Ο βίος του πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ

Ο ιερομόναχος πατήρ σεραφείμ Ρόουζ, κατά κόσμον Ευγένιος, γεννήθηκε σε μια τυπική μεσαία αμερικάνικη οικογένεια στο σαν Ντιέγκο της Αμερικής, το 1934. Τελειώνοντας το γυμνάσιο, άρχισε να ψάχνει την «αλήθεια», όπως έλεγε ο ίδιος και καθώς δεν την έβρισκε στην κοινωνία στην οποία ζούσε, άρχισε να επαναστατεί. Ο ίδιος είχε προ πολλού απορρίψει τον χριστιανισμό της Αμερικής, έτσι όπως τον βίωναν οι άνθρωποι γύρω του, θεωρώντας τον κοσμικό, αδύναμο και ψεύτικο. Πίστευε ότι αυτός ο Χριστιανισμός είχε βάλει τον Θεό σ’ ένα καλούπι. Στράφηκε λοιπόν στα άθεα έργα του Νίτσε που επηρέασαν βαθύτατα την ψυχή του. Όπως ήταν φυσικό όταν η ψυχή πελαγοδρομεί μέσα στην αθεΐα, έπεσε σε πλήρη απόγνωση και σε μια κατάσταση που ο ίδιος περιγράφει αργότερα ως «ζωντανή κόλαση». Ένιωθε ότι δεν μπορούσε με τίποτα να ενταχθεί στον σύγχρονο κόσμο που ζούσε, ότι κανείς δεν τον καταλάβαινε, ούτε καν η οικογένεια του. Ένιωθε ότι γεννήθηκε σε λάθος μέρος, σε λάθος χρόνο. Του άρεσε να περπατά κάτω από τα’ αστέρια, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να τον συναρπάσει, αφού σε τίποτα δεν πίστευε. Τον πόνο που του άφηνε το κενό πάλευε να τον πνίξει μέσα στο ποτό. Πονούσε και μεθούσε. Ο πόνος του προερχόταν από την αίσθηση ότι ο θεός τον κυνηγούσε ασταμάτητα, γι’ αυτό μεθούσε και Του φώναζε, πολλές φορές με θυμό, να τον αφήσει ήσυχο. Κάποτε μεθυσμένος στάθηκε πάνω στην κορυφή ενός βουνού, σήκωσε τη γροθιά του στον ουρανό, καταράστηκε τον Θεό και Τον προκάλεσε να τον στείλει στην κόλαση. Πίστευε ότι από την κατάσταση της αδιαφορίας που βρισκόταν ήταν προτιμότερη η κόλαση, αφού τότε θα ήταν σίγουρος ότι ο Θεός υπήρχε και δεν θα βασανιζόταν από τις ατέλειωτες αμφιβολίες του. Έστω και για τη στιγμή που τα χέρια του Θεού θα τον τοποθετούσαν στην κόλαση, ένιωθε ότι ακόμα και γι’ αυτή τη στιγμή μπορούσε να κολαστεί. Αργότερα, στις δεκαετίες του 50 και 60, ο Ευγένιος άρχισε να μελετά τον Βουδισμό και έγινε οπαδός του. Παράλληλα έμαθε την κινέζικη γλώσσα άπταιστα με σκοπό να μελετήσει αρχαία ανατολικά κείμενα στην πρωτότυπη γλώσσα τους, ελπίζοντας ότι θα βρει την αλήθεια μέσα σε αυτά. Ωστόσο δεν τη βρήκε ούτε στον βουδισμό, αλλά ανακάλυψε ότι ο βουδισμός τον βύθισε σε μεγαλύτερο κενό. Συνέχισε ν’ αναζητά την αλήθεια που πάντα του διέφευγε. Αναζητώντας τη βρέθηκε ανάμεσα στις αρχαίες θρησκείες και παραδόσεις και σε άλλους δρόμους αδιέξοδους. Κάποτε επισκέφθηκε μια ορθόδοξη εκκλησία. Γράφει αργότερα γι’ αυτή την εμπειρία: «Όταν επισκέφθηκα μια ορθόδοξη εκκλησία για πρώτη φορά, μου συνέβη κάτι που σε κανένα βουδιστικό ή άλλο ανατολικό ναό δεν είχα νοιώσει. Κάτι μέσα στην καρδιά μου μου είπε ότι γύρισα σπίτι. Η έρευνα μου για την αλήθεια είχε τελειώσει. Με αυτή την αποκάλυψη της ορθοδοξίας και με την συναναστροφή μου με ορθοδόξους, μια καινούργια σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό μου: ότι η αλήθεια δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα, αλλά είναι πολύ συγκεκριμένη και αξίζει ν’ αγαπιέται με όλη μας την καρδιά και με όλο μας το είναι. Έτσι, γνώρισα τον Χριστό». Πριν ανακαλύψει ο Ευγένιος την αλήθεια υπέφερε από την ατέλειωτη έλλειψή της. Τώρα που την βρήκε υπέφερε για χάρη της. Αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή του ζώντας γι’ αυτή την Αλήθεια και μάλιστα σκοτώνοντας τον εαυτό του για να την παραδώσει σε άλλους. Μαζί μ’ ένα νεαρό Ρώσο που ονομαζόταν Γκλέμπ συγκρότησαν μια αδελφότητα που την ονόμασαν «ο Άγιος γερμανός της Αλάσκα». Ζούσαν πλέον μαζί αφιερωμένοι στην ιεραποστολή της Ορθόδοξης αλήθειας. Για πνευματικό τους διάλεξαν τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, που με την βοήθειά, τις προσευχές και τις ευλογίες του, συγκρότησαν την ιεραποστολική αδελφότητα. Ο άγιος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς είχε ήδη προφητέψει από το 1967 περίπου, λίγο πριν την κοίμησή του, ότι σε λίγα χρόνια στην Καλιφόρνια θα γινόταν ένα ορθόδοξο ιεραποστολικό μοναστήρι. Ο Ευγένιος λοιπόν και ο Γκλέμπ άνοιξαν ένα βιβλιοπωλείο στα πλαίσια της ιεραποστολής τους, ενώ νυχθημερόν μετέφραζαν θρησκευτικά κείμενα Πατέρων και άλλα, που ποτέ δεν είχαν μεταφραστεί στην αγγλική γλώσσα και παράλληλα τα τύπωναν μ’ ένα χειροκίνητο παλιό τυπογραφικό μηχάνημα, το οποίο αγόρασαν, για να έχουν έτσι την δυνατότητα να διαδώσουν την Ορθοδοξία στην περιοχή τους και ακόμα παραπέρα. Επειδή όμως γρήγορα ο κόσμος και η πόλη τους κούρασε, και επειδή οι ψυχές τους λαχταρούσαν να ανέβουν ακόμα υψηλότερα, όσο γίνεται πιο κοντά στο Θεό, εγκαταλείπουν την πόλη και μεταφέρουν το τυπογραφείο τους σ’ ένα ερημικό μέρος της βόρειας Καλιφόρνιας, στο οποίο δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από τη φύση που έφτιαξε ο Θεός. Εκεί, χωρίς νερό τρεχούμενο, χωρίς ρεύμα και τηλέφωνο, άρχισαν να ζουν σαν ασκητές παλαιών χρόνων, με μόνιμους συντρόφους τις αρκούδες, τις νυχτερίδες, τα φίδια και τα άλλα ερπετά της ερημιάς εκείνης. Και έφτασε η ώρα για τους δυο φίλους να ενωθούν για πάντα με το θεό και ν’ αφιερωθούν εξ’ ολοκλήρου σ’ Εκείνον, όπως ήταν άλλωστε και ο πόθος της καρδιάς τους. Ήταν το 1970, όταν οι δυο φίλοι έγιναν μοναχοί και ο Ευγένιος έλαβε το όνομα Σεραφείμ, από τον γνωστό άγιο της Ρωσίας άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και ο Γκλέμπ έλαβε το όνομα Γερμανός, από τον άγιο Γερμανό της Αλάσκα. Οι δυο μοναχοί, μέσα στην έρημο μακριά από τον θόρυβο του κόσμου, έγιναν μια ψυχή, θυσιάζοντας τον εαυτό τους και μεταφράζοντας συνεχώς ορθόδοξα κείμενα, Πατέρες, κηρύγματα, διδαχές για να υπάρχουν όσο το δυνατόν διαθέσιμα αγγλικά κείμενα για να μοιράζουν στον κόσμο και να κερδίζουν ψυχές. Έτσι λοιπόν, εκπληρώνεται η προφητεία του Αγίου Ιωάννου του Μαξίμοβιτς, αφού ένα ορθόδοξο ιεραποστολικό μοναστήρι ιδρύεται από εδώ και μπρος στην Καλιφόρνια. Κάτω από το φως των κεριών, στο μικρό κελί του ο πατήρ Σεραφείμ έγραφε πολλά βιβλία για την πνευματικότητα του σύγχρονου ανθρώπου και μετέφραζε πατερικά κείμενα για την πνευματική ζωή στην αγγλική γλώσσα. Αυτά τα χρόνια, στις κομμουνιστικές χώρες, τα γραπτά του για τον πόνο και την ψυχή μετά τον θάνατο είχαν ανυπολόγιστη επίδραση σε εκατομμύρια ψυχές. Τα γραπτά του κρυφά μεταφέρθηκαν και μοιράστηκαν από ανθρώπους με πίστη