμε, τότε είναι καλύτερη ή πυρά της Κόλα­σης, τα βάσανα αύτης της τελευταίας και επίπονης απόδει­ξης της υψηλής κλίσης του ανθρώπου και της αναντίρρη­της Αγάπης του Θεού για όλους τους ανθρώπους, από το μηδέν πού επιδιώκουν άνθρωποι με περιορισμένη πίστη και ό σύγχρονος Μηδενισμός. Εάν ό άνθρωπος δεν αξίζει τον Παράδεισο, τότε αξίζει τουλάχιστον την Κόλαση.

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Ο γάμος ως οδός προς την σωτηρία

"Παράλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη Βασιλεία Σου" λέει ο ιερέας στον Κύριό μας λίγο πριν την τελική ευλογία του γαμπρού και της νύμφης στο Ορθόδοξο μυστήριο του γάμου […]
Η Ορθόδοξη πίστη δεν είναι αφηρημένη, αλλά προσωπική. Δίνει σημασία όχι στις γενικές αρχές ή σε κάποιον θεωρητικό κώδικα ηθικής, αλλά στη σωτηρία μοναδικών και ιδιαίτερων προσώπων δημιουργημένων κατ' εικόνα Θεού. […]
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αποκαλεί το γάμο "θείον μυστήριον της αγάπης". Ως τέτοιος ο γάμος εκφράζει κάτι συνολικά ουσιαστικό για την ανθρώπινη υπόστασή μας. Γιατί εμείς, τα ανθρώπινα όντα, έχουμε κτιστεί κατ' εικόνα Θεού και συγκεκριμένα κατ' εικόνα του Θεού της Αγίας Τριάδος, "Ο Θεός αγάπη έστιν" (κατά Ιωάνη, 14:8) όχι ένα άτομο μόνο του που αγαπά μόνο τον εαυτό του, αλλά μια κοινότητα ή κοινωνία τριών προσώπων που αγαπούν το ένα το άλλο. Ο Θεός δεν είναι απλά προσωπικός μα διαπροσωπικός, όχι απλά μία μονάδα αλλά μία ενότητα. Ο Θεός είναι αλληλεγγύη, ανταλλαγή, απόκριση, αμοιβαιότητα. Αν όλα αυτά ισχύουν για το Θεό, τότε πρέπει α ισχύουν και για τον άνθρωπο που κτίστηκε κατ' εικόνα Θεού. Αν ο Θεός είναι αγάπη, τότε κι ο άνθρωπος είναι αγάπη - όχι αγάπη προς τον εαυτό, αλλά αγάπη που μοιράζεται. Κι ο άνθρωπος είναι επίσης αλληλεγγύη, ανταλλαγή, απόκριση, αμοιβαιότητα. Κι εμείς τα ανθρώπινα όντα, όπως και τα τρία θεϊκά πρόσωπα, βρίσκουμε την τελείωση ζώντας σε κοινότητα ή κοινωνία. "Αγαπητοί, αγαπώμεν αλλήλους, ότι η αγάπη εκ του Θεού έστι" (Ιωάννου Α΄ 4:7)
Υπάρχουν, όπως είναι φυσικό, διαφορετικοί τρόποι έκφρασης αυτής της αμοιβαίας αγάπης. Ο μοναχισμός και η μοναστική ζωή μπορούν να είναι επίσης "θεία μυστήρια της αγάπης". Η εντολή "αγαπάτε αλλήλους" απευθύνεται σ' όλους εξίσου κι όχι μόνο στα παντρεμένα ζευγάρια. Αλλά η βασική και πρωταρχική μορφή της ανθρώπνιης κοινωνίας ή κοινότητας θα είναι πάντα η αμοιβαία αγάπη του άνδρα και της γυναίκας μέσα στο γάμο. Αυτή είναι η πρωτογενής ανθρώπινη σχέση πάνω στην οποία βασίζονται όλες οι άλλες εκφράσεις της διαπροσωπικής κοινότητας. Ο γάμος, εξάλλου, ως "θείο μυστήριο της αγάπης", εκφράζει τη θεμελιώδη ανθρώπινη υπόσταση σύμφωνα με τη θεία εικόνα. Κι αυτό συμβαίνει εξαιτίας του ότι εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε σ' έναν Θεό που είναι Τριάδα κι έχουμε κτιστεί κατά την Τριαδική του εικόνα.
