Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

«Οι μύθοι για την ομοφυλοφιλία»

Sue Bohlin
Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε μερικούς από τους μύθους γύρω από την ομοφυλοφιλία που έχουν παρεισφρήσει στην κουλτούρα μας και θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση στα επιχειρήματά τους[1]. Παρόλο που οι πληροφορίες σ' αυτό το άρθρο μπορεί να αποβούν χρήσιμες, η δική μας προσευχή είναι να μπορέσετε να περάσετε το μήνυμά τους ήρεμα και ελεητικά, έχοντας πάντα υπόψη ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι μόνο ένα αφηρημένο ηθικό και πολιτικό πρόβλημα. Αφορά ανθρώπινες ζωές, τις ζωές ανθρώπων οι οποίοι πονούν και υποφέρουν πολύ.

Πρώτος μύθος: το 10% των ανθρώπων είναι ομοφυλόφιλοι

Το 1948 ο Δρ Alfred Kinsey έδωσε στη δημοσιότητα μια μελέτη με τίτλο Sexual Behavior in the Human Male (Η σεξουαλική συμπεριφορά στον άντρα) στην οποία ισχυριζόταν ότι ένα 10% με 47% του ανδρικού πληθυσμού είναι ομοφυλόφιλοι.[2] Πήρε τα στοιχεία του από ένα σύνολο 5,300 ανδρών τους οποίους παρουσίασε με το όνομα «ο μέσος φοιτητής Τζο». Ωστόσο, πολλά από τα άτομα που απάντησαν στο ερωτηματολόγιό του είχαν καταδίκες εις βάρος τους για σεξουαλικά εγκλήματα, ήταν υπόδικοι, ταβατζήδες, ληστές, κλέφτες, ζιγκολό και εκατοντάδες πολιτικοποιημένοι ομοφυλόφιλοι[3]. Ο αριθμός 10% κυκλοφόρησε ευρέως από το Ηarry Hay, τον πατέρα των πολιτικών δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, με την παρότρυνση να μη χαρακτηρίζεται πια η ομοφυλοφιλία ως διεστραμμένη πράξη αλλά να θεωρούνται οι ομοφυλόφιλοι σαν μια μειoνότητα της τάξης του 10%[4].
Αμέσως μετά οι αριθμοί του Kinsey διαψεύστηκαν ως πέρα για πέρα αναληθείς από πολλούς άλλους επιστήμονες. Το πραγματικό ποσοστό είναι κάπου μεταξύ 2 και 3%[5]. Αλλά ο αριθμός 10% έχει τόσο συχνά αναφερθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι εκπροσωπεί την αλήθεια. Δεν την εκπροσωπεί.

Δεύτερος μύθος: οι άνθρωποι γεννιούνται ομοφυλόφιλοι

Το είπε η Ann Landers* και το πίστεψαν εκατομμύρια άνθρωποι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν στοιχεία γι' αυτό. Υπάρχουν τρεις τρόποι να ελέγξει κανείς για γενετικά χαρακτηριστικά. Μελέτες διδύμων (twin studies), ανατομία εγκεφάλου και μελέτες "σύνδεσης" γονιδίων (gene "/span>linkage" studies)[6]. Οι μελέτες διδύμων δείχουν ότι κάτι άλλο από τη γενετική προδιάθεση πρέπει να ευθύνεται για την ομοφυλοφιλία διότι σχεδόν τα μισά από τα μονοωογενή δίδυμα που μελετήθηκαν δεν είχαν την ίδια σεξουαλική προτίμηση. Εάν η ομοφυλοφιλία ήταν κληρονομική, τα μονοωογενή δίδυμα θα ήταν ή και τα δύο ετεροφυλόφιλα ή και τα δύο ομοφυλόφιλα. Εκτός αυτού καμία από τις μελέτες διδύμων δεν επιβεβαιώθηκε, ενώ άλλες μελέτες σε δίδυμα έχουν δώσει τελείως διαφορετικά αποτελέσματα[7]. Η πολύ γνωστή ανατομική μελέτη σε εγκεφάλους νεκρών του Δρα Simon LeVay απέδωσε αμφίβολα αποτελέσματα αναφορικά με την ακρίβειά της. Ο ερευνητής δεν γνώριζε ποια ήταν η σεξουαλική προτίμηση των υποκειμένων του και επί πλέον παραδέχτηκε ότι δεν μπορούσε να αποφανθεί αν οι διαφοροποιήσεις στη δομή του εγκεφάλου ήταν η "αιτία" ή το "αποτέλεσμα" της ομοφυλοφιλίας[8]. Τέλος, μια παλιά μελέτη η οποία προσπάθησε να δείξει το σύνδεσμο μεταξύ της ομοφυλοφιλίας και του χρωμοσώματος-Χ δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί και μια δεύτερη μελέτη επάνω στο θέμα είχε αποτελέσματα τα οποία αντέκρουαν εκείνα της πρώτης[9]. Ακόμη κι αν αποδεικνυόταν ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι που υπάρχει "εκ γενετής", και πάλι αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και κάτι το "φυσιολογικό". Μερικά παιδιά γεννιούνται με ινoκυστική ίνωση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και φυσιολογική αυτή η κατάσταση. Οι εκ γενετής τάσεις ορισμένης συμπεριφοράς (όπως της ομοφυλοφιλίας) δεν κάνουν αυτή τη συμπεριφορά ηθική. Γίνεται τώρα αποδεκτό ότι οι τάσεις για αλκοολισμό, παχυσαρκία και βιαιότητα έχουν επηρεαστεί από την κληρονομικότητα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και αποδεκτές συμπεριφορές. Οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί με τέτοιες τάσεις πρέπει να πολεμήσουν πολύ σκληρά εναντίον των φυσικών τους πειρασμών κατά του αλκοολισμού, της παχυσαρκίας και της σωματικής βίας.
Και αφού έχουμε γεννηθεί αμαρτωλοί στον κόσμο της Πτώσης, πρέπει να πολεμήσουμε εναντίον των συνεπειών της Πτώσης. Απλά και μόνο επειδή έχουμε γεννηθεί με ένα πρόβλημα, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι και φυσιολογικό. Δεν είναι σωστό το λεγόμενο ότι "ο Θεός κάνει τους ανθρώπους ομοφυλόφιλους". Έχουμε όλοι γεννηθεί με τις συνέπειες της Πτώσης και είναι απαραίτητο να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε.

Τρίτος μύθος: τι πρόβλημα υπάρχει να παντρευτούν μεταξύ τους δύο γυναίκες ή δύο άντρες που αγαπιούνται και είναι αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο;

Υπάρχουν δύο πλευρές στο γάμο, η νομική και η πνευματική. Ο γάμος είναι κάτι παραπάνω από μια απλή κοινωνική σχέση -όπως π.χ. το να είσαι "καλύτερος/η φίλος/η" με κάποιον- γιατί ο γάμος μεταξύ ετεροφύλων συνήθως καταλήγει στη δημιουργία παιδιών. Ο γάμος έχει αναχθεί σε νομική σχέση για να προσφέρει προστασία στις γυναίκες και τα παιδιά. Οι γυναίκες πρέπει να έχουν την ελευθερία να αφιερώσουν το χρόνο και την ενέργειά τους στο να είναι οι υπ' αριθμόν ένα φροντιστές και εκπαιδευτές των παιδιών χωρίς να είναι υποχρεωμένες να βγάζουν και το ψωμί τους σε εξωτερική εργασία. Το σχέδιο του Θεού είναι για τα παιδιά να μεγαλώνουν σε οικογένειες οι οποίες τους παρέχουν τα απαραίτητα, τα προστατεύουν και τα καλύπτουν με τη δική τους ασφάλεια.
Επειδή τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια είναι από τη φύση τους ανίκανα προς αναπαραγωγή, δεν χρειάζονται τη νομική προστασία του θεσμού του γάμου προκειμένου να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο να γεννηθούν και να μεγαλώσουν παιδιά. Εκτός από τη σεξουαλική σχέση η οποία υπάρχει μεταξύ ομοφυλόφιλων ζευγαριών, εκείνο που στην πραγματικότητα έχουν είναι μια σχέση "καλύτερων φίλων" και αυτό δεν απαιτεί νομική κάλυψη.
Φυσικά, ολοένα και περισσότερα ομοφυλόφιλα ζευγάρια θέλουν να έχουν ένα παιδί μαζί, είτε μέσω υιοθεσίας, είτε μέσω τεχνητής γονιμοποίησης, είτε μέσω υποκατάστατης μητρότητας. Πέρα απ' το γεγονός ότι πρέπει να αναζητήσουν μια εξωτερική διαδικασία και πηγή προκειμένου να γίνουν γονείς, η παρουσία ενηλίκων και ανηλίκων μαζί μέσα σ' ένα συγκεκριμένο σπιτικό δεν θα έπρεπε αυτομάτως να επιφέρει την επίσημη αναγνώριση αυτής της σχέσης ως οικογένειας. Υπάρχει μια τάση στην κοινωνία μας να επαναπροσδιορίσει την έννοια της οικογένειας, αλλά με βαθύτατη έλλειψη συνειδητοποίησης των συνεπειών που αυτό θα έχει μακροχρονίως για τα πρόσωπα. Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια λένε κάτι πολύ επικίνδυνο στα παιδιά τους: οι λεσβίες μητέρες τούς λένε ότι οι πατεράδες δεν είναι απαραίτητοι, ενώ οι ομοφυλόφιλοι άντρες τούς λένε ότι οι μητέρες δεν είναι απαραίτητες. Όλο και περισσότεροι κοινωνικοί παρατηρητές αποφαίνονται για τη σπουδαιότητα που έχουν και οι μητέρες και οι πατεράδες στη ζωή των παιδιών. Ένας από τους ρόλους τους είναι να διδάξουν στο αγόρι τι σημαίνει να είσαι αγόρι και στο κορίτσι τι σημαίνει να είσαι κορίτσι.
Η άλλη όψη του γάμου είναι η πνευματική. Βέβαια, αυτή η απάντηση στο θέμα του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων δεν θα ενδιαφέρει όσους αδιαφορούν για τα πνευματικά πράγματα, αλλά υπάρχουν πολλοί ομοφυλόφιλοι οι οποίοι ενδιαφέρονται βαθύτατα για το Θεό και ποθούν να έχουν μια στενή σχέση μαζί Του. Η σχέση του γάμου, τόσο στη συναισθηματική όσο και στη σεξουαλική της ένωση, είναι η γήινη αναλογία της σχέσης μεταξύ του Χριστού και της νύφης Του, της εκκλησίας[10]. Όπως ακριβώς υπάρχει μια μυστική στη μοναδικότητά της ένωση μεταξύ του άντρα και της γυναίκας, οι οποίοι είναι πολύ διαφορετικοί ο ένας απ' τον άλλο, έτσι ακριβώς υπάρχει και μια μυστική στη μοναδικότητά της ένωση μεταξύ δύο όντων τόσο διαφορετικών το ένα από το άλλο όσο είναι ο Αιώνιος Υιός του Θεού και εμείς οι θνητοί και δημιουργημένοι άνθρωποι. Έτσι όπως τον σχεδίασε ο Θέος, ο γάμος είναι σαν τη σχεδόν απίθανη ένωση μιας πεταλούδας και ενός βουβαλιού ή της φωτιάς και του νερού. Αλλά οι γάμοι ομοφυλόφιλων είναι ενώσεις ομοίων όντων. Απουσιάζει απ' αυτούς η δυναμική της ένωσης δύο διαφορών που υπάρχει στους ετερόφυλους γάμους και κατά συνέπεια τους λείπει και η πνευματική διάσταση η οποία είναι τόσο απαραίτητη για το σκοπό του γάμου. Τόσο στο συναισθηματικό όσο και στο σωματικό επίπεδο, η ομοιότητα άντρα με άντρα και γυναίκας με γυναίκα δείχνει ότι οι ομοφυλόφιλες σχέσεις δεν καθρεφτίζουν την πνευματική παραβολή που μας δίνει ο Λόγος του Θεού για το τι σημαίνει γάμος. Ο Θεός θέλει οι σύντροφοι στο γάμο να αλληλοσυμπληρώνονται, όχι να είναι ο καθρέφτης ο ένας του άλλου. Η έννοια του ομοφυλόφιλου γάμου δεν είναι λειτουργική, είτε το δει κανείς από κοινωνικής είτε από πνευματικής πλευράς.

Τέταρτος μύθος: ο Ιησόυς δεν είπε τίποτε για την ομοφυλοφιλία

Τόσο από άμβωνος όσο και σε συγκεντρώσεις για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, οι πολιτικοποιημένοι ομοφυλόφιλοι προβάλλουν το επιχείρημα ότι ο Ιησούς δεν μίλησε ποτέ για την ομοφυλοφιλία. Αντίθετα, λένε, ενδιαφερόταν περισσότερο για την αγάπη. Αυτό που θέλουν να πουν είναι ότι ο Ιησούς δεν απαγόρευσε ρητά την ομοφυλοφιλία, οπότε ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε τους ομοφυλόφιλους;
Αυτό το επιχείρημα πρώτα απ' όλα υποθέτει ότι τα ευαγγέλια είναι πιο σημαντικά από τα άλλα Βιβλία της Καινής Διαθήκης και ότι το μόνο που έχει σημασία είναι τα λόγια του Ίδιου του Ιησού που έχουν καταγραφεί εκεί. Ωστόσο, το ευαγγέλιο του Ιωάννη (κα΄ 25) μάς διαβεβαιώνει ότι δεν εξαντλεί όλα όσα έκανε και είπε ο Ιησούς αλλά ότι υπάρχουν και πολλά άλλα που δεν έχουν συμπεριληφθεί![11] Ούτε τον ξυλοδαρμό της γυναίκας ή την αιμομιξία αναφέρουν τα ευαγγέλια ότι καταδίκασε ο Ιησoύς. Αυτό τα νομιμοποιεί; Επίσης, τα υπόλοιπα Βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν έχουν μικρότερη αξία από τα ευαγγέλια. Όλες οι Γραφές είναι θεόπνευστες, όχι μόνο τα Βιβλία με τα λόγια του Χριστού υπογραμμισμένα με κόκκινο. Ειδικές απαγορεύσεις κατά της ομοφυλοφιλίας, όπως εκείνες που περιέχονται στην προς Ρωμαίους επιστολή (α' 26-27) και στην Α' προς Κορινθίους επιστολή (στ' 9, 10), είναι το ίδιο θεόσταλτες όπως και τα γραφόμενα στα ευαγγέλια και οι επιστολές αυτές λένε τα εξής: «Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας? διότι και οι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσην εις την παρά φύσιν? ομοίως δε και οι άνδρες αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην, άρσενες εις άρσενας, και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών». «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε? ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού».
Αλλά γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς μίλησε πολύ συγκεκριμένα για το σκοπό του Θεού στη δημιουργία της ανθρώπινης σεξουαλικότητας: «Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ? αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς; Και είπεν, ?Ένεκεν τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν; "Ώστε δεν είναι πλέον δύο αλλά μία σαρξ. Εκείνο λοιπόν το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη" (Ματθ. ιθ? 4-6). Το σχέδιο του Θεού είναι μια άγια ετεροφυλία και ο Ιησούς το τόνισε αυτό.