στην κομμουνιστική Ρωσία και αλλού, με κίνδυνο της ζωής τους, αφού όποιον συνελάμβαναν να μοιράζει ορθόδοξα έντυπα, βιβλία ή φυλλάδια μπορούσαν άνετα και να τον εκτελέσουν. Το μήνυμα του π. Σεραφείμ για τον πόνο και τους διωγμούς χάρη της πίστης μας στο Χριστό, συγκίνησε βαθύτατα τον λαό που σταυρωνόταν από το αθεϊστικό καθεστώς. Μέχρι και σήμερα στη Ρωσία τα έργα του π. Σεραφείμ είναι πασίγνωστα και απολαμβάνουν μεγάλη εκτίμηση. Το 1982 ο π. Σεραφείμ μιλά σ’ ένα πανεπιστήμιο για τα σημεία των καιρών. Ένας φοιτητής που τον παρακολουθεί καθηλωμένος από τα λόγια του και που ο ίδιος θα γίνει αργότερα μοναχός στο μοναστήρι του π. Σεραφείμ, γράφει: «Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ στον π. Σεραφείμ ήταν το γεγονός ότι ήταν άνθρωπος που θυσίαζε ολόκληρο τον εαυτό του για τον Θεό. Δεν ήταν ένας καθηγητής Πανεπιστημίου που αποζητούσε χρήματα, ούτε ένας θρησκευτικός ηγέτης που επιζητούσε δύναμη και δόξα. Ήταν ένας απλός μοναχός που ποθούσε απάνω απ’ όλα την αλήθεια. Πιστεύω ότι αυτός θα μπορούσε και να πεθάνει για την αλήθεια, για την οποία ήδη φαινόταν ότι είχε αρχίσει να πεθαίνει». Εν τω μεταξύ ο π. Σεραφείμ γίνεται ιερέας και ένα πολύ σπουδαίο έργο που χαρακτηρίζει τη ζωή του είναι οι αναρίθμητες βαπτίσεις που κάνει. Ένας σύγχρονος απόστολος, που εκπλήρωσε το « πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Με τις μεταφράσεις του και τις εκδόσεις του μαθήτευσε το έθνος των Αμερικανών στην ορθοδοξία. Και με τις βαπτίσεις του έσωσε χιλιάδες ψυχές που οδηγήθηκαν στην αλήθεια χάρη σ’ αυτόν. Ότι είναι ο π. Κοσμάς Γρηγοριάτης για την Αφρική, είναι ο π. Σεραφείμ για την Αμερική. Το όνομά του, το έργο του, η δράση του εξαπλώθηκε όμως και πέρα από την Αμερική. Ακόμη και στη χώρα μας έχουν τα τελευταία χρόνια μεταφραστεί λίγα από τα έργα του. Αρκούσαν λίγα χρόνια επίγειας ζωής για ν’ αναδείξουν στον ουρανό ένα μεγάλο άγιο που ο χρόνος και ο Θεός θα δικαιώσουν. Και μιλάμε για λίγα χρόνια επίγειας ζωής γιατί, ενώ ο π. Σεραφείμ έγραφες, μετέφραζε και βάπτιζε, τελείως ξαφνικά αρρώστησε βαριά, έως θανάτου. Ήταν καλοκαίρι του 1982 και μαζί με την ανυπόφορη ζέστη, είχε να αντιμετωπίσει και φρικτούς πόνους. Τα υπέμεινε όμως όλα, χωρίς να γογγύζει καθόλου. Παρ’ όλο που πονούσε τόσο πολύ, δεχόταν τους προσκυνητές που έφταναν στον μοναστήρι, στο κελί του, για να τους δώσει συμβουλές, για να τους απαλύνει τον πόνο τους, για να προσφέρει μέχρι τελευταία στιγμή τον εαυτό του για την αγάπη του αδελφού, για την αγάπη του Θεού του. Έπ’ ουδενί δεν ήθελε ν’ αφήσει το μοναστηράκι του και το ασκητικό κελί του για να παρηγορηθεί έστω λίγο μέσα στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Όταν όμως έπεσε λιπόθυμος μέσα σε φρικτούς πόνους, οι πατέρες τον πήγαν στο νοσοκομείο, ενώ εκείνος ψιθύριζε συνεχώς «δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός». Οι γιατροί στο νοσοκομείο απλώς διαπίστωσαν ότι η αρρώστια του ήταν σπάνια και ανίατη και είχε ήδη προκαλέσει γάγγραινα στο παχύ έντερο. Μάλιστα οι γιατροί εξέφρασαν την απορία τους πως δεν ούρλιαζε από τους πόνους και πώς άντεχε χωρίς νάρκωση. Τον έβαλαν αμέσως στο χειρουργείο, χωρίς όμως να έχουν και πολλές ελπίδες. Πραγματικά στην εγχείρηση διαπίστωσαν ότι είχαν πειραχτεί και άλλα ζωτικά όργανα, με αποτέλεσμα παρόλο που του αφαίρεσαν ένα κομμάτι του παχέως εντέρου, να μη δίνουν περισσότερο από 2% πιθανότητες ν’ αναρρώσει. Το νέο διαδόθηκε αστραπιαία και κόσμος άρχισε να συρρέει ελπίζοντας όλοι σ’ ένα θαύμα. Ένιωθαν ότι έχαναν τον πατέρα του, το στήριγμά τους, την ελπίδα τους. Από εκείνον έμαθαν για το Χριστό, από τα χέρια του βαπτίστηκαν και από τα χέρια του λάμβαναν τακτικά το σωτήριο φάρμακο της Θείας Ευχαριστίας. Δεν το χωρούσε ο νους τους ότι θα τον έχαναν. Καθημερινά βέβαια ήταν κοντά του οι πατέρες από το μοναστήρι του και ειδικά ο π. Γερμανός που μαζί ήταν μια ψυχή σε δυο σώματα. Καθώς το τέλος πλησίαζε, ο π. Γερμανός γι’ άλλη μια φορά, όπως τακτικά έκανε, τον εξομολόγησε και πάλι, τον κοινώνησε των αχράντων Μυστηρίων και κατόπιν τέλεσε το ευχέλαιο. Όταν του έτεινε το Ευαγγέλιο για να προσκυνήσει και ενώ ο π. Σεραφείμ βρισκόταν πλέον σε κωματώδη κατάσταση- ω του θαύματος!- ανασηκώθηκε και αφού προσκύνησε το Ευαγγέλιο το οποίο με τόσο ζήλο και πίστη υπηρέτησε και διέδωσε, εξουθενωμένος, έπεσε πάλι στην ίδια κωματώδη κατάσταση. Όταν ήρθε το τέλος, ήταν ένα πραγματικό μαρτύριο. Πάντα έλεγε ότι πρέπει να υποφέρουμε πόνους και μαρτύρια γιατί ο πόνος καθαρίζει την ψυχή και την φέρνει πιο κοντά στο Θεό. Το τέλος του ήταν ένα μαρτύριο. Όπως κι ο Χριστός μας υπέφερε τόσα πολλά για τη σωτηρία μας, έτσι και ο π. Σεραφείμ για την Αγάπη Του και την Αλήθεια Του, υπέφερε έως τέλους τους πόνους της αρρώστιας του που τον έφερε στην αγκαλιά του Νυμφίου του Χριστού για ν’ απολαύσει πλέον στην άλλη ζωή, στα ουράνια σκηνώματα του Παραδείσου, όσα ονειρεύτηκε από παιδί η αγνή ψυχή του. Αν και ήταν Αύγουστος και η θερμοκρασία ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα και παρόλο που το σκήνωμά του για τρεις ημέρες εκτέθηκε σε προσκύνημα, ωστόσο όχι μόνο δεν μύρισε, αλλά ευωδίαζε. Στο πρόσωπό του το τόσο ταλαιπωρημένο και χαραγμένο πριν από τους πόνους, απλώθηκε ένα μειδίαμα, αμέσως μόλις παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Ουράνιου Νυμφίου του. Είδε πλέον με τα μάτια του, με την ίδια του την ψυχή, την Αλήθεια, για την οποία τόσο πάλεψε, τόσο αναζήτησε και τόσο θυσιάστηκε.
Ας έχουμε όλοι την ευχή του.

http://dosambr.wordpress.com/2009/01/11/%CE%BF-%CE%B2%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC-%CF%81%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%B6/

Ο χαρακτήρας του μη κατ' επίγνωση ζηλωτού

Ο χαρακτήρας του μη κατ' επίγνωση ζηλωτού

Αγίου Νεκταρίου



Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής κέκτηται μεν ζήλον αλλ' ου κατ' επίγνωσιν, πλανάται εν ταις σκέψεσι και ενεργείας αυτού και εργαζόμενος δήθεν υπέρ της δόξης του Θεού παραβαίνει τον νόμον της προς τον πλησίον αγάπης.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής εν τη ζέσει του ζήλου αυτού πράττει τα ενάντια, προς τάς διατάξεις του Θειου νόμου και προς το Θείον θέλημα.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής διαπράττει το κακόν, όπως επέλθη το υπ' αυτού νοούμενον αγαθόν.

