Τετάρτη 13 Απριλίου 2011


ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΠΑΝΤΟΥ
με πνευματική προσέγγιση υπό Λεοντίου Μοναχού Διονυσάτου
Τον Ιανουάριο του 2011, είχαμε τις πλημμύρες της Αυστραλίας Μετά άρχισαν οι ταραχές και"ανατροπές" στις Μουσουλμανικές χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Τυνησία, Μαρόκο, Αίγυπτος, Μπαχρέϊν, Ιορδανία, Λιβύη, ακόμη και Σαουδική Αραβία! Έπεται Συρία. Λίβανος κλπ. Στην Αίγυπτο, το Φεβρουάριο,φάνηκε μέσα στους διαδηλωτές, κι ο "χλωρός ίππος", φτιαγμένος ίσως από περίεργες αντανακλάσεις πάνω στο φακό, που φόβισε τους τηλεθεατές που τον είδαν, γιατί στην Αποκάλυψη γράφεται γι’ αυτόν «ο θάνατος και ο Άδης ηκολούθει». (Αποκ. Στ-8)
Δηλαδή ο σωματικός και ψυχικός (αιώνιος) θάνατος ακολουθεί όταν η ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων βρίσκει τους ανθρώπους πνευματικά απροετοίμαστους στην ξαφνική έλευση του θανάτου.
Πράγματι στην Αίγυπτο ξεκίνησαν οι φονικότερες ταραχές, με περισσότερους από 300 νεκρούς, και τώρα τη σκυτάλη πήρε η Λιβύη με χιλιάδες. Διαδήλωση στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας, και με γυναίκες!Η έλλειψη ψωμιού, (γενικά η πείνα), ήταν η κύρια αιτία στην εξέγερση της Αιγύπτου.Ας σημειωθεί ότι 3ος ίππος στην αποκάλυψη (μαύρος) είναι η πείνα. Αυτό είναι κακό σημάδι, γιατί σημαίνει ότι από το κακό (πείνα) πάμε στο χειρότερο (εξοντωτικούς πολέμους).
Στη Λιβύη φαίνεται να υπέβοσκαν φυλετικές διαμάχες, που εύκολα τα ξένα συμφέροντα μπορούσαν να αναφλέξουν προκαλώντας εξέγερση. Η απόφαση του Ομπάμα και των Νατοϊκών για στρατιωτική επέμβαση στην περιοχή θα αυξήσει τα αθώα θύματα και δεν θα δώσει άλλη λύση από την σύληση του πλούτου αυτής της χώρας. Οι Νεοταξίτες είναι εωσφοριστές και υποκριτές. Δεν πρόκειται να βοηθήσουν τους απλούς ανθρώπους διότι ενδιαφέρονται μόνο για τα συμφέροντά τους. Ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από την δημοκρατική αμφίεση της Νέας Τάξης, διότι αγνοεί την υποκρισία της.
Ενδιαφέρον για τον Νομπελίστα της "ειρήνης" Ομπάμα, είναι ο σύνδεσμός του με τις μυστικές υπηρεσίες της Αμερικής (όπως και του μπαμπά Μπους που μαζί με τον Γκορμπατσώφ, αρχηγό της KGB από την Ρωσία, προώθησαν την ψευτο-δημοκρατική Νέα Τάξη που οδηγεί σε παγκόσμιο δικτάτορα), καθώς και ο αποκρυφισμός, όπως φαίνεται από τον χαιρετισμό του।Ενδιαφέρον και ένα σχετικό επεισόδιο που έγινε στον ΟΗΕ στις 23 Σεπ. 2009. Τότε ο πολύ αεράτος Ομπάμα ανάγγειλε επίσημα ότι θα προωθήσει την Νέα Τάξη και ότι η Αμερική την υποστηρίζει πλήρως,(αν και έτσι θα καταργηθεί το Αμερικανικό Σύνταγμα και η σημερινή δομή του κράτους). Μετά ανέβηκε στην έδρα του ΟΗΕ και μίλησε ο αμφιλεγόμενος Λίβυος πρόεδρος Καντάφι, ο οποίος ζήτησε να πληροφορηθεί επίσημα ποιοι... σκότωσαν τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο Τζον Κένεντυ॥! Όχι οι μεμονωμένοι δολοφόνοι Όσβαλντ, Ρούμπι κλπ αλλά ποιοι ήταν οι συνωμότες! Αυτό έχει σχέση με τα λόγια του Τζόν Φ. Κένεντυ:«Εμείς ως λαός είμαστε αντίθετοι, εκ φύσεως αλλά και ιστορικά, με τις μυστικέςοργανώσεις, με μυστικούς όρκους και διαδικασίες... Μας εναντιώνεται ανά τον κόσμο μια συμπαγής και ανελέητη συνωμοσία. Είναι ένα σύστημα που έχει στρατολογήσει τεράστιο ανθρώπινο και υλικό πλούτο, για την κατασκευή ενός καλά δεμένου και αποτελεσματικού μηχανισμού που οι προετοιμασίες του είναι κρυφές και δεν γίνονται δημόσια. Τα λάθη του θάβονται, δεν δημοσιοποιούνται, οι αποχωριζόμενοι απ' αυτό φιμώνονται δεν επαινούνται.Καμμία δαπάνη δεν αμφισβητείται, καμμία φημολογία δεν δημοσιεύεται, κανένα μυστικό δεν αποκαλύπτεται».
Ο Κένεντυ επομένως όχι μόνο δεν ήταν μέλος κάποιας μυστικής οργάνωσης (Μασονικής, Ιλλουμινάτι κλπ) αλλά ήθελε να τις καταργήσει διότι τις θεωρούσε συνωμοτικές και αντιδημοκρατικές. Αυτόματα λοιπόν, όποιος σκέφτεται, καταλαβαίνει ότι ο Καντάφι δήλωσε τότε αντι-Νεοταξίτης, και μέσω των λόγων του Κένεντυ στον οποίο αναφέρθηκε, χαρακτήρισε ουσιαστικά τον Ομπάμα συνακόλουθο στη συνωμοσία κατά της Αμερικανικής Δημοκρατίας!Αλλά και μέλη του Κογκρέσου επέκριναν τον Ομπάμα γιατί άρχισε στη Λιβύη πόλεμο χωρίς έγκρισή του.
Στις 11 Μαρτίου (2011) έχομε και άλλη συμφορά: Τον σεισμό 8,9 Ρίχτερ και το
τσουνάμι που έπληξε την Ιαπωνία.
Ο πρόεδρος Τσάβες της Βενεζουέλας,είχε κατηγορήσει στο σεισμό της Αϊτής (12-1-2010) την Αμερική ότι εκεί δοκίμασε σεισμικό όπλο (Το HAARP, High Frequency Active Auroral Research Program, με έδρα την Αλάσκα).
Πιο πριν, ο δημοσιογράφος Benjamin Fulford είχε δηλώσει ότι ο υπουργός οικονομικών της Ιαπωνίας του ανέφερε για απειλή των ολιγαρχών Αμερικής Ευρώπης κατά της χώρας του με μία μηχανή σεισμών, αν η Ιαπωνία δεν έμπαινε στο νομισματικό σύστημά τους!!! Και η απειλή, απ’ ότι λέει, πραγματοποιήθηκε τότε με τον σεισμό 6,8 Ρίχτερ στη Νiigata, που βρίσκεται δυτικά, στις 16-7-2008.
Το ερώτημα είναι: γιατί να μην είναι ο σεισμός της 11-3-2011 ανθρωπογενής, αν οι δυνατότητες υπάρχουν και οι τρελαμένοι ολιγάρχες βιάζονται, όσο βλέπουν το χρόνο να περνάει;
Το σημαντικότερο τώρα ερώτημα που θέτουν πολλοί είναι «πως τα επιτρέπει όλα αυτά ο Θεός»; και πως μπορούμε γενικότερα να τα εξετάσομε από πνευματική άποψη.Επεξηγήσεις σε συντομία:
Κατ’ αρχάς να επισημάνομε ότι δεν μπορούμε να μετράμε με δύο διαφορετικά μέτρα και σταθμά συγχρόνως. Αν μόνο ο Θεός είναι υπεύθυνος για όλα, ή μόνο ο άνθρωπος τότε να επαινούμε ή και να κατακρίνομε τον ένα εκ των δύο. Αλλά όταν παρατηρούμε ότι ο άνθρωπος παίρνει πρωτοβουλίες, δυστυχώς μάλιστα κακές τελευταία, και όχι ο Θεός, τότε σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να βγάλουμε γι’ αυτές φταίχτη το Θεό. Και δεν μπορούμε με στοιχειώδεις φράσεις (σλόγκαν), σαν νήπια, που τις εκσφενδονίζουμε ο ένας στον άλλο, να
καμαρώνουμε ότι βρήκαμε εξήγηση για όλα. Πρέπει να έχομε κάποια λογική ικανότητα, ένα σταθερό τρόπο λογικής εξέτασης, για να μιλάμε για τα θέματα αυτά. Και τι είναι σταθερό στον κόσμο αυτό, όπου «τα πάντα ρει» κατά τον Ηράκλειτο;Ακριβώς επειδή από την αρχαιότητα ήταν παρατηρημένη η ρευστότητα των κοσμικών πραγμάτων, η Εκκλησία του Χριστού δεν θα μπορούσε να είναι θεμελιωμένη σ’ αυτήν. Ο ιδρυτής της Ιησούς Χριστός φανέρωσε την πνευματική και Ουράνια Βασιλεία, στην οποία κλήθηκαν να εισέλθουν άγγελοι και άνθρωποι, με αρχές ακλόνητες και αιώνιες τις οποίες δίδαξε με λόγο ακατάλυτο: «ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι δε λόγοι μου δεν θα παρέλθουν» (Ματθ. Κδ-35). Δεν θα παρέλθουν, διότι αφορούν τον πνευματικό κόσμο στον οποίο μετέχει η ψυχή μας, και όχι σχήματα του κόσμου αυτού, και της σοφίας του: «διότι η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία για τον Θεό». (Α΄ Κορ. Γ-19). Αυτοί που στηρίζουν τη ζωή τους στην κοσμική σοφία μόνο, και δεν την χρησιμοποιούν σαν μια απλή υπηρέτρια της θεϊκής
σοφίας, δεν μπορούν να δεχθούν τη διδασκαλία του Χριστού και ακούν από Αυτόν: «εσείς είστε εκ των κάτω, Εγώ είμαι εκ των άνω. Εσείς είστε εκ του κόσμου τούτου, Εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου» (Ιω. Η-23).
Έτσι λοιπόν δεν είναι εύκολο να λάβει απαντήσεις στα ερωτήματά του όποιος καταδίκασε τον εαυτό του να ζει μέσα στην άγνοια των Γραφών (και των επεξηγηματικών λόγων των Αγίων της Εκκλησίας), τρεφόμενος από την καθημερινά διαφοροποιούμενη “λογική” των κοσμικών φαινομένων και περιστάσεων. Γι’ αυτό και ότι λέμε δεν έπεται ότι αναγκαστικά είναι αποδεκτό
από όλους, σαν μέρος κάποιας υποτιθέμενης “αντικειμενικής” λογικής και σοφίας. Στον κόσμο, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.Σύμφωνα με το λόγο του Θεού, πρέπει να τηρούνται οι εντολές του. Το αντάλλαγμα είναι σημαντικότατο: η θέωση (να γίνομε θεοί, με τη χάρη Του). Συνοπτικά, απαιτείται η τήρηση της διπλής εντολής της αγάπης: προς τον Θεό, και προς τον συνάνθρωπο. Προς τους ανθρώπους δίνεται η διευκρίνιση ότι «Όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άνθρωποι, έτσι και εσείς να κάνετε σ’ αυτούς. Διότι αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες» (Ματθ. Ζ-12). Δηλ. αν θέλετε να σας βοηθάνε, και εσείς να βοηθάτε. Αν θέλετε να σας βομβαρδίζουν και εσείς να τους βομβαρδίζετε...Για να μπορούμε όμως να συμπεριφερόμαστε με τρόπο θεάρεστο και αληθινή, όχι υποκριτική αγάπη, πρέπει να έχομε εγκράτεια σαν άτομα, σαν ομάδες, και σαν λαοί, και να μην τα θέλομε όλα δικά μας πάνω στη Γη. Γι’ αυτό αμέσως μετά ο ευαγγελικός λόγος προσθέτει «τι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός που οδηγεί στη ζωή, και ολίγοι είναι αυτοί που την βρίσκουν» (Ματθ. Ζ-14). Λίγοι, διότι είναι απαραίτητη η ύπαρξη πίστης για να ακολουθήσει κάποιος μια συγκρατημένη ζωή.
Από τις πράξεις των κρίνονται οι άνθρωποι κάθε εποχής. Στον σημερινό κόσμο, μετά τον«μεσασμό» του 8ου αιώνος αντί να προβάλλονται οι αξίες, και οι αρετές, προβάλλονται αντίστροφα οι κακίες. Αντί να θεωρείται επαινετή η βοήθεια στους συνανθρώπους μας όταν το έχουν ανάγκη, αντίθετα αυτό εκλαμβάνεται σαν ευκαιρία πλουτισμού1. Αντί να παράσχουν ουσιαστική βοήθεια, μετά τον σεισμό της 11-3-2011, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι δείχνουν απονία στην Ιαπωνία,ενώ ασχολούνται με το πως θα αυξήσουν τις ελεγχόμενες από αυτούς πετρελαιοπηγές, ανοίγοντας πόλεμο στη Λιβύη: «Το Πεντάγωνο έδρασε «βασιζόμενο σε εκτιμήσεις που σχετίζονται με την ενέργεια, κάτι σαφές - την ώρα που γνωρίζουμε ότι η Λιβύη κατέχει τα έβδομα σε μέγεθος αποθέματα πετρελαίου παγκοσμίως», τόνισε ο βουλευτής(των Δημοκρατικών) Χόντα. «Το μήνυμα είναι εξίσου σαφές, οι ΗΠΑ πράττουν πολύ λίγα πράγματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό,την Ακτή του Ελεφαντοστού, το δυτικό Σουδάν, όπου τα ενεργειακά αποθέματα δεν είναι σημαντικά». Στην Ιαπωνία υπήρχαν πολλοί φανατικοί θαυμαστές του Ομπάμα: 400 χιλμ. δυτικά από το Τόκυο υπάρχει πόλη «Ομπάμα», και μάλιστα αυτό είναι γνωστό όνομα στην Ιαπωνία, ευγενών, ακόμη και σαμουράϊ, και σημαίνει «Μικρή Θάλασσα».Σε κάθε νίκη του Ομπάμα όταν έδινε την μάχη σαν Γερουσιαστής με την Χίλαρυ Κλίντον, οι Ιάπωνες θαυμαστές του μαζεύονταν στις παραλίες και γιόρταζαν με χορούς από νεαρά κορίτσια που λέγονταν τα «Κορίτσια του Ομπάμα». Τι κέρδισαν στις τωρινές δυσκολίες;Μην ξέροντας τίποτα από τη Βίβλο, είναι επόμενο οι Γιαπωνέζοι να πιστεύουν σε «άρχοντες, και υιούς ανθρώπων από τους οποίους δεν υπάρχει σωτηρία» (ψαλ. 145).
Πολύ λίγες δεκάδες χιλιάδες είναι οι Ορθόδοξοι εκεί Χριστιανοί. Έτσι δεν έχουν πνευματικά «αντισώματα» κατά του κακού, ανεξάρτητα από το αν η συμφορά του σεισμού (στην περιοχή HONSHU) που τους βρήκε τελευταία ήταν τεχνητή ή φυσική, δηλ. είτε η «Μικρή θάλασσα» τα...έκανε θάλασσα φέρνοντας τσουνάμι με το HAARP, είτε όχι.
Ένα τροπάριο των Θεοφανείων λέει: «τι σου συνέβη θάλασσα ότι έφυγες, και συ Ιορδάνη ότι εστράφης εις τα οπίσω»;3 Η απάντηση είναι: η παρουσία του Χριστού, (που τότε ήρθε να βαπτισθεί από τον Τίμιο Πρόδρομο). Αν ο Χριστός βρίσκεται στην καρδιά μας, τότε και το τσουνάμι γυρνάει προς τα πίσω, και όποιο είδος καταστροφής και να στραφεί εναντίον μας θα μείνει ανενεργό.
Δεν υπάρχουν προς το παρόν, στην περίπτωση του σεισμού της Ιαπωνίας, όπως και στις πλημμύρες της Αυστραλίας, τα σημάδια των συγκεκριμένων προειδοποιήσεων (2ης και 3ης) της Αποκάλυψης.
Πάντως όλοι οι λαοί περνάμε τώρα μεγαλύτερες δοκιμασίες. Σε μερικές από αυτές αναφερθήκαμε ήδη (τις πιο πρόσφατες, της αρχής του 2011).
Εμείς στην Ελλάδα, αν και υπάρχουν οι αφορμές, που μας καθιστούν «μήλο της έριδος» για τους ξένους, λόγω ορυκτού πλούτου, γεωγραφικής θέσης, ιδανικού κλίματος κλπ, δεν συνειδητοποιούμε τον κίνδυνο, και περιμένομε από την τηλεόραση να μας πει ότι τα προβλήματά μας λύθηκαν χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε τίποτα... Αλλά ζούμε σε καιρούς πονηρούς, όπου όχι μόνο πλανεμένοι άνθρωποι αλλά και τα στοιχεία της Φύσης ξεσηκώνονται εναντίον μας λόγω της αποστασίας μας από το νόμο του Θεού. Γι’ αυτό πρέπει να αντιδράσομε πνευματικά και γρήγορα. Αφ’ ενός διότι δεν υπάρχει καιρός (τα γεγονότα των
προφητειών προχώρησαν), και αφ’ ετέρου διότι οι εωσφοριστές και τα πονηρά πνεύματα δεν αντιμετωπίζονται με διαδηλώσεις και χειροκροτήματα.
Ας προλάβομε, όσο ισχύει: «Λούσασθε, καὶ καθαροὶ γίνεσθε, ἀφέλετε (αφαιρέστε)
τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν», που είναι πρόσκληση στο Μυστήριο της
Εξομολογήσεως. Επειδή είναι σοβαρή η προειδοποίηση: «Καὶ ἐὰν θέλητε, καὶ
εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε, ἐὰν δὲ μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ
μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται (θα σας καταφάγη μάχαιρα), τὸ γὰρ (διότι το) στόμα
Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα». (Ανάγνωσμα από τον προφ. Ησαΐα, κεφ. Α, της Μεγ. Σαρακοστής).
Μιλήσαμε προηγουμένως για πονηρά πνεύματα, ότι οι άνθρωποι μπορούν να
επηρεασθούν απ’ αυτά, και για απειλή από τη μεριά του Θεού ότι δεν πρόκειται οι άνθρωποι που θέλουν να ζουν μακριά του, να το κατορθώσουν για πολύ. Μόλις δείξουν με μαζική αποστασία την κακία τους, τόσο όσο να φανεί ότι παραμένουν αμετακίνητοι σ’ αυτήν, τότε έρχεται μάχαιρα, δηλ. εξόντωση, και όχι κάποια μικρή τιμωρία.
Οι παγανιστές (Ινδουϊστές κλπ) δεν έχουν διάκριση αγαθών και πονηρών πνευμάτων, δηλ. αγγέλων φωτός και αγγέλων του σκότους (δαιμόνων) και εξαπατώνται από τις μεταμφιέσεις των τελευταίων. Το ίδιο παθαίνουν οι άθεοι, και όσοι ακολουθούν την Καμπάλα και το Ταλμούδ που παραποιήθηκαν στην Βαβυλώνα και γέμισαν ειδωλολατρικά στοιχεία, είτε αυτοί είναι οι
Κασιδικοί Εβραίοι, είτε είναι οι μυούμενοι απ’ αυτούς ή από τα συγγράμματά τους. Αυτοί δεν φοβούνται όταν παρανομούν, διότι υποβιβάζουν την έννοια της κρίσεως και της Κολάσεως, είτε δεχόμενοι μετενσαρκώσεις είτε ότι τα βάσανα εκεί είναι ανύπαρκτα ή παροδικά. Όμως τα εντελώς σαφή λόγια της Αγίας Γραφής: «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον»
(Ματθ. 25, 46), δεν αφήνουν περιθώρια για καμιά άλλη ερμηνεία. Αναφέρουν πολύ καθαρά ότι η κόλαση είναι αιώνια, λέγει ο Όσιος Θεοφάνης (1815-1894), ο έγκλειστος, από τη Ρωσία.
Οι εωσφοριστές, και γενικά οι παρασυρμένοι από το κακό, ξεπηδούν όταν παρακμάσει η πνευματική ζωή και καταλήξει να γίνει φιλόϋλη και φιλόκοσμη με λεκτικές μόνο αναφορές σε αξἰες (αγάπη, ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία κλπ), που στην πραγματικότητα είναι καμουφλαρισμένες κακίες. Τότε: «Με εγγίζει ο λαός αυτός με το στόμα του και με τα χείλη με τιμά, η δε καρδιά του απέχει μακρυά από Εμένα», λέγει καθαρά ο Χριστός μέσα από το