Οι Λευιτικοί νόμοι εναντίον της ομοφυλοφιλίας ισχύουν και σήμερα. Το Λευιτικό (ιη' 22) λέει: "Και μετά άρρενος δεν θέλεις συνουσιασθή, ως μετά γυναικός. είναι βδέλυγμα». Οι ομοφυλόφιλοι υποστηρίζουν ότι η λέξη "βδέλυγμα" γενικά σχετίζεται με την ειδωλολατρία και τη θρησκευτική πρακτική της πορνείας των αρσενικών που είχαν οι Χαναναίοι, οπότε ο Θεός δεν απαγορεύει την ομοφυλοφιλία του τύπου που υπάρχει σήμερα.
Και άλλες σεξουαλικές αμαρτίες όπως η μοιχεία και η αιμομιξία επίσης καταδικάζονται στα ίδια αυτά κεφάλαια που υπάρχουν οι απαγορεύσεις κατά της ομοφυλοφιλίας. Όλες οι σεξουαλικές αμαρτίες απαγορεύονται και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη, ανεξάρτητα από το Λευιτικό κανόνα, διότι πρόκειται για ηθικό ζήτημα. Είναι αλήθεια ότι δεν δεσμευόμαστε από τους κανόνες και τις τελετουργίες του Λευιτικού, τα οποία σφράγιζαν το λαό του Γιαχβέ με το να τον ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο κόσμο. Εντούτοις, η φύση της σεξουαλικής αμαρτίας δεν έχει αλλάξει γιατί η ανηθικότητα είναι προσβολή κατά της αγιότητας του Ίδιου του Θεού. Απλά και μόνο επειδή τα περισσότερα κομμάτια του Λευιτικού δεν ισχύουν για τους χριστιανούς σήμερα, δεν έπεται ότι τίποτε απ? αυτό δεν ισχύει.
Το επιχείρημα ότι ο όρος ?βδέλυγμα? είναι συνδεδεμένος με την ειδωλολατρία απαντιέται σωστά αν εξετάσουμε τις Παροιμίες (στ΄ 16-19) όπου κατονομάζεται ποια άλλα πράγματα ο Θεός θεωρεί "βδέλυγμα": «οφθαλμούς υπερηφάνους», «γλώσσα ψευδή», «χείρας εκχέουσας αίμα αθώον», «καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς», «πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν», «μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος» και «τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών». Η ειδωλολατρία δεν παίζει ρόλο σ? αυτά. Το επιχείρημά τους λοιπόν αυτό δεν ισχύει.
Εάν οι συμπεριφορές στα κεφάλαια 18 και 20 του Λευιτικού καταδικάζονται επειδή έχουν σχέση με την ειδωλολατρία, λογικά δεν θα απαγορεύονταν εάν γίνονταν ανεξάρτητα από την ειδωλολατρία. Αυτό θα σήμαινε ότι η αιμομιξία, η κτηνοβασία και οι θυσίες παιδιών (που αναφέρονται σ' αυτά τα κεφάλαια) καταδικάζονται μόνο εάν σχετίζονται με την ειδωλολατρία, αλλιώς επιτρέπονται. Κανείς υπεύθυνος αναγνώστης αυτών των χωρίων δεν θα συμφωνούσε με αυτή την υπόθεση[12].

Πέμπτος μύθος: το να αποκαλούμε την ομοφυλοφιλία αμαρτία είναι καταδίκη και το να καταδικάζει κανείς τον άλλο είναι αμαρτία

Ο Josh McDowell λέει ότι παλιά το συχνότερα αναφερόμενο εδάφιο της Γραφής ήταν το "Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον" (Ιωαν. γ' 16). αλλά τώρα που η ανεκτικότητα έχει καταλήξει να είναι η μεγαλύτερη αρετή, το εδάφιο που ακούγεται συχνότερα είναι το "μη κρίνετε δια να μη κριθήτε" (Ματθ. ζ΄ 1). Για όποιον δεν αποδέχεται την ομοφυλοφιλία λένε ότι έχει φανατισμό και ομο-φοβία. Ακόμη και πρόσωπα που δεν πιστεύουν στη Αγία Γραφή αναφέρονται στο εδάφιο "μη κρίνετε δια να μη κριθήτε".
Όταν ο Ιησούς είπε αυτό, όπως ξεκάθαρα προκύπτει από το περιεχόμενο, εννοούσε να μη γινόμαστε κριτές ενός άλλου όταν εθελοτυφλούμε απέναντι στη δική μας αμαρτία και βλέπουμε μόνο την αμαρτία του πλησίον μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι? αυτό. Υπάρχει τρομερή τάση για αυτοδικαίωση στη συμπεριφορά της εκκλησίας απέναντι σ? εκείνους που παλεύουν με τους πειρασμούς των ομοφυλόφιλων επιθυμιών τους. Αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του να συμφωνεί κανείς με τον κανόνα της Γραφής που διακηρύσσει ότι η ομοφυλοφιλία είναι κακό και να καταδικάζει προσωπικά ένα άτομο για την αμαρτία του. Το να συμφωνεί κανείς με το Θεό σε κάτι δεν σημαίνει ότι απαραίτητα γίνεται κριτής των άλλων.
Ας υποθέσουμε ότι τρέχω με υπερβολική ταχύτητα σε μια εθνική οδό και ένα περιπολικό με σταματάει. Ο αστυφύλακας πλησιάζει το αυτοκίνητό μου και αφού ελέγξει το δίπλωμά μου και τα χαρτιά του αυτοκινήτου μού λέει, "Κυρία μου, παραβήκατε το νόμο της οδικής κυκλοφορίας ως προς το όριο ταχύτητας σ' εκείνο το σημείο". Φανταστείτε τον πολίτη να αγανακτεί κατά του αστυφύλακα και να του λέει, "Μα σας παρακαλώ! Με κρίνετε! Μην κρίνετε για να μην κριθείτε!". Ο αστυφύλακας όμως δεν κρίνει το χαρακτήρα μου. Απλά συγκρίνει τη συμπεριφορά μου με τον κανόνα που επιβάλλει ο νόμος. Το ίδιο συμβαίνει και όταν αναφερόμαστε στον ηθικό νόμο του Θεού. Δεν κρίνουμε. Εκείνο που είναι αμαρτία είναι το να υποτιμούμε κάποιον ο οποίος πέφτει σε μια αμαρτία η οποία είναι διαφορετική από τη δική μας. Αυτό είναι επίκριση.

Έκτος μύθος: το εδάφιο για την ομοφυλοφιλία στο α΄ κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής δεν περιγράφει ομοφυλόφιλους αλλά ετεροφυλόφιλους που επιδίδονται σε ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, κάτι που δεν είναι φυσικό γι? αυτούς

Το εδάφιο για την ομοφυλοφιλία στην επιστολή προς Ρωμαίους λέει: «Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας? διότι και αι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν? ομοίως δε και οι άνδρες αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην, άρσενες εις άρσενας, και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν εις την πλάνην αυτών». Μερικοί ομοφυλόφιλοι προσπαθούν να αγνοήσουν την ξεκάθαρη απαγόρευση της ομοφυλοφιλίας τόσο μεταξύ ανδρών όσο και μεταξύ γυναικών με την εξήγηση ότι η αμαρτία για την οποία μιλάει ο Παύλος αφορά τους ετεροφυλόφιλους οι οποίοι επιδίδονται σε ομοφυλοφιλικές πράξεις με το αιτιολογικό ότι αυτές δεν είναι φυσικές για κείνους. Υποστηρίζουν λοιπόν ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι αμαρτία για τους πραγματικά ομοφυλόφιλους.
Δεν υπάρχει όμως τίποτε στο εδάφιο που να δείχνει ότι υπάρχει διάκριση μεταξύ "αληθινών" και "μη αληθινών" ομοφυλόφιλων. Ο απόστολος χαρακτηρίζει την πράξη ως αφύσικη ανεξάρτητα απ' το ποιος τη διαπράττει. Μάλιστα χρησιμοποιεί περίεργες λέξεις για τους άντρες και για τις γυναίκες, τις ελληνικές λέξεις "άρσενες" και "θήλειαι" οι οποίες υπογραμμίζουν τη βιολογική πλευρά του φύλου. Η συμπεριφορά η οποία περιγράφεται σ αυτό το χωρίο είναι αφύσικη τόσο για άντρες όσο και για γυναίκες. Το θέμα της σεξουαλικής προδιάθεσης δεν τίθεται καθόλου εδώ. Ο Παύλος λέει ότι η ομοφυλοφιλία είναι βιολογικά αφύσικη. Όχι ότι είναι αφύσικη για τους ετεροφυλόφιλους αλλά φυσική για όλους τους άλλους.
Επίσης, το χωρίο στην προς Ρωμαίους επιστολή λέει ότι οι άντρες "εξεκαύθησαν" εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους. Αυτό δεν επιτρέπει να συμπεράνει κανείς ότι προηγουμένως ήταν ετεροφυλόφιλοι και απλά πειραματίζονταν με την ομοφυλοφιλία[13]. Θα χρειαζόταν πραγματικά να κάνουμε ασκήσεις διανοητικής γυμναστικής προκειμένου να κάνουμε το 1ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής να εννοεί κάτι άλλο από κείνο που μια απλή ανάγνωση μας οδηγεί να καταλάβουμε: κάθε ομοφυλόφιλη συμπεριφορά είναι αμαρτία.

Έβδομος μύθος: το κήρυγμα κατά της ομοφυλοφιλίας οδηγεί τους ομοφυλόφιλους τιηνέιτζερς στην αυτοκτονία

Έλαβα ένα email από κάποιον που με διαβεβαίωσε ότι το αίμα των ομοφυλόφιλων τιηνέιτζερς ήταν στα χέρια μου διότι το να κηρύττει κανείς ότι η ομοφυλοφιλία είναι κακό οδηγεί τους ανθρώπους στην αυτοκτονία. Η πεποίθηση ότι οι ομοφυλόφιλοι νέοι είναι υψηλού κινδύνου για αυτοκτονία προέρχεται κυρίως από την έκθεση μιας ειδικής ομοσπονδιακής ομάδας που είχε συσταθεί για να μελετήσει το θέμα των αυτοκτονιών μεταξύ νέων. Η έκθεση αυτή έλεγε τρία πράγματα: πρώτον, ότι το 1/3 των αυτοκτονιών μεταξύ νέων διαπράττεται από ομοφυλόφιλους νέους? δεύτερον, ότι η αυτοκτονία είναι η υπ? αριθμόν ένα αιτία θανάτου μεταξύ των ομοφυλόφιλων νέων? και τρίτον, ότι οι νεαροί ομοφυλόφιλοι οι οποίοι αυτοκτονούν το κάνουν διότι έχουν ?εσωτερικεύσει την ομο-φοβία? και τη βία η οποία έχει στόχο τους ίδιους[14]. Στην έκθεση αυτή παραπέμπουν κατά κόρον τόσο τα δημοσιεύματα των ομοφυλόφιλων όσο και τα γενικού ενδιαφέροντος δημοσιεύματα.
Αυτή την έκθεση την έγραψε ο Paul Gibson, ο πολιτικοποιημένος ομοφυλόφιλος του San Francisco, και είναι βασισμένη σε έρευνα. Αλλά η έρευνα στην οποία είναι βασισμένη είναι τόσο κακής ποιότητας ώστε, όταν υποβλήθηκε στο Δρα Louis Sullivan, τον τέως Υπουργό Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών, εκείνος επισήμως αποστασιοποιήθηκε απ? αυτήν και το ίδιο έκανε και η υπηρεσία του[15]. Οι αριθμοί που αναφέρονται στην έκθεση, τόσο για τα δεδομένα όσο και για τα πορίσματα, είναι εξαιρετικά αμφίβολης αξίας. Ένα τμήμα της έκθεσης αναφέρεται στον ισχυρισμό ενός συγγραφέα ότι 3,000 νεαροί ομοφυλόφιλοι αυτοκτονούν κάθε χρόνο. Αυτός ο αριθμός όμως είναι κατά 1,000 και περισσότερο μεγαλύτερος του συνολικού αριθμού αυτοκτονιών σε τιηνέιτζερς! O Gibson υπερέβαλε λοιπόν όταν είπε ότι το 1/3 όλων των αυτοκτονιών των τιηνέιτζερς διαπράττεται από ομοφυλόφιλους νέους. Αυτό τον αριθμό τον πήρε από έρευνες που γίνονται σε κέντρα προσέλευσης προβληματικών νέων, πολλοί από τους οποίους είναι ομοφυλοφιλικής προδιάθεσης, και οι οποίες έδειξαν ότι οι ομοφυλόφιλοι νέοι είχαν προδιάθεση για αυτοκτονία 2 με 4 φορές παραπάνω απ? ό,τι οι ετεροφυλόφιλοι νέοι. Ο Gibson πολλαπλασίασε αυτό το νούμερο με το αμφισβητούμενο 10% του Kinsey για το ποσοστό των ομοφυλόφιλων στο γενικό πληθυσμό και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το 30% όλων των αυτοκτονούντων νέων είναι ομοφυλόφιλοι. Ο David Schaffer, ένας ψυχίατρος του Πανεπιστημίου της Columbia ο οποίος ειδικεύεται στις αυτοκτονίες ανηλίκων, μελέτησε προσεκτικά αυτή την έρευνα και είπε: «Αγωνίστηκα πολύ για να κατανοήσω τα μαθηματικά του Gibson, αλλά στο τέλος ήταν περισσότερο άμπρα κατάμπρα παρά μαθηματικά»[16].
Τα πορίσματα αυτής της έκθεσης καταρρίπτονται από άλλες πιο πειστικές μελέτες. Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας του San Diego πήραν συνέντευξη από τους επιζώντες από 283 απόπειρες αυτοκτονίας για μία μελέτη που έκαναν το 1986. Οι 133 από κείνους που πέθαναν ήταν κάτω των 30 ετών και μόνο 7% ήταν ομοφυλόφιλοι οι οποίοι όμως ήταν άνω των 21 ετών. Σε μια άλλη μελέτη στο Πανεπιστήμιο της Columbia από 107 αυτοκτονίες αγοριών, μόνο 3 ήταν γνωστό ότι ήταν ομοφυλόφιλοι και δύο απ? αυτά πέθαναν σε μια ?συμφωνία αυτοκτονίας?. Όταν ο οργανισμός Gallup πήρε συνέντευξη από περίπου 700 τιηνέιτζερς οι οποίοι γνώριζαν κάποιον τιηνέιτζερ που είχε αυτοκτονήσει, ούτε ένας δεν ανέφερε ως μέρος του προβλήματος το σεξουαλικό προσανατολισμό. Εκείνοι που είχαν πλησιάσει περισσότερο την αυτοκτονία κυρίως ανέφεραν προβλήματα σχέσεων μεταξύ boyfriend και girlfriend ή χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ο Gibson δεν χρησιμοποίησε μια ομάδα κοντρόλ για τη μελέτη του. Χωρίς όμως μια τέτοια ομάδα πορίσματα και στατιστικές είναι επόμενο να στραβώσουν. Όταν ο ψυχίατρος David Shaffer εξέτασε το ιστορικό των ομοφυλόφιλων νέων ο οποίοι είχαν αυτοκτονήσει στην έκθεση του Gibson, βρήκε ότι τα προβλήματα που τους απασχολούσαν πριν την αυτοκτονία ήταν τα ίδια μ? εκείνα των ετεροφυλόφιλων νέων. «Οι ιστορίες ήταν οι ίδιες: είχαν να παρουσιαστούν στο δικαστήριο την ημέρα της αυτοκτονίας τους, υπέφεραν από μακροχρόνια κατάθλιψη, είχαν προβλήματα με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, κτλ.».
Είναι τραγικό ένας νέος να δοκιμάζει τόσο πόνο που να θέλει ν' αυτοκτονήσει - ανεξαρτήτως αιτίας. Αλλά δεν είναι σωστό να επιρρίπτουμε την ευθύνη των αυτοκτονιών ομοφυλοφίλων -των λίγων που υπάρχουν- σε κείνους οι οποίοι συμφωνούν με το Θεό ότι η ομοφυλοφιλία είναι επιβλαβής συμπεριφορά.