Ο ζήλος του μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτού είναι πυρ διαφθείρον, πυρ καταναλίσκον· η καταστροφή προπορεύεται αυτού και η ερήμωσις έπεται αυτώ.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής εύχεται τω Θεώ να ρίψη πυρ εξ ουρανού και να κατακαύση πάντας τους μη δεχόμενους τας αρχάς και πεποιθήσεις αυτού.

Τον μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτήν χαρακτηρίζει μίσος προς τους ετεροθρήσκους ή ετεροδόξους, ο φθόνος και ο επίμονος θυμός, η εμπαθής αντίσταση προς το αληθές πνεύμα του Θείου νόμου, η παράλογος επιμονή εν τη υπερασπίσει των ιδίων φρονημάτων, ο παράφορος ζήλος προς κατίσχυσιν εν πάσιν, η φιλοδοξία, η φιλονικία, η έρις, και το φιλοτάραχον.

Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής είναι, άνθρωπος ολέθριος.


Αγ. Νεκταρίου,

Το Γνώθι σαυτόν, σ. 179

http://www.egolpion.com/2E080F6D.el.aspx

ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Από το βιβλίο: Ο Χριστός ήταν Ορθόδοξος Εκδόσεις «ΤΕΡΤΙΟΣ» ΚΑΤΕΡΙΝΗ


Το ξεκίνημα.

Την 16.2.1924 εισήχθη εις την Εκκλησία της Ελλά­δος το Νέο Ημερολόγιο. Και η 16.2.1924 έγινε 1.3.1924. Μέχρι τότε ήταν εν χρήσει το Ιουλιανό Ημερολόγιο.

Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν ενήργησε επιπόλαια στην αλλαγή του Ημερολογίου, αλλά κατόπιν πολλών συσκέ­ψεων μετά αρμοδίων επιτρόπων και ειδικών πανεπιστημιακών καθηγητών, όπως εμπεριστατωμένα αποδεικνύει στην διδακτο­ρική διατριβή του ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.κ. Χριστόδουλος (Ιστορική και Κανονική θεώρησις του Παλαιοημερολογητικού ζητήματος κατά τε την Γένεσιν και την εξέλιξιν αυτού εν Ελλάδι, Αθήναι, 1982). Η δε απόφαση της τότε Ιεραρχίας προς αλλαγή του Ημερολογίου ήταν ομόφωνη.

Με την εισαγωγή του Ν. Ημερολογίου φανατικοί παλαιοημερολογίτες μοναχοί εξ Αγίου Όρους όρμησαν στον κόσμο και τον ξεσήκωσαν, λέγοντας του πως προδόθηκε η πίστη των πατέρων μας. Ο αγράμματος λαός φανατίσθηκε, αγρίεψε. Προκαλούσε και επεισόδια. Δεν σεβάσθηκε ούτε και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.κ. Χρυσόστομο ! Ενώ πήγαινε να ιερουργήσει, του επετέθησαν και με μια ψαλίδα - που κούρευαν τα ... πρόβατα (!) - του έκοψαν τα γένεια ! Και θα τον σκότωναν, αν δεν μεσολαβούσε ο γιγαντόσωμος αείμνηστος Μητροπολίτης Γρεβενών κ.κ. Θεόκλητος Σφήνας, ο οποίος, και διηγήθηκε το τραγικό συμβάν στον Μητροπολίτη Φλωρίνης κ.κ. Αυγουστίνο. (Ορθόδοξος Τύπος», φ. 27.1.1995, σελ. 3) Ο αγριεμένος όχλος επληθύνετο! Ο ένας παρέσυμι τον άλλο. Ήθελαν τώρα δική τους Εκκλησία, που να ακολουθούσε το «πάτριο» ημερολόγιο. Έψαχνε για αρχηγό Επί σκοπό. Κανένας Έλληνας Επίσκοπος δεν δεχόταν να τους ακολουθήσει. Πήγαν ακόμα και στους Σέρβους, αλλά κι αυτοί αρνήθηκαν.

Η εμπάθεια γέννησε το σχίσμα.

Ενώ αρχικά σύσσωμος η τότε Ιεραρχία μας αποδέχτηκε την αλλαγή του ημερολογίου, μετά από ... ένδεκα (!) ολόκληρα χρόνια, τρεις Αρχιερείς άλλαξαν γνώμη !

Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος.
Ο Δημητριάδος Γερμανός.
Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος.
Κινούμενοι από ιδιοτελείς σκοπούς, κινήθηκαν κατά του τότε Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου. Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος σκόπευε να αναρριχηθεί στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Ο πρ. Φλωρίνης να αναλάβει την προεδρία της Αποστολικής Διακονίας. Και ο Μητροπολίτης Ζακύνθου να μετάτεθεί στην Μητρόπολη Πειραιώς.

Την Κυριακή 26 Μαΐου 1935 οι ανωτέρω Μητροπολίτες λειτούργησαν στον παλαιό Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κολοκυνθούς, ενώπιον του κοχλάζοντος λαού. Και διεκήρυξαν ότι:

Αναλαμβάνουν την αρχηγία του αγώνος προς επανα­φορά του παλαιού Ημερολογίου. Συντόμως δε προέβησαν σε χειροτονίες τεσσάρων Επισκόπων:

Την 5.6.1935, τον Γερμανό, Επίσκοπο Κυκλάδων
Την 6.6.1935 τον Χριστόφορο, Επίσκοπο Μεγαρίδος
Την 7.6.1935 τον Ματθαίο, Επίσκοπο Βρεσθένης78
Την 7.6.1935 τον Πολύκαρπο, Επίσκοπο Διαυλείας. Και έτσι έγινε το σχίσμα.
Η αντίδραση της Επισήμου Εκκλησίας.

Για την σατανική αυτή ανταρσία η Ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία, ως ήταν φυσικό, αντέδρασε σθεναρώς. Έτσι:

α. Την 14η Ιουνίου 1935 συνήλθε το πρωτοβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο και καθήρεσε τους τρεις Μητροπολίτες.

Αργότερα ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος μεταμελήθη. Ακυρώθηκε η καθαίρεση του και του υπεβλήθη, εξάμηνος αργία. Και

β. Την 3.7.1935 (δια της ύπ' αριθμ. 3/3.7.1935) καθήρεσε τους τέσσερις επισκόπους, που χειροτόνησαν οι τρεις Μητροπολίτες.



Το Νέο Ημερολόγιο είναι παπικό;

Οι ακολουθούντες το παλαιό Ημερολόγιο κατηγο­ρούν τους νεοημερολογίτες ότι το ημερολόγιο τους είναι Παπικό. Έχουν δίκιο ;

Μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνος Ανατολή και Δύση είχαν το ίδιο το Ιουλιανό ημερολόγιο. Κατόπιν η Δυτική Εκκλησία άλλαξε το ημερολόγιό της.

Αναλυτικότερα:

Το έτος έχει 365,242217 ηλιακές ήμερες. Το έτος στο Ιουλιανό ημερολόγιο είναι κατά τι μεγαλύτερο του πραγματικού. Ήτοι, υπερέχει κατά 0,007783 ηλιακές ημέρες. Η διαφορά αυτή ανά 400 έτη γίνεται 3,1132 ημέρες. Ο πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ' θέλησε να διορθώσει την διαφορά αυτή. Σε συνεργασία με τον αστρονόμο Lilio απεφάσισε όπως η 4η Οκτωβρίου 1582 γίνει 15 Οκτωβρίου. Το διορθωμένο αυτό Ιουλιανό ημερολόγιο ονομάσθηκε «Γρηγοριανό». Η Ανατολή διετήρησε το Ιουλιανό ημερολόγιο, χωρίς την αλλαγή που έκανε ο πάπας. Έτσι τώρα έχομε εν χρήσει δύο ημερολόγια. Η διαφορά ανάμεσα σ' αυτά είναι καθαρά αστρονομική. Το Ιουλιανό χάνει μία ημέρα ανά 128 χρόνια, το Γρηγοριανό μία ημέρα ανά 3.320 έτη. Από άποψη αστρονομική και τα δύο ημερολόγια είναι ατελή. Επί πλέον:

Ενώ με το παπικό ημερολόγιο έχομε 97 δίσεκτα έτη ανά 400 χρόνια, με το Ιουλιανό έχομε 100 δίσεκτα χρόνια ανά 400 έτη. Άλλο το Ιουλιανό ημερολόγιο και άλλο το παπικό.