Ευαγγέλιο. (Ματθ. Ιε-8).Στην πριν τον Χριστιανισμό περίοδο, αν και υπήρχαν αναφορές, δεν είχε αναλυθεί ο τρόπος με τον οποίο επέτρεπε ο Θεός να δράσουν τα πονηρά πνεύματα, για να παιδεύσουν όσους απομακρύνθηκαν από την πίστη, και μάλιστα με μεγάλες αμαρτίες, δηλ. καταπάτηση των εντολών του Θεού σε μεγάλο βαθμό.Από τη διδασκαλία της Εκκλησίας γνωρίζομε ότι όσο η απομάκρυνση από τον Θεό είναι μεγαλύτερη, δηλ. όσο η αρρώστια της ψυχής είναι σημαντικότερη, τόσο πιο δυνατή θεραπευτική αγωγή χρειάζεται για να επιτευχθεί η ίαση. Όμως χρειάζεται η με καλή προαίρεση συμμετοχή
του ασθενούς σ’ αυτήν. Δηλ. η συναντίληψη ότι η δοκιμασία, όσο ισχυρή και να είναι, γίνεται πάντα με αγαθό σκοπό, διότι την επιτρέπει για το καλό μας, ελέγχοντάς την απόλυτα, ο αγαθός Θεός. Αν δεν συμμετέχει ο ασθενής στην θεραπεία του, ή στην συγκεκριμένη περίπτωση αν δεν κάνει υπομονή στη θλίψη των δοκιμασιών, τότε γίνεται το «ιατρεύσαμε την Βαβυλώνα αλλά
δεν θεραπεύτηκε». (Ιερ. ΚΗ 9). Η υπομονή λοιπόν είναι απαραίτητη στις δοκιμασίες που περνούμε σαν άνθρωποι στη ζωή μας.
Στην Φυσική επιστήμη αυτού του κόσμου, λένε ότι αν δεν είναι γνωστές οι οριακές συνθήκες ενός προβλήματος, δεν μπορεί να δοθεί σ’ αυτό συγκεκριμένη λύση. Και στο ζήτημα των δοκιμασιών, αν δεν εξετάσομε τις ακραίες περιπτώσεις, δεν μπορούμε να έχομε ικανοποιητική γνώση για το πρόβλημα. Για τις μικρές αμαρτίες οι δοκιμασίες είναι λογικό να είναι μικρές, οπότε αρκούν όσα είπαμε για υπομονή στις θλίψεις, και δεν χρειάζεται άλλη ανάλυση στο θέμα.
Τι γίνεται όμως όταν οι αμαρτίες είναι μεγάλες, τότε που απειλείται μάχαιρα
εναντίον μας;Τότε αναλαμβάνουν δράση οι «Γίγαντες» κατά την ερμηνεία του Μεγάλου Βασιλείου στον προφήτη Ησαΐα: «Γίγαντες έρχονται να εκπληρώσουν τον θυμό μου, χαίροντες συγχρόνως και υβρίζοντες. Ο λόγος (του προφήτη) απειλεί επιδημία κάποιων θεομάχων (γι’ αυτό υβρίζουν), που αποστέλλονται προς εκδίκηση όσων έχουν αμαρτήσει». Ο θυμός προκειμένου περί της απαθούς θεότητος σημαίνει ότι επέτρεψε να δράσουν απότομα (δηλ. ξαφνικά αλλά και γρήγορα) οι «Γίγαντες», οι οποίοι, ως συνήθως, είναι ταγμένοι στο κακό λέει ο
Μέγας Βασίλειος, και τους οποίους «ονόμασε σαφέστερα ο ψαλμωδός αγγέλους
πονηρούς, λέγων: εξαπέστειλε εις αυτούς οργήν θυμού Αυτού, θυμό και οργή και θλίψη, που έγινε με αποστολή αγγέλων πονηρών».
Και για ποιο λόγο να επιστρατευθούν αυτοί οι πονηροί άγγελοι, δηλ. δαίμονες; «Γι’ αυτό δε τέτοιοι διάκονοι (του θελήματος του Θεού) επινοήθηκαν σε όσους έπραξαν άξια τιμωρίας, διότι ακριβώς από την πολλή ωμότητα, μη έχοντας καμμία συμπάθεια προς τους τιμωρουμένους, μήτε μπορώντας να αναλάβουν σπλάχνα οικτιρμού, επιχαίρουν όταν μαστιγώνονται οι άνθρωποι, και τους καθυβρίζουν, κάνοντας απόλαυσή τους τον πόνο και την οδύνη και την λύπη όσων μαστιγώνονται», λέει πάλι ο Μέγας Βασίλειος.
Είναι λοιπόν ανελέητοι οι δαίμονες, αλλά σε ποιους; Στους απομακρυσμένους από το Θεό ανθρώπους, δηλ. στους δικούς τους! Γι’ αυτό έλεγε ο γέροντας Αμβρόσιος, για όσα θα επιτρέψει ο Θεός στην εποχή μας, της μεγάλης αποστασίας: «Τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα. Ο διάβολος θα κυριαρχήσει. Όσους τον πλησιάσουν, θα τους τσακίσει, θα τους συντρίψει. Φίλους αυτός δεν έχει». Το είδαμε αυτό στην Αϊτή, και την Νέα Ορλεάνη της Αμερικής, που είναι κέντρα Βουντού, καθώς και στην Αφρική παλιότερα.
Για τους «γίγαντες» αυτούς λέει επίσης ο Ησαΐας: «Ο Κύριος Σαβαώθ (των
δυνάμεων) έχει διατάξει έθνος οπλομάχο να έρθει από γη πολύ μακρυνή. Από το άκρο του θεμελίου του Ουρανού, Κύριος και οι οπλομάχοι αυτού, για να καταφθείρουν (καταστρέψουν) όλη την οικουμένη». Επομένως λέει ο Μέγας Βασίλειος «μη φοβηθείς αυτόν που χτυπάει (δηλ. τον διάβολο), αλλά παρακάλεσε (για συγνώμη και βοήθεια) αυτόν που διατάσσει (τον Θεό)». Και γιατί από «γη πολύ μακρινή»; Διότι αυτοί που μας συμπονούν και βοηθούν στα θέματα της σωτηρίας είναι Άγγελοι ειρηνικοί και από κοντά μας
προσφέρουν βοήθεια, ενώ αυτοί που είναι για τιμωρία μας έρχονται από μακρυά (δηλ. κρατιόντουσαν πριν σε απόσταση από εμάς), ώστε με την ωμότητά τους να βοηθήσουν στην θεραπεία της ψυχής μας.
Και επί πλέον διευκρινίζει ο Μέγας Βασίλειος: «Πως λοιπόν από γης μακρινής και από το άκρο του Ουρανού έρχεται το οπλομάχο αυτό έθνος; Από γης μεν διότι προτίμησε τον περίγειο τόπο, και στα γήϊνα πάθη να συμφύρεται. Από το άκρο δε του Ουρανού, ότι από εκεί έγινε η αρχική πτώση του».
Στους πονηρούς αυτούς αγγέλους παραδίνεται η σάρκα μόνο, για να σωθεί η ψυχή, όπως ο Φύγελλος και Ερμογένης παραδόθηκαν στον Σατανά υπό του αποστόλου Παύλου, όχι για να απωλεσθούν, αλλά για να μάθουν να μη βλασφημούν. Όταν οι άνθρωποι όμως είναι ανεπίδεκτοι μάθησης (δηλ. μετανοίας), τότε έρχονται οι εξοντωτικοί πειρασμοί. Ο 3ος
παγκόσμιος πόλεμος δεν θα είναι για μετάνοια, αλλά για εξολόθρευση, βεβαιώνει ο Ρώσος στάρετς Λαυρέντιος. (Επίτομος σ. 208). Δρα τότε ο χλωρός ίππος της Αποκάλυψης.Εξ άλλου τα σύγχρονα όπλα δεν αφήνουν όπως σε παλιότερες εποχές χρονικά περιθώρια για τη διαδικασία της μετανοίας. Γενικά, κατά το Ρώσο στάρετς Αμβρόσιο, «ο Θεός ζητάει από εμάς να διορθωθούμε. Αυτό όμως απαιτεί χρόνο, δεν μπορεί να γίνει αμέσως. Και γι’αυτό ο Κύριος μακροθυμεί. Τότε διακόπτει ο Θεός τη ζωή του ανθρώπου, όταν τον βρίσκει ετοιμασμένο για τον Ουρανό ή όταν δεν βλέπει πια καμμιά ελπίδα διόρθωσης».
Από τα παραπάνω είναι προφανές ότι όλα τα ελέγχει ο Θεός, καλά και άσχημα,
χαρωπά και λυπηρά, πάντα όμως λαμβάνοντας υπ’ όψιν την βούληση του ανθρώπου. «Δεν έχουν εξουσία λοιπόν εναντίον κάποιου, (τα πονηρά πνεύματα), ούτε ισχύ, παρά μόνο αν τους παραχωρηθεί αυτή εκ Θεού κατ’ οικονομία, όπως στην περίπτωση του Ιώβ, και όπως ακριβώς έχει γραφεί για τους χοίρους στο Ευαγγέλιο», λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. (Έκθεσις ακριβής Ορθ. Πίστεως, 18) Και ας μην φτάνουμε στον παραλογισμό να θεωρούμε υπεύθυνα τα πονηρά πνεύματα για την έλλειψη αρετής, όπως σε μια συνομιλία των
ασκητών της ερήμου, αναγράφεται χαρακτηριστικά: Ρώτησε κάποιος αδελφός τον αββά Παμβώ. «Γιατί με εμποδίζουν τα πονηρά πνεύματα να κάνω καλό στον πλησίον»; Και του λέει ο Γέροντας: «Μη μιλάς κατ’ αυτόν τον τρόπο, γιατί έτσι αποκαλείς ψεύτη τον Θεό. Καλύτερα πες: «Δεν θέλω καθόλου να ελεώ». Γιατί ο Θεός έχει πει ήδη: Σας έδωσα την εξουσία να πατάτε επάνω σε όφεις και σκορπιούς και σ’ όλη τη δύναμη του εχθρού» (Λουκ. Ι-19). Για την Εκκλησία Του έχει ιδιαίτερη πρόνοια ο Θεός, την ασφαλίζει πάνω σε «όρος πεδινό» (ευρύχωρο, πνευματικό οροπέδιο) με το «σημείο» Του (τον Σταυρό), όπως προέγραψε ο προφήτης Ησαΐας, και ερμηνεύει ο Μέγας Βασίλειος: «Γι’ αυτό λαμβάνοντας πρόνοια (ο Θεός) αυτών που τον φοβούνται, τους ανεβάζει μεν στο σημαντικό ύψος του όρους, τους ασφαλίζει δε με την ομαλότητα της κορυφής. Τους δίνει δε φυλακτήριο το σημείο (Σταυρό), με την παραγγελία να παρηγορούν με καλά έργα τους θλιβομένους, να ανοίγουν το στόμα προς διδασκαλία σε όσους θέλουν να μάθουν, για να αποφύγουν την επιδρομή των γιγάντων».Διότι όλοι θα παραλύσουν όταν θα γίνει η επιδρομή τους. «Κανείς να μην έχει πεποίθηση στη δύναμή του για να αμυνθεί προς τους επερχόμενους οπλομάχους. Κανείς να μην ελπίζει στην ταχύτητα των ποδιών του, για να μπορέσει δήθεν να αποδράσει την ημέρα της συντριβής, στην οποία έρχονται για να καταφθείρουν όλη την οικουμένη». Αυτά προσθέτει ο Μέγας Βασίλειος επεξηγώντας τον προφήτη Ησαΐα.
Γενικά ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος θα κινηθεί από τους «πονηρούς οπλομάχους» που αναφέρει ο Ησαΐας. Πριν τον πόλεμο λύνονται οι δαίμονες που αρχηγός τους είναι ο επώνυμος άγγελος της αβύσσου Αββαδών (ή στα Ελληνικά Απολλύων), κατά τον Ιωάννη το Θεολόγο,δηλ. τους δίνεται η δυνατότητα δράσης, ενώ πριν ήταν τελείως περιορισμένοι (Αποκ. Θ-11). Θα πειράξουν τους μη πιστούς, τους κατευθυνόμενους αλόγως από τις (5) αισθήσεις τους,
προκαλώντας ένα είδος υστερίας για ένα διάστημα 5 περίπου μηνών, με αφορμή τις προετοιμασίες του μεγάλου πολέμου που οι ίδιοι θα προξενήσουν βάζοντας στα εμπαθή μυαλά των ηγετών της ανθρωπότητας την ιδέα ότι θα υπάρξει όφελος από αυτόν.
Αλλά και ο κυρίως πόλεμος θα κινηθεί από το επί πλέον λύσιμο των 4 δαιμονικών αγγέλων του Ευφράτη (Αποκ. Θ-14), όταν από τα 4 κέρατα του ουρανίου (χρυσού)θυσιαστηρίου με μια φωνή θα δοθεί σχετική εντολή, μετά την 6η σάλπιγγα. Ας θυμηθούμε την εξήγηση των λόγων αυτών, για να δούμε την αναγκαιότητα των σκληρών για την ανθρωπότητα μέτρων που λαμβάνονται κατ’ εντολή του Θεού.Σάλπιγγα κατά την διδασκαλία της Εκκλησίας είναι η φωνή του Κυρίου, όπως γράψαμε ήδη Αυτό σημαίνει ότι μετά το πρόσταγμα του Θεού, που Αυτός μόνο ξέρει με ακρίβεια την κατάσταση των ψυχών των ανθρώπων, και την προώθηση της εντολής από το Ουράνιο θυσιαστήριο, που είναι όλο χρυσό διότι είναι πλήρες από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος,
λύνονται οι 4 τιμωροί άγγελοι του Ευφράτη. Τα κέρατα όπως στα ζώα αντιπροσωπεύουν τη δύναμη κρούσεως, παρόμοια και εδώ αντιπροσωπεύουν την πνευματική ισχύ. Είναι 4, διότι εκπροσωπούν την ισχύ του λόγου του Κυρίου που εκφράζεται μέσω των 4 ευαγγελίων, και αντιπροσωπεύεται από 4 αγγελικές δυνάμεις που προΐστανται στη διάδοσή του, τις οποίες ο ευαγγελιστής, για την ζωντάνια τους, ονόμασε αλλού «ζώα». Οι συμβολισμοί δεν είναι τυχαίοι, «ζων γαρ ο λόγος του Θεού» κατά τον Απόστολο Παύλο (Εβρ. Δ-12). Επειδή 4 είναι τα στοιχεία του κόσμου αυτού, ή 4 οι διαστάσεις (χώρου και
χρόνου), ή 4 τα σημεία του ορίζοντα και σ’ αυτά κηρύσσεται ο λόγος του Κυρίου, γι’ αυτό 4 είναι τα Ευαγγέλια, νοηματικά αλληλοσυμπληρούμενα ώστε να αποτελούν μία ενότητα, σε πλήρη συμφωνία μεταξύ τους. Γι’ αυτό μία η φωνή από τα 4 κέρατα του θυσιαστηρίου: «Και ο έκτος άγγελος σάλπισε. Και άκουσα μία φωνή από τα τέσσερα κέρατα του θυσιαστηρίου του χρυσού, που είναι μπροστά στο Θεό, να λέει στον έκτο άγγελο που έχει τη σάλπιγγα.
Λύσε τους τέσσερις αγγέλους τους δεμένους πάνω στον ποταμό το μεγάλο, τον
Ευφράτη» (Αποκ. Θ 13-14). Που σημαίνει ότι η ανθρωπότητα αποστάτησε και δεν ήθελε πλέον να δεχτεί το λόγο του Θεού। Αυτό ο Κύριος Ιησούς Χριστός το πληροφορεί (σαλπίζοντας), και η φωνή που αντιστοιχεί στις 4 επιβλέπουσες για τη διάδοση του Ευαγγελίου δυνάμεις από το ουράνιο θυσιαστήριο το βεβαιώνει. Τότε κατά την επιθυμία των ανθρώπων να ζουν στην πλάνη και την κακία, λύνονται οι φοβεροί τέσσερεις (4) άγγελοι του Ευφράτη που εξολοθρεύουν μόνο στον πόλεμο το ένα τρίτο της ανθρωπότητας.
Επειδή ο Ευφράτης, όπως και στον Παράδεισο, σκορπά ευφροσύνη και αυτό σημαίνει ετυμολογικά, με το λύσιμο των πονηρών αγγέλων γίνεται το αντίθετο, έρχεται κάθε είδους δυστυχία. Έτσι ο Ευφράτης μπορεί ιδιαίτερα να συμβολίζει την καλοπέραση στις αναπτυγμένες και καλοτρεφόμενες χώρες, που όμως μάζεψαν τον πλούτο τους με αδικία, αφήνοντας στερημένους τους φτωχότερους λαούς, ενώ πάντα παραμένει ένα σύνορο Ανατολής - Δύσης.Αυτή η καλοπέραση τελειώνει όταν λύνονται οι πονηροί άγγελοι. Με αυτή την έννοια ταγεγονότα στην Ιαπωνία είναι άκρως προειδοποιητικά, ότι η ώρα των μεγάλων πειρασμών έφθασε.Να σημειωθεί πως ότι θαυμαστό ισχύει για τους Ορθοδόξους στον υπόλοιπο κόσμο,Ελλάδα, Ρωσία, κλπ, ισχύει και στην Ιαπωνία. Και επειδή πλέον μας φανέρωσε ο Θεός τη δύναμη του Σταυρού και του Αγιασμού για να καθαρίζουν τις μολύνσεις στη Φύση, είναι προφανές ότι με την εκπληκτική αύξηση της ραδιενέργειας και των μολύνσεων, η μόνη λύση επιβίωσης εκεί είναι να χρησιμοποιηθούν αυτά τα υπερφυσικά μέσα.
Και επειδή ο Ιησούς Χριστός είναι πλουσιόδωρος, ακόμη και τους μη Ορθοδόξους ευλογεί, σε ένα ποσοστό που Αυτός κανονίζει, και το είδαμε ήδη στα παρατεθέντα αρχεία,τα οποία ελπίζομε να μεταφραστούν στα Ιαπωνικά, από όποιο έχει την ικανότητα.Οι Ορθόδοξοι πιστοί έχουν βέβαια τα θεία Μυστήρια, που είναι η ανώτατη πηγή δωρεών.Γενικά όσα είπαμε είναι ικανοποιητικά για να κάνομε μια πνευματική προσέγγιση του θέματος των αναστατώσεων (ταραχών και καταστροφών) που διαρκώς αυξάνουν σε πλήθος και ένταση και εξαπλώνονται σ’ όλη τη Γη. Μπορούμε μόνο να συμπληρώσουμε ότι το θέμα είναι δυνατόν να το εξετάσουμε και μέσα από τις πιο συγκεκριμένες προφητείες για τη Συντέλεια. Απλώς, υπάρχει μία κλίμακα μεταξύ των γεγονότων που διαδραματίζονται τώρα(πριν την αναλαμπή της Ορθοδοξίας), και αυτών της Συντελείας, την οποία πρέπει να λάβομε υπ’ όψιν, έτσι όπως αυτή καθορίζεται και από την αναλογία των καταστροφικών αποτελεσμάτων μεταξύ σαλπίγγων και φιαλών στην Αποκάλυψη. Ο προφήτης Δανιήλ πχ αναφέρεται στους πολέμους του Αντιχρίστου, και λέει μεταξύ άλλων: «Και θα απλώσει το χέρι του στη γη (δηλ. θα επεμβαίνει παντού), και η γη Αιγύπτου δεν θα έχει σωτηρία. Και θα γίνει κύριος στα απόκρυφα του χρυσού (ορυκτά, πετρέλαια, κλπ) και του αργυρίου (χρήματος) και σ’ όλα τα επιθυμητά της Αιγύπτου και των Λιβύων και των Αιθιόπων, μέσα στα οχυρωμένα μέρη τους» (Δαν. Ια 42). Είναι μερικά που παρατηρούμε να γίνονται με κάποια κλίμακα και στις ημέρες μας. Η Αιθιοπία σημαίνει και την κεντρική και λοιπή Αφρική, ενώ η Λιβύη είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος της Μεσογειακής Αφρικής,σύμφωνα με τα ισχύοντα τον καιρό της προφητείας. Βέβαια τώρα όσα γίνονται είναι προσπάθειες στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης για να επιτευχθεί η Μεσογειακή Ένωση του Σαρκοζύ, και να ελέγχεται το χρήμα όλων από τους τραπεζίτες. Όμως κυρίως είναι η απομάκρυνση από τον αληθινό Θεό που τα επιτρέπει.
Και ο γέροντας Παΐσιος συμβούλευε: «Μόνον πνευματικά μπορεί να αντιμετωπισθεί η σημερινή κατάσταση, όχι κοσμικά. Θα σηκωθεί ακόμη λίγη φουρτούνα, θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα τα άχρηστα, και μετά θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Σ' αυτήν την κατάσταση θα δείτε, άλλοι θα έχουν καθαρό μισθό, και άλλοι θα ξοφλούν χρέη. Θα γίνουν έτσι τα πράγματα, που δεν θα στενοχωριέται κανείς για την ταλαιπωρία που θα περνάνε»...
Σημαντικός είναι ο ρόλος των γυναικών στις δύσκολες περιστάσεις, τώρα και στα έσχατα χρόνια, και σ’ αυτό τις καλεί να συνειδητοποιηθούν ο γέροντας Αριστοκλής της Μόσχας(+1918), σε προφητικό του κείμενο του 1911, που κατείχε η μητέρα Βαρβάρα από τη Ρωσία, η οποία το 1918 πήγε να ζήσει στην Ιερουσαλήμ: «Πες στις γυναίκες, πρέπει να ανήκουν απόλυτα στο Θεό... Πρέπει να προετοιμάζουν τις ψυχές τους, τα παιδιά τους και τους συζύγους τους।Και θα έχουν πάρα πολύ δουλειά να κάνουν για το Θεό. Ω, πόσο μεγάλη εργασία θα έχουν να κάνουν οι γυναίκες τα έσχατα χρόνια, και οι άνδρες θα έπονται απ’ αυτές»!