--------------------------------------------------------------------------------

http://www.cbc.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=23&Itemid=31

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Λόγος για την ομοφυλοφιλία (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

Το κείμενον του Ιερού Χρυσο­στόμου κατά μετάφρασιν έχει ως εξής:
«Αλλ' ακόμη δεν ανέφερα το αποκορύφωμα των κακών, ούτε το κυριώτερον μέρος της συμφοράς απεκάλυψα, διότι πολλάκις, που ητοιμάσθην να το ειπώ εκοκκίνησα, πολλάκις δε εντράπηκα. Ποίον λοι­πόν είναι αυτό; Διότι πρέπει πλέον να το αποτολμήσωμεν να το είπωμεν. Αλλωστε θα ήτο μεγάλη ανανδρία, ενώ πρόκειται να εκριζώσωμεν κάτι κακόν, να μη τολμώμεν ούτε καν να ομιλήσωμεν δι' αυτό, ωσάν να πρόκειται η σιωπή να ιατρεύση αφ' εαυτής την ασθένειαν. Δεν θα σιωπήσωμεν λοιπόν, και αν ακόμη πρόκειται μυριάκις να εντραπώμεν και να κοκκινίσωμεν. Διότι και ο ιατρός, προκειμένου να καθαρίση την μολυσμένην πληγήν, θα παραιτηθή από του να χρησιμο­ποίηση τον σίδηρον, και να βυθίση τα δάκτυλά του εις τον πυθμένα του τραύματος; Λοιπόν, ούτε και ημείς πρόκειται να σταματήσωμεν τον λόγον αυτόν, καθ' όσον η μόλυνσις είναι χειροτέρα. Ποίον λοιπόν είναι το κακόν; Κάποιος παράδοξος και παράνομος πόθος εισήλθεν εις την ζωήν μας. Επέπεσεν ασθένεια βαρεία και αθερά­πευτος και ενέσκηψε πανώλης χει­ροτέρα όλων’ επενοήθη κάποια νέα και φοβερά παρανομία, διότι ανατρέπονται όχι μόνον οι ανθρώ­πινοι, αλλά και οι φυσικοί νόμοι. Κατήντησε λοιπόν μικρόν πράγμα η πορνεία θεωρουμένη ως συνήθης ασέλγεια. Και όπως εις τας οδύνας, το τυραννικώτερον πάθος, όταν επέλθη, καλύπτει την εντύπωσιν του προηγουμένου, έτσι και το υπερβολικόν μέγεθος αυτής της ύβρεως κάμνει το ανυπόφορον, να μη φαίνεται πλέον ως ανυπόφορον, δηλαδή την ακολασίαν περί την γυναίκα.
Διότι φαίνεται ότι είναι ευχάριστον το να ημπορέση να διαφύγη κανείς από τα δίκτυα αυτά και κινδυνεύει εις το εξής να γίνη περιττόν το γυναικείον φύλον, εφ' όσον οι νέοι αναπληρώνουν αντί εκεί­νων, όλα τα εις εκείνας ανήκοντα. Και δεν είναι μόνον αυτό το κακόν, αλλ' ότι με πολλήν ελευθερίαν αποτολμάται τοιαύτη ακολασία και ενομιμοποιήθη η παρανομία. Κανείς λοιπόν δεν φοβείται και δεν τρέμει. Κανείς δεν εντρέπεται ούτε κοκκι­νίζει, αλλά και υπερηφανεύεται δια την γελοίαν αυτήν πράξιν και θεω­ρούνται παράφρονες οι σώφρονες και ότι δήθεν παραπλανώνται οι νουθετούντες’ και αν μεν τύχη να είναι κατώτεροι σωματικώς, δέρονται, αν δε είναι ισχυρότεροι χλευ­άζονται, καταγελώνται, περιλούο­νται με μυριάδας εμπαιγμούς. Εις τίποτε δεν ωφελούν τα δικαστήρια, ούτε οι νόμοι, ούτε οι παιδαγωγοί, ούτε οι πατέρες, ούτε οι υπηρέται, ούτε οι διδάσκαλοι.
Διότι άλλους μεν κατώρθωσαν να διαφθείρουν δια χρημάτων, αυ­τοί δε ενδιαφέρονται πως να απο­κτήσουν μισθόν. Εξ εκείνων δε που είναι φρονιμώτεροι και φροντί­ζουν δια την σωτηρίαν αυτών, που τους έχουν εμπιστευθή, άλλοι μεν πολύ ευκόλως αποκοιμίζονται και εξαπατώνται, άλλοι δε φοβούνται την δύναμιν των ανηθίκων. Αλλω­στε ευκολώτερον θα ηδύνατο να γλυτώση κάποιος, ο οποίος έχει γί­νει ύποπτος ότι εποφθαλμιά το βασιλικόν αξίωμα, παρά να ξεφύγη από τα χέρια των μιαρών εκείνων, αν προσπαθήση να αρπάξη από αυτούς τα παιδιά. Ετσι, ωσάν εις μεγάλην ερημίαν, μέσα εις τας πό­λεις οι αρσενικοί με αρσενικούς διαπράττουν την ακολασίαν. Εάν δε μερικοί έχουν ξεφύγει τας παγί­δας αυτάς, δυσκόλως θα αποφύ­γουν όμως την κακήν φήμην αυ­τών, οι οποίοι διαπράττουν τας α­σχήμιας αυτάς. Πρώτον μεν, διότι είναι πάρα πολύ ολίγοι και κατ' αυ­τόν τον τρόπον ευκόλως θα ημπο­ρούσαν να κρύπτωνται ανάμεσα εις το πλήθος των κακών, δεύτε­ρον δε, διότι και οι ίδιοι οι μιαροί και οι μολυσμένοι εκείνοι δαίμονες, επειδή δεν ημπορούν κατ' άλλον τρόπον να βλάψουν αυτούς οι ο­ποίοι τους περιεφρόνησαν, προ­σπαθούν να τους τιμωρήσουν δια του τρόπου αυτού. Διότι, αφού δεν ημπόρεσαν να τους πλήξουν θανασίμως ούτε να εγγίσουν την ιδίαν την ψυχήν των, επιχειρούν λοιπόν να πληγώσουν τουλάχιστον τον διάκοσμον της σωφροσύνης των, τον οποίον λαμβάνουν από την κοινωνίαν και να καταστρέψουν την καλήν υπόληψίν των.
Διά τούτο και ήκουσα ότι πολλοί παραξενεύονται, πως ακόμη και σήμερον δεν έβρεξε άλλην πυρίνην βροχήν, πως δεν έπαθεν η πόλις μας αυτά, που έπαθον τα Σόδο­μα ενώ είναι αξία διά πολύ σκληροτέραν τιμωρίαν, καθόσον δεν εσωφρονίσθη ούτε με τα κακά εκεί­νων; Αλλά μολονότι λοιπόν η χώρα εκείνη επί δύο χιλιάδες έτη βοά δια της όψεώς της λαμπρότερον και από φωνήν, προς όλην την οικουμένην, δια να μη αποτολμήση παρόμοιον αμάρτημα, όχι μόνον δε εμειώθη η τάσις των δια την αμαρτίαν αυτήν, αλλά και περισσότερον αυθάδεις έγιναν, ωσάν να φιλονεικούν και μάχωνται με τον Θεόν και προσπαθούν να αποδείξουν εμ­πράκτως ότι τόσον περισσότερον θα είναι προσκεκολλημένοι εις τα κακά αυτά, όσον περισσότερον τους απειλεί. Πώς λοιπόν δεν έγινε τίποτε τέτοιο, ενώ τα μεν Σοδομιτικά αμαρτήματα διαπράττονται, όμως, δεν επιβάλλονται αι τιμωρίαι των Σοδόμων; Επειδή τους αναμέ­νει άλλο πυρ καυστικώτερον και τι­μωρία ατελεύτητος. Αλλωστε και εκείνοι, ενώ διέπραξαν πολύ βαρύ­τερα αμαρτήματα από τους καταστραφέντας δια του κατακλυσμού, εννοώ τους μετέπειτα, καμμία τέ­τοια ραγδαία βροχή, δεν έγινε μετά από εκείνον.
Και εδώ πάλιν ο λόγος είναι ο ίδιος. Διατί τάχα οι πρώτοι άνθρω­ποι, όταν ούτε δικαστήρια υπήρχον, ούτε φόβος υπήρχε από τους άρχοντας, ούτε νόμος να τους α­πειλή, ούτε όμιλος προφητών δια να τους επαναφέρη εις τάξιν, ούτε φόβος κολάσεως, ούτε ελπίς βασι­λείας αιωνίου, ούτε άλλη γνώσις αληθείας, ούτε και τα θαύματα, που ημπορούν να αναστήσουν και τους λίθους, πώς λοιπόν αυτοί, που δεν απήλαυσαν τίποτε από αυτά, ετιμωρήθησαν τόσον αυστηρά διά τας αμαρτίας των και αυτοί, που έχουν συμμετάσχει εις όλα αυτά και ζουν μέσα εις τόσον φόβον και θείων και ανθρωπίνων δικαστη­ρίων, δεν ετιμωρήθησαν ακόμη μέ­χρι σήμερον με τας αυτάς τιμω­ρίας, ενώ είναι άξιοι σκληροτέρας τιμωρίας; Αρα, δεν είναι ευνόητον και εις ένα παιδί, ότι τους επιφυ­λάσσεται αυστηροτέρα τιμωρία; Διότι, εάν εμείς οργιζώμεθα έτσι και αγανακτώμεν, ο Θεός, που φρο­ντίζει δι' όλα και ιδιαιτέρως δια το ανθρώπινον γένος και αποστρέφε­ται και μισεί σφοδρώς την κακίαν, πώς θα ηνείχετο να αποτολμώνται αυτά χωρίς τιμωρίαν;
Δέν είναι έτσι, όχι! Αλλά θα επιφέρη επ' αυτών την παντοδύναμον χείρα του και την αφόρητον πληγήν και την οδύνην των βασανιστη­ρίων εκείνων, που είναι τόσον φο­βερά, ώστε αι συμφοραί των Σοδό­μων συγκρινόμενοι προς αυτά, θα θεωρούνται αστείαι. Διότι ποίους βαρβάρους δεν εξεπέρασαν, ποίον γένος θηρίων, δια της μιαράς αυ­τής σαρκικής μίξεως; Υπάρχει εις μερικά από τα άλογα ζώα μεγάλη γενετήσιος ορμή και επιθυμία ασυ­γκράτητος, που δεν διαφέρει κα­θόλου από την τρέλλαν. Αλλ' ό­μως, δεν γνωρίζουν τον έρωτα αυ­τόν του αρσενικού προς το αρσενικόν, αλλά στέκονται εις τα όρια, που έθεσεν η φύσις. Και αν ακόμη μυριάκις κοχλάζει μέσα των το πά­θος, όμως, δεν ανατρέπουν τους νόμους της φύσεως. Οι δήθεν, ό­μως, λογικοί, που εγνώρισαν την θείαν διδασκαλίαν και διδάσκουν εις άλλους τι πρέπει και τι δεν πρέ­πει να κάμνουν και ήκουσαν Γραφάς, που κατήλθον από τον ουρανόν, συνάπτουν σχέσεις όχι τόσον ελευθέρως με τας πόρνας, όσον με τους νέους. Ωσάν να μη είναι ακριβώς άνθρωποι, μήτε να υπάρχη η πρόνοια του Θεού, η οποία τιμωρή τας παρανομίας, αλλά ωσάν σκότος, που κατέλαβε τα πάντα και κανείς πλέον ούτε βλέπει αυτά ούτε τα ακούει, τοιουτοτρόπως αποτολμούν τα πάντα, και μάλιστα με τόσην μεγάλην μανίαν. Οι δε πα­τέρες των διαφθειρομένων παι­διών υπομένουν αυτά σιωπηλώς και δεν εξαφανίζονται μαζί με αυτά, ούτε σκέπτονται καμμίαν διόρθωσιν του κακού.
Διότι και εάν έπρεπε να μεταφέ­ρουν τα παιδιά των εξορία εις ξένην χώραν εξ αιτίας του πάθους αυτού, είτε εις την θάλασσαν, είτε εις τας νήσους, είτε εις απάτητον γην, είτε εις την υπεράνω ημών οικουμένην, δεν θα έπρεπε να κάνουν το παν και να προσπαθήσουν, ώστε να μη συρ­θούν αυταί αι αισχρότητες; Και αν υπάρχη κάπου ένα χωρίον προσβληθέν από ασθένειαν και μάλι­στα χολέραν, δεν θα μεταφέρωμεν από εκεί τους υιούς και αν ακόμη πρόκειται να κερδίσουν εκεί πολλά και η υγεία των είναι αρίστη; Τώρα δε, όμως, που τόση διαφθορά υπάρ­χει παντού, όχι μόνον σύρομεν αυτούς προς τα βάραθρα αυτά, αλλά απομακρύνομεν και αυτούς, που θέλουν να τους απαλλάξουν, ωσάν καταστροφείς. Και πόσης οργής άξια δεν είναι αυτά και πό­σων κεραυνών, όταν το μεν λεκτικόν αυτών προσπαθούμεν να το διορθώσωμεν και να τα καθαρίσωμεν δια της κοσμικής σοφίας, την δε ψυχήν, που κείται μέσα εις τον βόρβορον της ασελγείας και σαπί­ζει διαρκώς, όχι μόνον παραμελούμεν, αλλά και όταν θέλη να ανορθωθή, την εμποδίζωμεν;
Ακόμη λοιπόν θα τολμήση να ειπή κανείς ότι είναι δυνατόν αυ­τοί, που είναι τόσον βυθισμένοι εις τοιαύτας αμαρτίας να σωθούν; Από πού; Διότι αυτοί, που διέφυγον την μανίαν των ακολάστων (εί­ναι δε ολίγοι αυτοί), τους τυραννι­κούς εκείνους έρωτας, που δια­φθείρουν τα πάντα, όμως, δεν διαφεύγουν τον πόθον του πλούτου και της δόξης. Οι περισσότεροι, όμως, και από τα ίδια αυτά πάθη και από τα πάθη της ασελγείας κατα­λαμβάνονται με μεγαλυτέραν ορμήν. Επειτα θέλοντες να τους καλλιεργήσωμεν την ευγλωττίαν, δεν απορρίπτομεν μόνον τα εμποδίζοντα την παίδευσιν, αλλά δημιουργούμεν και τα συντελούντα διορίζοντες και παιδαγωγούς και διδασκάλους και χρήματα δαπανώντες και απαλλάσσοντες αυ­τούς από τας άλλας ασχολίας και τονίζοντες εις αυτούς τακτικώτερον απ' όσον οι παιδοτρίβαι εις τους Ολυμπιακούς αγώνας αφ' ενός μεν δε την πενίαν λόγω της απαιδευσίας και αφ' ετέρου τον πλούτον, που αποκτά κανείς από την μόρφωσιν και πράττοντες και λέγοντες το παν και μόνοι μας και με άλλους, ώστε να τους οδηγήσωμεν εις το τέλος της εν λόγω παιδείας και παρά ταύτα πολλάκις ούτε έτσι το επιτυγχάνομεν.
Νομίζομεν δε ότι θα προκύψη καλλιέργεια συμπεριφοράς και ορθότητος αρίστου βίου, ενώ υπάρχουν τόσον πολλά, που την διακόπτουν; Και τί χειρότερον θα ηδύνατο να γίνη από τον παραλογισμόν αυτόν; Το μεν ευκολώτερον δηλαδή να γίνεται αντικείμενον τόσον μεγάλης τιμής και επιμελείας, ωσάν να μη είναι δυ­νατόν χωρίς αυτήν να κατορθωθή ποτέ αυτό, εκείνο δε που είναι δυσκολώτερον, τούτο να νομίζωμεν ότι θα μας έλθη ενώ κοιμούμεθα, ως να ήτο κάτι από τα ευτελή και μηδαμινά; Διότι η παίδευσις της ψυχής είναι έργον τόσον δυσκολώτερον και επιπλέ­ον, όσον το να πράττη κανείς από το να λέγη και όσον τα έργα είναι κοπιαστικώτερα των λόγων.
Και ποίαν ανάγκην έχουν τα παιδιά μας, λέγει, από την φιλοσοφίαν και ορθότητα βίου; Πράγ­ματι αυτό είναι· αυτό είναι εκείνο, που κατέστρεψε τα πάντα, ότι δη­λαδή πράγμα τόσον αναγκαίον, που συγκρατεί την ζωήν μας, θε­ωρείται περιττόν και πάρεργον. Κανείς δεν θα έλεγε, εάν έβλεπε τον υιόν του να ασθενή κατά το σώμα, ποίαν ανάγκην έχει από καθαράν και ακριβή υγείαν;