Και το σπουδαιότερο:

Η αγία πρώτη Οικουμενική Σύνοδος ορίζει πότε πρέπει να γιορτάζεται το Πάσχα:

Κατά την εαρινή ισημερία.
Την πρώτη Πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.
Μετά το Νομικό (Εβραϊκό) Πάσχα.
Την πρώτη Κυριακή μετά άπ' αυτά.
Ενώ η αγία Σύνοδος ορίζει ότι το χριστιανικό Πάσχα πρέπει να γιορτάζεται μετά το Εβραϊκό Πάσχα, γιατί τότε ανέστη ο Κύριος (πρβλ. 7ο Κανόνα Αγ. Αποστόλων), ο πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ' κατά την αλλαγή του ημερολογίου αυτό δεν το έλαβε ύπ' όψη του. Με αποτέλεσμα, οι Λατίνοι να γιορτάζουν το Πάσχα ή πριν από το Πάσχα των Εβραίων ή ταυτόχρονα ! Κάτι που αντιτίθεται ρητώς με τις διατάξεις της Αγίας πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Αντίστροφα, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία κατά την αλλαγή του ημερολογίου μερίμνησε ώστε να τηρηθούν απολύτως οι διατάξεις της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Και εξ απόψεως Εκκλησιολογικής το Νέο Ημερολό­γιο διαφέρει από το παπικό Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Άρα ο ισχυρισμός των παλαιοημερολογιτών ότι το Νέο Ημερολόγιο είναι Παπικό είναι αστήρικτος.



Επιτρεπόταν η αλλαγή του Ημερολογίου;

Στην Π. Διαθήκη το Πάσχα γιορταζόταν δύο φορές.

Στην Π. Διαθήκη, όσοι άγγιζαν νεκρό, θεωρούνταν «ακάθαρτοι». Και δεν μπορούσαν να γιορτάσουν την γιορτή του Πάσχα, που γινόταν την 14η του μηνός Νισσάν (Μαρτίου). Και ο Θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή, οι ακάθαρτοι να γιορτάζουν το Πάσχα ένα μήνα αργότερα! Το ίδιο ίσχυε και για όσους ένεκα ταξειδίου δεν προλάμβαναν να το γιορτάσουν. (Αριθμ. 9: 6-12 και 12: 47-50).

Μάλιστα δε ολόκληρος ο Εβραϊκός λαός γιόρτασε το Πάσχα ένα μήνα αργότερα ! (Β' Παραλ. 30: 2-3).

Ο Χριστός ακολούθησε το Ν. Ημερολόγιο.

Οι Εβραίοι γιόρταζαν το Πάσχα ημέρα Σάββατο, όπως διέταξε ο Θεός. Και όμως ο Χριστός πρωτοτύπησε ! Γιόρτασε το Πάσχα με τους μαθητές Του ημέρα Πέμπτη. Άλλαξε την θεόσδοτη Παράδοση !...

Υπάρχει και συνέχεια. Ο Θεός καθιέρωσε δια του Μωυσέως ορισμένες γιορτές (Πάσχα, Σκηνοπηγία, Πεντηκο­στή κ.α.). Τότε οι Εβραίοι είχαν δικό τους ημερολόγιο το «Σεληνιακό». Και γιόρταζαν τις Εορτές βάσει του ημερολο­γίου τους. Ο Καίσαρας Ιούλιος το 50 π.Χ. περίπου με την συνεργασία του αστρονόμου Σωσιγένη διόρθωσε το Ρωμαϊκό ημερολόγιο και έκανε το «Ιουλιανό». Το Ισραήλ ήταν τότε μέλος του Ρωμαϊκού κράτους. Και δέχθηκε το νέο Ιουλιανό ημερολόγιο. Από τότε οι Εβραίοι προσάρμοσαν τις θεόσδοτες γιορτές τους σ' αυτό το ημερολόγιο. Ενώ ο Θεός τις προσάρμοσε στο Σεληνιακό ημερολόγιο, τώρα οι Εβραίοι τις προσαρμόζουν στο νέο Ιουλιανό ημερολόγιο !

Όταν ήρθε ο Χριστός, δεν επανέφερε τις γιορτές στο παλαιό Σεληνιακό ημερολόγιο. Ακολούθησε το νέο Ημερολόγιο. Σεβάσθηκε την αλλαγή, προσαρμογή αυτή ! Και γιόρτασε τις γιορτές σύμφωνα με το νέο Ημερολόγιο (Μεσοπεντηκοστή κ.α.). Το ίδιο έκαναν οι Απόστολοι. Γιόρτασαν την Πεντηκοστή βάσει του νέου Ημερολογίου !



Η αλλαγή του Ημερολογίου.

Οι άγιοι Πατέρες έχοντες ύπ' όψη τους τα ανωτέρω, μετέθεταν εορτές στην Εκκλησία. Έτσι, ενώ μέχρι τον 4ο αιώνα τα Χριστούγενα γιορταζόταν την ίδια μέρα με τα Θεοφάνεια (6 Ιανουαρίου), από τότε μετέφεραν την Εορτή των Χριστουγέννων στην 25η Δεκεμβρίου. Ενώ ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκοιμήθη την 14η Σεπτεμβρίου, εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, οι άγιοι Πατέρες μετέφεραν την μνήμην του στις 13 Νοεμβρίου κ.α.

Και η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στηριζόμενη σ' αυτά εισήγαγε το 1924 το Νέο Ημερολόγιο. Στην ουσία δεν εισήχθη ένα νέο ημερολόγιο, απλώς διορθώθη το παλαιό, Ιουλιανό ημερολόγιο. Και το άκρως σημαντικό: Η διόρθωση έγινε, ως ήδη είπαμε, σύμφωνα με την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Με άλλα λόγια, η εισαγωγή του Ν. Ημερολογίου, δεν αλλοίωσε ούτε στο ελάχιστο την παρά­δοση μας. Τουναντίον σε μερικά σημεία ήρθε πιο κοντά ! Και να. Όταν οι άγιοι Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου ρύθμιζαν τον εορτασμό του Πάσχα, είχαν ως εαρινή ισημερία την 21η Μαρτίου. Από τότε μέχρι σήμερα η εαρινή αυτή ισημερία, εξέπεσε στην 8η Μαρτίου. Κι' αυτήν την ισημερία, ημερομηνία ακολουθούν σήμερα οι παλαιοημερολογίτες. Οι νεοημερολογίτες, όμως, με το «πήδημα» των δεκατριών ημερών, έχουν ως ισημερία την 21η Μαρτίου. Την ισημερία που είχαν οι άγιοι Πατέρες που συγκρότησαν την Α' Οικουμενική Σύνοδο ! Άρα με το νέο ημερολόγιο ήρθαμε πιο κοντά στην Παράδοση ! (βλ. Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακοπούλου, Παλαιόν και Νέον Ημερολόγιον, σελ. 10-11).

Πότε γιορτάζουν τα επουράνια ;

Ισχυρίζονται οι Παλαιοημερολογίτες: «Όταν γιορτά­ζουν τα επουράνια, γιορτάζουν και τα επίγεια !». Πότε, λοιπόν, γιορτάζουν τα επουράνια, με τους παλαιοημερολογίτες ή τους νεοημερολογίτες;

Η τελετή της Αναστάσεως γίνεται στις 12 τα μεσά­νυκτα. Και εν συνεχεία η πανηγυρική Θ. Λειτουργία, που λήγει κατά τις 2 π.μ. ξημερώνοντας Κυριακή. Στην Αμερική, όμως, η ελληνική ώρα 2 π.μ. είναι 7η απογευματινή του Μ. Σαββάτου. Άρα οι εκεί παλαιοημερολογίτες ακόμα δεν γιόρ­τασαν την Ανάσταση. Θα την γιορτάσουν επτά ώρες αργό­τερα! Λοιπόν, τα επουράνια τι θα κάνουν τώρα; Θα ξαναγιορτάσουν την Ανάσταση; Και τι θα κάνουν με τους χρι­στιανούς της Αυστραλίας, που θα γιορτάσουν την Ανάσταση ακόμα πιο αργά;

Στα επουράνια δεν υπάρχουν ώρες, ημέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια ! Εκεί υπάρχει ένα διαρκές σήμερα ! Έκεϊ πάντοτε γιορτάζουν τα επουράνια ! Όταν και όσες φορές γιορτάζουν τα επίγεια, γιορτάζουν και τα επουράνια. Αρα και σ' αυτό σφάλλουν οι παλαιομερολογΐτες.