"Τίμιος ο γάμος εν πάσι" (προς Εβραίους, 13:4). Σε πολυάριθμες ασκητικές ομάδες στο περιθώριο της Εκκλησίας, κατά την διάρκεια των πρώτων αιώνων, η έγγαμη κατάσταση θεωρείτο ασυμβίβαστη ως προς μια ολοκληρωτική χριστιανική παράδοση. Αυτοί που επρόκειτο να βαπτισθούν, αν ήταν ακόμα άγαμοι, έπρεπε να διατηρήσουν την παρθενία τους για το υπόλοιπο της ζωής τους, ενώ τα παντρεμένα ζευγάρια έπρεπε να μείνουν χώρια πριν αρχίσει η μύησή τους στο χριστιανισμό. Όμως, η Εκκλησία στο σύνολό της απέρριψε τις απαιτήσεις αυτών των "εγκρατικών" κινημάτων, επιμένοντας ότι ο γάμος αποτελεί πραγματικά οδό προς την αγιότητα. Τα παντρεμένα ζευγάρια, όχι σε μικρότερο βαθμό από τους μονάζοντες, μπορούν να κατορθώσουν την πληρότητα της θεώσεως ή την εν Χριστώ θεοποίηση.
Είναι αλήθεια ότι οι Πατέρες, τόσο οι Έλληνες όσο και οι Λατίνοι, δηλώνουν συχνά ότι η μοναχική κλήση - νοητή ως "αγγελική" ή εσχατολογική προσδοκώμενη κατάσταση μετά την ανάσταση ( βλ. κατά Μάρκον 12:25, κατά Λουκά 20:3-36) είναι εγγενώς ανώτερη από την έγγαμη κατάσταση. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κι ο γάμος δεν είναι "τίμιος εν πάσι". Επιπλέον, υπάρχουν πατερικά κείμενα τα οποία αναφέρουν ότι η ανώτερη κατάσταση για κάθε πρόσωπο είναι πάντα η συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία το συγκεκριμένο πρόσωπο έχει κληθεί. Κάποτε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού σε κάποια πόλη είπαν στον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο που θα έβρισκε δύο ανθρώπους πιο προχωρημένους στην πνευματική ζωή από τον ίδιο. Τελικά, αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν δύο παντρεμένες γυναίκες που ζούσαν μία συνηθισμένη ζωή με τους συζύγους τους. "Πραγματικά", αναφώνησε ο Αγ. Μακάριος με θαυμασμό, "δεν υπάρχει ούτε παρθένος ούτε έγγαμος, ούτε μοναχός ούτε κοσμικός, παρά μόνο ο Θεός που δίνει το Άγιο Πνεύμα Του σε όλους, σύμφωνα με την προαίρεση του καθενός" (Vitae Patrum VI, iii, 17). Σύμφωνα με τον Άγ. Συμεών το Νέο Θεολόγο " Σε κάθε κατάσταση όποιο κι αν είναι το έργο ή η εργασία που περιλαμβάνει, η ζωή που βιώνεται για τον Κύριο και σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου αυτή είναι, που ευλογείται συνολικά" (Κεφάλαια iii 65).
Πως, όμως, μπορεί ο καθένας μας ν' ανακαλύψει για ποια κατάσταση έχει κληθεί; Σ' αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να υπάρξει μία μοναδική απάντηση. Δεν υπάρχει κάποια εξωτερική μέθοδος που μηχανικά κι αυτόματα θα μας αποκαλύψει ποια είναι η προσωπική μας κλήση, μοναχισμός ή γάμος. Αν περιμένουμε το Πνεύμα, χωρίς να έχουμε αποφασίσει μόνοι μας, μένοντας υπάκουοι στον Πνευματικό μας πατέρα, το Πνεύμα στην δική Του ώρα και με τον δικό Του τρόπο θα μας μιλήσει στις συγκεκριμένες συνθήκες που βρισκόμαστε. Ταυτόχρονα, ενόσω περιμένουμε το Πνεύμα, θα είναι η μεγαλύτερη βοήθεια για μας να έχουμε μπροστά στα μάτια της καρδιά μας τα παραδείγματα εκείνων που ακολούθησαν την κλήση του γάμου.[…]
Όπως επισημαίνει ο Παύλος Ευδοκίμωφ υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μάθει κανείς την ιδιαίτερη αξία της μοναχικής κλήσης κι αυτός είναι μαθαίνοντας να εκτιμά το θαύμα και την αγιότητα στην έγγαμη κατάσταση. Με τον ίδιο τρόπο, τα παντρεμένα ζευγάρια δεν μπορούν να αντιληφθούν όπως πρέπει το κάλλος της δικής τους κλήσης, αν δεν τιμούν εξίσου τη μοναχική ζωή. Οι δύο κλήσεις δεν είναι αντίθετες μα συμπληρωματικές, η μια επιβεβαιώνει την άλλη. "Παράλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη Βασιλεία Σου". Ο απώτερος σκοπός του γάμου είναι οι δύο σύζυγοι να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο να εισέλθει στο θεϊκό Βασίλειο. Μέσω της αμοιβαίας αγάπης και της κοινής τους ζωής, οι δυο τους - μαζί με τα παιδιά τους, αν ο Κύριος τους έχει δώσει απογόνους - καλούνται να φέρουν ο ένας τον άλλον πιο κοντά στο Χριστό. Σαν μια αιώνια ένωση μεταξύ δύο μοναδικών κι αιωνίων προσωπικοτήτων, το θείο Μυστήριο του Γάμου δεν έχει άλλο τέλος απ' αυτό.