(«Απαντα Χρυσοστόμου», 13ος τόμος, έκδοση «Ωφελίμου βιβλίου»)
Πηγή: «Ορθόδοξος Τύπος», 15/2/2008)

Η τρίτη κατάσταση(χλιαρότητα)των σύγχρονων Χριστιανών

Από τις σελίδες του περιοδικού μας ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ δεν συνηθίζω να δίνω απαντήσεις σε αγαπητούς που κατά καιρούς σχολιάζουν τα γραφόμενά μου και ζητούν το σχολιασμό μου ή διάλογο. Το κάνω μόνο στις περιπτώσεις που πιστεύω ότι από τη δευτερολογία (απάντησή μου ή σχολιασμό μου) θα υπάρξει όφελος και για τους αναγνώστες του περιοδικού που το τιμούν με το να το διαβάζουν και να το εμπιστεύονται.
Αυτός είναι ο λόγος που πήρα να σου απαντήσω σ’ αυτά που με ρωτάς σε πρόσφατο άρθρο σου. Πριν ξεκινήσω, θεώρησε βεβαία την εκτίμησή μου στο πρόσωπό σου, που κανένας και τίποτα δεν θα αλλοιώσει. Και αν υπάρξει κάποια λέξη ή φράση που ίσως σε λυπήσει, ζητώ από τώρα τη συγχώρησή σου και αν μου το γράψεις θα επανορθώσω αμέσως. Και όλα αυτά για τη δόξα του αγαπημένου μας, του λατρευτού Κυρίου και Βασιλιά μας.
Αναφέρεσαι στο βιβλίο μου που πρόσφατα κυκλοφόρησε «Η Νύχτα προχώρησε, η Ημέρα πλησίασε». Γράφω εκεί ανάμεσα στα άλλα για μια εμπειρία που είχα κάποιο πρόσφατο καλοκαίρι, όταν πολύ κοντά μας στην παραλία, που βρέθηκα με την οικογένειά μου, ήρθε μια μοναχική κοπελίτσα, συμπαθητική απ’ όσο θυμάμαι, και ιδιαίτερα μοντέρνα στην εμφάνιση. Στη θέση που συνήθως φοράμε εμείς το μαγιό μας εκείνη είχε ένα «αδιόρατο κομματάκι ύφασμα», με τη γνωστή εικόνα προς τα έξω που την βλέπουμε στις παραλίες στις ημέρες μας. Μέχρι αυτό το σημείο «ουδέν καινόν υπό τον ήλιον». Το πρόβλημα, το ιδιαίτερα σοβαρό, κατά τη γνώμη μου, αρχίζει από αυτό το σημείο. Η κοπελίτσα άνοιξε την τσάντα του μπάνιου της, έβγαλε την πετσέτα της, την έστρωσε για να κάνει την ηλιοθεραπεία της και μετά έβγαλε μια Αγία Γραφή και άρχισε να διαβάζει. Πλησίασα πιο κοντά της, χωρίς να γίνομαι αδιάκριτος, για να βεβαιωθώ ότι το βιβλίο που άνοιξε ήταν η Αγία Γραφή και πρόσεξα ότι ήταν σε κάποια σημεία και υπογραμμισμένη.
Τώρα εσύ μου εισηγείσαι, στο σχολιασμό σου, να χαρώ που η κοπελίτσα διάβαζε την Αγία Γραφή αντί για κάποιο άλλο βιβλίο, ότι τη διάβαζε στην παραλία, δημόσια, και ότι ήταν και υπογραμμισμένη. Ε, λοιπόν, όχι αγαπητέ μου. Όχι μόνο δεν χάρηκα, αλλά αντίθετα πόνεσα και τρόμαξα με το πόση ζημιά μπορεί να κάνει αυτός ο πονηρά στημένος συνδυασμός της σάρκας, της κοσμικότητας με την Αγία Γραφή στα χέρια.
Θα σου το πω καθαρά και από την αρχή. Δεν έχω κανένα πρόβλημα – όπως ούτε κανένας μας φαντάζομαι – να δω μία πόρνη να κρατά την Αγία Γραφή και να τη διαβάζει και μάλιστα υπογραμμισμένη. Το πρόβλημα αρχίζει και είναι τεράστιο και φοβερά επικίνδυνο, όταν αυτή η γυναίκα συνεχίζει να διαβάζει το Λόγο του Θεού και συνεχίζει ταυτόχρονα να εκδίδεται, χωρίς να δείχνει ότι ενοχλείται ή ότι έχει διάθεση να αλλάξει ζωή. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δω την Αγία Γραφή στα χέρια ενός ναρκομανούς, και μάλιστα υπογραμμισμένη. Έχουμε όμως όλοι – και εσύ πιστεύω – μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα, όταν αυτός ο νέος με τη Γραφή στο χέρια συνεχίζει να τρυπάει τις φλέβες του και να αναζητεί τη δόση του. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δω την Αγία Γραφή να τη μελετά προσεκτικά και να την υπογραμμίζει κιόλας ένας ομοφυλόφιλος. Όταν όμως συνεχίζει να είναι ομοφυλόφιλος και συνεχίζει να διαβάζει και να υπογραμμίζει την Αγία του Γραφή και μάλιστα δημόσια, τότε κάθε γνήσιος πιστός του Χριστού πισωπατάει με πόνο και φόβο. Αυτός ο συνδυασμός έχει κάτι το πολύ σατανικό μέσα του. Όλοι συμφωνούμε σ’ αυτό.
Και επειδή τα πιο πάνω παραδείγματά μου ίσως είναι ακραία, μπορώ να σου αναφέρω και άλλα πιο κοντινά. Τι θα έλεγες για κάποιον που με την Αγία Γραφή στα χέρια και μάλιστα υπογραμμισμένη ποτέ δεν σταμάτησε να χτυπάει τη γυναίκα του, να την ταπεινώνει, να την εξευτελίζει, ακόμα και μπροστά στα παιδιά τους; Θα χαιρόσουν που αυτός ο άνθρωπος διαβάζει την Αγία Γραφή και την υπογραμμίζει χωρίς διάθεση να αλλάξει, να μεταμορφωθεί; Θα χαιρόσουν για τη γυναίκα που ενώ διαβάζει την Αγία της Γραφή και την υπογραμμίζει ίσως και δημόσια, η εμφάνισή της είναι ύμνος στη σάρκα, λατρεία στο σεξουαλισμό των ημερών μας; Αυτή η γυναίκα μπορεί να έχει σύζυγο και παιδιά, αλλά το σώμα της, που ανήκει μόνο στον άνδρα της όπως δεσμεύτηκε και υποσχέθηκε μπροστά στον Κύριο όταν παντρεύτηκε, της αρέσει να το θαυμάζουν και να το επιθυμούν και άλλοι. Και μάλιστα με την Αγία Γραφή στα χέρια και με εδάφια υπογραμμισμένα.
Η θέση μας είναι ότι αυτές όλες οι περιπτώσεις και οι πολλές παρόμοιες μ’ αυτές, όχι μόνο δεν προκαλούν χαρά στο πιστό παιδί του Χριστού, αλλά λύπη, πόνο και ανησυχία. Έχει κάτι το σατανικό αυτή η προσπάθεια, η ιδιαίτερα έντονη στις μέρες μας και στις εκκλησίες μας, να πείσουμε και να πεισθούμε ότι ο Ιησούς Χριστός μπορεί να συνδυαστεί με το κοσμικό, το ειδωλολατρικό, το άνομο, το εκφυλισμένο, το προκλητικό, το συμβιβασμένο, το γυμνό στις παραλίες, το εκκεντρικό στους δρόμους, την ώρα που η Καινή Διαθήκη τόσο καθαρά το διασαφηνίζει «εξέλθετε, αποχωρίσθητε και μη εγγίσητε ακάθαρτο» (Β’ Κορινθίους ς’17).
Σου θυμίζω αγαπητέ μου ότι ο μεγάλος αγώνας του σατανά στις μέρες μας είναι να εισαγάγει και να εγκαταστήσει μέσα στις ψυχές μας, στις σχέσεις μας μεταξύ μας και στις εκκλησίες μας, τον τρίτο δρόμο, την τρίτη κατάσταση, το γκρίζο, που δεν είναι ούτε άσπρο, ούτε μαύρο, ούτε άγιο αλλά ούτε και κοσμικό.
«Νυν υπέρ πάντων ο αγών», έχει διακηρύξει ο διάβολος και πέφτει νικημένο το ένα οχυρό μετά το άλλο σ’ αυτήν την παγίδα.
Γυρίζω στην κοπελίτσα της παραλίας. Είσαι ήσυχος και ευχαριστημένος με το «κήρυγμά της»: «…έλα στο Χριστό και θα γίνεις σαν και μένα, θα φοράς ό,τι θέλεις ή δεν θα φοράς…, θα ζεις όπως ο κόσμος, θα μπορείς να ζεις προκλητικά, ίσως και εκφυλισμένα, θα είσαι όπως οι άλλοι, θα κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι και θα διαβάζεις και την Αγία σου Γραφή και μάλιστα με θάρρος… στην παραλία, μπροστά σε όλους»;
Θέλω να σου πω ότι αυτό το κήρυγμα της ζωής αυτών των ανθρώπων με τρομάζει, γιατί μπορεί να οδηγήσει εύκολα στην κόλαση τις ψυχές. Αυτό το παραποιημένο ευαγγέλιο οδηγεί στη φαρδιά και ευρύχωρη οδό, που καταλήγει οπωσδήποτε στην απώλεια. Αλίμονο σε όποιον το δεχθεί και το ζήσει.
Κάτι τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό. Είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζεις και συμφωνείς. Όταν ο Κύριός μας θεράπευε και βοηθούσε αμαρτωλούς με τα θαύματά Του, πάντοτε αποχαιρετούσε την ψυχή με μια φράση σαν αυτή: «πήγαινε και στο εξής μην αμαρτάνεις για να μη σου γίνει τίποτα χειρότερο» (Ιωάννης ε’14, η’11).
Η προσφορά του Ιησού Χριστού στην αμαρτωλή ψυχή δεν είναι να της συστήσει να διαβάζει την Αγία Γραφή μόνο, αλλά η αναγέννηση, που σημαίνει μεταμόρφωση, λύτρωση, ανακαίνιση! Φαντάζεσαι τον Άσωτο Γιο να πηγαίνει έξω με τις παλιές του παρέες, τα φιλαράκια του από την παλιά ζωή τότε που μαζί τους κατασπαταλούσε την περιουσία του Πατέρα του «ζων ασώτως»; Τον φαντάζεσαι να πηγαίνει επισκέψεις στο χοιροστάσιο να βλέπει με νοσταλγία τα γουρούνια, να τα χαϊδεύει, να τρώει και κανένα ξυλοκέρατο… με τα ρούχα τα καθαρά, τα βασιλικά, με το δαχτυλίδι το βασιλικό στο χέρι;
Φαντάζεσαι τον Γαδαρηνό θεραπευμένο, καινούριο άνθρωπο μετά από το θαύμα του Ιησού Χριστού στη ζωή του πάλι γυμνό, πάλι στα μνήματα, πάλι με αλυσίδες και να διαβάζει την Αγία Γραφή και να την υπογραμμίζει; Και μου προτείνεις να χαρώ γιατί κρατάει την Αγία Γραφή στα χέρια; Να χαρώ γιατί; Τι σχέση έχει αυτός ο Χριστός με τον αληθινό Ιησού Χριστό της Αγίας Γραφής, που λυτρώνει, μεταμορφώνει, ανακαινίζει, ελευθερώνει από την εξουσία της αμαρτίας;
Τελειώνω με κάτι απλό. Όταν ο οικοδεσπότης έστειλε τις προσκλήσεις στους χωλούς, τους τυφλούς, τους βεβλαμμένους, στους σκοτεινούς δρόμους και τους φράχτες (Ματθαίος κβ’9-10, Λουκάς ιδ’21-23) για να «γεμισθή ο οίκος του», φαντάζομαι ότι θα συμφωνείς μαζί μου, δεν τους έβαλε ρακένδυτους και λασπωμένους, με τη λίγδα της αμαρτωλής ζωής τους μέσα στα σαλόνια του παλατιού του…. Τους έπλυνε, τους γιάτρεψε, τους έντυσε στα κατάλευκα, τους καθάρισε με τη σωτηρία Του, τους αναγέννησε με το Άγιο Πνεύμα Του, τους ομόρφυνε με την αγάπη Του. Έτσι μπήκαν στο Μεγάλο Δείπνο. Όχι απλώς μόνο γιατί διάβαζαν την Αγία τους Γραφή, χωρίς η ζωή τους να έχει αγγιχτεί καθόλου, με αγάπη για τον κόσμο, με ειδωλολατρία και σάρκα αφράτη και καλοταϊσμένη, με συμβιβασμό στην καρδιά τους. Σου θυμίζω ότι όταν κάποιος επιχείρησε να μπει στο παλάτι «δίχως ένδυμα γάμου» (Ματθαίος κβ’11,12), ο οικοδεσπότης τον έστειλε χωρίς έλεος έξω! Εκεί που πραγματικά ανήκε. Γιατί στο παλάτι υπάρχει κάτι τρομερό που πρέπει όλοι να το προσέξουμε. Το Αίμα του Γιου του Βασιλιά. Δεν παίζουμε με το Αίμα, δεν ασχολούμαστε πρόχειρα με το Αίμα, δε φτιάχνουμε τον δικό μας Χριστό, τη δικής μας σύνθεσης σωτηρία, όταν υπάρχει το Αίμα του Ιησού Χριστού, που έχει τη δύναμη να γκρεμίσει όλα τα παλιά, να τα σαρώσει και στη θέση τους να χτίσει άγια και καθαρά παιδιά του Θεού, ξεχωρισμένα από τον κόσμο της αμαρτίας του σατανά, πρώτα μπόγια με καμάρι, αρχοντιά και δύναμη, μαχητές και νικητές, απόλυτους και σίγουρους στην πίστη τους και στη ζωή τους.
Αυτό το Ευαγγέλιο υπηρετούμε κάθε μέρα με τη ζωή μας και τις ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ και δεν βρίσκουμε λόγο να μετακινηθούμε ούτε εμείς, ούτε οι οικογένειές μας, ούτε οι εκκλησίες μας ούτε ένα χιλιοστό απ’ αυτό, γιατί αυτό το Ευαγγέλιο είναι το μόνο γνήσιο και σ’ αυτό μας ευλόγησε ο Κύριός μας πλούσια, κάτι που το εύχομαι ολόψυχα και για σένα αγαπητέ μου.
Όσο για την κοπελίτσα της παραλίας και στο πρόσωπό της κάθε ψυχή που βρίσκεται σ’ αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση, εύχομαι και προσεύχομαι ο Χριστός της Αγίας Γραφής που διαβάζει ακόμα και στην παραλία και υπογραμμίζει, να την αναγεννήσει, να την «ανακαινώσει», να τη μεταμορφώσει, να κατοικήσει διά της πίστεως στην καρδιά της (Εφεσίους γ’17-19) ώστε να μη ζει πλέον αυτή, να μη ζει για τον εαυτό της, αλλά να ζει Ιησού Χριστό, να ζει ο Χριστός μέσα της και όχι ο εαυτός της, ο σατανάς και ο κόσμος του.