Η Θεόθεν (;) επιβεβαίωση.

Οι παλαιοημερολογίτες προς στερέωσιν της πίστεώς τους προβάλλουν στα έντυπα τους το ακόλουθο θαύμα: (βλ. εξώφυλλο «Ημεροδείκτη 1994», Εκκλησίας Γ.Ο.Χ., Ελλάδας). Στις 14.9.1925 Εορτή του Τιμίου Σταυρού (Παλαιό ημερολόγιο) φανερώθηκε ουρανόθεν ο Τίμιος Σταυρός. Η λάμψη του επισκίασε το φως της ημέρας. Και το θαύμα αυτό είναι για τους παλαιοημερολογίτες σημείο ότι ο Θεός εξέφρασε την ευαρέσκεια Του προς το πάτριο ημερολόγιο. Μήπως έχουν δίκιο; Θαύματα γίνονται και από τον Θεό και από τον διάβολο. Επομένως, θα πρέπει να διερωτηθούν: Μήπως το θαύμα αυτό είναι εκ του διαβόλου; Οπότε είναι πλάνη. Μα είναι δυνατόν ο διάβολος να φανερώσει το σημείο του Σταυρού; Ο διάβολος είναι τέτοιος απατεώνας, τέτοιος ταχυ­δακτυλουργός, που και το σημείο του Σταυρού μπορεί να παρουσιάσει και Αυτόν τον Ίδιο τον Χριστό να υποκριθεί.

Έστω ότι το θαύμα ήταν εκ Θεού. Και το θαύμα έγινε στις 14.9.1925, ήτοι πριν το 1935· πριν το σχίσμα ! Τότε, που δεν υπήρχε Εκκλησία των Παλαιοημερολογιτών. Τότε που όλοι ήταν ενσωματωμένοι στην Μία Εκκλησία ! Θα εκαυχώντο δικαίως, αν το θαύμα γινόταν μετά το 1935!!!

Και η συνέχεια :

Στο Μαρκόπουλο της Κεφαλλονιάς υπάρχει ο γνωστός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στον ναό αυτό, κάθε χρόνο από τις 6 μέχρι στις 15 Αυγούστου, βγαίνουν από τους τοίχους και την σκέπη του ναού ακίνδυνα φιδάκια με ένα κόκκινο σταυρό στο κεφάλι τους. Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες τα άλογα αυτά ζωάκια δίνουν το ραντεβού τους.

«Όταν εισήχθη το Ν. Ημερολόγιο οι πιστοί είχαν αγωνία να δουν τα φιδάκια πότε θα βγουν. Με το νέο ημερολόγιο ή με το παλαιό; Ιδιαίτερα τα μικρά παιδάκια εκείνο το βράδυ της 6.8.1924 (ν. ημερολ.) με κεράκια αναμ­μένα έψαχναν στους τοίχους και στο καμπαναριό μήπως τυχόν δουν τα φίδια. Και φώναξαν πανηγυρίζοντας «Να ! Τα φίδια βγήκαν ! Με το νέο ημερολόγιο...» (Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη, Το θαύμα της Πίστεως, σελ. 119-120). Από τότε κάθε χρόνο τα φίδια βγαίνουν στο ναό με το νέο ημερολόγιο, φυσικά κατ' εντολή του Θεού.

«Έχουμε δύο θαύματα. «Ένα με το παλαιό ημερολόγιο και ένα με το νέο. Ποιο ημερολόγιο εγκρίνει ο Θεός;

Ο Θεός υπογράφει και τα δύο ημερολόγια. Εκείνο, όμως, που δεν υπογράφει, που καταδικάζει, είναι το σχίσμα, η διαίρεση, που προκάλεσαν οι εν Ελλάδι Παλαιοημερο­λογίτες.

Συμπέρασμα:

Το πότε γιορτάζονται οι γιορτές είναι θέμα δευτε­ρεύον. Σημασία έχει να γιορτάζονται. «Κανείς δεν κολάσθηκε ούτε κατηγορήθηκε, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, επειδή γιόρτασε το Πάσχα ένα μήνα νωρίτερα ή αργότερα». Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. «Ας μην ασχολούμαστε, λοιπόν, με χρονολογίες και ημερομηνίες (Γαλ. 4:10).



Τα τρία μεγάλα λάθη των Παλαιοημερολογιτών.

Το πρώτο:

«Έκαναν πρωτεύον ένα δευτερεύον θέμα. «Έδωσαν αξία στην... τρίχα (!) Το πότε δηλαδή γιορτάζονται οι γιορτές. (Κάτι που δεν έκανε ούτε ο Χριστός !). Και έμειναν έτσι με την τρίχα στο χέρι τους!

Το δεύτερο:

Το πρώτο λάθος τους έχει κάποιο ελαφρυντικό. «Ήθελαν έστω το «πάτριον» ημερολόγιο. Καλό και άγιο. Αυτό, όμως, τους έσπρωξε σ' ένα δεύτερο, βαρύτερο λάθος. Προέκυψε το πρόβλημα. Να αλλάξει ή όχι το ημερολόγιο. Τον λόγο τον είχε η επίσημος Ελληνική Εκκλησία. Και αυτή αποφάσισε την αλλαγή του ημερολογίου. Κάτι που δεν ήταν αντίθετο ούτε με το πνεύμα της Αγίας Γραφής ούτε με το πνεύμα της Ιεράς Παραδόσεως. Και στην απόφαση αυτή ώφειλαν ΟΛΟΙ υπακοή ! Υπακοή στην Εκκλησία. Και το έγκλημα τους: Έδειξαν απείθεια στην Εκκλησία. Κατά τον Μ. Βασίλειο όποιος αντιστέκεται σε ό,τι γίνεται από τους εκλεκτούς του Θεού είναι σαν να αντιστέκεται στις διαταγές του Θεού. (Επιστολή 227 πρβλ. Λουκ. 10:16)

Το τρίτο:

Και χειρότερο. Απεκόπησαν από την Εκκλησία ! «Έκαναν δική τους Εκκλησία ! «Έκαναν το σχίσμα ! Κατέπεσαν στο βάθος του γκρεμού και κατατσακίσθηκαν !

Την Εκκλησία, την οποία ο Θεός μας υπεσχέθη και μας εδώρησε, ούτε την «πουλάμε», ούτε την «εγκαταλείπομεν», γράφεται στα πρακτικά της Ε' Οικουμενικής Συνόδου (Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, αυτόθι, σελ. 345). Βάσει αυτού οι Παλαιοημερολογίτες, που αυτοδιαφημίζονται ως φύλακες των παραδόσεων και υπέρμαχοι των Οικουμενικών Συνόδων, πως δικαιολογούν την αποκοπή τους από την Μία Εκκλησία;

Ο διαμελισμός τους.

Όταν το 1924 εισήχθη το νέο Ημερολόγιο, ένας δαιμονισμένος στην Κεφαλλονιά έλεγε ωρυόμενος: «Τώρα που άλλαξε το ημερολόγιο θα πάω ατό «Άγιο Όρος ! Και κάθε σκήτη και καλύβα θα την κάνω και Πατριαρχείο !!!». Οι «ζηλωτές» του Αγ. «Όρους είναι δικό του κατασκεύασμα. Ο σατανάς εργάσθηκε και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Χώρισε τους παλαιοημερολογίτες από την Μία Εκκλησία ! Τους χώρισε και μεταξύ τους. Τους έκανε (προς το παρόν...) έξι κομμάτια ! Τα ακόλουθα:

α. Του «Αρχιεπισκόπου» Ανδρέα, β. Του «Αρχιεπισκόπου» Μαξίμου, γ. Του «Αρχιεπισκόπου» Χρυσοστόμου, δ. Του «Μητροπολίτη» Κυπριανού, ε. Του «Μητροπολίτη» Γρηγορίου και στ. Του «Μητροπολίτη» Καλλινίκου.

Και ο καθένας άπ' αυτούς έχει και τους «επισκό­πους» του.