Απόσπασμα από την εισαγωγή του Επισκόπου Κάλλιστου Διοκλείας
για το βιβλίο "Έγγαμοι Άγιοι".
http://www.angelfire.com/nf/pandoxeion/206.html

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Παλαιοημερολογίτες του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου


Ένα άλλο θέμα που απασχόλησε τον Γέροντα, ήταν το θέμα του ημερολογίου. Πονούσε για το χωρισμό και προσευχόταν. Λυπόταν για τις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών που είναι ξεκομμένες σαν τα κλήματα από την Άμπελο, και δεν έχουν κοινωνία με τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και τις κατά τόπους αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μερικές τέτοιες ενορίες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενώθηκαν καθ'υπόδειξή του με την Εκκλησία κρατώντας το παλαιό ημερολόγιο.
Έλεγε, λοιπόν ο Γέροντας: «Καλό ήταν να μην υπήρχε αυτή η εορτολογική διαφορά, αλλά δεν είναι θέμα πίστεως». Στις ενστάσεις ότι το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας, απαντούσε: «Το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας και το παλιό ειδωλολάτρης», εννοώντας τον Ιούλιο Καίσαρα. Για να φανεί καλύτερα η τοποθέτηση του Γέροντα στο θέμα του ημερολογίου, παρατίθεται στη συνέχεια μια σχετική μαρτυρία:
Ορθόδοξος Έλληνας με την οικογένειά του ζούσε χρόνια στην Αμερική. Είχε όμως σοβαρό πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ζηλωτής (παλαιοημερολογίτης), ενώ η γυναίκα και τα παιδιά του ήταν με το νέο ημερολόγιο. «Δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε μια γιορτή σαν οικογένεια μαζί», έλεγε. «Αυτοί είχαν Χριστούγεννα, εγώ του Αγίου Σπυρίδωνος. Εγώ Χριστούγεννα, αυτοί του Αϊ-Γιαννιού. Και αυτό ήταν το λιγότερο. Το χειρότερο ήταν το να ξέρεις, όπως μας δίδασκαν, ότι οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και θα κολασθούν. Μικρό πράγμα είναι να ακούς συνέχεια ότι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρόδωσαν την πίστη τους, πήγαν με τον Πάπα, τα μυστήριά τους δεν έχουν χάρη, κ.ά.π. Ώρες συζητούσαμε με τη γυναίκα μου, αλλά άκρη δε βρίσκαμε. Για να πω την αλήθεια, κάτι δε μου άρεσε και στους παλαιοημερολογίτες. Ιδίως όταν έρχονταν κάποιοι δεσποτάδες και μας μιλούσαν. Δε μιλούσαν με αγάπη και με πόνο για τους πλανεμένους (όπως τους θεωρούσαν) νεοημερολογίτες. Αλλά θαρρείς πως είχαν ένα μίσος και χαίρονταν, όταν έλεγαν ότι θα κολασθούν. Ήταν πολύ φανατικοί. Όταν τελείωνε η ομιλία τους, ένιωθα μέσα μου μια ταραχή. Έχανα την ειρήνη μου. Όμως, ούτε σκέψη να φύγω από την παράδοσή μας. Πήγαινα να σκάσω. Σίγουρα θα πάθαινα κάτι από τη στενοχώρια. Σ'; ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, είπα τον προβληματισμό μου στον ξάδερφό μου Γιάννη. Εκείνος μου μίλησε για κάποιον γέροντα Παΐσιο. Αποφασίσαμε να πάμε στο Άγιον Όρος, για να τον συναντήσω. Φθάσαμε στην «Παναγούδα». Ο Γέροντας μας κέρασε με γελαστό πρόσωπο και με έβαλε να καθήσω δίπλα του. Τα είχα χαμένα. Ένιωθα, όπως μου συμπεριφερόταν, σα να με γνώριζε από καιρό, σα να ήξερε τα πάντα για μένα. «Πώς τα πας με τ'; αυτοκίνητα εκεί στην Αμερική;» Ήταν η πρώτη κουβέντα του. Σάστισα. Ξέχασα να αναφέρω πως η δουλειά μου ήταν στους χώρους σταθμεύσεως αυτοκινήτων, και φυσικά όλο με αυτοκίνητα ασχολούμουν.