Ευχαριστώ που με «άκουσες» με υπομονή.
Ελάχιστος εν Κυρίω,
Ορέστης Χρ. Φραγκόπουλος

http://www.logiazois.gr/janfeb07_11.htm

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΣΧΙΣΜΑ

Αρχιμ. Αθανάσιος Κολλάς, Ιεροκήρυξ-Καθηγητής
Υπεύθυνος Γραφείου επί των Αιρέσεων
Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος

Α. Ιστορική και θεολογική προσέγγιση του θέματος
1. Ογδόντα χρόνια πέρασαν από την καθιέρωση του διορθωμένου παλαιού-Ιουλιανού- Ημερολογίου στη ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας ( 1924 ). Ένα γεγονός το οποίο , χωρίς ουσιαστικό λόγο , επροκάλεσε αναταραχή μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας και , τελικά , οδήγησε στην αποκοπή μιας ομάδας πιστών από αυτήν , οι οποίοι δεν δέχτηκαν τη διόρθωση , και δημιούργησαν μια δική τους " Εκκλησία " μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος , " Εκκλησία " των αυτοαποκαλούμενων Γνήσιων Ορθοδόξων Χριστιανών ( Γ.Χ.Ο. ) , των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών.

2. Το παλαιό Ημερολόγιο καθιερώθηκε από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ιούλιο Καίσαρα το έτος 44 π.Χ. , με τη συνεργασία του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη , γι' αυτό και ονομάστηκε Ιουλιανό. Επειδή ήταν ατελές , χρονικά , ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος θέλησε να το διορθώσει το έτος 1582 με τη βοήθεια των αστρονόμων Λουίτζι Λίλιο και Χριστόφορου Κλάβιους. Έτσι η 5η Οκτωβρίου του 1582 ονομάστηκε 15η Οκτωβρίου ( Δέκα ημέρες η διαφορά επιπλέον τότε ). Στη Δύση πλέον ίσχυσε το Νέο Ημερολόγιο , που ονομάστηκε Γρηγοριανό. Αλλά , επειδή οι αλλαγές του νέου Γρηγοριανού Ημερολογίου παραβίαζαν και ανέτρεπαν τους όρους υπολογισμού του Πάσχα που είχε καθιερώσει η Α' Οικουμενική Σύνοδος (325 μ.Χ. ) , δεν έγινε δεκτό από την Ορθόδοξη Εκκλησία , η οποία και το κατεδίκασε με δύο τοπικές Συνόδους στην Κων/λη ( 1583 και 1593 ) και άλλες εν συνεχεία.

3. Η ανάγκη αποκατάστασης των σχέσεων των κρατών της Ορθόδοξης Ανατολής με τα κράτη της Δύσης , που ακολουθούσαν το νέο Ημερολόγιο , οδήγησε στην υιοθέτηση του νέου Ημερολογίου από τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών της Ανατολής , που ακολουθούσαν το παλαιό Ημερολόγιο. Το γεγονός αυτό εδημιούργησε πρόβλημα στην Ορθόδοξη Εκκλησία , στις αρχές του 20ου αιώνα , και ιδιαίτερα στην Ελληνική Εκκλησία.

Το Ελληνικό κράτος με Νομοθετικό Διάταγμα , της 18ης Ιανουαρίου του έτους 1923 μ.Χ. , επί πρωθυπουργίας Στυλιανού Γονατά , υιοθέτησε και καθιέρωσε στις σχέσεις του με τις χώρες της Δύσης το νέο ημερολόγιο , το οποίο απαιτούσε την μετάθεση της ημερομηνίας κατά 13 ημέρες. Έτσι , η 16η Φεβρουαρίου ονομάστηκε 1η Μαρτίου. Η αλλαγή αυτή έφερε αναστάτωση στην Ορθόδοξη Ελληνική κοινωνία. Γιατί ίσχυσαν δύο ημερολόγια. Το ένα ( το παλαιό ) για τις θρησκευτικές ανάγκες και το άλλο ( το νέο ) για τις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις , με διαφορετικές ημερομηνίες. Ο ελληνικός λαός ήταν υποχρεωμένος να εορτάζει τις ακίνητες εορτές ( Χριστούγεννα , 25η Μαρτίου , 15η Αυγούστου κ.λ.π. ) σε διαφορετικές ημερομηνίες από εκείνες που έδειχνε το νέο-πολιτικό-Ημερολόγιο. Μεγάλη αναστάτωση δημιουργήθηκε όταν το κράτος εόρτασε την επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό στις 25 Μαρτίου , εορτή του Ευαγγελισμού , με το νέο ημερολόγιο , ενώ η Εκκλησία με το Παλαιό Ημερολόγιο , δηλαδή 13 ημέρες αργότερα. Είναι φανερό ότι ανέκυψε μεγάλο ποιμαντικό πρόβλημα για την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία , το οποίο απαιτούσε άμεση λύση.

4. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος που ανέκυψε στις Ορθόδοξες Εκκλησίες , με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου , συγκροτήθηκε " Πανορθόδοξο Συνέδριο " στην Κων/λη τον Μάϊο του 1923 , το οποίο απέρριψε το νέο Ημερολόγιο και αποφάσισε να διορθώσει το παλαιό Ημερολόγιο. Η απόφαση είχε τρείς θέσεις :

1) Να προστεθούν 13 ημέρες στο παλαιό Ημερολόγιο , ώστε να ταυτιστούν οι ημερομηνίες με το πολιτικό Ημερολόγιο , χωρίς να γίνει καμία αλλαγή σχετικά με τον εορτασμό του Πάσχα , όπως όριζε η Α' Οικουμενική Σύνοδος : " Την πρώτη Κυριακή , μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας και μετά το Πάσχα των Εβραίων ". Γι' αυτό και εορτάζεται το Πάσχα και όλη η εορταστική περίοδος , πριν και μετά από αυτό , σύμφωνα με το παλαιό Ημερολόγιο και από τους νεοημερολογίτες και από τους παλαιοημερολογίτες.

2) Η προσθήκη των 13 ημερών δεν είναι θέμα δογματικό και Κανονικό , αφού δεν επηρεάζει τον υπολογισμό εορτασμού του Πάσχα. Δηλαδή , δεν είχε καμία σχέση με την ουσία της Ορθόδοξης Πίστης. Και

3) Κάθε τοπική Εκκλησία ήταν ελεύθερη να αποφασίσει συνοδικά αν δέχεται τη διόρθωση , χωρίς αυτό να επηρεάζει καθόλου την ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών και τις μεταξύ τους σχέσεις , σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες.

5. Για την Εκκλησία της Ελλάδος , ήταν επιτακτική ανάγκη να γίνει η διόρθωση του παλαιού Ημερολογίου. Για το λόγο αυτό η Ιεραρχία της Εκκλησίας συνήλθε σε σύνοδο το Δεκέμβριο του έτους 1923 και αποφάσισε τη διόρθωση. Έτσι , μετά από συνεννόηση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο , ορίστηκε η 10η Μαρτίου ως 23η Μαρτίου. Παράλληλα , εξαπέλυσε εμπεριστατωμένη , ενημερωτική Εγκύκλιο προς τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό , με την οποία ερμήνευε την απόφασή της και ετόνιζε ότι δεν έγινε καμία αλλαγή στα δόγματα και την ουσία της πίστης , ότι δεν καταπατήθηκαν οι ιεροί Κανόνες σχετικά με το χρόνο εορτασμού του Πάσχα , αλλά , αντίθετα , ετηρήθηκαν ακέραιοι. Συνιστούσε δε υπακοή στην απόφασή της , προς το γενικό συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας.

6. Το διορθωμένο ( παλαιό ) Ιουλιανό Ημερολόγιο-το νέο δηλαδή Ημερολόγιο-το ακολουθούν σήμερα οι Εκκλησίες Κων/λεως , Αλεξανδρείας , Αντιοχείας,Ρουμανίας , Βουλγαρίας , Κύπρου , Ελλάδος , Αλβανίας , Πολωνίας , Τσεχίας και Σλοβανίας. Δηλαδή , 11 συνολικά Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ενώ το παλαιό-Ιουλιανό-Ημερολόγιο το ακολουθούν οι Εκκλησίες Ιεροσολύμων , Ρωσίας , Σερβίας , Γεωργίας και το Άγιον Όρος , παρ' ότι ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο , που ακολουθεί το νέο Ημερολόγιο. Δηλαδή 4 Ορθόδοξες Εκκλησίες. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι , παρά τη διόρθωση του παλαιού Ημερολογίου , που υιοθέτησαν συνοδικά οι παραπάνω Εκκλησίες , δεν υπήρξε και ούτε υπάρχει διαταραχή στις Κανονικές σχέσεις με τις άλλες Εκκλησίες , που δεν έκαμαν τη διόρθωση και κράτησαν το παλαιό Ημερολόγιο. Δεν διαταράχτηκε η ενότητα των Εκκλησιών. Δεν χωρίστηκαν οι Εκκλησίες. Είναι ενωμένες πνευματικά και μυστηριακά. Οι Κληρικοί τους συλλειτουργούν και κοινωνούν από το Ίδιο Άγιο Ποτήριο. Μνημονεύονται οι αρχηγοί των Ορθοδόξων Εκκλησιών , όταν λειτουργεί ένας αρχηγός. Όλα αυτά φανερώνουν την κοινή πίστη και ότι οι Εκκλησίες που υιοθέτησαν το διορθωμένο ( νέο ) παλαιό Ημερολόγιο δεν έχασαν την αληθινή Ορθόδοξη πίστη. Η αληθινή πίστη , φανερώνεται και αποδεικνύεται στην ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών , στο κοινό Ποτήριο.