Έχουν ιερωσύνη;

«Οι δε απορραγέντες λαϊκοί γενόμενοι...» (Κανών Α' Μ. Βασιλείου). Ήτοι, όσοι κληρικοί απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία, καθίστανται αυτόματα λαϊκοί. Και οι παλαιομερολογίτες κληρικοί απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία˙ άρα είναι λαϊκοί. «Αν δεν πείθεσαι μ' αυτό, τότε πρέπει να σε πείσει η καθαίρεσή τους. «Όταν, δηλαδή, έκαναν το σχίσμα, η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία τους καθήρεσε ! Με άλλα λόγια, οι παλαιομερολογίτες κληρικοί και απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία και καθαιρέθηκαν. «Έγιναν δυο φορές λαϊκοί. Και σαν λαϊκοί, «ούτε το βαπτίζειν, ούτε το χειροτονείν είχον εξουσίαν» (Κανών Α' Μεγάλου Βασιλείου), τα μυστήρια τους είναι τελείως άκυρα. Γι' αυτό πάλι τους βαπτίζομε (ενώ τους αιρετικούς τους δεχόμαστε με Χρίσμα...), πάλι τους παντρεύομε και πάλι τους χειροτονούμε. Δηλαδή, όσοι έχουν βαπτισθεί ή παντρευθεϊ σε παλαιοημερολογίτικη «Ελληνική Εκκλησία είναι σαν να μην έχουν βαπτισθεί ή παντρευθεί !

Ένα ευφυέστατο επιχείρημα.

Ο αείμνηστος αρχιμ. π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος προβάλλει εδώ το ακόλουθο επιχείρημα.

Οι παλαιοημερολογίτες κατηγορούν τους νεοημερολογίτες, ότι με την θέσπιση του Ν. Ημερολογίου απεκόπη­σαν από την παράδοση, και άρα έγιναν σχισματικοί. Άρα (κατ' αυτούς) τα μυστήρια (των νεομερολογιτών) είναι άκυρα. Μέχρι, όμως, το 1935 οι τρεις Μητροπολίτες, που ηγήθησαν του όχλου, ήταν εντεταγμένοι με τους νεοημερολογίτες, δηλαδή τους σχισματικούς. Άρα και αυτοί οι τρεις ήταν σχισματικοί! Και συνεπώς δεν είχαν ιερωσύνη. Οι παλαιοημερολογίτες, όμως, ισχυρίζονται ότι έχουν την ιερωσύνη! Που την βρήκαν; Από τους νεοημερολογίτες; Μα αυτοί κατηγορούνται ως σχισματικοί !...

Υποστηρίζουν, ότι η Σύνοδος έχει τη δύναμη να αποκαταστήσει τους σχισματικούς. Σωστά. Ποια Σύνοδος; Αυτή η Σύνοδος δεν θα είναι Σύνοδος σχισματικών; Είναι δυνατόν τέτοια Σύνοδος να αποκαταστήσει σχισματικούς; (Άρθρα, Μελέται, σελ. 184).

Παραφράζομε εδώ τα λόγια του άγ. Αυγουστίνου, (που λέει για τους άπιστους): Ω ! Παλαιοημερολογίτες ! Είστε πρόθυμοι να πιστέψετε την οποιαδήποτε ανοησία αρκεί να μην δεχθείτε την Αλήθεια ! Ίδια τραγική περίπτωση με τους αιρετικούς.

Η «απομόνωση» τους.

Έχομε λ.χ. δύο Εκκλησίες, την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος και την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας, που ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Τα μέλη των δύο αυτών Εκκλησιών μπορούν να λειτουργηθούν, να εξομολογηθούν και προπαντός να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, σ' όποια από τις δύο Εκκλησίες θέλουν. Οι ιερείς τους μπορούν και να συλλειτουργήσουν. Και αυτό γίνεται γιατί ακριβώς ανάμεσα στις δύο αυτές Εκκλησίες, δεν υπάρχει καμμία απολύτως διαφορά, ούτε σε δογματικά ζητήματα, ούτε σε Εκκλησιολογικά.

Η επικοινωνία αυτή των δύο Εκκλησιών, ιδιαίτερα το κοινό ποτήριο, λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα «Κοινω­νία».

Όταν, λοιπόν, οι παλαιοημερολογίτες απεκόπησαν από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, επιδίωξαν να αποκτή­σουν «κοινωνία» με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες του εξωτερικού, που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Αλλά καμμία άπ' αυτές δεν καταδέχθηκε να «κοινωνήσει» με την εν Ελλάδι Εκκλησία Παλαιοημερολογιτών ! Διετήρησαν την «κοινωνία» τους με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, που ακολούθησε το Ν. Ημερολόγιο ! Πήραν έτσι ένα μεγάλο μάθημα, ότι βρίσκονται σε πλάνη.

http://www.egolpion.com/palaio_neohmerologio.el.aspx

Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος μιλά για τον Μοναχισμό

Με την συμπλήρωση δεκαέξι χρόνων από την εκδημία του Γέροντα Παΐσιου δημοσιεύουμε συνομιλία που είχε με κάποιον που σήμερα είναι μοναχός σε αγιορείτικη μονή.

-Γέροντα, όλοι οι μοναχοί καταλαβαίνουν το νόημα του μοναχισμού;

Ο μοναχισμός είναι μια μεγάλη τιμή και ευεργεσία του Θεού προς τον άνθρωπο. Σιγά-σιγά όμως μπαίνει ο μοναχός στο βαθύτερο νόημα του. Αυτό τον κάνει να νοιώθει μια καρδιακή αγαλλίαση. Τότε αντιλαμβάνεται την μεγάλη ευεργεσία του Θεού. Δεν σταματά δε να δοξολογεί και να ευχαριστεί το Θεό. Νιώθει τη μεγάλη τιμή που του έκανε. Είναι λιγάκι δύσκολο να καταλάβει κανείς το μεγαλείο. Οι μοναχοί ζουν από εδώ τη ζωή των Αγγέλων, γι’ αυτό λέγονται και τάγμα Αγγελικό. Όταν μετά από τον αγώνα του ο μοναχός αρχίζει να μαζεύει τους πνευματικούς καρπούς τότε γεύεται ένα μέρος από την χαρά του Παραδείσου. Ο μοναχός με την μετάνοια, την ταπείνωση, την θεία Χάρη νοιώθει συνεχώς μέχρι τέλους της ζωής τους ευγνωμοσύνη προς το Θεό.

-Γέροντα, οι γονείς συνήθως αντιδρούν όταν το παιδί τους εκφράσει την επιθυμία να γίνει μοναχός.

Έτσι γίνεται στην αρχή. Σιγά-σιγά αρχίζουν και οι γονείς να καταλαβαίνουν και να μπαίνουν στο νόημα. Καταλαβαίνουν το μέγεθος της τιμής που τους έκανε ο Θεός. Γίνονται συμπέθεροι του Δημιουργού του Σύμπαντος! Το παιδί τους που αφιέρωσε τη ψυχή του στο Θεό βοηθεί να σωθούν όχι μόνο οι δικοί του συγγενείς αλλά ακόμα και οι συγχωριανοί του. Στην Μικρά Ασία θεωρούσαν μεγάλη ευλογία να υπάρχει σε μια συγγένεια ένα παιδί μοναχός. Αυτός θα πρέσβευε για όλους τους συγγενείς.

-Γέροντα ποιο θεωρείτε ότι είναι το κύριο έργο του μοναχού;

Ο μοναχός ξεκινά από την αγάπη προς το Θεό. Όποιος αγαπά το Θεό αγαπά και τον πλησίον του. Ο μοναχός ζει μέσα στον πόνο. Πονάει για τη σωτηρία της ψυχής του. Αυτό γίνεται από τη μεγάλη αγάπη του προς το Θεό, από τη θεϊκή αγάπη. Πονάει και για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Αυτό οφείλεται από την αγάπη του προς τον πλησίον.

- Γέροντα, γιατί φεύγει ο μοναχός από τον κόσμο;

Ο μοναχός φεύγει από τον κόσμο, γιατί αγαπάει τον κόσμο. Ο μοναχός δεν μισεί τον κόσμο. Δεν φεύγει από εγωισμό γιατί ενδιαφέρεται μόνο να σώσει τη ψυχή του. Επειδή αγαπάει τον κόσμο, φεύγει τα παράσιτα του κόσμου, για να μπορεί να έχει καλή επαφή με τον Θεό.

- Γέροντα, συνήθως οι μοναχοί δεν κηρύττουν. Βλέπουμε όμως και μεγάλους μοναχούς να κάνουν ιεραποστολή. Τι συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις;

Οι μοναχοί κηρύττουν με το δικό τους τρόπο. Είναι σαν τους φάρους που υπάρχουν πάνω σε κάτι ψηλούς βράχους και που με το φως τους φωτίζουν και κατευθύνουν τα καράβια στο σωστό τους προορισμό. Οι μοναχοί βοηθούν τον κάθε άνθρωπο να πηγαίνει στον προορισμό του που είναι ο Θεός. Ο μοναχός κηρύττει το Ευαγγέλιο με τη ζωή του. Ζει το Ευαγγέλιο, και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Έτσι με τον πιό βέβαιο τρόπο κηρύσσεται το Ευαγγέλιο, πράγμα που διψάει ό σημερινός κόσμος.