16/29-3-2011, οσίου Χριστοδούλου της Πάτμου
Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης

http://www.imdleo.gr/diaf/2011/02/anastat.pdf

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Η Οσία Μαρία η αιγυπτία διηγείται την ζωή της


1. Ἡ Ὁσία διηγεῖται τή ζωή της
Ὅταν ἔφθασε ἡ ἁγία ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ, ἐγώ, καθώς καί πρωτύτερα, γύριζα συλλαμβάνοντας ψυχές νέων. Ἔβλεπα ὅμως ἀπό πολύ πρωί νά τρέχουν ὅλοι στήν Ἐκκλησία καί πηγαίνω κι ἐγώ τρέχοντας μαζί μέ τούς ἄλλους πού ἔτρεχαν. Ἔφθασα λοιπόν μαζί τους στήν αὐλή τοῦ ναοῦ καί ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τῆς θείας Ὑψώσεως, ἔσπρωχνα καί σπρωχνόμουνα γύρω ἀπό τήν εἴσοδο, προσπαθώντας νά μπῶ μέσα μαζί μέ τό πλῆθος... Καί μέχρι τό σημεῖο πού βρισκόταν ἡ πόρτα, ἀπ’ ὅπου ἔμπαινε κανείς μέσα στόν ἴδιο τό ναό, ὅπου κανείς ἔβλεπε τό ζωοποιό Ξύλο, μέ πολύ κόπο καί θλίψη πλησίαζα ἡ ταλαίπωρη. Μόλις ὅμως πάτησα τό κατώφλι τῆς πόρτας, ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔμπαιναν χωρίς κανένα ἐμπόδιο, ἐνῶ ἐμένα μέ ἐμπόδιζε κάποια θεία δύναμη, πού δέν μοῦ ἐπέτρεπε τήν εἴσοδο. Γιατί πάλι σπρωχνόμουνα καί διωχνόμουνα πίσω καί πάλι μόνη ἐγώ βρισκόμουνα νά στέκομαι στήν αὐλή τοῦ ναοῦ. Ἐπειδή νόμισα, ὅτι τοῦτο ὀφείλεται στή γυναικεία ἀδυναμία μου, ἀφοῦ ἀναμίχθηκα πάλι μέ ἄλλους, προσπαθοῦσα παραγκωνίζοντας ὅσο μποροῦσα τούς ἄλλους νά προωθήσω τόν ἑαυτό μου μέσα, ἀλλά κοπίαζα μάταια. Γιατί πάλι, μόλις τό ἄθλιο πόδι μου πατοῦσε στό κατώφλι, ὅλους τούς ἄλλους ὁ ναός δεχόταν χωρίς κανείς νά τούς ἐμποδίζει, ἐμένα μόνο τή δυστυχισμένη δέν δεχόταν, ἀλλά σάν νά ὑπῆρχε παραταγμένο πλῆθος στρατιωτῶν μέ τή διαταγή νά μοῦ ἀπαγορεύσει τήν εἴσοδο, ἔτσι κι ἐμένα μέ ἐμπόδιζε κάποια δύναμη συνεχῶς.

2. Ἡ μετάνοια τῆς ὉσίαςΑὐτή τήν προσπάθεια τήν ἔκανα τρεῖς ἤ τέσσερις φορές καί ἐπειδή ἀπόκαμα καί δέν ἄντεχα νά σπρώχνω καί νά σπρώχνομαι, γιατί εἶχε κουραστεῖ καί τό σῶμα μου ἀπό τήν ἔντονη προσπάθεια, ὑποχώρησα γιά λίγο καί ἔφυγα καί στάθηκα σέ κάποια γωνιά τῆς αὐλῆς τοῦ ναοῦ. Καί μόλις τότε συναισθάνθηκα τήν αἰτία πού μέ ἐμπόδιζε νά δῶ τό Τίμιο καί Ζωοποιό Ξύλο. Γιατί ἄγγιζε τά μάτια τῆς καρδιᾶς μου λόγος σωτήριος πού μοῦ φανέρωνε, ὅτι ἡ ἀκαθαρσία τῶν ἔργων μου ἦταν αὐτή πού μοῦ ἔκλεινε τήν εἴσοδο.