Β' Οι Παλαιοημερολογίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος
1. Είναι γνωστό , ότι η Εκκλησία στη ζωή της εφαρμόζει δύο αρχές : την " ακρίβεια " , όταν δημιουργείται πρόβλημα δογματικό , δηλαδή έχει σχέση με την ουσία της πίστης , και την " οικονομία " , σε πρακτικά θέματα λατρείας και ζωής , όπου δεν θίγεται το δόγμα , η ουσία της πίστης. Ο Μέγας Φώτιος , λέγει , σχετικά : " Τότε τας οικονομίας ο ορθός λόγος μεταχειρίζεται , ότε το δόγμα της ευσέβειας ουδέν παραβλέπεται. Εκείνου γαρ ακηράτου και ακαπηλεύτου μένοντος η οικονομία περί τι των έξωθεν αυτού χώραν ευρίσκει συνίστασθαι " ( Βιβλιοθήκη ). Το πρόβλημα του Ημερολογίου που δημιουργήθηκε ήταν πρακτικό , όχι δογματικό. Αφορούσε σε θέμα ζωής της Εκκλησίας και όχι πίστης. Για το λόγο αυτό η Εκκλησία εφάρμοσε την αρχή της " οικονομίας " και πήρε την απόφαση να διορθώσει το παλαιό-Ιουλιανό-Ημερολόγιο στο Πανορθόδοξο Συνέδριο της Κων/λης τον Μάϊο του 1923. Την απόφαση αυτή υιοθέτησε και η Εκκλησία της Ελλάδος , για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στο πλήρωμά της , και καθιέρωσε το διορθωμένο ( νέο ) Παλαιό Ημερολόγιο.

2. Μια ομάδα πιστών , υποκινούμενη από φανατικούς και αθεολόγητους αγιορείτες φυγάδες Μοναχούς-Ζηλωτές-( Ματθαίος Καρπαθάκης , Αρσένιος Κοττέα ) , δεν υπάκουσαν στην απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος και εδημιούργησαν " παρασυναγωγές " μέσα στο Σώμα της. Οι πιστοί αυτοί δεν αναγνώριζαν , ούτε είχαν καμία σχέση με την Κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος , που αναγνώριζαν όλες οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες , είτε ακολουθούσαν το Παλαιό είτε το διορθωμένο ( νέο ) Ιουλιανό Ημερολόγιο. Τελικά , αποκόπηκαν από την Κανονική Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και έγιναν σχισματικοί. Ίδρυσαν από μόνοι τους δική τους " Εκκλησία " , μέσα στην Κανονική Εκκλησία της Ελλάδος. Αυτή είναι η λεγόμενη " Εκκλησία " των Παλαιοημερολογιτών-Ζηλωτών-της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ηγέτες αυτής της λεγόμενης Εκκλησίας ήταν το 1935 οι Μητροπολίτες της Κανονικής Εκκλησίας της Ελλάδος Δημητριάδος Γερμανός , Φλωρίνης Χρυσόστομος , και Ζακύνθου Χρυσόστομος , οι οποίοι προσχώρησαν τότε-μετά από 12 χρόνια-στους Παλαιοημερολογίτες , αλλά καθαιρέθηκαν από την Κανονική Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτοί, αν και καθηρημένοι, χειροτόνησαν παρά τους ιερούς Κανόνες τέσσερις Επισκόπους που καθαιρέθηκαν και αυτοί από την Εκκλησία της Ελλάδος ως αντικανονικοί. Τελικά , οι πέντε από τους εφτά Επισκόπους αποχώρησαν και μόνον δύο παρέμειναν στους Παλαιοημερολογίτες: ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος και ο Βρεσθένης Ματθαίος. Στη συνέχεια αυτοί ανεζήτησαν τρόπο για να χειροτονήσουν Επισκόπους , σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες, που απαιτούν τρείς Επισκόπους για χειροτονία Επισκόπου και αντικανονικώς βρήκαν Επίσκοπο από την υπερόρια Εκκλησία της Ρωσίας στην Αμερική. Εχειροτονήθη ο Ακάκιος ως Επίσκοπος Ταλαντίου από ΜΟΝΟΝ τον Αρχιεπίσκοπο Σικάγο και Ντητρόiτ Σεραφείμ της Συνόδου του Φιλαρέτου Μόσχας , που έφυγε το 1917 από τη Ρωσία λόγω κομμουνισμού στην Αμερική. Η χειροτονία αυτή ήταν αντικανονική και ανυπόστατη, γιατί παραβιάστηκαν ο Α' και ο ΛΕ' Αποστολικοί Κανόνες, ο Δ' της Α' Οικουμενικής Συνόδου και ο Β' της Β' Οικουμενικής Συνόδου , που προβλέπουν χειροτονία " υπό τριών Επισκόπων ή υπό πάντων των Επισκόπων του ιδίου κλίματος ουχί ετέρου " (υπερόριος) , καθώς και άλλοι ιεροί Κανόνες.

Η " Εκκλησία " των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών είναι ψευδής και ανυπόστατη , είναι μια σχισματική παρασυναγωγή. Για το λόγο αυτό δεν αναγνωρίζεται από καμία Ορθόδοξη Εκκλησία , είτε ακολουθεί το παλαιό Ιουλιανό Ημερολόγιο , όπως αυτή , είτε το διορθωμένο ( νέο ) παλαιό Ιουλιανό Ημερολόγιο. Οι Επίσκοποι των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών είναι αντικανονικοί , δεν έχουν Ιεροσύνη, είτε κρίνεται η Ιεροσύνη τους . Το ίδιο και οι Ιερείς τους. Είναι Κληρικοί κατά το φαινόμενον , εξωτερικά , όχι κατ' ουσίαν. Για το λόγο αυτό , καμία Ορθόδοξη κανονική Εκκλησία δεν τους δέχεται σε μυστηριακή κοινωνία. Δεν συλλειτουργούν οι αληθινοί Κληρικοί μαζί τους. Δεν κοινωνούν από το ίδιο Άγιο Ποτήριο. Είναι αφορισμένοι από το Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όλα αυτά αποδεικνύουν , περίτρανα , ότι βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη και σε σχίσμα.

3. Τα δήθεν επιχειρήματα των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών κατά της Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος ήταν ότι :
α) Η αλλαγή του Ημερολογίου ήταν δογματικό θέμα , που απαγόρευαν οι Πατέρες , γιατί είχε σχέση με την ουσία της πίστης.
β) Η διόρθωση του παλαιού Ιουλιανού Ημερολογίου ήταν προδοσία της πίστης. Έτσι , έγινε προσχώρηση στο ημερολόγιο του Πάπα-το Γρηγοριανό-και άρα υποταγή στον Πάπα.
γ) Το Ημερολόγιο δεν αλλάζει ποτέ , γιατί είναι ουσιαστικό στοιχείο της Ορθόδοξης Παράδοσης.
δ) Η Εκκλησία της Ελλάδος , με τη διόρθωση που έκαμε στο Ημερολόγιο , έγινε σχισματική.
ε) Έπρεπε να γίνει Οικουμενική Σύνοδος , η οποία να αποφάσιζε τη διόρθωση του Ημερολογίου.
στ) Τη διόρθωση του Ημερολογίου την επέβαλαν οι Μασόνοι και οι Οικουμενιστές.
ζ) Δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει η διόρθωση και η αλλαγή του Ημερολογίου , όπως έγινε. Και
η) Δεν αποφάσισε τη διόρθωση η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

4. Με αυτά τα δήθεν επιχειρήματα οι Παλαιοημερολογίτες εδημιούργησαν σύγχυση στο νου των απλοϊκών και αγράμματων πιστών. Διέγειραν και έτρεφαν το θρησκευτικό φανατισμό τους. Επρόβαλαν τους εαυτούς τους ως υπερασπιστές και αμύντορες της πίστης και τους ηγέτες της Εκκλησίας της Ελλάδος και όλους τους πιστούς της σαν προδότες και μειοδότες. Αλλά , είναι φανερό , σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν , ότι αυτά τα δήθεν επιχειρήματα και οι κατηγορίες των Παλαιοημερολογιτών κατά της Ελληνικής Εκκλησίας είναι ανυπόστατα , ψευδή και συκοφαντικά , είναι δαιμονικοί και δημαγωγικοί ισχυρισμοί και επινοήσεις. Η Ορθόδοξη Κανονική Εκκλησία της Ελλάδος , με τη διόρθωση του παλαιού Ιουλιανού Ημερολογίου που έκαμε για λόγους ποιμαντικούς-ανεξάρτητα και από τους αστρονομικούς λόγους-δεν αποκόπηκε από το Σώμα της Ορθοδοξίας στον κόσμο. Είναι ενωμένη με αυτό. Ενώ οι Παλαιοημερολογίτες είναι αποκομμένοι. Βρίσκονται σε τραγική ειρωνεία. Συκοφαντούν χωρίς ντροπή την Εκκλησία ότι δέχτηκε το Ημερολόγιο του Πάπα , ενώ γνωρίζουν ότι έγινε το αντίθετο. Δηλαδή , η Εκκλησία απέρριψε το Ημερολόγιο του Πάπα και διόρθωσε , συνοδικά , το Παλαιό Ημερολόγιο και αυτό έχει στη λατρεία της.

5. Και οι σημερινοί Παλαιοημερογίτες αναμασούν τις ίδιες συκοφαντίες και κατηγορίες κατά της Ορθόδοξης Κανονικής Εκκλησίας , ως δήθεν ακλόνητα επιχειρήματα. Με αυτά εξάπτουν και συντηρούν το φανατισμό και τη σύγχυση των απλοϊκών και αθεολόγητων οπαδών τους , χωρίς βέβαια να πείθουν ουσιαστικά κανέναν. Έχουν χάσει την ουσία της πίστης και υπερασπίζονται τους εξωτερικούς τύπους , όπως οι Φαρισαίοι. Αλλά οι τύποι είναι " ασθενή και πτωχά στοιχεία του κόσμου " , όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος , και δεν σώζουν ( Γαλ. 4.9 ). Η Εκκλησία , στην πορεία της μέσα στην ιστορία , αγκαλιάζει-προσλαμβάνει-όλες τις πτυχές της ζωής του κόσμου , σύμφωνα με το φωτισμό και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και τις εξαγιάζει. Έτσι , χαριτώνει και σώζει " τη σάρκα του κόσμου " , όπως ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση-υλική και πνευματική- , την εθέωσε και την έσωσε. Αυτό έγινε και με τη διόρθωση του παλαιού Ημερολογίου : Η Εκκλησία αγκάλιασε το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στην κοινωνία. Το αντιμετώπισε με πνεύμα κατανόησης , οικονομίας και διάκρισης και έδωσε τη σωστή λύση , " εν Αγίω Πνεύματι ". ( Βλέπε : Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιωακείμ" το παλαιοημερολογιακόν ζήτημα εν Ελλάδι " , εκδ. Ν.Κουτσουβέλη , Βόλος 1948. Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου , " Περί τον Ζηλωτισμόν " ( Άρθρα , μελέται , Επιστολαί ) , Αθήναι 1981. Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακοπούλου , " Παλαιόν και νέον Ημερολόγιον " , Αθήναι 1976 , εκδ. Βιβλιοπωλείον Ν. Παναγοπούλου. Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου , " Ιστορική και Κανονική Θεώρησις του Παλαιοημερολογιακού ζητήματος , κατά τε την γένεσιν και την εξέλιξιν αυτού εν Ελλάδι " , εκδ. Ιερά Μητρόπολις Δημητριάδος , Βόλος 1981. Του ίδιου , " Ο διχασμός των δεκατριών ημερών " , εφημ." ΒΗΜΑ ",28-02-1993. Αρχιμ. Νικοδήμου Αεράκη , " Επίκαιρα θέματα " , έκδ. Βιβλιοπωλείον Ν. Παναγοπούλου , Αθήναι 1999 ).

Γ' Η πνευματική και Κανονική κατάσταση των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών
1. Οι Παλαιοημερογίτες της Ελλάδος και της Μονής Εσφιγμένου του αγίου Όρους είναι διαφορετικοί από τους Παλαιοημερολογίτες των άλλων Εκκλησιών και όλων των άλλων Μονών του αγίου Όρους. Αυτοί , ένα θέμα λατρευτικής τάξεως-τη διόρθωση του Ημερολογίου-το έκαμαν θέμα πίστεως , δηλαδή δογματικό. Ο δαιμονικός εγωισμός και ο θρησκευτικός και φαρισαϊκός φανατισμός που τους εκυρίευσε τους οδήγησε σε πνευματική τύφλωση. Με αποτέλεσμα να χάσουν το Άγιο Πνεύμα , να αποκοπούν από την Εκκλησία του Χριστού και να την υβρίζουν ότι δεν έχει Χάρη Θεού , όπως κάνουν οι αιρετικοί και αντίχριστοί. Με τον τρόπο αυτό , αντί να λατρεύουν " εν-Αγίω-Πνεύματι και αληθεία " τον Τριαδικό Θεό μέσα στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία , λατρεύουν " τα νεκρά σχήματα του κόσμου αυτού " , τις 13 δηλαδή ημέρες και έτσι έγιναν " ημερολογιολάτρες και άρα ειδωλολάτρες ". Ο Μέγας Βασίλειος λέγει , ότι όσοι αποκόβονται από την Εκκλησία έχασαν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος : " Οι της Εκκλησίας αποστάντες , ουκ έτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ' εαυτοίς " ( β' Κανών ).Τρανή απόδειξη ότι δεν έχουν Άγιο Πνεύμα οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες είναι ο χωρισμός τους σε πολλές ομάδες και συνόδους ψευτοεπισκόπων ( περίπου 7 ) , που η μια καθαιρεί και αφορίζει την άλλη , όπως έγινε με τους αιρετικούς Προτεστάντες , που έχουν διαιρεθεί σε πολλές ομάδες. Το Άγιο Πνεύμα ενώνει , δεν χωρίζει. Χωρίζει και διαιρεί το ακάθαρτο Πνεύμα.

2. Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει ότι δεν πρέπει ο σωστός Χριστιανός να παρατηρεί , να δίνει δηλαδή μεγάλη σημασία και να υποδουλώνεται σε στοιχεία αυτού του κόσμου ( ημέρες , μήνες , εποχές , χρόνια ) , αλλά στη διδασκαλία του Χριστού , που είναι πέρα και πάνω από αυτά ( Γαλ. 4,9-10 ). Ο ιερός Χρυσόστομος , ο σοφός και βαθύς ερμηνευτής της Αγίας Γραφής , εδίδασκε , σχετικά , ότι δεν πρέπει εμείς οι πιστοί να δίνουμε σημασία σε ημέρες , καιρούς και χρόνια , αλλά να υπακούουμε στη διδασκαλία και τις αποφάσεις της Εκκλησίας , και να προτιμούμε πάνω απ' όλα την αγάπη και την ειρήνη που δίδαξε ο Χριστός " Μη τοίνυν , λέγει , ημέρας και καιρούς και ενιαυτούς παρατηρούμεν , αλλά πανταχού τη Εκκλησία επόμεθα , μετ' ακριβείας την αγάπην και την ειρήνην προτιμώντες απάντων ". Όπου δεν υπάρχει αγάπη και ειρήνη Χριστού , αλλά διχόνοια , φανατισμός , οργή και μίσος , εκεί δεν υπάρχει Θεός , λέγει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος : " Ου διάστασις γνώμης και οργή και μίσος , εκεί Θεός ου κατοικεί " ( Φιλαδ. ΥΙΙΙ ). Στο σημείο αυτό έχουν φτάσει οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες. Έχασαν τον αληθινό Θεό , με τον εγωισμό , το φανατισμό , την αλαζονεία και την φιλαρχία τους και δουλεύουν στο Διάβολο , που πολεμεί και δημιουργεί σχίσματα στην Εκκλησία.

3. Οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες , με την αποκοπή τους από την Εκκλησία της Ελλάδος και τη δημιουργία δικής τους " παρασυναγωγής " πολλών ομάδων ,είναι ένοχοι ενώπιον του Χριστού , γιατί έσχισαν τον " άρραφο χιτώνα " Του. Δηλαδή στο όνομα δήθεν του Χριστού και της Εκκλησίας Του , αρνήθηκαν και καταπάτησαν την εντολή της Αγάπης του Χριστού και την Εκκλησία Του. Έγιναν σχισματικοί. Και όχι μόνον αυτό , αλλά , " η επιμονή στον ισχυρισμό τους ότι η αλλαγή των 13 ημερών στο Ημερολόγιο είναι δόγμα πίστεως , τους έχει οδηγήσει σε αίρεση " , όπως έχει σωστά ειπωθεί ( Αρχιμ. Νικόδημος Αεράκης ). Ο ιερός Χρυσόστομος , λέγει , ότι το σχίσμα είναι μεγάλο κακό , όπως και η αίρεση , και ότι την αμαρτία του σχίσματος δεν μπορεί να ξεπλύνει ούτε αίμα μαρτυρίου : " Του εις αίρεσιν εμπεσείν το την Εκκλησίαν σχίσαι ουκ ελαττόν εστί κακόν. Ουδέ μαρτυρίου αίμα ταύτην την αμαρτίαν δύναται εξαλείφειν " ( P.G. 62,85-86 ). Αλλά και εκείνοι που ακολουθούν τους σχισματικούς Παλαιοημερολογίτες ζημιώνονται , γιατί χάνουν μαζί με αυτούς τη Βασιλεία του Θεού και καταδικάζονται στην κόλαση. Σχετικά , ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος , λέγει : " Ει τις σχίζοντι από της αληθείας ακολουθεί , Βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσει. Και εί τις ουκ αφίσταται του ψευδολόγου κήρυκος , ούτος εις γένναν κατακριθήσεται. Ει τις αλλοτρία γνώμη περιπατεί , ούτος ουκ εστί Χριστού " ( Φιλαδ. ΙΙΙ ).

Δ' Διόρθωση και λύση του προβλήματος
1. Έγραψα τις σκέψεις αυτές από αληθινή αγάπη Χριστού. Γνωρίζω και έχω φίλους παλαιοημερολογίτες και προσεύχομαι γι' αυτούς. Ο στόχος μου ήταν και είναι να τους προβληματίσω , αδελφικά , και να σκεφτούν βαθύτερα , ώστε να ανανήψουν. Η αληθινή αγάπη έτσι εκδηλώνεται , λέγει ο ιερός Χρυσόστομος , όχι με κολακείες και κούφια λόγια : " Αγάπην δείκνυσι γνησίαν ου κοινωνία τραπέζης , ουδέ πρόσρησις ψιλή , ουδέ κολακεία ρημάτων , αλλά το διορθώσαι και σκοπήσαι το συμφέρον του πλησίον και τον πεπτωκότα διαναστήσαι " ( P.G. 54,623 ). Οι αδελφοί Έλληνες Παλαιοημερολογίτες πρέπει να καταλάβουν ότι είναι εγκλωβισμένοι μέσα στη φυλακή και τα αδιέξοδα της πλάνης τους. Έχουν " ζήλον Θεού , ουκ κατ' επίγνωσιν " ( Ρωμ. 10,2 ). Από τη φυλακή τους αυτή μπορούν να απελευθερωθούν και να σωθούν , αν ταπεινωθούν , αν επιστρέψουν στην κανονική Ελληνική Εκκλησία. Η Εκκλησία θα τους αγκαλιάσει και με τον κανόνα της αγάπης , της οικονομίας και της διάκρισης. Θα επουλώσει κάθε πληγή και θα επιλύσει το πρόβλημά τους , όπως έχει κάμει και στο παρελθόν , σε ανάλογες περιπτώσεις. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια , που θα τους σώσει. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας.

2. Οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες είναι ανάγκη να έλθουν σε επίγνωση της παραπάνω αλήθειας. Πρέπει , επί τέλους , να σταματήσουν " να καυχώνται με τις αλαζονείες τους. Γιατί η καύχηση αυτή είναι κακή και καταστρεπτική " ( Ιακ. 4,16 ). Ο Χριστός είπε ότι , όταν ο άνθρωπος γνωρίσει την αλήθεια , τότε απελευθερώνεται από τα δεσμά της πλάνης : " Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς " ( Ιωάν. 8,32 ). Η αλήθεια στην περίπτωσή τους είναι ότι δεν μας σώζουν οι 13 ημέρες και η εμμονή σ' αυτές , αλλά η υπακοή στην Εκκλησία , η υπακοή στο Άγιο Πνεύμα που είναι στην Εκκλησία και την οδηγεί στην αλήθεια. Η αλήθεια δεν βρίσκεται στους ισχυρισμούς και τις κραυγές των σχισματικών και αιρετικών , αλλά στην απόφαση και τη φωνή του σώματος της ενωμένης Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Η επίκληση διαφόρων απόψεων Πατέρων δεν δικαιώνουν την πλάνη τους , ούτε λύνουν το πρόβλημά τους. Δημιουργούν σχολαστικές και ανόητες συζητήσεις , αντιπαλότητες και διαμάχες , που είναι μάταιες και δεν ωφελούν σε τίποτα. " Μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιΐστασο ( να αποφεύγεις ) , εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι " λέγει ο Απόστολος Παύλος( Τίτ. 3,9 ). Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν.

3. Ας αφήσουν οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες το Άγιο Πνεύμα να πνεύσει στις καρδιές τους και να φωτίσει το νου τους. Ας πάρουν τη φωτισμένη απόφαση , ότι πρέπει να σταματήσουν την ημερολατρία , γιατί , όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος , είναι ειδωλολατρία και οδηγεί στην κόλαση : " ειδωλολατρία το τοιούτόν εστι , η της των ημερών παρατηρήσεως φυλακή και μείζονα φέρει την κόλασιν νυν " ( Ε.Π.Ε. 20,322 ). Διερωτώμαι : πώς δεν καταλαβαίνουν ότι από Παλαιοημερολογίτες έχουν γίνει ημερολατρίτες ;

Ας πάρουν τη φωτισμένη απόφαση , ότι πρέπει να σταματήσουν να ζουν παρασιτικά μέσα στο σώμα της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ας επανέλθουν και ενταχθούν σ' αυτήν , κρατώντας το παλαιό Ημερολόγιο , όπως και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία , αλλά και γενικά η Ορθόδοξη Εκκλησία , δεν είναι αντίθετη σ' αυτή την " οικονομία ". Με αυτές τις αποφάσεις τους , θα σταματήσει ο διχασμός των 13 ημερών να ταλανίζει την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και κοινωνία και , παράλληλα , η θλιβερή επέτειος αυτού του σχίσματος , και θα ανατείλει μια νέα επέτειος ενότητας , αγάπης και χαράς , που απαιτεί ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός , o Σωτήρας του κόσμου , από τους αληθινούς πιστούς Του. ( Ιωάν. 13,24,35.17,21 π.ρ.λ. ). Η Εκκλησία Του τους προσκαλεί.

4. Θα ακούσουν άραγε οι Παλαιοημερολογίτες το κάλεσμα του Χριστού και της Εκκλησίας Του , η θα συνεχίσουν να κρατούν κλειστά , όπως οι τυπολάτρες Φαρισαίοι , τα ώτα της ψυχής τους ; Θα έρθουν στο αληθινό πνεύμα της σύνεσης , της μετάνοιας και της ταπείνωσης ; Το εύχομαι. Ο Χριστός μας θέλει όλους ενωμένους στην Κανονική Εκκλησία Του στην Ελλάδα και η Εκκλησία αυτή είναι μία , όχι πολλές. Και αυτή είναι η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία , που είναι Κανονική και ενωμένη με όλες τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Δεν είναι οι σχισματικές παρασυναγωγές των Παλαιοημερολογιτών." Στώμεν καλώς "!
(Σημείωση : Όλα τα λεχθέντα ισχύουν και για τους Παλαιοημερολογίτες , που δραστηριοποιούνται αντορθόδοξα στις Ορθόδοξες Ελληνικές Κοινότητες του Εξωτερικού , που ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κων/λεως).


http://www.imd.gr/html/gr/section02/orthodoxy/interesting/51.htm

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Πρώην ραββίνος αποκαλύπτει τα αίτια επιστροφής του στον Σωτήρα Χριστό

Παύλου Φωτίου
Τέως ραβίνου της ισραηλινής κοινότητος Άρτης
ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ


Από το έτος 1930 περίπου διάβαζα την Αγίαν Γραφήν εις την Εβραϊκήν γλώσσαν, όσον και εις την Ελληνικήν. Αφού όμως πέρασε καιρός και εν τω μεταξύ ανέλαβον και ως επίτροπος της Συναγωγής μας είχα την ευκαιρία να διαβάζω περισσότερον αυτής και να κατανοώ και περισσότερα. Εκεί πάντος που εδυσκολευόμην ήτο το πρόσωπον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εις το σημείον αυτό συναντούσα δυσκολίαν να διακρίνω εις τους προφήτας, τους ψαλμούς και την πεντάτευχον τον Μεσσίαν Ιησούν.
Πάντως πέρασαν αρκετά χρόνια, όπου τέλος ήλθε η τελευταία μας καταστροφή παρά των Γερμανών και αφού επήγα όμηρος εις την Γερμανίαν και επέστρεψα, ως φαίνετε είδεν ο Θεός την προσπάθειά μου εις την έρευναν των Αγίων Γραφών και εξαπέστειλεν και εις σε μένα το Πνεύμα του το Άγιον του συνιέναι τας Γραφάς. Και κατά το έτος 1952 μίαν των ημερών αυτού απεφάσισα να γίνω ως νήπιον εις τας φρένας μη παραδεχόμενος πλέον τας ψευδείς παραδόσεις των πατέρων υμών, και εδέχθην τον Ιησούν ως τον Μεσσίαν και Λυτρωτήν ανθρωπότητος ολοκλήρου και εμού, ως τον διέκρινα πλέον εις την Αγίαν Γραφήν, προερχόμενον έκ της οικογενείας του Δαυίδ και της ρίζης Ιεσσαί.(Α’ Βασ. 16, 2).
Εννόησα δε αυτό μόλις απέρριψα τας βλασφήμους παραδώσεις των πατέρων μας, δια των οποίων βλασθημούν την Θεομήτορα ως μίαν κοινήν γυναίκα (μη γένοιτο Κυριε!) ως και τον Σωτήρα μας Χριστόν ως νόθον , και διαστρέφοντα, δήθεν, τον Μωσαϊκόν Νόμον και τον τότε λαόν του Ισραήλ. Όταν Λέγω απέρριψα τον Ραββινικόν αυτόν Νόμον, ως συνέταξαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι ως άλλοι Άνναι και Καϊάφαι, και όλας τας συκοφαντίας κατ’ Αυτού ως ψευδείς και αντιθέτους των Αγίων Γραφών, τότε είδα φώς και διέκρινα τον Ιησούν είς την Παλαιάν Διαθήκην.
Πάντως θα παραθέσω κατά σειράν εις την συνέχειαν τας περικοπάς της Αγίας Γραφής που με διεφώτισαν είς ανεύρεσιν του Μεσσίου Ιησού.

ΤΡΙΑΣ Ο ΘΕΟΣ

1) Το πρώτον εδάφιον της Γενέσεως του πρώτου κεφαλαίου όπου λέγει «Έν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γήν». Αυτό εις την Εβραϊκήν το διαβάζουμε εμείς «Μπερεσύθ μπαρα έλωημ» δηλαδή είς την αρχήν έπλασεν ο Θεός. Η λέξις όμως «ελωήμ» είναι είς τον πληθυντικόν αριθμόν και εξηγείται «Θεοί». Δεν γράφει «ελόα» ούτε «έλ» που είναι είς τον ενικόν αριθμόν ως ακούομεν τον Ίησούν είς την προσευχήν του είς τον Σταυρόν λέγοντα «Ήλι ήλι, λαμά σαβαχθανί» (Ματθ. ΚΖ’ 46) τούτ’ έστι, «Θεέ μου, Θεέ μου ινατί με εγκατέλιπες;» Άκούομεν και βλέπομεν ο Χριστός το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος να φωνάζει προς τον Πατέρα Του.

2) Το 26ον εδάφιον του ίδιου κεφαλαίου της Γενέσεως όπου λέγει «Ναασέ αδάμ μπετσαλμενού» δηλαδή «Ποιήσομεν άνθρωπον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Είς αυτήν την περίπτωσιν διέκρινα την ύπαρξη δευτέρου προσώπου του υιού, προς τον οποίο ομιλεί ο Πατήρ του Σωτήρους Χριστού, την οποία πολύ σωστά έχει διατυπώσει το Σύμβολον της Πίστεως το «Πιστεύω» η Α’ Οικουμενική Σύνοδος είς το δεύτερον αυτής άρθρον δία των εξής: «..Και είς ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αίώνων». Είς το εδάφιον αυτό λοιπόν διέκρινα ότι οι χριστιανοί έχουν δίκαιον και ημείς πλάνην. Διότι ποίον ωμίλησεν ο Θεός πρωτού να πλάσει τον Αδάμ, εάν ο Χριστός ο Λόγος του Θεού, δεν υπήρχεν ως υποστηρίζουν;

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ

3) Το 40ον κεφάλαιον της Γενέσεως στίχος 8-10 όπου αναφέρεται η Γενεαλογία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, από την φυλήν του Ιούδα του υιού Ιακώβ. Είς τους τρείς αυτούς στίχους παρουσιάζετε η Αγία Τριας και είς τον 10ον στίχον, αναφέρεται σαφώς περί του Ιησού έχων ούτω «Ούκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα, και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως αν έλθη τα αποκείμενα αυτώ και αυτός προσδοκία των εθνών».
Αυτό κατά τους 70 μεταφραστάς. Είς το εβραϊκόν διαβάζω ούτω: «Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον έκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης έκ μέσου των ποδών αυτού εώσου έλθει ο ΣΗΛΩ και είς αυτόν θέλει είσθε η υπακοή των λαών».
Ποίος λοπόν είναι ο Σηλώ; Ασφαλώς ο απεσταλμένος Χριστός που είς Αυτόν πρέπει να υπακούσουν όλοι οι λαοί, ως άλλωστε το βεβαιώνει αυτό ο Μωϋσής είς το Δευτερονόμιον γράφων ούτω: «Προφήτην έκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε κύριος ο Κύριος ο Θεός σου έκ των αδελφόν σου, ως εμέ, αυτού θέλετε ακούει» (κεφ. ιη’ 15) και πιο κάτω, επαναλαμβάνει και προσθέτει «Προφήτην έν μέσω των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει είς αυτούς, ως σε, και θέλω βάλει τους λόγους μου είς το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω είς αυτόν» (εδαφ. 18).