-Για τους Ιεραποστόλους μοναχούς; Τί έχετε να μας πείτε;

Σ’ αυτούς περνάει ο Θεός το δικό του σχέδιο. Ο μοναχός δεν σκέφτεται, ούτε κάνει δικά του σχέδια και προγράμματα για ιεραποστολή. Ο Καλός Θεός τον βάζει να κάνει το δικό του θεϊκό σχέδιο . Όταν Εκείνος κρίνει ότι χρειάζεται κάποιος να πάει για Ιεραποστολή, τον στέλνει ο Ίδιος με τον θειο τρόπο Του.

- Όλοι οι μοναχοί αποκτούν χαρίσματα;

Ο μοναχός δεν σκέφτεται τα χαρίσματα. Ο μοναχός τηρεί τις εντολές του Θεού. Όλα τα δίνει στον Χριστό. Όλο τον εαυτό του τον δίνει στον Χριστό. Νοιώθει ότι είναι παιδί του Θεού. Σαν παιδί του δικαιούται από την μεγάλη περιουσία του Καλού του Πατέρα. Και ο καλός Θεός δίνει άφθονες ευλογίες στα πλάσματα Του, όταν δεν πρόκειται να βλαφτούν.

-Γέροντα τί πρέπει να προσέχει ο μοναχός;

Ο μοναχός πρέπει να μιμείται τον Χριστό επειδή τον αγαπά. Αυτός είναι ο νυμφίος της ψυχής του. Τον μιμείται στην τέλεια υπακοή που έδειξε. Από μεγάλη αγάπη ο Χριστός κατέβη από τους ουρανούς, γεννήθηκε σε φάτνη, υπάκουσε στην Παναγία και τον Ιωσήφ και έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού». Υπακοή σημαίνει ταπείνωση. Ο μοναχός υπακούει όχι μόνο στους μεγάλους αλλά και στους μικρότερους από αυτόν στην ηλικία. Ο μοναχός καλλιεργεί την ευλάβεια. Επιζητεί την αφάνεια και την περιφρόνηση. Για στοργή και αγάπη καταφεύγει στον Θεό και στην Παναγία όχι στους ανθρώπους. Αποφεύγει την υπερηφάνεια και συνεχώς αυξάνει την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Ζώντας πνευματικά τρέφεται από την αγάπη του Θεού και με αυτήν τρέφει και τους άλλους.

-Γέροντα την ευχή σου.

-Του Κυρίου. Εύχομαι να σας φάει ο Παράδεισος.

http://vatopaidi.wordpress.com

Σύγχρονο θαύμα του αγίου Γερμανού μέσω του Πατρός SERAPHIM ROSE

Το 1741 ή ρωσική εξερευνητική αποστολή των Βίτους Μπέριγκ και Άλεξέι Τσιρικώφ ανακάλυψε τις Αλεούτες Νήσους και έδωσε το έναυσμα για την αποίκιση της αχανούς εκτάσεως της Αλάσκας. Σύντομα κατέφθασαν έμποροι, κυνηγοί γουνοφόρων ζώων και τυχοδιώκτες κάθε λογής, άπληστοι για τα πλούτη της περιοχής, και στα βήματα τους ακολούθησαν θαρραλέοι ιεραπόστολοι, οι όποιοι, αψηφώντας τους κινδύνους, το δριμύ κλίμα και την εχθρότητα των αποίκων, ήλθαν για να σπείρουν τον σπόρο του Ευαγγελίου μεταξύ των ιθαγενών. Αυτοί οι ιεραπόστολοι ίδρυσαν την Ορθόδοξη Εκκλησία του Νέου Κόσμου την στερέωσαν στον βράχο της ...πίστεως και την κόσμησαν με τα δάκρυα της ασκήσεως και το αίμα του μαρτυρίου.

Ό όσιος πατήρ ημών Γερμανός, ο όποιος εκάρη μοναχός το 1783 στην ονομαστή Μονή Βαλαάμ στις όχθες της λίμνης Λατόγκα, ήταν ένας άπ' αυτούς τους αξιοθαύμαστους ιεραποστόλους. Με ζήλο υποτάχθηκε στον άγιο ηγούμενο Ναζάριο, πού τον έστειλε, μαζί με άλλους τρεις ιερομόναχους, το 1793, για ιεραποστολή στην Αλάσκα. Υπέστησαν οδοιπορία στις αχανείς παγωμένες εκτάσεις, πηγαίνοντας από νησί σε νησί με
σαθρά πλεούμενα, κήρυτταν αδιάκοπα τα λόγο του Ευαγγελίου, προτρέποντας τους ιθαγενείς να κάψουν τα είδωλα τους, να εγκαταλείψουν την πολυγαμία και τα παγανιστικά ήθη τους για να ασπασθούν τα ευαγγελικό ήθος και να λάβουν τον φωτισμό του αγίου Βαπτίσματος.

Γενικά, τους επιφυλασσόταν καλή υποδοχή· ορισμένοι όμως ιθαγενείς, παρακινούμενοι από σαμάνους μάγους, αντιστέκονταν στο κήρυγμα και συμπεριφέρονταν με εχθρότητα στους ιεραποστόλους. Κάποιοι ιεραπόστολοι βρήκαν μαρτυρικά τέλος και οι υπόλοιποι έφυγαν πίσω για τη Ρωσία. Ό άγιος Γερμανός όμως παρέμεινε, μόνος πλέον στο ιεραποστολικά αυτά έργο. Εγκαταστάθηκε στην τότε ακατοίκητη νησίδα Έλατόνησο (σημ. SPRUCE ISLAND) κοντά στα Κόντιακ, την οποία μετονόμασε «Νέο Βαλααμ» και μιμούμενος τον τρόπο των αρχαίων Πατέρων έγινε «Ιεραπόστολος» με την υψίστη έννοια της λέξεως· κάνοντας με την πολιτεία του να ακτινοβολήσει ή εικόνα της Βασιλείας των ουρανών. Αποσύρθηκε εν εαυτό και εν Θεώ σ ένα μικρά κελλί φτιαγμένο άπα σανίδια, δίχως καμία άνεση, εκτεθειμένος σε όλα τα στοιχεία της φύσεως, με νηστεία, αδιάλειπτη προσευχή και σκληρή εργασία. Συγχρόνως προσέφερε το γνήσιο λόγο του Ευαγγελίου και τη φιλανθρωπική βοήθεια στους ιθαγενείς, βαπτίζοντας τους στην ορθόδοξη Εκκλησία. Αντιμετώπισε ακόμα διωγμό, συκοφαντία και ξυλοδαρμό άπα κάποιους Ιθαγενείς. Έκοιμήθη εν ειρήνη στις 13 Νοεμβρίου τα 1835, σε ηλικία 81 ετών.

Ό όσιος Γερμανός παραμένει ολοζώντανος για τους χριστιανούς της Αλάσκας και για την Ορθόδοξο Εκκλησία της Αμερικής, με τα θαύματα του. Σήμερα δυο ορθόδοξα μοναστήρια συνεχίζουν των αγώνα του αγίου Γερμανού στα νησί του SPRUCE. Παραθέτουμε ένα σύγχρονο θαύμα του αγίου, το όποιο {και με την βοήθεια του π. Σεραφείμ Roze.) οδήγησε τον πρώην προτεστάντη Αθανάσιο Κοne και την οικογένεια του στην Ορθοδοξία. Σήμερα ο Αθανάσιος Κone, ή σύζυγος του και τα παιδιά του είναι πιστά μέλη μιας ενορίας στην πολιτεία του Washington των Η.Π.Α..
Το 2003 ζούσα με την σύζυγο μου και την δίχρονη κόρη μου στο νησί του Κόντιακ της Αλάσκας. Εκείνο τον καιρό ήμουν πολύ απασχολημένος με την προτεσταντική ιεραποστολή στο νησί. Είχα μελετήσει την προτεσταντική θεολογία και ήμουν καλά καταρτισμένος ώστε να γίνω πάστορας.