Ἄρχισα λοιπόν νά κλαίω καί νά θρηνῶ καί νά κτυπῶ τό στῆθος μου καί νά βγάζω στεναγμούς ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου. Καί καθώς ἔκλαιγα βλέπω πάνω ἀπό τή θέση πού στεκόμουν τήν εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί βλέποντας συνεχῶς πρός αὐτή λέω: Παρθένε Δέσποινα, ἐσύ πού γέννησες κατά σάρκα τό Θεό Λόγο, γνωρίζω καλά δέν εἶναι σωστό καί λογικό, σ’ ἐμένα τήν τόσο ἀκάθαρτη, σ’ ἐμένα πού εἶμαι ἔτσι γεμάτη ἀσωτίες, νά κοιτάζω τήν εἰκόνα τή δικιά σου, τῆς ἀειπαρθένου, τῆς ἁγνῆς, τῆς καθαρῆς καί ἀμόλυντης στό σῶμα καί στήν ψυχή. Γιατί εἶναι δίκαιο ἐμένα τήν ἄσωτη, ἐξ αἰτίας τῆς καθαρότητός σου, νά μισεῖς καί τελείως νά μέ ἀποστρέφεσαι. Ἀλλά ὅμως, ἐπειδή, καθώς ἄκουσα, γι’ αὐτό τό λόγο ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Θεός πού γέννησες, γιά νά καλέσει τούς ἁμαρτωλούς σέ μετάνοια, βοήθησε ἐμένα πού εἶμαι μόνη καί δέν ἔχω κανένα γιά νά μέ βοηθήσει· δῶσε ἐντολή νά ἐπιτραπεῖ καί σ’ ἐμένα νά περάσω τήν εἴσοδο τῆς Ἐκκλησίας καί μή μοῦ στερήσεις τή δυνατότητα νά δῶ τό ξύλο, πού πάνω του σταυρώθηκε μέ τή σάρκα ὁ Θεός πού γέννησες καί ἔδωσε τό ἴδιο Του τό αἷμα ἀντίτιμο γιά χάρη μου· δῶσε ἐντολή, Δέσποινα, ν’ ἀνοίξει καί σέ μένα ἡ πόρτα γιά τή θεία προσκύνηση τοῦ Σταυροῦ, καί βάζω ἐσένα ἀξιόπιστο ἐγγυητή στό Θεό πού γέννησες, ὅτι δέν πρόκειται νά ἐξυβρίσω ποτέ ξανά τή σάρκα μου τούτη μέ ὁποιαδήποτε αἰσχρή σχέση. Ἀλλά ἀπό τή στιγμή πού θά δῶ τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Υἱοῦ σου, θά ἐγκαταλείψω ἀμέσως τόν κόσμο καί ὅλα ὅσα ἔχουν σχέση μ’ αὐτόν καί τήν ἴδια στιγμή θά κατευθυνθῶ ἐκεῖ ὅπου ἐσύ ὡς ἐγγυητής τῆς σωτηρίας μου θά μοῦ ὑποδείξεις καί θά μέ ὁδηγήσεις.

Αὐτά εἶπα καί ἀφοῦ ἔλαβα σάν κάποια πληροφορία τή φλόγα τῆς πίστεως, πῆρα θάρρος στηριζόμενη στήν εὐσπλαχνία τῆς Θεοτόκου καί φεύγω ἀπό ἐκεῖνο τόν τόπο ἀπ΄ ὅπου προσευχόμουνα. Ἔρχομαι πάλι καί μπαίνω ἀνάμεσα σ’ αὐτούς πού προσπαθοῦσαν νά εἰσέλθουν κι ἀπό κανέναν πλέον δέν σπρωχνόμουνα, κανείς δέν μέ ἐμπόδιζε νά πλησιάσω τήν πόρτα ἀπό τήν ὁποία εἰσέρχονταν στό ναό. Τότε μέ κυρίευσε φρίκη καί ἔκπληξη, ὥστε κλονιζόμουν ὁλόκληρη καί ἔτρεμα. Ἔπειτα φθάνοντας στήν πόρτα πού μέχρι τότε ἦταν κλειδωμένη γιά μένα, ὅλη ἡ δύναμη πού πρωτύτερα μέ ἐμπόδιζε, τώρα μοῦ ἄνοιγε τό δρόμο νά μπῶ. Ἔτσι εἰσῆλθα χωρίς κανένα κόπο καί βρέθηκα μέσα στό Ἅγιο τῶν Ἁγίων καί ἀξιώθηκα νά προσκυνήσω τό ζωοποιό Τίμιο Σταυρό καί εἶδα τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί αἰσθάνθηκα πόσο εἶναι πρόθυμος ὁ Κύριος στό νά δέχεται τή μετάνοια. Ἀφοῦ λοιπόν ἔπεσα ἡ ἄθλια πάνω στή γῆ καί προσκύνησα τό ἅγιο ἐκεῖνο ἔδαφος, τρέχοντας βγῆκα ἔξω κατευθυνόμενη γρήγορα σέ Ἐκείνη πού ἐγγυήθηκε γιά μένα. Φθάνω λοιπόν σ’ ἐκεῖνο τόν τόπο ὅπου τό ἔγγραφο τῆς ἐγγυήσεως συντάχθηκε καί γονατίζοντας μπορστά στήν Ἀειπάρθενο καί Θεοτόκο, προσευχήθηκα μέ αὐτά τά λόγια.

3. Ἡ προσευχή τῆς ὉσίαςἘσύ, φιλάγαθε Δέσποινα, μοῦ ἔδειξες τή φιλανθρωπία σου· ἐσύ δέν ἀποστράφηκες τήν προσευχή τῆς ἀνάξιας· εἶδα δόξα πού δίκαια οἱ ἄσωτοι δέν βλέπουμε· δόξα στό Θεό πού μέ τίς πρεσβεῖες Σου δέχεται τή μετάνοια τῶν ἁμαρτωλῶν. Γιατί τί περισσότερο, ἡ ἁμαρτωλή μπορῶ νά σκεφθῶ ἤ νά πῶ; Εἶναι καιρός πιά, Δέσποινα Θεοτόκε, νά πραγματοποιηθοῦν τά συμφωνημένα στήν ἐγγύηση, πού ἐγγυήθηκες. Τώρα ὅπου προστάζεις, ὁδήγησέ με· μᾶλλον τώρα γίνε μου δάσκαλος τῆς σωτηρίας, χειραγωγώντας με στό δρόμο πού ὁδηγεῖ στή μετάνοια. Καί καθώς ἔλεγα αὐτά, ἄκουσα ἀπό μακριά κάποιον νά φωνάζει: Ἐάν περάσεις τόν Ἰορδάνη, θά βρεῖς καλή ἀνάπαυση. Μόλις ἄκουσα αὐτή τή φωνή, πίστευσα ὅτι γιά μένα ἀκούστηκε καί κλαίγοντας φώναξα καί εἶπα στή Θεοτόκο: Δέσποινα, Δέσποινα, μή μέ ἐγκαταλείψεις τήν ἄσωτη. Καί ἀφοῦ εἶπα αὐτά, βγαίνω ἀπό τήν αὐλή τοῦ ναοῦ, καί βάδιζα σύντομα.

4. Ἡ Ὁσία ὁδηγεῖται στήν ἔρημο τοῦ ἸορδάνουΚαθώς ἔβγαινα ἔξω, κάποιος πού μέ εἶδε μοῦ δίνει τρεῖς φόλεις (χάλκινα νομίσματα) λέγοντάς μου: Δέξαι τις αὐτές ἀμμά μου. Ἐγώ ἀφοῦ τίς δέχθηκα, ἀγόρασα μ’ αὐτές τρία ψωμιά καί τά πῆρα μαζί μου ὡς εὐλογία. Τότε ρώτησα αὐτόν πού τά πουλοῦσε: Ποιός εἶναι ὁ δρόμος ἄνθρωπε, πού ὁδηγεῖ στόν Ἰορδάνη; Καί ἀφοῦ ἔμαθα τήν πύλη τῆς πόλεως πού ἔβγαζε πρός ἐκεῖνο τό μέρος, τρέχοντας βγῆκα ἔξω καί ἄρχισα κλαίγοντας τήν ὁδοιπορία. Ρωτώντας καί ξαναρωτώντας καί ἀφοῦ περπάτησα ὅλη τήν ὑπόλοιπη μέρα, καθώς ὑποθέτω ἦταν τρίτη ὥρα τῆς ἡμέρας ὅταν εἶδα τόν Τίμιο Σταυρό, ἔφθασα, ἐνῶ κόντευε νά δύσει ὁ ἥλιος, στό ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, πού βρίσκεται κοντά στόν Ἰορδάνη. Καί ἀφοῦ πρῶτα προσκύνησα στό ναό, κατέβηκα ἀμέσως στόν Ἰορδάνη καί μέ τά ἁγιασμένα νερά του ἔβρεξα τό πρόσωπό μου καί τά χέρια μου. Ἀκόμα μετάλαβα ἀπό τά ἄχραντα καί ζωοποιά Μυστήρια στό ναό τοῦ Προδρόμου, καί ἔφαγα τό μισό τοῦ ἑνός ἀπό τά τρία ψωμιά καί ἀφοῦ ἤπια νερό ἀπό τόν Ἰορδάνη, κοιμήθηκα τή νύκτα πάνω στή γῆ. Τήν ἑπόμενη μέρα βρίσκοντας ἕνα πλοιάριο, πέρασα στήν ἄλλη ὄχθη καί πάλι ζήτησα ἀπό τήν ὁδηγό μου νά μέ ὁδηγήσει, ὅπου τῆς ἦταν ἀρεστό. Ἦρθα λοιπόν σ’ αὐτή τήν ἔρημο καί ἀπό τότε μέχρι σήμερα φεύγοντας τόν κόσμο ζῶ μακριά ἀπό αὐτόν καί κατοικῶ ἐδῶ δεχόμενη μέ εὐχαρίστηση τό Θεό μου, πού γλιτώνει ἀπό τήν ὀλιγοψυχία καί τήν καταιγίδα ὅσους καταφεύγουν σ’ Αὐτόν.

5. Ἡ ἀρχική ζωή τῆς Ὁσίας στήν ἔρημοΤότε τῆς λέει ὁ Ζωσιμᾶς: Πόσα χρόνια ἔχουν περάσει, κυρία μου, ἀφ’ ὅτου κατοικεῖς σ’ αὐτή τήν ἔρημο; Ἐκείνη ἀπάντησε: Ἔχουν περάσει σαρανταεπτά χρόνια, καθώς ὑποθέτω, ἀπό τότε πού βγῆκα ἀπό τήν ἁγία πόλη. Καί τί βρῆκες ἤ εἶχες γιά τροφή, κυρία μου, ρώτησε ὁ Ζωσιμᾶς. Τοῦ λέει: Δυόμισι ψωμιά εἶχα μαζί μου ὅταν πέρασα τόν Ἰορδάνη, πού σιγά-σιγά ξεράθηκαν καί ἔγιναν σκληρά σάν πέτρα· τρώγοντάς τα λοιπόν ἀπό λίγο πέρασα μέ αὐτά χρόνια. Κι ἔτσι χωρίς κόπο, ρώτησε πάλι ὁ Ζωσιμᾶς, πέρασες τόσο χρόνια, χωρίς καθόλου νά σέ πειράξει ἡ ξαφνική μεταβολή τῆς ζωῆς σου; Μέ ρώτησες τώρα, ἀββά Ζωσιμᾶ, τοῦ ἀπάντησε, γιά πράγμα πού καί μόνο πού τό ἀναφέρω μέ πιάνει φρίκη, γιατί ἄν θυμηθῶ τώρα τούς πολλούς κινδύνους πού ὑπέμεινα καί τούς λογισμούς πού σκληρά μέ ἐνόχλησαν, φοβᾶμαι μήπως προσβληθῶ καί πάλι ἀπό δαύτους. Μήν παραλείψεις τίποτα, κυρία μου, λέει ὁ Ζωσιμᾶς, πού νά μή μοῦ τό ἀνακοινώσεις, γιατί ἀπό τήν ἀρχή πολύ σέ παρακάλεσα γι’ αὐτό, ὥστε νά μοῦ τά διηγηθεῖς ὅλα χωρίς καμιά παράλειψη.

[Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο: Σωφρονίου Ἱεροσολύμων, Βίος τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, εἰσ.-κείμ.-νεοελ. ἀπόδ. ὑπό Μοναχούς τῆς Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα (Ἅγιον Ὄρος: Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα, 1988), 61-73].

http://thriskeftika.blogspot.com/2011/04/blog-post_9117.html

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Ο βίος του πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ


Ο ιερομόναχος πατήρ σεραφείμ Ρόουζ, κατά κόσμον Ευγένιος, γεννήθηκε σε μια τυπική μεσαία αμερικάνικη οικογένεια στο σαν Ντιέγκο της Αμερικής, το 1934. Τελειώνοντας το γυμνάσιο, άρχισε να ψάχνει την «αλήθεια», όπως έλεγε ο ίδιος και καθώς δεν την έβρισκε στην κοινωνία στην οποία ζούσε, άρχισε να επαναστατεί. Ο ίδιος είχε προ πολλού απορρίψει τον χριστιανισμό της Αμερικής, έτσι όπως τον βίωναν οι άνθρωποι γύρω του, θεωρώντας τον κοσμικό, αδύναμο και ψεύτικο. Πίστευε ότι αυτός ο Χριστιανισμός είχε βάλει τον Θεό σ’ ένα καλούπι. Στράφηκε λοιπόν στα άθεα έργα του Νίτσε που επηρέασαν βαθύτατα την ψυχή του. Όπως ήταν φυσικό όταν η ψυχή πελαγοδρομεί μέσα στην αθεΐα, έπεσε σε πλήρη απόγνωση και σε μια κατάσταση που ο ίδιος περιγράφει αργότερα ως «ζωντανή κόλαση». Ένιωθε ότι δεν μπορούσε με τίποτα να ενταχθεί στον σύγχρονο κόσμο που ζούσε, ότι κανείς δεν τον καταλάβαινε, ούτε καν η οικογένεια του. Ένιωθε ότι γεννήθηκε σε λάθος μέρος, σε λάθος χρόνο. Του άρεσε να περπατά κάτω από τα’ αστέρια, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να τον συναρπάσει, αφού σε τίποτα δεν πίστευε. Τον πόνο που του άφηνε το κενό πάλευε να τον πνίξει μέσα στο ποτό. Πονούσε και μεθούσε. Ο πόνος του προερχόταν από την αίσθηση ότι ο θεός τον κυνηγούσε ασταμάτητα, γι’ αυτό μεθούσε και Του φώναζε, πολλές φορές με θυμό, να τον αφήσει ήσυχο. Κάποτε μεθυσμένος στάθηκε πάνω στην κορυφή ενός βουνού, σήκωσε τη γροθιά του στον ουρανό, καταράστηκε τον Θεό και Τον προκάλεσε να τον στείλει στην κόλαση. Πίστευε ότι από την κατάσταση της αδιαφορίας που βρισκόταν ήταν προτιμότερη η κόλαση, αφού τότε θα ήταν σίγουρος ότι ο Θεός υπήρχε και δεν θα βασανιζόταν από τις ατέλειωτες αμφιβολίες του. Έστω και για τη στιγμή που τα χέρια του Θεού θα τον τοποθετούσαν στην κόλαση, ένιωθε ότι ακόμα και γι’ αυτή τη στιγμή μπορούσε να κολαστεί. Αργότερα, στις δεκαετίες του 50 και 60, ο Ευγένιος άρχισε να μελετά τον Βουδισμό και έγινε οπαδός του. Παράλληλα έμαθε την κινέζικη γλώσσα άπταιστα με σκοπό να μελετήσει αρχαία ανατολικά κείμενα στην πρωτότυπη γλώσσα τους, ελπίζοντας ότι θα βρει την αλήθεια μέσα σε αυτά. Ωστόσο δεν τη βρήκε ούτε στον βουδισμό, αλλά ανακάλυψε ότι ο βουδισμός τον βύθισε σε μεγαλύτερο κενό. Συνέχισε ν’ αναζητά την αλήθεια που πάντα του διέφευγε. Αναζητώντας τη βρέθηκε ανάμεσα στις αρχαίες θρησκείες και παραδόσεις και σε άλλους δρόμους αδιέξοδους. Κάποτε επισκέφθηκε μια ορθόδοξη εκκλησία. Γράφει αργότερα γι’ αυτή την εμπειρία: «Όταν επισκέφθηκα μια ορθόδοξη εκκλησία για πρώτη φορά, μου συνέβη κάτι που σε κανένα βουδιστικό ή άλλο ανατολικό ναό δεν είχα νοιώσει. Κάτι μέσα στην καρδιά μου μου είπε ότι γύρισα σπίτι. Η έρευνα μου για την αλήθεια είχε τελειώσει. Με αυτή την αποκάλυψη της ορθοδοξίας και με την συναναστροφή μου με ορθοδόξους, μια καινούργια σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό μου: ότι η αλήθεια δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα, αλλά είναι πολύ συγκεκριμένη και αξίζει ν’ αγαπιέται με όλη μας την καρδιά και με όλο μας το είναι. Έτσι, γνώρισα τον Χριστό». Πριν ανακαλύψει ο Ευγένιος την αλήθεια υπέφερε από την ατέλειωτη έλλειψή της. Τώρα που την βρήκε υπέφερε για χάρη της. Αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή του ζώντας γι’ αυτή την Αλήθεια και μάλιστα σκοτώνοντας τον εαυτό του για να την παραδώσει σε άλλους. Μαζί μ’ ένα νεαρό Ρώσο που ονομαζόταν Γκλέμπ συγκρότησαν μια αδελφότητα που την ονόμασαν «ο Άγιος γερμανός της Αλάσκα». Ζούσαν πλέον μαζί αφιερωμένοι στην ιεραποστολή της Ορθόδοξης αλήθειας. Για πνευματικό τους διάλεξαν τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, που με την βοήθειά, τις προσευχές και τις ευλογίες του, συγκρότησαν την ιεραποστολική αδελφότητα. Ο άγιος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς είχε ήδη προφητέψει από το 1967 περίπου, λίγο πριν την κοίμησή του, ότι σε λίγα χρόνια στην Καλιφόρνια θα γινόταν ένα ορθόδοξο ιεραποστολικό μοναστήρι. Ο Ευγένιος λοιπόν και ο Γκλέμπ άνοιξαν ένα βιβλιοπωλείο στα πλαίσια της ιεραποστολής τους, ενώ νυχθημερόν μετέφραζαν θρησκευτικά κείμενα Πατέρων και άλλα, που ποτέ δεν είχαν μεταφραστεί στην αγγλική γλώσσα και παράλληλα τα τύπωναν μ’ ένα χειροκίνητο παλιό τυπογραφικό μηχάνημα, το οποίο αγόρασαν, για να έχουν έτσι την δυνατότητα να διαδώσουν την Ορθοδοξία στην περιοχή τους και ακόμα παραπέρα. Επειδή όμως γρήγορα ο κόσμος και η πόλη τους κούρασε, και επειδή οι ψυχές τους λαχταρούσαν να ανέβουν ακόμα υψηλότερα, όσο γίνεται πιο κοντά στο Θεό, εγκαταλείπουν την πόλη και μεταφέρουν το τυπογραφείο τους σ’ ένα ερημικό μέρος της βόρειας Καλιφόρνιας, στο οποίο δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από τη φύση που έφτιαξε ο Θεός. Εκεί, χωρίς νερό τρεχούμενο, χωρίς ρεύμα και τηλέφωνο, άρχισαν να ζουν σαν ασκητές παλαιών χρόνων, με μόνιμους συντρόφους τις αρκούδες, τις νυχτερίδες, τα φίδια και τα άλλα ερπετά της ερημιάς εκείνης. Και έφτασε η ώρα για τους δυο φίλους να ενωθούν για πάντα με το θεό και ν’ αφιερωθούν εξ’ ολοκλήρου σ’ Εκείνον, όπως ήταν άλλωστε και ο πόθος της καρδιάς τους. Ήταν το 1970, όταν οι δυο φίλοι έγιναν μοναχοί και ο Ευγένιος έλαβε το όνομα Σεραφείμ, από τον γνωστό άγιο της Ρωσίας άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και ο Γκλέμπ έλαβε το όνομα Γερμανός, από τον άγιο Γερμανό της Αλάσκα. Οι δυο μοναχοί, μέσα στην έρημο μακριά από τον θόρυβο του κόσμου, έγιναν μια ψυχή, θυσιάζοντας τον εαυτό τους και μεταφράζοντας συνεχώς ορθόδοξα κείμενα, Πατέρες, κηρύγματα, διδαχές για να υπάρχουν όσο το δυνατόν διαθέσιμα αγγλικά κείμενα για να μοιράζουν στον κόσμο και να κερδίζουν ψυχές. Έτσι λοιπόν, εκπληρώνεται η προφητεία του Αγίου Ιωάννου του Μαξίμοβιτς, αφού ένα ορθόδοξο ιεραποστολικό μοναστήρι ιδρύεται από εδώ και μπρος στην Καλιφόρνια. Κάτω από το φως των κεριών, στο μικρό κελί του ο πατήρ Σεραφείμ έγραφε πολλά βιβλία για την πνευματικότητα του σύγχρονου ανθρώπου και μετέφραζε πατερικά κείμενα για την πνευματική ζωή στην αγγλική γλώσσα. Αυτά τα χρόνια, στις κομμουνιστικές χώρες, τα γραπτά του για τον πόνο και την ψυχή μετά τον θάνατο είχαν ανυπολόγιστη επίδραση σε εκατομμύρια ψυχές. Τα γραπτά του κρυφά μεταφέρθηκαν και μοιράστηκαν από ανθρώπους με πίστη στην κομμουνιστική Ρωσία και αλλού, με κίνδυνο της ζωής τους, αφού όποιον συνελάμβαναν να μοιράζει ορθόδοξα έντυπα, βιβλία ή φυλλάδια μπορούσαν άνετα και να τον εκτελέσουν. Το μήνυμα του π. Σεραφείμ για τον πόνο και τους διωγμούς χάρη της πίστης μας στο Χριστό, συγκίνησε βαθύτατα τον λαό που σταυρωνόταν από το αθεϊστικό καθεστώς. Μέχρι και σήμερα στη Ρωσία τα έργα του π. Σεραφείμ είναι πασίγνωστα και απολαμβάνουν μεγάλη εκτίμηση. Το 1982 ο π. Σεραφείμ μιλά σ’ ένα πανεπιστήμιο για τα σημεία των καιρών. Ένας φοιτητής που τον παρακολουθεί καθηλωμένος από τα λόγια του και που ο ίδιος θα γίνει αργότερα μοναχός στο μοναστήρι του π. Σεραφείμ, γράφει: «Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ στον π. Σεραφείμ ήταν το γεγονός ότι ήταν άνθρωπος που θυσίαζε ολόκληρο τον εαυτό του για τον Θεό. Δεν ήταν ένας καθηγητής Πανεπιστημίου που αποζητούσε χρήματα, ούτε ένας θρησκευτικός ηγέτης που επιζητούσε δύναμη και δόξα. Ήταν ένας απλός μοναχός που ποθούσε απάνω απ’ όλα την αλήθεια. Πιστεύω ότι αυτός θα μπορούσε και να πεθάνει για την αλήθεια, για την οποία ήδη φαινόταν ότι είχε αρχίσει να πεθαίνει». Εν τω μεταξύ ο π. Σεραφείμ γίνεται ιερέας και ένα πολύ σπουδαίο έργο που χαρακτηρίζει τη ζωή του είναι οι αναρίθμητες βαπτίσεις που κάνει. Ένας σύγχρονος απόστολος, που εκπλήρωσε το « πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Με τις μεταφράσεις του και τις εκδόσεις του μαθήτευσε το έθνος των Αμερικανών στην ορθοδοξία. Και με τις βαπτίσεις του έσωσε χιλιάδες ψυχές που οδηγήθηκαν στην αλήθεια χάρη σ’ αυτόν. Ότι είναι ο π. Κοσμάς Γρηγοριάτης για την Αφρική, είναι ο π. Σεραφείμ για την Αμερική. Το όνομά του, το έργο του, η δράση του εξαπλώθηκε όμως και πέρα από την Αμερική. Ακόμη και στη χώρα μας έχουν τα τελευταία χρόνια μεταφραστεί λίγα από τα έργα του. Αρκούσαν λίγα χρόνια επίγειας ζωής για ν’ αναδείξουν στον ουρανό ένα μεγάλο άγιο που ο χρόνος και ο Θεός θα δικαιώσουν. Και μιλάμε για λίγα χρόνια επίγειας ζωής γιατί, ενώ ο π. Σεραφείμ έγραφες, μετέφραζε και βάπτιζε, τελείως ξαφνικά αρρώστησε βαριά, έως θανάτου. Ήταν καλοκαίρι του 1982 και μαζί με την ανυπόφορη ζέστη, είχε να αντιμετωπίσει και φρικτούς πόνους. Τα υπέμεινε όμως όλα, χωρίς να γογγύζει καθόλου. Παρ’ όλο που πονούσε τόσο πολύ, δεχόταν τους προσκυνητές που έφταναν στον μοναστήρι, στο κελί του, για να τους δώσει συμβουλές, για να τους απαλύνει τον πόνο τους, για να προσφέρει μέχρι τελευταία στιγμή τον εαυτό του για την αγάπη του αδελφού, για την αγάπη του Θεού του. Έπ’ ουδενί δεν ήθελε ν’ αφήσει το μοναστηράκι του και το ασκητικό κελί του για να παρηγορηθεί έστω λίγο μέσα στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Όταν όμως έπεσε λιπόθυμος μέσα σε φρικτούς πόνους, οι πατέρες τον πήγαν στο νοσοκομείο, ενώ εκείνος ψιθύριζε συνεχώς «δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός». Οι γιατροί στο νοσοκομείο απλώς διαπίστωσαν ότι η αρρώστια του ήταν σπάνια και ανίατη και είχε ήδη προκαλέσει γάγγραινα στο παχύ έντερο. Μάλιστα οι γιατροί εξέφρασαν την απορία τους πως δεν ούρλιαζε από τους πόνους και πώς άντεχε χωρίς νάρκωση. Τον έβαλαν αμέσως στο χειρουργείο, χωρίς όμως να έχουν και πολλές ελπίδες. Πραγματικά στην εγχείρηση διαπίστωσαν ότι είχαν πειραχτεί και άλλα ζωτικά όργανα, με αποτέλεσμα παρόλο που του αφαίρεσαν ένα κομμάτι του παχέως εντέρου, να μη δίνουν περισσότερο από 2% πιθανότητες ν’ αναρρώσει. Το νέο διαδόθηκε αστραπιαία και κόσμος άρχισε να συρρέει ελπίζοντας όλοι σ’ ένα θαύμα. Ένιωθαν ότι έχαναν τον πατέρα του, το στήριγμά τους, την ελπίδα τους. Από εκείνον έμαθαν για το Χριστό, από τα χέρια του βαπτίστηκαν και από τα χέρια του λάμβαναν τακτικά το σωτήριο φάρμακο της Θείας Ευχαριστίας. Δεν το χωρούσε ο νους τους ότι θα τον έχαναν. Καθημερινά βέβαια ήταν κοντά του οι πατέρες από το μοναστήρι του και ειδικά ο π. Γερμανός που μαζί ήταν μια ψυχή σε δυο σώματα. Καθώς το τέλος πλησίαζε, ο π. Γερμανός γι’ άλλη μια φορά, όπως τακτικά έκανε, τον εξομολόγησε και πάλι, τον κοινώνησε των αχράντων Μυστηρίων και κατόπιν τέλεσε το ευχέλαιο. Όταν του έτεινε το Ευαγγέλιο για να προσκυνήσει και ενώ ο π. Σεραφείμ βρισκόταν πλέον σε κωματώδη κατάσταση- ω του θαύματος!- ανασηκώθηκε και αφού προσκύνησε το Ευαγγέλιο το οποίο με τόσο ζήλο και πίστη υπηρέτησε και διέδωσε, εξουθενωμένος, έπεσε πάλι στην ίδια κωματώδη κατάσταση. Όταν ήρθε το τέλος, ήταν ένα πραγματικό μαρτύριο. Πάντα έλεγε ότι πρέπει να υποφέρουμε πόνους και μαρτύρια γιατί ο πόνος καθαρίζει την ψυχή και την φέρνει πιο κοντά στο Θεό. Το τέλος του ήταν ένα μαρτύριο. Όπως κι ο Χριστός μας υπέφερε τόσα πολλά για τη σωτηρία μας, έτσι και ο π. Σεραφείμ για την Αγάπη Του και την Αλήθεια Του, υπέφερε έως τέλους τους πόνους της αρρώστιας του που τον έφερε στην αγκαλιά του Νυμφίου του Χριστού για ν’ απολαύσει πλέον στην άλλη ζωή, στα ουράνια σκηνώματα του Παραδείσου, όσα ονειρεύτηκε από παιδί η αγνή ψυχή του. Αν και ήταν Αύγουστος και η θερμοκρασία ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα και παρόλο που το σκήνωμά του για τρεις ημέρες εκτέθηκε σε προσκύνημα, ωστόσο όχι μόνο δεν μύρισε, αλλά ευωδίαζε. Στο πρόσωπό του το τόσο ταλαιπωρημένο και χαραγμένο πριν από τους πόνους, απλώθηκε ένα μειδίαμα, αμέσως μόλις παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Ουράνιου Νυμφίου του. Είδε πλέον με τα μάτια του, με την ίδια του την ψυχή, την Αλήθεια, για την οποία τόσο πάλεψε, τόσο αναζήτησε και τόσο θυσιάστηκε.
Ας έχουμε όλοι την ευχή του.

http://dosambr.wordpress.com/2009/01/11/%CE%BF-%CE%B2%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC-%CF%81%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%B6/

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Ο χαρακτήρας του μη κατ' επίγνωση ζηλωτού


Ο χαρακτήρας του μη κατ' επίγνωση ζηλωτού

Αγίου Νεκταρίου




Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής κέκτηται μεν ζήλον αλλ' ου κατ' επίγνωσιν, πλανάται εν ταις σκέψεσι και ενεργείας αυτού και εργαζόμενος δήθεν υπέρ της δόξης του Θεού παραβαίνει τον νόμον της προς τον πλησίον αγάπης.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής εν τη ζέσει του ζήλου αυτού πράττει τα ενάντια, προς τάς διατάξεις του Θειου νόμου και προς το Θείον θέλημα.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής διαπράττει το κακόν, όπως επέλθη το υπ' αυτού νοούμενον αγαθόν.

Ο ζήλος του μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτού είναι πυρ διαφθείρον, πυρ καταναλίσκον· η καταστροφή προπορεύεται αυτού και η ερήμωσις έπεται αυτώ.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής εύχεται τω Θεώ να ρίψη πυρ εξ ουρανού και να κατακαύση πάντας τους μη δεχόμενους τας αρχάς και πεποιθήσεις αυτού.

Τον μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτήν χαρακτηρίζει μίσος προς τους ετεροθρήσκους ή ετεροδόξους, ο φθόνος και ο επίμονος θυμός, η εμπαθής αντίσταση προς το αληθές πνεύμα του Θείου νόμου, η παράλογος επιμονή εν τη υπερασπίσει των ιδίων φρονημάτων, ο παράφορος ζήλος προς κατίσχυσιν εν πάσιν, η φιλοδοξία, η φιλονικία, η έρις, και το φιλοτάραχον.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής είναι, άνθρωπος ολέθριος.


Αγ. Νεκταρίου,

Το Γνώθι σαυτόν, σ. 179

http://www.egolpion.com/2E080F6D.el.aspx

ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Από το βιβλίο: Ο Χριστός ήταν Ορθόδοξος Εκδόσεις «ΤΕΡΤΙΟΣ» ΚΑΤΕΡΙΝΗ



Το ξεκίνημα.

Την 16.2.1924 εισήχθη εις την Εκκλησία της Ελλά­δος το Νέο Ημερολόγιο. Και η 16.2.1924 έγινε 1.3.1924. Μέχρι τότε ήταν εν χρήσει το Ιουλιανό Ημερολόγιο.

Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν ενήργησε επιπόλαια στην αλλαγή του Ημερολογίου, αλλά κατόπιν πολλών συσκέ­ψεων μετά αρμοδίων επιτρόπων και ειδικών πανεπιστημιακών καθηγητών, όπως εμπεριστατωμένα αποδεικνύει στην διδακτο­ρική διατριβή του ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.κ. Χριστόδουλος (Ιστορική και Κανονική θεώρησις του Παλαιοημερολογητικού ζητήματος κατά τε την Γένεσιν και την εξέλιξιν αυτού εν Ελλάδι, Αθήναι, 1982). Η δε απόφαση της τότε Ιεραρχίας προς αλλαγή του Ημερολογίου ήταν ομόφωνη.

Με την εισαγωγή του Ν. Ημερολογίου φανατικοί παλαιοημερολογίτες μοναχοί εξ Αγίου Όρους όρμησαν στον κόσμο και τον ξεσήκωσαν, λέγοντας του πως προδόθηκε η πίστη των πατέρων μας. Ο αγράμματος λαός φανατίσθηκε, αγρίεψε. Προκαλούσε και επεισόδια. Δεν σεβάσθηκε ούτε και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.κ. Χρυσόστομο ! Ενώ πήγαινε να ιερουργήσει, του επετέθησαν και με μια ψαλίδα - που κούρευαν τα ... πρόβατα (!) - του έκοψαν τα γένεια ! Και θα τον σκότωναν, αν δεν μεσολαβούσε ο γιγαντόσωμος αείμνηστος Μητροπολίτης Γρεβενών κ.κ. Θεόκλητος Σφήνας, ο οποίος, και διηγήθηκε το τραγικό συμβάν στον Μητροπολίτη Φλωρίνης κ.κ. Αυγουστίνο. (Ορθόδοξος Τύπος», φ. 27.1.1995, σελ. 3) Ο αγριεμένος όχλος επληθύνετο! Ο ένας παρέσυμι τον άλλο. Ήθελαν τώρα δική τους Εκκλησία, που να ακολουθούσε το «πάτριο» ημερολόγιο. Έψαχνε για αρχηγό Επί σκοπό. Κανένας Έλληνας Επίσκοπος δεν δεχόταν να τους ακολουθήσει. Πήγαν ακόμα και στους Σέρβους, αλλά κι αυτοί αρνήθηκαν.