Πώς λοιπόν να μην πιστέψω εις αυτόν τον (Προφήτην) που έδωσε ο Θεός, τον Ιησούν, όστις την προφητείαν ταυτήν καθ’ ο ούδέν έπραξεν ή ελάλησεν Αυτός, ειμί ο Πατήρ δι’ αυτού, ως διαβάζουμεν είς τον Ιωάννην (ιδ’ 8-11), «Λέγει αυτώ Φίλιππος, Κύριε, δείξον ημίν τον πατέρα και αρκεί ημίν. Λέγει αυτώ ο Ιησούς, τοσούτον χρόνον μεθ, ύμών ειμί, και ούκ έγνωκάς με, Φίλιπε; Ο εωρακώς εμέ εώρακε τον πατέρα, και πώς σύ λέγεις δείξον ημίν τον πατέρα; ού πιστεύεις ότι εγώ έν το πατρί και ο πατήρ εν έμοί εστί; τα ρήματα ά εγώ λαλώ ημίν, άπ’ έμαυτού ού λαλώ, ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πιστεύετέ μοί ότι εγώ τω πατρί και ο πατήρ έν έμοί».

Και αλού εδίαβασα ότι είπε : «Εγώ έξ έμαυτού ούκ ελάλησα, άλλ’ ο πέμψας με πατήρ αυτός μοι έντολήν έδωκε τι ειπώ και τι λαλήσω… ά ούν λαλώ εγώ, καθώς είρηκέ μοι ο πατήρ, ούτω λαλλώ» (Ιωάννης ιβ’ 49-50)

Και διαβάζω ακόμη είς το Δευτερονόμιον: «Και ο άνθρωπος όστις δεν υπακούση είς τους λόγους μου, τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονοματί μου, εγώ θέλω εκζητήσει τούτο παρ’ αυτού» (εδάφιον 19) και διακρίνω είς τα λόγια αυτά τον Θεόν Πατέρα όπου θα ομιλήση δια του Ιησού και πιστεύω απολύτως είς αυτό, διότι βλέπω τα λόγια αυτά του Μωϋσέως τα επραγματοποίησεν όλα ο Ιησούς, όπως διαβάζω είς την Κ. Διαθήκην (το Εύαγγέλιον).

Αυτά άλλωστε που γράφει ο Μωϋσής είς το Δευτερονόμιον τα εζήτησαν οι Ισραηλίται είς το όρος Σινά καθ’ ήν ημέραν εδόθη είς αυτούς ο Νόμος, είπόντες μετά λιποθυμίαν των να στείλη ο Θεός προφήτην να τους διδάσκη καθ’ εκάστην, πράγμα που έγινεν δια του Ιησού Χρηστού, ‘Οστις εδίδασκεν καθημερινώ εις τας συναγωγάς (βλέπε Ματθ. Δ’ 23, Μάρκος α’39, Λουκάς δ’ 44, Ιωάννης ι’η 20) και από νεανικής ακόμη ηλικίας είς τον Ναόν του Σολομώντος (βλέπε Ιωάν. Β’ 41-52) επραγματοποίησεν την Γραφήν αυτήν. Άλλ’ αυτοί ού κατενόήσαν τας Γραφάς και εζήτησαν τον δια Σταυρού θάνατον Του, όπερ και έγινεν επί Ποντίου Πιλάτου και Άννα και Καϊάφα αρχιερέων.

4) Το έβδομον κεφάλαιον του Ησαϊου, στίχος 14, και που ομιλεί ο Προφήτης δια την ενσάρκωσιν του Θείου Λόγου, λέγων: «Θέλει στήσει Κύριος σημείον (θαύμα) ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσιν το όνομα αυτού Εμμανουήλ». Όταν λοιπόν διάβασα αυτό, είδα το θαύμα της ενσάρκου οικονομίας. Πιστοποίησα την πραγματοποίησην των λόγων του Παύλου: «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον, Θεός εφανερώθη έν σαρκί» (Α’ Τιμ. γ’ 16) ως και των του Αγγέλου λεχθέντων είς τον Μνήστορα Ιωσήφ, όταν διενοήθη λάθρα απολύσαι την Μαριαμ: «Το γαρ έν αυτή γεννηθέν έκ πνεύματος έστιν Αγίου» και πάλι το: «Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος, «Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ» του Ησαϊου, «ό εστί μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθαίος α’ 22-23).

Όταν λοιπόν εδιάβασα, τόσον τον Ησαΐα, όσον και τον Ευαγγελιστήν Ματθαίον, είδα ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, ο προφητευθείς και επ’ εσχάτων των ημερών σαρκωθείς και γεννηθείς Λόγος του Θεού και επίστευσα είς Αυτόν.

Ακόμη με εβοήθησε είς το να πιστέψω, ότι πράγματι ο Χριστός είναι Μεσσίας, η συμπεριφορά του Θεοδόχου Συμεών, όστις εις ηλικίαν περίπου 240 ετών, διότι ως ερμηνευτής της Βίβλου (είς εκ των 72 ερμηνευτών ) επί Πτολεμαίου και απιστήσας αναφορικώς με την πραγματοποίηση αυτού του εδαφίου του Ησαϊου (Γ’ 14) είχε υπόσχεσιν από τον Θεόν ότι δεν θα αποθάνει εάν δεν ιδή πραγματοποιούμενον τούτο: «Και ίδου είς άνθρωπος έν Ιερουσαλήμ (γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς) ώ όνομα Συμεών, και ο άνθρωπος ούτος δίκαιος και ευλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν του Ισραήλ, και Πνεύμα ήν Άγιον επ’ αυτού και ήν αυτό κεχρησμένον υπό του Πνεύματος του Άγιου μη ιδείν θάνατον πρίν η ιδή τον Χριστόν Κυρίου». Και πράγματι, ήλθεν έν τω Πνεύματι είς το Ιερόν όταν εγεννήθη ο Χριστός και τον έφεραν οι γονείς του κατά τον Νόμον (Λεϋτικόν ΙΒ’2-8 Έξοδος ΙΓ’ 2-12) δια τον καθαρισμόν και εδέχθη είς τάς αγκάλας του τον Χριστόν και είπεν: «Νύν απολυείς τους δούλους σου, δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φώς είς αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού του Ισραήλ». (Λουκάς Β’ 22-32).

Αυτό δι’ εμέ ήτο μέγα βοήθημα και σας το τονίζω διότι, εάν ο Χριστός ήτο νόθος υιός, ως υποστιρίζει το Ταλμούδ (Ραββινικός νόμος), πώς ο Συμεών τον εδέχθη μία και ο Νόμος λέγει ότι δεν επιτρέπετε νόθος υιός να εισέλθη είς τον Ναόν μέχρι δεκάτης γενεάς; Προσοχή λοιπόν διότι είναι πλάνη αυτό και βλασφημία.

5) Ό 2ος ψαλμός όστις αναφέρει την αποστασίαν των ανθρώπων εναντίον του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. «Διατί (λέγει) εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια;
Παρέστησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του ΧΡΙΣΤΟΥ αυτού, λέγοντες: Άς διασπάσουμε τους δεσμούς αυτών και άς απορίψουμε αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών». (ψαλ. Β’ 1-3).

Τα οποία επραγματοποιήθησαν εναντίον του Ιησού εκ μέρους των πατέρων μας, των Γραμματέων των Φαρισαίων και του Πιλάτου του τότε κυβερνήτου και κατακτητού των Ιεροσολύμων, οίτινες συμβούλιον εποίησαν και εστάυρωσαν αυτόν, ως ακούομεν κατά την Μ. εβδομάδα είς την υμνολογίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και πράγματι τον εσταύρωσαν, ίνα απαλλαγώσιν έξ Αυτού. Αλλά η υπόθεσις του Χριστού δεν ήτο μέχρι του Σταυρού, όπου έβλεπαν αυτοί, άλλα πέραν αυτού. Δι’ αυτό ο ψαλμωδός συνεχίζων λέγει:
«Υιός μου είσαι σύ, εγώ σημερόν σε εγέννησα ζήτησον παρ εμού, και εγώ σου δώσει τα έθνη κληρονομία σου και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γής» (ψαλ. Β’ 7-8).
Δηλαδή μετά την ανάστασίν Του το όνομά του θα γίνει πιστευτόν είς όλον τον κόσμον, κατά το «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γής» (Ματθαίου κη’ 18). Ώστε με βάσιν αυτά δεν ήτο δυνατόν να μην πιστεύσω ότι ο Χριστός ήτο Μεσσίας.

6) Η σταυρική θυσία του Ιησού, η οποία σταυρική θυσία υπάρχει εις τον προφήτην Ησαΐα είς το ΝΓ’ κεφάλαιον.
Διότι τις θα δυνηθή να αμφισβητήση ότι ο Χριστός ο φερόμενος ως άκακον αρνίον ενώπιον του Πιλάτου, των Γραμματέων και Φαρισαίων αμίλητος, και ενώπιον των αρχόντων δια τας αμαρτίας ημών, και που εσταυρώθη μεταξύ των κακούργων δεν είναι ο αμνός του Θεού.
7) Μία προσευχή του Χριστού που έκαμε επί του Σταυρού και που έχει γραφεί 1000 χρόνια πρό Χριστού δια του Δαυϊδ είς τον 22ον ψαλμόν ως εξής: «Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες» (ψαλ. ΚΒ’ 1) και (Ματθ. κη’ 46) και εν συνέχεια μια άλλη λεπτομέρεια που γράφεται είς τον ίδιον ψαλμόν «ετρύπησαν τας χείρας μου και τους πόδας μου» (στίχος 6) και πού διαβάζομεν ότι έλαβε χώραν είς τον Ιησούν (βλ. Ματθ. κζ’ 35).
Και ακόμη το «Διεμερίσθησαν τα ιμάτιά μου εις εαυτούς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (στίχος 18) βλέπε και (Λουκάς κγ’34) όπου αυτά έγιναν όλα είς το πρόσωπον του Χριστού. Πώς να μη πιστέψω ότι είναι Μεσσίας;
Και ένα ακόμη που έχει σχέσιν με την αμοιβήν του Θεού προς τον Υιόν πού το λέγει και το κάμνει. Δηλαδή είς αντίκρυσμα όλων αυτών που θα σου κάνουν εγώ θα σε αναστήσω. «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψη την ψυχήν μου έν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον Όσιον σου να ίδη διαφθοράν» (ψαλμ. 16,10) και έν συνέχεια πιστεύω είς την ανάστασιν του Ιησού, διότη και πάλιν διαβάζω είς τον ψαλμόν το: «Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου κάθου έκ δεξιών μου έως αν θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» (ψαλ. ΡΘ’ 1).
Πώς λοιπόν να πιστέψω τα ψεύδη των Ραββίνων ότι δήθεν εκλάπη ο Ιησούς και ουχί ανέστη, αφού ο Δαυϊδ προφητεύει, τόσον την ανάστασιν όσον και την ανάληψιν Αυτού;
Ακόμη, πώς να μη πιστέψω είς την ανάληψιν του Ιησού αλλά είς την κλοπήν Αυτού, αφού και μετά την ανάστασιν Αυτού ευρέθησαν τα οθόνια και το σουδάριον τά οποία ήσαν κολλημένα είς το σώμα Του, με ειδικόν μείγμα κολλητικόν ως εσυνήθιζον οι τότε να ενταφιάζούν; Πώς να μη παραδεχθώ λοιπόν την ανάστασιν, αφού ως Παντοδύναμος Θεός άφησε τον Τάφον κενόν και τας αποδείξεις της αναστάσεώς Του;
Τον επίστευσα λοιπόν ως γεννηθέντα, σταυρωθέντα, αναστάντα, αναληφθέντα εις τους ουρανούς και ότι θα έλθει πάλιν κρίναι ζώντας και νεκρούς και αλοίμονον σε εκείνους που δεν τον εδέχθησαν.
Έν ακόμη σοβαρόν ζήτημα που εβοήθησεν είς την επιστροφήν μου είς Χριστόν, είναι το χρήμα. Το χρήμα το οποίον διέθεσαν και διαθέτουν ακόμη οι εχθροί του Χριστού, δια να μη διαδοθή η έλευσίς Του, η σταυρωσίς Του, η ανάστασίς Του, αρχής γενομένης από τα τριάκοντα αργύρια που έδωσαν εις τον Ιούδα, ως είχε προφητεύσει ο Προφήτης Ζαχαρίας και τα οποία θα διετίθεντο δια την αγορά του αγρού του κεραμέως, διότι ήτο αξίας αθώου αίματος το οποίο χρησιμοποιείται μέχρι σήμερον ως νεκροταφείον των ξένων, Ζαχ. ια’ 12-13.
Άλλ’ επίσης χρήματα εδόθησαν εις τους στρατιώτας ίνα καλύψουν την ανάστασιν και διαδόσουν οι στρατιώται ότι εκλάπη υπό των Μαθητών και ουχί ανέστη. Το χρήμα λοιπόν είναι αυτό που εξαγοράζει συνειδήσεις. Αυτό που κλείνει μάτια σοφών και διαστρεβώνει γνώμας συνετών, ως διαβάζουμεν είς την Πεντάτευχον.

Πόσοι και πόσαι σήμερον δεν δωροδοκούνται ίνα κρύψουν την ύπαρξιν του Σωτήρος, και εν τούτοις Μεσσίας Χριστός ήλθε.

Μας επληροφόρησαν αι μυροφόρες. Μας το εβεβαίωσαν η Σαμαρείτις, ήτις συνεζήτησε μαζί Του, και το επεκύρωσεν ο εκ γενετής τυφλός, ο παράλυτος και τόσοι άλλοι.

http://www.egolpio.com/PLOUTOS_ORTHOD/metastrofh_Ravinou.htm