«Καλά τα πάω», ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω, κοιτώντας σα χαμένος το Γέροντα. «Πόσες Εκκλησίες έχετε εκεί που μένεις;» «Τέσσερις», απάντησα και δεύτερο κύμα έκπληξης με κατέλαβε. «Με το παλιό ή με το νέο;» Ήρθε ο τρίτος κεραυνός, που όμως, αντί να μεγαλώσει τη σαστιμάρα μου, κάπως με εξοικείωσε, με ...προσγείωσε, θα έλεγα, με το χάρισμα του Γέροντα. «Δυο με το παλιό και δυο με το νέο», του αποκρίθηκα. «Εσύ πού πας;»,«Εγώ με το παλιό και η γυναίκα μου με το νέο», απάντησα. «Κοίτα. Να πας κι εσύ εκεί που πηγαίνει και η γυναίκα σου», μου είπε με μια αυθεντικότητα, και ετοιμαζόταν να μου δώσει εξηγήσεις. Αλλά για μένα το θέμα είχε τελειώσει. Δε χρειαζόμουν εξηγήσεις και επιχειρήματα. Κάτι το ανεξήγητο συνέβη μέσα μου, κάτι το θεϊκό. Ένα βάρος έφυγε και τινάχτηκε μακριά μου. Όλα τα επιχειρήματα και όλες οι απειλές και οι αφορισμοί για τους νεοημερολογίτες, που χρόνια άκουγα, εξανεμίστηκαν. Ένιωθα τη χάρη του Θεού που μέσω του Αγίου του δρούσε επάνω μου και με πλημμύριζε με μια ειρήνη που χρόνια αναζητούσα. Η κατάσταση που ζούσα θα εκδηλώθηκε στο πρόσωπό του...
Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι αυτό μάλλον έκανε τον Γέροντα να σταματήσει για λίγο. Αλλά έπειτα συνέχισε με μερικές εξηγήσεις. Ίσως για να τις λέω σε άλλους. Ίσως και για να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου σε καιρό πειρασμού, όταν θα περνούσε εκείνη η ουράνια κατάσταση.
«Και εμείς βέβαια εδώ στο Άγιον Όρος με το παλιό πάμε. Αλλά είναι άλλη περίπτωση. Είμαστε ενωμένοι με την Εκκλησία, με όλα τα Πατριαρχεία, και μ'αυτά που έχουν το νέο ημερολόγιο και μ'αυτά που έχουν το παλιό ημερολόγιο. Αναγνωρίζομε τα μυστήριά τους και αυτοί τα δικά μας. Οι ιερείς τους συλλειτουργούν με τους ιερείς μας. Ενώ αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν. Οι περισσότεροι και ευλάβεια έχουν και ακρίβεια και αγωνιστικότητα και ζήλο Θεού. Μόνο που είναι αδιάκριτος, «οι κατ'επίγνωσιν». Άλλοι από απλότητα, άλλοι από αμάθεια, άλλοι από εγωισμό, παρασύρθηκαν. Θεώρησαν τις 13 μέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους, και έφυγαν από την Εκκλησία. Δεν έχουν κοινωνία ούτε με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το νέο, αλλά ούτε και με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το παλιό, γιατί δήθεν μολύνθηκαν από την επικοινωνία με τους νεοημερολογίτες. Και όχι μόνον αυτό. Και αυτοί οι λίγοι που έμειναν, έγιναν, δεν ξέρω και εγώ, πόσα κομμάτια. Και όλο και κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται. Δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι'αυτό το θέμα. Χρειάζεται να τους αγαπάμε και να τους πονάμε και όχι να τους κατακρίνουμε, και πιο πολύ να προσευχόμαστε γι'αυτούς να τους φωτίσει ο Θεός, και αν τύχει καμιά φορά και μας ζητήσει κανείς με καλή διάθεση βοήθεια, να λέμε καμιά κουβέντα».
Πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα. Ο κ. Χ. ήλθε στην «Παναγούδα» να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί έκτοτε βρήκε την πνευματική, αλλά και την οικογενειακή του σωτηρία και με δάκρυα στα μάτια διηγήθηκε τα ανωτέρω
Με την αγάπη, την προσευχή και την διάκρισή του, γνώριζε πότε να μιλά, πώς να ενεργεί και να βοηθά αθόρυβα τη μητέρα Εκκλησία, αποφεύγοντας τα άκρα και θεραπεύοντας πληγές που ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζουν τους πιστούς.

Από το βιβλίο «Βίος γέροντος Παϊσίου του Aγιορείτου»,
Ιερομονάχου π. Ισαάκ (σελ. 691 - 696).