Η εμπάθεια γέννησε το σχίσμα.

Ενώ αρχικά σύσσωμος η τότε Ιεραρχία μας αποδέχτηκε την αλλαγή του ημερολογίου, μετά από ... ένδεκα (!) ολόκληρα χρόνια, τρεις Αρχιερείς άλλαξαν γνώμη !

Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος.
Ο Δημητριάδος Γερμανός.
Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος.
Κινούμενοι από ιδιοτελείς σκοπούς, κινήθηκαν κατά του τότε Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου. Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος σκόπευε να αναρριχηθεί στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Ο πρ. Φλωρίνης να αναλάβει την προεδρία της Αποστολικής Διακονίας. Και ο Μητροπολίτης Ζακύνθου να μετάτεθεί στην Μητρόπολη Πειραιώς.

Την Κυριακή 26 Μαΐου 1935 οι ανωτέρω Μητροπολίτες λειτούργησαν στον παλαιό Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κολοκυνθούς, ενώπιον του κοχλάζοντος λαού. Και διεκήρυξαν ότι:

Αναλαμβάνουν την αρχηγία του αγώνος προς επανα­φορά του παλαιού Ημερολογίου. Συντόμως δε προέβησαν σε χειροτονίες τεσσάρων Επισκόπων:

Την 5.6.1935, τον Γερμανό, Επίσκοπο Κυκλάδων
Την 6.6.1935 τον Χριστόφορο, Επίσκοπο Μεγαρίδος
Την 7.6.1935 τον Ματθαίο, Επίσκοπο Βρεσθένης78
Την 7.6.1935 τον Πολύκαρπο, Επίσκοπο Διαυλείας. Και έτσι έγινε το σχίσμα.
Η αντίδραση της Επισήμου Εκκλησίας.

Για την σατανική αυτή ανταρσία η Ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία, ως ήταν φυσικό, αντέδρασε σθεναρώς. Έτσι:

α. Την 14η Ιουνίου 1935 συνήλθε το πρωτοβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο και καθήρεσε τους τρεις Μητροπολίτες.

Αργότερα ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος μεταμελήθη. Ακυρώθηκε η καθαίρεση του και του υπεβλήθη, εξάμηνος αργία. Και

β. Την 3.7.1935 (δια της ύπ' αριθμ. 3/3.7.1935) καθήρεσε τους τέσσερις επισκόπους, που χειροτόνησαν οι τρεις Μητροπολίτες.



Το Νέο Ημερολόγιο είναι παπικό;

Οι ακολουθούντες το παλαιό Ημερολόγιο κατηγο­ρούν τους νεοημερολογίτες ότι το ημερολόγιο τους είναι Παπικό. Έχουν δίκιο ;

Μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνος Ανατολή και Δύση είχαν το ίδιο το Ιουλιανό ημερολόγιο. Κατόπιν η Δυτική Εκκλησία άλλαξε το ημερολόγιό της.

Αναλυτικότερα:

Το έτος έχει 365,242217 ηλιακές ήμερες. Το έτος στο Ιουλιανό ημερολόγιο είναι κατά τι μεγαλύτερο του πραγματικού. Ήτοι, υπερέχει κατά 0,007783 ηλιακές ημέρες. Η διαφορά αυτή ανά 400 έτη γίνεται 3,1132 ημέρες. Ο πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ' θέλησε να διορθώσει την διαφορά αυτή. Σε συνεργασία με τον αστρονόμο Lilio απεφάσισε όπως η 4η Οκτωβρίου 1582 γίνει 15 Οκτωβρίου. Το διορθωμένο αυτό Ιουλιανό ημερολόγιο ονομάσθηκε «Γρηγοριανό». Η Ανατολή διετήρησε το Ιουλιανό ημερολόγιο, χωρίς την αλλαγή που έκανε ο πάπας. Έτσι τώρα έχομε εν χρήσει δύο ημερολόγια. Η διαφορά ανάμεσα σ' αυτά είναι καθαρά αστρονομική. Το Ιουλιανό χάνει μία ημέρα ανά 128 χρόνια, το Γρηγοριανό μία ημέρα ανά 3.320 έτη. Από άποψη αστρονομική και τα δύο ημερολόγια είναι ατελή. Επί πλέον:

Ενώ με το παπικό ημερολόγιο έχομε 97 δίσεκτα έτη ανά 400 χρόνια, με το Ιουλιανό έχομε 100 δίσεκτα χρόνια ανά 400 έτη. Άλλο το Ιουλιανό ημερολόγιο και άλλο το παπικό.

Και το σπουδαιότερο:

Η αγία πρώτη Οικουμενική Σύνοδος ορίζει πότε πρέπει να γιορτάζεται το Πάσχα:

Κατά την εαρινή ισημερία.
Την πρώτη Πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.
Μετά το Νομικό (Εβραϊκό) Πάσχα.
Την πρώτη Κυριακή μετά άπ' αυτά.
Ενώ η αγία Σύνοδος ορίζει ότι το χριστιανικό Πάσχα πρέπει να γιορτάζεται μετά το Εβραϊκό Πάσχα, γιατί τότε ανέστη ο Κύριος (πρβλ. 7ο Κανόνα Αγ. Αποστόλων), ο πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ' κατά την αλλαγή του ημερολογίου αυτό δεν το έλαβε ύπ' όψη του. Με αποτέλεσμα, οι Λατίνοι να γιορτάζουν το Πάσχα ή πριν από το Πάσχα των Εβραίων ή ταυτόχρονα ! Κάτι που αντιτίθεται ρητώς με τις διατάξεις της Αγίας πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Αντίστροφα, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία κατά την αλλαγή του ημερολογίου μερίμνησε ώστε να τηρηθούν απολύτως οι διατάξεις της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Και εξ απόψεως Εκκλησιολογικής το Νέο Ημερολό­γιο διαφέρει από το παπικό Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Άρα ο ισχυρισμός των παλαιοημερολογιτών ότι το Νέο Ημερολόγιο είναι Παπικό είναι αστήρικτος.



Επιτρεπόταν η αλλαγή του Ημερολογίου;

Στην Π. Διαθήκη το Πάσχα γιορταζόταν δύο φορές.

Στην Π. Διαθήκη, όσοι άγγιζαν νεκρό, θεωρούνταν «ακάθαρτοι». Και δεν μπορούσαν να γιορτάσουν την γιορτή του Πάσχα, που γινόταν την 14η του μηνός Νισσάν (Μαρτίου). Και ο Θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή, οι ακάθαρτοι να γιορτάζουν το Πάσχα ένα μήνα αργότερα! Το ίδιο ίσχυε και για όσους ένεκα ταξειδίου δεν προλάμβαναν να το γιορτάσουν. (Αριθμ. 9: 6-12 και 12: 47-50).

Μάλιστα δε ολόκληρος ο Εβραϊκός λαός γιόρτασε το Πάσχα ένα μήνα αργότερα ! (Β' Παραλ. 30: 2-3).

Ο Χριστός ακολούθησε το Ν. Ημερολόγιο.

Οι Εβραίοι γιόρταζαν το Πάσχα ημέρα Σάββατο, όπως διέταξε ο Θεός. Και όμως ο Χριστός πρωτοτύπησε ! Γιόρτασε το Πάσχα με τους μαθητές Του ημέρα Πέμπτη. Άλλαξε την θεόσδοτη Παράδοση !...

Υπάρχει και συνέχεια. Ο Θεός καθιέρωσε δια του Μωυσέως ορισμένες γιορτές (Πάσχα, Σκηνοπηγία, Πεντηκο­στή κ.α.). Τότε οι Εβραίοι είχαν δικό τους ημερολόγιο το «Σεληνιακό». Και γιόρταζαν τις Εορτές βάσει του ημερολο­γίου τους. Ο Καίσαρας Ιούλιος το 50 π.Χ. περίπου με την συνεργασία του αστρονόμου Σωσιγένη διόρθωσε το Ρωμαϊκό ημερολόγιο και έκανε το «Ιουλιανό». Το Ισραήλ ήταν τότε μέλος του Ρωμαϊκού κράτους. Και δέχθηκε το νέο Ιουλιανό ημερολόγιο. Από τότε οι Εβραίοι προσάρμοσαν τις θεόσδοτες γιορτές τους σ' αυτό το ημερολόγιο. Ενώ ο Θεός τις προσάρμοσε στο Σεληνιακό ημερολόγιο, τώρα οι Εβραίοι τις προσαρμόζουν στο νέο Ιουλιανό ημερολόγιο !

Όταν ήρθε ο Χριστός, δεν επανέφερε τις γιορτές στο παλαιό Σεληνιακό ημερολόγιο. Ακολούθησε το νέο Ημερολόγιο. Σεβάσθηκε την αλλαγή, προσαρμογή αυτή ! Και γιόρτασε τις γιορτές σύμφωνα με το νέο Ημερολόγιο (Μεσοπεντηκοστή κ.α.). Το ίδιο έκαναν οι Απόστολοι. Γιόρτασαν την Πεντηκοστή βάσει του νέου Ημερολογίου !



Η αλλαγή του Ημερολογίου.

Οι άγιοι Πατέρες έχοντες ύπ' όψη τους τα ανωτέρω, μετέθεταν εορτές στην Εκκλησία. Έτσι, ενώ μέχρι τον 4ο αιώνα τα Χριστούγενα γιορταζόταν την ίδια μέρα με τα Θεοφάνεια (6 Ιανουαρίου), από τότε μετέφεραν την Εορτή των Χριστουγέννων στην 25η Δεκεμβρίου. Ενώ ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκοιμήθη την 14η Σεπτεμβρίου, εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, οι άγιοι Πατέρες μετέφεραν την μνήμην του στις 13 Νοεμβρίου κ.α.

Και η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στηριζόμενη σ' αυτά εισήγαγε το 1924 το Νέο Ημερολόγιο. Στην ουσία δεν εισήχθη ένα νέο ημερολόγιο, απλώς διορθώθη το παλαιό, Ιουλιανό ημερολόγιο. Και το άκρως σημαντικό: Η διόρθωση έγινε, ως ήδη είπαμε, σύμφωνα με την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Με άλλα λόγια, η εισαγωγή του Ν. Ημερολογίου, δεν αλλοίωσε ούτε στο ελάχιστο την παρά­δοση μας. Τουναντίον σε μερικά σημεία ήρθε πιο κοντά ! Και να. Όταν οι άγιοι Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου ρύθμιζαν τον εορτασμό του Πάσχα, είχαν ως εαρινή ισημερία την 21η Μαρτίου. Από τότε μέχρι σήμερα η εαρινή αυτή ισημερία, εξέπεσε στην 8η Μαρτίου. Κι' αυτήν την ισημερία, ημερομηνία ακολουθούν σήμερα οι παλαιοημερολογίτες. Οι νεοημερολογίτες, όμως, με το «πήδημα» των δεκατριών ημερών, έχουν ως ισημερία την 21η Μαρτίου. Την ισημερία που είχαν οι άγιοι Πατέρες που συγκρότησαν την Α' Οικουμενική Σύνοδο ! Άρα με το νέο ημερολόγιο ήρθαμε πιο κοντά στην Παράδοση ! (βλ. Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακοπούλου, Παλαιόν και Νέον Ημερολόγιον, σελ. 10-11).

Πότε γιορτάζουν τα επουράνια ;

Ισχυρίζονται οι Παλαιοημερολογίτες: «Όταν γιορτά­ζουν τα επουράνια, γιορτάζουν και τα επίγεια !». Πότε, λοιπόν, γιορτάζουν τα επουράνια, με τους παλαιοημερολογίτες ή τους νεοημερολογίτες;

Η τελετή της Αναστάσεως γίνεται στις 12 τα μεσά­νυκτα. Και εν συνεχεία η πανηγυρική Θ. Λειτουργία, που λήγει κατά τις 2 π.μ. ξημερώνοντας Κυριακή. Στην Αμερική, όμως, η ελληνική ώρα 2 π.μ. είναι 7η απογευματινή του Μ. Σαββάτου. Άρα οι εκεί παλαιοημερολογίτες ακόμα δεν γιόρ­τασαν την Ανάσταση. Θα την γιορτάσουν επτά ώρες αργό­τερα! Λοιπόν, τα επουράνια τι θα κάνουν τώρα; Θα ξαναγιορτάσουν την Ανάσταση; Και τι θα κάνουν με τους χρι­στιανούς της Αυστραλίας, που θα γιορτάσουν την Ανάσταση ακόμα πιο αργά;

Στα επουράνια δεν υπάρχουν ώρες, ημέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια ! Εκεί υπάρχει ένα διαρκές σήμερα ! Έκεϊ πάντοτε γιορτάζουν τα επουράνια ! Όταν και όσες φορές γιορτάζουν τα επίγεια, γιορτάζουν και τα επουράνια. Αρα και σ' αυτό σφάλλουν οι παλαιομερολογΐτες.



Η Θεόθεν (;) επιβεβαίωση.

Οι παλαιοημερολογίτες προς στερέωσιν της πίστεώς τους προβάλλουν στα έντυπα τους το ακόλουθο θαύμα: (βλ. εξώφυλλο «Ημεροδείκτη 1994», Εκκλησίας Γ.Ο.Χ., Ελλάδας). Στις 14.9.1925 Εορτή του Τιμίου Σταυρού (Παλαιό ημερολόγιο) φανερώθηκε ουρανόθεν ο Τίμιος Σταυρός. Η λάμψη του επισκίασε το φως της ημέρας. Και το θαύμα αυτό είναι για τους παλαιοημερολογίτες σημείο ότι ο Θεός εξέφρασε την ευαρέσκεια Του προς το πάτριο ημερολόγιο. Μήπως έχουν δίκιο; Θαύματα γίνονται και από τον Θεό και από τον διάβολο. Επομένως, θα πρέπει να διερωτηθούν: Μήπως το θαύμα αυτό είναι εκ του διαβόλου; Οπότε είναι πλάνη. Μα είναι δυνατόν ο διάβολος να φανερώσει το σημείο του Σταυρού; Ο διάβολος είναι τέτοιος απατεώνας, τέτοιος ταχυ­δακτυλουργός, που και το σημείο του Σταυρού μπορεί να παρουσιάσει και Αυτόν τον Ίδιο τον Χριστό να υποκριθεί.

Έστω ότι το θαύμα ήταν εκ Θεού. Και το θαύμα έγινε στις 14.9.1925, ήτοι πριν το 1935· πριν το σχίσμα ! Τότε, που δεν υπήρχε Εκκλησία των Παλαιοημερολογιτών. Τότε που όλοι ήταν ενσωματωμένοι στην Μία Εκκλησία ! Θα εκαυχώντο δικαίως, αν το θαύμα γινόταν μετά το 1935!!!

Και η συνέχεια :

Στο Μαρκόπουλο της Κεφαλλονιάς υπάρχει ο γνωστός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στον ναό αυτό, κάθε χρόνο από τις 6 μέχρι στις 15 Αυγούστου, βγαίνουν από τους τοίχους και την σκέπη του ναού ακίνδυνα φιδάκια με ένα κόκκινο σταυρό στο κεφάλι τους. Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες τα άλογα αυτά ζωάκια δίνουν το ραντεβού τους.

«Όταν εισήχθη το Ν. Ημερολόγιο οι πιστοί είχαν αγωνία να δουν τα φιδάκια πότε θα βγουν. Με το νέο ημερολόγιο ή με το παλαιό; Ιδιαίτερα τα μικρά παιδάκια εκείνο το βράδυ της 6.8.1924 (ν. ημερολ.) με κεράκια αναμ­μένα έψαχναν στους τοίχους και στο καμπαναριό μήπως τυχόν δουν τα φίδια. Και φώναξαν πανηγυρίζοντας «Να ! Τα φίδια βγήκαν ! Με το νέο ημερολόγιο...» (Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη, Το θαύμα της Πίστεως, σελ. 119-120). Από τότε κάθε χρόνο τα φίδια βγαίνουν στο ναό με το νέο ημερολόγιο, φυσικά κατ' εντολή του Θεού.

«Έχουμε δύο θαύματα. «Ένα με το παλαιό ημερολόγιο και ένα με το νέο. Ποιο ημερολόγιο εγκρίνει ο Θεός;

Ο Θεός υπογράφει και τα δύο ημερολόγια. Εκείνο, όμως, που δεν υπογράφει, που καταδικάζει, είναι το σχίσμα, η διαίρεση, που προκάλεσαν οι εν Ελλάδι Παλαιοημερο­λογίτες.

Συμπέρασμα:

Το πότε γιορτάζονται οι γιορτές είναι θέμα δευτε­ρεύον. Σημασία έχει να γιορτάζονται. «Κανείς δεν κολάσθηκε ούτε κατηγορήθηκε, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, επειδή γιόρτασε το Πάσχα ένα μήνα νωρίτερα ή αργότερα». Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. «Ας μην ασχολούμαστε, λοιπόν, με χρονολογίες και ημερομηνίες (Γαλ. 4:10).



Τα τρία μεγάλα λάθη των Παλαιοημερολογιτών.

Το πρώτο:

«Έκαναν πρωτεύον ένα δευτερεύον θέμα. «Έδωσαν αξία στην... τρίχα (!) Το πότε δηλαδή γιορτάζονται οι γιορτές. (Κάτι που δεν έκανε ούτε ο Χριστός !). Και έμειναν έτσι με την τρίχα στο χέρι τους!

Το δεύτερο:

Το πρώτο λάθος τους έχει κάποιο ελαφρυντικό. «Ήθελαν έστω το «πάτριον» ημερολόγιο. Καλό και άγιο. Αυτό, όμως, τους έσπρωξε σ' ένα δεύτερο, βαρύτερο λάθος. Προέκυψε το πρόβλημα. Να αλλάξει ή όχι το ημερολόγιο. Τον λόγο τον είχε η επίσημος Ελληνική Εκκλησία. Και αυτή αποφάσισε την αλλαγή του ημερολογίου. Κάτι που δεν ήταν αντίθετο ούτε με το πνεύμα της Αγίας Γραφής ούτε με το πνεύμα της Ιεράς Παραδόσεως. Και στην απόφαση αυτή ώφειλαν ΟΛΟΙ υπακοή ! Υπακοή στην Εκκλησία. Και το έγκλημα τους: Έδειξαν απείθεια στην Εκκλησία. Κατά τον Μ. Βασίλειο όποιος αντιστέκεται σε ό,τι γίνεται από τους εκλεκτούς του Θεού είναι σαν να αντιστέκεται στις διαταγές του Θεού. (Επιστολή 227 πρβλ. Λουκ. 10:16)

Το τρίτο:

Και χειρότερο. Απεκόπησαν από την Εκκλησία ! «Έκαναν δική τους Εκκλησία ! «Έκαναν το σχίσμα ! Κατέπεσαν στο βάθος του γκρεμού και κατατσακίσθηκαν !

Την Εκκλησία, την οποία ο Θεός μας υπεσχέθη και μας εδώρησε, ούτε την «πουλάμε», ούτε την «εγκαταλείπομεν», γράφεται στα πρακτικά της Ε' Οικουμενικής Συνόδου (Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, αυτόθι, σελ. 345). Βάσει αυτού οι Παλαιοημερολογίτες, που αυτοδιαφημίζονται ως φύλακες των παραδόσεων και υπέρμαχοι των Οικουμενικών Συνόδων, πως δικαιολογούν την αποκοπή τους από την Μία Εκκλησία;

Ο διαμελισμός τους.

Όταν το 1924 εισήχθη το νέο Ημερολόγιο, ένας δαιμονισμένος στην Κεφαλλονιά έλεγε ωρυόμενος: «Τώρα που άλλαξε το ημερολόγιο θα πάω ατό «Άγιο Όρος ! Και κάθε σκήτη και καλύβα θα την κάνω και Πατριαρχείο !!!». Οι «ζηλωτές» του Αγ. «Όρους είναι δικό του κατασκεύασμα. Ο σατανάς εργάσθηκε και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Χώρισε τους παλαιοημερολογίτες από την Μία Εκκλησία ! Τους χώρισε και μεταξύ τους. Τους έκανε (προς το παρόν...) έξι κομμάτια ! Τα ακόλουθα:

α. Του «Αρχιεπισκόπου» Ανδρέα, β. Του «Αρχιεπισκόπου» Μαξίμου, γ. Του «Αρχιεπισκόπου» Χρυσοστόμου, δ. Του «Μητροπολίτη» Κυπριανού, ε. Του «Μητροπολίτη» Γρηγορίου και στ. Του «Μητροπολίτη» Καλλινίκου.

Και ο καθένας άπ' αυτούς έχει και τους «επισκό­πους» του.

Έχουν ιερωσύνη;

«Οι δε απορραγέντες λαϊκοί γενόμενοι...» (Κανών Α' Μ. Βασιλείου). Ήτοι, όσοι κληρικοί απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία, καθίστανται αυτόματα λαϊκοί. Και οι παλαιομερολογίτες κληρικοί απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία˙ άρα είναι λαϊκοί. «Αν δεν πείθεσαι μ' αυτό, τότε πρέπει να σε πείσει η καθαίρεσή τους. «Όταν, δηλαδή, έκαναν το σχίσμα, η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία τους καθήρεσε ! Με άλλα λόγια, οι παλαιομερολογίτες κληρικοί και απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία και καθαιρέθηκαν. «Έγιναν δυο φορές λαϊκοί. Και σαν λαϊκοί, «ούτε το βαπτίζειν, ούτε το χειροτονείν είχον εξουσίαν» (Κανών Α' Μεγάλου Βασιλείου), τα μυστήρια τους είναι τελείως άκυρα. Γι' αυτό πάλι τους βαπτίζομε (ενώ τους αιρετικούς τους δεχόμαστε με Χρίσμα...), πάλι τους παντρεύομε και πάλι τους χειροτονούμε. Δηλαδή, όσοι έχουν βαπτισθεί ή παντρευθεϊ σε παλαιοημερολογίτικη «Ελληνική Εκκλησία είναι σαν να μην έχουν βαπτισθεί ή παντρευθεί !

Ένα ευφυέστατο επιχείρημα.

Ο αείμνηστος αρχιμ. π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος προβάλλει εδώ το ακόλουθο επιχείρημα.

Οι παλαιοημερολογίτες κατηγορούν τους νεοημερολογίτες, ότι με την θέσπιση του Ν. Ημερολογίου απεκόπη­σαν από την παράδοση, και άρα έγιναν σχισματικοί. Άρα (κατ' αυτούς) τα μυστήρια (των νεομερολογιτών) είναι άκυρα. Μέχρι, όμως, το 1935 οι τρεις Μητροπολίτες, που ηγήθησαν του όχλου, ήταν εντεταγμένοι με τους νεοημερολογίτες, δηλαδή τους σχισματικούς. Άρα και αυτοί οι τρεις ήταν σχισματικοί! Και συνεπώς δεν είχαν ιερωσύνη. Οι παλαιοημερολογίτες, όμως, ισχυρίζονται ότι έχουν την ιερωσύνη! Που την βρήκαν; Από τους νεοημερολογίτες; Μα αυτοί κατηγορούνται ως σχισματικοί !...

Υποστηρίζουν, ότι η Σύνοδος έχει τη δύναμη να αποκαταστήσει τους σχισματικούς. Σωστά. Ποια Σύνοδος; Αυτή η Σύνοδος δεν θα είναι Σύνοδος σχισματικών; Είναι δυνατόν τέτοια Σύνοδος να αποκαταστήσει σχισματικούς; (Άρθρα, Μελέται, σελ. 184).

Παραφράζομε εδώ τα λόγια του άγ. Αυγουστίνου, (που λέει για τους άπιστους): Ω ! Παλαιοημερολογίτες ! Είστε πρόθυμοι να πιστέψετε την οποιαδήποτε ανοησία αρκεί να μην δεχθείτε την Αλήθεια ! Ίδια τραγική περίπτωση με τους αιρετικούς.

Η «απομόνωση» τους.

Έχομε λ.χ. δύο Εκκλησίες, την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος και την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας, που ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Τα μέλη των δύο αυτών Εκκλησιών μπορούν να λειτουργηθούν, να εξομολογηθούν και προπαντός να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, σ' όποια από τις δύο Εκκλησίες θέλουν. Οι ιερείς τους μπορούν και να συλλειτουργήσουν. Και αυτό γίνεται γιατί ακριβώς ανάμεσα στις δύο αυτές Εκκλησίες, δεν υπάρχει καμμία απολύτως διαφορά, ούτε σε δογματικά ζητήματα, ούτε σε Εκκλησιολογικά.

Η επικοινωνία αυτή των δύο Εκκλησιών, ιδιαίτερα το κοινό ποτήριο, λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα «Κοινω­νία».

Όταν, λοιπόν, οι παλαιοημερολογίτες απεκόπησαν από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, επιδίωξαν να αποκτή­σουν «κοινωνία» με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες του εξωτερικού, που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Αλλά καμμία άπ' αυτές δεν καταδέχθηκε να «κοινωνήσει» με την εν Ελλάδι Εκκλησία Παλαιοημερολογιτών ! Διετήρησαν την «κοινωνία» τους με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, που ακολούθησε το Ν. Ημερολόγιο ! Πήραν έτσι ένα μεγάλο μάθημα, ότι βρίσκονται σε πλάνη.

http://www.egolpion.com/palaio_neohmerologio.el.aspx

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος μιλά για τον Μοναχισμό


Με την συμπλήρωση δεκαέξι χρόνων από την εκδημία του Γέροντα Παΐσιου δημοσιεύουμε συνομιλία που είχε με κάποιον που σήμερα είναι μοναχός σε αγιορείτικη μονή.

-Γέροντα, όλοι οι μοναχοί καταλαβαίνουν το νόημα του μοναχισμού;

Ο μοναχισμός είναι μια μεγάλη τιμή και ευεργεσία του Θεού προς τον άνθρωπο. Σιγά-σιγά όμως μπαίνει ο μοναχός στο βαθύτερο νόημα του. Αυτό τον κάνει να νοιώθει μια καρδιακή αγαλλίαση. Τότε αντιλαμβάνεται την μεγάλη ευεργεσία του Θεού. Δεν σταματά δε να δοξολογεί και να ευχαριστεί το Θεό. Νιώθει τη μεγάλη τιμή που του έκανε. Είναι λιγάκι δύσκολο να καταλάβει κανείς το μεγαλείο. Οι μοναχοί ζουν από εδώ τη ζωή των Αγγέλων, γι’ αυτό λέγονται και τάγμα Αγγελικό. Όταν μετά από τον αγώνα του ο μοναχός αρχίζει να μαζεύει τους πνευματικούς καρπούς τότε γεύεται ένα μέρος από την χαρά του Παραδείσου. Ο μοναχός με την μετάνοια, την ταπείνωση, την θεία Χάρη νοιώθει συνεχώς μέχρι τέλους της ζωής τους ευγνωμοσύνη προς το Θεό.

-Γέροντα, οι γονείς συνήθως αντιδρούν όταν το παιδί τους εκφράσει την επιθυμία να γίνει μοναχός.

Έτσι γίνεται στην αρχή. Σιγά-σιγά αρχίζουν και οι γονείς να καταλαβαίνουν και να μπαίνουν στο νόημα. Καταλαβαίνουν το μέγεθος της τιμής που τους έκανε ο Θεός. Γίνονται συμπέθεροι του Δημιουργού του Σύμπαντος! Το παιδί τους που αφιέρωσε τη ψυχή του στο Θεό βοηθεί να σωθούν όχι μόνο οι δικοί του συγγενείς αλλά ακόμα και οι συγχωριανοί του. Στην Μικρά Ασία θεωρούσαν μεγάλη ευλογία να υπάρχει σε μια συγγένεια ένα παιδί μοναχός. Αυτός θα πρέσβευε για όλους τους συγγενείς.

-Γέροντα ποιο θεωρείτε ότι είναι το κύριο έργο του μοναχού;

Ο μοναχός ξεκινά από την αγάπη προς το Θεό. Όποιος αγαπά το Θεό αγαπά και τον πλησίον του. Ο μοναχός ζει μέσα στον πόνο. Πονάει για τη σωτηρία της ψυχής του. Αυτό γίνεται από τη μεγάλη αγάπη του προς το Θεό, από τη θεϊκή αγάπη. Πονάει και για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Αυτό οφείλεται από την αγάπη του προς τον πλησίον.

- Γέροντα, γιατί φεύγει ο μοναχός από τον κόσμο;

Ο μοναχός φεύγει από τον κόσμο, γιατί αγαπάει τον κόσμο. Ο μοναχός δεν μισεί τον κόσμο. Δεν φεύγει από εγωισμό γιατί ενδιαφέρεται μόνο να σώσει τη ψυχή του. Επειδή αγαπάει τον κόσμο, φεύγει τα παράσιτα του κόσμου, για να μπορεί να έχει καλή επαφή με τον Θεό.

- Γέροντα, συνήθως οι μοναχοί δεν κηρύττουν. Βλέπουμε όμως και μεγάλους μοναχούς να κάνουν ιεραποστολή. Τι συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις;

Οι μοναχοί κηρύττουν με το δικό τους τρόπο. Είναι σαν τους φάρους που υπάρχουν πάνω σε κάτι ψηλούς βράχους και που με το φως τους φωτίζουν και κατευθύνουν τα καράβια στο σωστό τους προορισμό. Οι μοναχοί βοηθούν τον κάθε άνθρωπο να πηγαίνει στον προορισμό του που είναι ο Θεός. Ο μοναχός κηρύττει το Ευαγγέλιο με τη ζωή του. Ζει το Ευαγγέλιο, και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Έτσι με τον πιό βέβαιο τρόπο κηρύσσεται το Ευαγγέλιο, πράγμα που διψάει ό σημερινός κόσμος.

-Για τους Ιεραποστόλους μοναχούς; Τί έχετε να μας πείτε;

Σ’ αυτούς περνάει ο Θεός το δικό του σχέδιο. Ο μοναχός δεν σκέφτεται, ούτε κάνει δικά του σχέδια και προγράμματα για ιεραποστολή. Ο Καλός Θεός τον βάζει να κάνει το δικό του θεϊκό σχέδιο . Όταν Εκείνος κρίνει ότι χρειάζεται κάποιος να πάει για Ιεραποστολή, τον στέλνει ο Ίδιος με τον θειο τρόπο Του.

- Όλοι οι μοναχοί αποκτούν χαρίσματα;

Ο μοναχός δεν σκέφτεται τα χαρίσματα. Ο μοναχός τηρεί τις εντολές του Θεού. Όλα τα δίνει στον Χριστό. Όλο τον εαυτό του τον δίνει στον Χριστό. Νοιώθει ότι είναι παιδί του Θεού. Σαν παιδί του δικαιούται από την μεγάλη περιουσία του Καλού του Πατέρα. Και ο καλός Θεός δίνει άφθονες ευλογίες στα πλάσματα Του, όταν δεν πρόκειται να βλαφτούν.

-Γέροντα τί πρέπει να προσέχει ο μοναχός;

Ο μοναχός πρέπει να μιμείται τον Χριστό επειδή τον αγαπά. Αυτός είναι ο νυμφίος της ψυχής του. Τον μιμείται στην τέλεια υπακοή που έδειξε. Από μεγάλη αγάπη ο Χριστός κατέβη από τους ουρανούς, γεννήθηκε σε φάτνη, υπάκουσε στην Παναγία και τον Ιωσήφ και έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού». Υπακοή σημαίνει ταπείνωση. Ο μοναχός υπακούει όχι μόνο στους μεγάλους αλλά και στους μικρότερους από αυτόν στην ηλικία. Ο μοναχός καλλιεργεί την ευλάβεια. Επιζητεί την αφάνεια και την περιφρόνηση. Για στοργή και αγάπη καταφεύγει στον Θεό και στην Παναγία όχι στους ανθρώπους. Αποφεύγει την υπερηφάνεια και συνεχώς αυξάνει την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Ζώντας πνευματικά τρέφεται από την αγάπη του Θεού και με αυτήν τρέφει και τους άλλους.

-Γέροντα την ευχή σου.

-Του Κυρίου. Εύχομαι να σας φάει ο Παράδεισος.

http://vatopaidi.wordpress.com

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Σύγχρονο θαύμα του αγίου Γερμανού μέσω του Πατρός SERAPHIM ROSE



Το 1741 ή ρωσική εξερευνητική αποστολή των Βίτους Μπέριγκ και Άλεξέι Τσιρικώφ ανακάλυψε τις Αλεούτες Νήσους και έδωσε το έναυσμα για την αποίκιση της αχανούς εκτάσεως της Αλάσκας. Σύντομα κατέφθασαν έμποροι, κυνηγοί γουνοφόρων ζώων και τυχοδιώκτες κάθε λογής, άπληστοι για τα πλούτη της περιοχής, και στα βήματα τους ακολούθησαν θαρραλέοι ιεραπόστολοι, οι όποιοι, αψηφώντας τους κινδύνους, το δριμύ κλίμα και την εχθρότητα των αποίκων, ήλθαν για να σπείρουν τον σπόρο του Ευαγγελίου μεταξύ των ιθαγενών. Αυτοί οι ιεραπόστολοι ίδρυσαν την Ορθόδοξη Εκκλησία του Νέου Κόσμου την στερέωσαν στον βράχο της ...πίστεως και την κόσμησαν με τα δάκρυα της ασκήσεως και το αίμα του μαρτυρίου.

Ό όσιος πατήρ ημών Γερμανός, ο όποιος εκάρη μοναχός το 1783 στην ονομαστή Μονή Βαλαάμ στις όχθες της λίμνης Λατόγκα, ήταν ένας άπ' αυτούς τους αξιοθαύμαστους ιεραποστόλους. Με ζήλο υποτάχθηκε στον άγιο ηγούμενο Ναζάριο, πού τον έστειλε, μαζί με άλλους τρεις ιερομόναχους, το 1793, για ιεραποστολή στην Αλάσκα. Υπέστησαν οδοιπορία στις αχανείς παγωμένες εκτάσεις, πηγαίνοντας από νησί σε νησί με
σαθρά πλεούμενα, κήρυτταν αδιάκοπα τα λόγο του Ευαγγελίου, προτρέποντας τους ιθαγενείς να κάψουν τα είδωλα τους, να εγκαταλείψουν την πολυγαμία και τα παγανιστικά ήθη τους για να ασπασθούν τα ευαγγελικό ήθος και να λάβουν τον φωτισμό του αγίου Βαπτίσματος.

Γενικά, τους επιφυλασσόταν καλή υποδοχή· ορισμένοι όμως ιθαγενείς, παρακινούμενοι από σαμάνους μάγους, αντιστέκονταν στο κήρυγμα και συμπεριφέρονταν με εχθρότητα στους ιεραποστόλους. Κάποιοι ιεραπόστολοι βρήκαν μαρτυρικά τέλος και οι υπόλοιποι έφυγαν πίσω για τη Ρωσία. Ό άγιος Γερμανός όμως παρέμεινε, μόνος πλέον στο ιεραποστολικά αυτά έργο. Εγκαταστάθηκε στην τότε ακατοίκητη νησίδα Έλατόνησο (σημ. SPRUCE ISLAND) κοντά στα Κόντιακ, την οποία μετονόμασε «Νέο Βαλααμ» και μιμούμενος τον τρόπο των αρχαίων Πατέρων έγινε «Ιεραπόστολος» με την υψίστη έννοια της λέξεως· κάνοντας με την πολιτεία του να ακτινοβολήσει ή εικόνα της Βασιλείας των ουρανών. Αποσύρθηκε εν εαυτό και εν Θεώ σ ένα μικρά κελλί φτιαγμένο άπα σανίδια, δίχως καμία άνεση, εκτεθειμένος σε όλα τα στοιχεία της φύσεως, με νηστεία, αδιάλειπτη προσευχή και σκληρή εργασία. Συγχρόνως προσέφερε το γνήσιο λόγο του Ευαγγελίου και τη φιλανθρωπική βοήθεια στους ιθαγενείς, βαπτίζοντας τους στην ορθόδοξη Εκκλησία. Αντιμετώπισε ακόμα διωγμό, συκοφαντία και ξυλοδαρμό άπα κάποιους Ιθαγενείς. Έκοιμήθη εν ειρήνη στις 13 Νοεμβρίου τα 1835, σε ηλικία 81 ετών.

Ό όσιος Γερμανός παραμένει ολοζώντανος για τους χριστιανούς της Αλάσκας και για την Ορθόδοξο Εκκλησία της Αμερικής, με τα θαύματα του. Σήμερα δυο ορθόδοξα μοναστήρια συνεχίζουν των αγώνα του αγίου Γερμανού στα νησί του SPRUCE. Παραθέτουμε ένα σύγχρονο θαύμα του αγίου, το όποιο {και με την βοήθεια του π. Σεραφείμ Roze.) οδήγησε τον πρώην προτεστάντη Αθανάσιο Κοne και την οικογένεια του στην Ορθοδοξία. Σήμερα ο Αθανάσιος Κone, ή σύζυγος του και τα παιδιά του είναι πιστά μέλη μιας ενορίας στην πολιτεία του Washington των Η.Π.Α..
Το 2003 ζούσα με την σύζυγο μου και την δίχρονη κόρη μου στο νησί του Κόντιακ της Αλάσκας. Εκείνο τον καιρό ήμουν πολύ απασχολημένος με την προτεσταντική ιεραποστολή στο νησί. Είχα μελετήσει την προτεσταντική θεολογία και ήμουν καλά καταρτισμένος ώστε να γίνω πάστορας.

Δούλευα ανάμεσα στους ιθαγενείς της Αλάσκας, οι όποιοι ήταν όλοι ορθόδοξοι, άλλα εγώ ως προτεστάντης θεωρούσα την ορθοδοξία ως μια ασήμαντη και διαλυμένη θρησκεία συνυφασμένη με το παρελθόν.
Το καλοκαίρι του 2003, υπηρέτησα ως διευθυντής προτεσταντικής κατασκηνώσεως της περιοχής των Νησιών Κόντιακ.
Ήταν ένα πολύ δημοφιλές και επιτυχημένο πρόγραμμα, κοντά στην υπέροχη ακτή της θαλάσσης PESTRIKOFF στο νησί του SPRUCE. Κατά τη διάρκεια της κατασκηνωτικής περιόδου αποφασίσαμε να κάνουμε ένα περίπατο στο ασκηταριο του αγίου Γερμανού της Αλάσκας. Καθώς περπατούσαμε στο μονοπάτι κατευθυνόμενοι προς το ναό, ξαφνικά μια υπέροχη εύωδία γέμισε την ατμόσφαιρα. Μύριζε κάτι ανάμεσα σε τριαντάφυλλο ή θυμίαμα, αλλά δεν θύμιζε ούτε το ένα ακριβώς ούτε το άλλο. Ή γυναίκα μου, μου είπε:

— Μυρίζω κάτι σαν θυμίαμα. Είχα την εντύπωση ότι οι μοναχοί δεν μένουν εδώ αλλά στην άλλη πλευρά του νησιού.
— Ναι, της απάντησα, δεν μένει κανείς εδώ.
Καταλάβαμε πώς κάτι παράδοξο συνέβαινε. Ή εύωδία πότε ήταν πολύ έντονη και πότε όχι.

Δύο λεπτά αργότερα μια ομάδα ανθρώπων ήλθε από την κατασκήνωση. Καθώς μας προσπερνούσαν, ένας από τους ιθαγενείς γέροντες μας ρώτησε τι συμβαίνει.
Εξηγήσαμε και σ' αυτόν αλλά και στους υπόλοιπους τι γινόταν, όμως κανείς τους δεν μύριζε τίποτε. Μετά από λίγο, καθώς εξερευνούσαμε το χώρο, μια ιθαγενής γυναίκα (ή JUDY SIMEONOFF) ρώτησε την κόρη μου αν ήθελε να δοκιμάσει νερό από το άγιασμα του αγίου. Βεβαίως ή κόρη μου έφυγε τρέχοντας ξοπίσω της. Εγώ δεν είχα καμιά πρόθεση να πιω από το άγιασμα, μιας και μόνο ή σκέψη ότι το νερό μπορούσε να έχει «ιδιαίτερες δυνάμεις» ήταν ακατανόητη για την προτεσταντική μου λογική. Άλλα μιας και ήπιε ή κόρη μου, ήπια και εγώ.

Το ίδιο έκανε και ή σύζυγος μου. Την ήμερα εκείνη ή σύζυγος μου είχε ένα πολύ δυνατό πονοκέφαλο και είπε ότι όταν ήπιε το άγιασμα ο πονοκέφαλος εξαφανίστηκε.
Δεν μπορούσα να ερμηνεύσω όλα όσα συνέβησαν στο νησί του SPRUCE.. Ως προτεστάντες ή σύζυγος μου και εγώ τα ερμηνεύσαμε με το μόνο τρόπο που μπορούσαμε, λέγοντας δηλαδή ότι ήταν το άγιο Πνεύμα και ότι ο άγιος Γερμανός ήταν άνθρωπος της προσευχής. Τίποτα από τις εμπειρίες αυτές δεν μας ωθούσε να σκεφτούμε να γίνουμε ορθόδοξοι. Ήταν εύκολο απλώς να εκλογικεύσουμε τα πράγματα.

Όμως λίγο καιρό αργότερα είδα ένα παράξενο όνειρο.
Στο όνειρο είδα πολλά πρόσωπα από την ορθόδοξη ακαδημία του αγίου Ιννοκέντιου της Αλάσκας να προσεύχονται για μένα και εγώ να κλαίω γοερά... Τότε μου παρουσιάστηκε ένας ιερέας.
ορούσε το μαύρο ράσο, είχε μια ατημέλητη γενειάδα και το πρόσωπο του έλαμπε. Μου είπε ότι ονομάζεται SERAPHIM ROSE.
Και ξεκίνησε να μου λέει πολλά πράγματα από την ζωή μου και ότι επί πλέον είχα μια κλίση από τον Θεό να γίνω ορθόδοξος και μάλιστα ιερέας. Εγώ άρχισα να διαφωνώ μαζί του, λέγοντας του ότι δεν ήθελα να γίνω ορθόδοξος και να φορέσω το μαύρο ράσο και το μαύρο καπέλο».

Πριν να δω το όνειρο αυτό δεν Είχα ακούσει καμία φορά το όνομα SERAPHIM ROSE. Σαν προτεστάντης δεν αισθανόμουν άνετα με το να με επισκέπτονται ιερείς στον ύπνο μου· προ παντός ένας πού είχε πεθάνει, γιατί αυτό είχα συμπεράνει για εκείνον τον ιερέα.
Συνήθως τα όνειρα μ' αφήνουν αδιάφορο, όμως εκείνο το όνειρο ούτε μπορούσα να το ξεχάσω αλλά ούτε και να το αγνοήσω. Μου ερχόταν πολύ συχνά στο μυαλό. Την επόμενη μέρα πήγα να βρω έναν ορθόδοξο ιερέα, πού ήδη γνώριζα, τον π. Παίσιο, τον διευθυντή της ακαδημίας του αγίου Ιννοκέντιου.

Κάθισα στο γραφείο του και του είπα πώς είχα αρχίσει να χάνω τα λογικά μου. Τον ρώτησα αν γνώριζε κανέναν ιερέα με το όνομα SERAPHIM ROSE. Ό π. Παίσιος αμέσως χάρηκε και μου είπε πώς τον γνωρίζει δίνοντας μου ένα μεγάλο βιβλίο για την ζωή του. Τότε του διηγήθηκα το όνειρο μου.
Πήρα σπίτι το βιβλίο αυτό και άρχισα να το διαβάζω το Σαββατοκύριακο. Θαύμασα
την ζωή του π. Σεραφείμ. Ήταν μια ορθοδοξία πού αγνοούσα. Το κυριότερο πράγμα πού με εντυπωσίασε ήταν ο τρόπος με το όποιο ο π. Σεραφείμ άφησε τους Εκκλησιαστικούς Πατέρες να αποτυπώσουν την σκέψη τους και τον τρόπο ζωής τους πάνω του.
Δεν μπορούσα με την λογική μου να καταλάβω όλα όσα γίνονταν. Όλα όμως είχαν επηρεάσει βαθειά την ψυχή μου.

Άρχισα να ρωτάω για να μάθω ότι μπορούσα και να διαβάζω βιβλία. Πήγα ακόμα και στην σκήτη του αρχαγγέλου Μιχαήλ στο νησί SPRUCE για ένα Σαββατοκύριακο. Μου έκανε πολύ εντύπωση ή πνευματική ατμόσφαιρα εκεί. Όταν εισήλθα στους χώρους της μονής, αισθάνθηκα να με διακατέχει μια πραγματική ειρήνη. Όλα επηρέασαν βαθειά το νου μου.
Τόσο ή σύζυγος μου όσο κι εγώ ήμασταν αφοσιωμένοι στην τοπική προτεσταντική εκκλησία και έτσι αυτό πού ξανοιγόταν μπροστά μας, μια σχέση με την ορθοδοξία, δεν ήταν κάτι πού αναζητούσαμε.

Αντιθέτως, επειδή πιστεύαμε ότι είχαμε «τακτοποιήσει» την ζωή μας, ή ιδέα και μόνο μας αναστάτωνε.
Όταν ένας καλός μου φίλος μου είπε ότι δεν γίνεται να κατανοήσω την ορθοδοξία χωρίς να προσεύχομαι, άρχισα να διαβάζω το ορθόδοξο μικρό απόδειπνο. τρεις μήνες μετά διάβαζα μια προσευχή του Μεγάλου Βασιλείου και κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος μέσα σε 25 μόνο γραμμές είχε συνοψίσει τα αναγκαία στοιχεία πού χρειαζόμαστε να έχουμε, προκειμένου να πλησιάσουμε τον Θεό. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται, για πρώτη φορά, πώς αυτός ο άνθρωπος πραγματικά είχε γνωρίσει τον Θεό και πώς ίσως εγώ δεν τον έχω γνωρίσει ακόμη.

Την Πεντηκοστή του 2006, υστέρα από πολλές δοκιμασίες στην προετοιμασία μας για να γίνουμε ορθόδοξοι, ή σύζυγος μου, ή κόρη μου και εγώ βαπτιστήκαμε στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Σιλουανού στο WALLA, WALLA, WASHINGTON.
Εξιστορώντας όλες τις «επισκέψεις» των αγίων πού βιώσαμε και πού γίνανε για μας το εφαλτήριο μιας νέας πορείας προς την Εκκλησία, θα ήθελα να προσθέσω ότι αυτά δεν μας συνέβησαν επειδή αποτελούσαμε κάτι το ιδιαίτερο στα μάτια του Θεού.
Ήταν απλώς το έλεος του Θεού. Πιστεύω όμως πώς ήξερε ο Θεός τι δυσκολίες και τι θλίψεις θα αντιμετωπίζαμε καθώς θα γινόμασταν ορθόδοξοι και γι` αυτό ήθελε να μας στερέωση στην πίστη ότι ή ορθοδοξία είναι ή πραγματική και ή δική Του Εκκλησία.
Ως μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, βρήκαμε ένα πνευματικό βάθος πού είναι πραγματικά εκπληκτικό, καθώς μαθαίνουμε να βιώνουμε τη ζωή της ταπεινώσεως μέσα στην Εκκλησία.
Ή ορθοδοξία είναι πολύ πιο πλήρης άπ' ότι είχα ποτέ φανταστεί, με την πνευματική κληρονομιά των αγίων, τον πλούτο των διδασκαλιών τους, την σοφία της Εκκλησίας, τις εορτές, την προσευχή.

Επικαλούμαι συχνά την βοήθεια του αγίου Γερμανού και του π. Σεραφείμ (πόσο στ' αλήθεια έχω ξεφύγει από τις προτεσταντικές μου συνήθειες!), να μας κρατήσει στην «βασιλική οδό» της Εκκλησίας.

http://pentapostagma.blogspot.com/2010/06/seraphim-roze.html#ixzz0tI6TjMGv