Δούλευα ανάμεσα στους ιθαγενείς της Αλάσκας, οι όποιοι ήταν όλοι ορθόδοξοι, άλλα εγώ ως προτεστάντης θεωρούσα την ορθοδοξία ως μια ασήμαντη και διαλυμένη θρησκεία συνυφασμένη με το παρελθόν.
Το καλοκαίρι του 2003, υπηρέτησα ως διευθυντής προτεσταντικής κατασκηνώσεως της περιοχής των Νησιών Κόντιακ.
Ήταν ένα πολύ δημοφιλές και επιτυχημένο πρόγραμμα, κοντά στην υπέροχη ακτή της θαλάσσης PESTRIKOFF στο νησί του SPRUCE. Κατά τη διάρκεια της κατασκηνωτικής περιόδου αποφασίσαμε να κάνουμε ένα περίπατο στο ασκηταριο του αγίου Γερμανού της Αλάσκας. Καθώς περπατούσαμε στο μονοπάτι κατευθυνόμενοι προς το ναό, ξαφνικά μια υπέροχη εύωδία γέμισε την ατμόσφαιρα. Μύριζε κάτι ανάμεσα σε τριαντάφυλλο ή θυμίαμα, αλλά δεν θύμιζε ούτε το ένα ακριβώς ούτε το άλλο. Ή γυναίκα μου, μου είπε:

— Μυρίζω κάτι σαν θυμίαμα. Είχα την εντύπωση ότι οι μοναχοί δεν μένουν εδώ αλλά στην άλλη πλευρά του νησιού.
— Ναι, της απάντησα, δεν μένει κανείς εδώ.
Καταλάβαμε πώς κάτι παράδοξο συνέβαινε. Ή εύωδία πότε ήταν πολύ έντονη και πότε όχι.

Δύο λεπτά αργότερα μια ομάδα ανθρώπων ήλθε από την κατασκήνωση. Καθώς μας προσπερνούσαν, ένας από τους ιθαγενείς γέροντες μας ρώτησε τι συμβαίνει.
Εξηγήσαμε και σ' αυτόν αλλά και στους υπόλοιπους τι γινόταν, όμως κανείς τους δεν μύριζε τίποτε. Μετά από λίγο, καθώς εξερευνούσαμε το χώρο, μια ιθαγενής γυναίκα (ή JUDY SIMEONOFF) ρώτησε την κόρη μου αν ήθελε να δοκιμάσει νερό από το άγιασμα του αγίου. Βεβαίως ή κόρη μου έφυγε τρέχοντας ξοπίσω της. Εγώ δεν είχα καμιά πρόθεση να πιω από το άγιασμα, μιας και μόνο ή σκέψη ότι το νερό μπορούσε να έχει «ιδιαίτερες δυνάμεις» ήταν ακατανόητη για την προτεσταντική μου λογική. Άλλα μιας και ήπιε ή κόρη μου, ήπια και εγώ.

Το ίδιο έκανε και ή σύζυγος μου. Την ήμερα εκείνη ή σύζυγος μου είχε ένα πολύ δυνατό πονοκέφαλο και είπε ότι όταν ήπιε το άγιασμα ο πονοκέφαλος εξαφανίστηκε.
Δεν μπορούσα να ερμηνεύσω όλα όσα συνέβησαν στο νησί του SPRUCE.. Ως προτεστάντες ή σύζυγος μου και εγώ τα ερμηνεύσαμε με το μόνο τρόπο που μπορούσαμε, λέγοντας δηλαδή ότι ήταν το άγιο Πνεύμα και ότι ο άγιος Γερμανός ήταν άνθρωπος της προσευχής. Τίποτα από τις εμπειρίες αυτές δεν μας ωθούσε να σκεφτούμε να γίνουμε ορθόδοξοι. Ήταν εύκολο απλώς να εκλογικεύσουμε τα πράγματα.

Όμως λίγο καιρό αργότερα είδα ένα παράξενο όνειρο.
Στο όνειρο είδα πολλά πρόσωπα από την ορθόδοξη ακαδημία του αγίου Ιννοκέντιου της Αλάσκας να προσεύχονται για μένα και εγώ να κλαίω γοερά... Τότε μου παρουσιάστηκε ένας ιερέας.
ορούσε το μαύρο ράσο, είχε μια ατημέλητη γενειάδα και το πρόσωπο του έλαμπε. Μου είπε ότι ονομάζεται SERAPHIM ROSE.
Και ξεκίνησε να μου λέει πολλά πράγματα από την ζωή μου και ότι επί πλέον είχα μια κλίση από τον Θεό να γίνω ορθόδοξος και μάλιστα ιερέας. Εγώ άρχισα να διαφωνώ μαζί του, λέγοντας του ότι δεν ήθελα να γίνω ορθόδοξος και να φορέσω το μαύρο ράσο και το μαύρο καπέλο».

Πριν να δω το όνειρο αυτό δεν Είχα ακούσει καμία φορά το όνομα SERAPHIM ROSE. Σαν προτεστάντης δεν αισθανόμουν άνετα με το να με επισκέπτονται ιερείς στον ύπνο μου· προ παντός ένας πού είχε πεθάνει, γιατί αυτό είχα συμπεράνει για εκείνον τον ιερέα.
Συνήθως τα όνειρα μ' αφήνουν αδιάφορο, όμως εκείνο το όνειρο ούτε μπορούσα να το ξεχάσω αλλά ούτε και να το αγνοήσω. Μου ερχόταν πολύ συχνά στο μυαλό. Την επόμενη μέρα πήγα να βρω έναν ορθόδοξο ιερέα, πού ήδη γνώριζα, τον π. Παίσιο, τον διευθυντή της ακαδημίας του αγίου Ιννοκέντιου.

Κάθισα στο γραφείο του και του είπα πώς είχα αρχίσει να χάνω τα λογικά μου. Τον ρώτησα αν γνώριζε κανέναν ιερέα με το όνομα SERAPHIM ROSE. Ό π. Παίσιος αμέσως χάρηκε και μου είπε πώς τον γνωρίζει δίνοντας μου ένα μεγάλο βιβλίο για την ζωή του. Τότε του διηγήθηκα το όνειρο μου.
Πήρα σπίτι το βιβλίο αυτό και άρχισα να το διαβάζω το Σαββατοκύριακο. Θαύμασα
την ζωή του π. Σεραφείμ. Ήταν μια ορθοδοξία πού αγνοούσα. Το κυριότερο πράγμα πού με εντυπωσίασε ήταν ο τρόπος με το όποιο ο π. Σεραφείμ άφησε τους Εκκλησιαστικούς Πατέρες να αποτυπώσουν την σκέψη τους και τον τρόπο ζωής τους πάνω του.
Δεν μπορούσα με την λογική μου να καταλάβω όλα όσα γίνονταν. Όλα όμως είχαν επηρεάσει βαθειά την ψυχή μου.

Άρχισα να ρωτάω για να μάθω ότι μπορούσα και να διαβάζω βιβλία. Πήγα ακόμα και στην σκήτη του αρχαγγέλου Μιχαήλ στο νησί SPRUCE για ένα Σαββατοκύριακο. Μου έκανε πολύ εντύπωση ή πνευματική ατμόσφαιρα εκεί. Όταν εισήλθα στους χώρους της μονής, αισθάνθηκα να με διακατέχει μια πραγματική ειρήνη. Όλα επηρέασαν βαθειά το νου μου.
Τόσο ή σύζυγος μου όσο κι εγώ ήμασταν αφοσιωμένοι στην τοπική προτεσταντική εκκλησία και έτσι αυτό πού ξανοιγόταν μπροστά μας, μια σχέση με την ορθοδοξία, δεν ήταν κάτι πού αναζητούσαμε.

Αντιθέτως, επειδή πιστεύαμε ότι είχαμε «τακτοποιήσει» την ζωή μας, ή ιδέα και μόνο μας αναστάτωνε.
Όταν ένας καλός μου φίλος μου είπε ότι δεν γίνεται να κατανοήσω την ορθοδοξία χωρίς να προσεύχομαι, άρχισα να διαβάζω το ορθόδοξο μικρό απόδειπνο. τρεις μήνες μετά διάβαζα μια προσευχή του Μεγάλου Βασιλείου και κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος μέσα σε 25 μόνο γραμμές είχε συνοψίσει τα αναγκαία στοιχεία πού χρειαζόμαστε να έχουμε, προκειμένου να πλησιάσουμε τον Θεό. Θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται, για πρώτη φορά, πώς αυτός ο άνθρωπος πραγματικά είχε γνωρίσει τον Θεό και πώς ίσως εγώ δεν τον έχω γνωρίσει ακόμη.

Την Πεντηκοστή του 2006, υστέρα από πολλές δοκιμασίες στην προετοιμασία μας για να γίνουμε ορθόδοξοι, ή σύζυγος μου, ή κόρη μου και εγώ βαπτιστήκαμε στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Σιλουανού στο WALLA, WALLA, WASHINGTON.
Εξιστορώντας όλες τις «επισκέψεις» των αγίων πού βιώσαμε και πού γίνανε για μας το εφαλτήριο μιας νέας πορείας προς την Εκκλησία, θα ήθελα να προσθέσω ότι αυτά δεν μας συνέβησαν επειδή αποτελούσαμε κάτι το ιδιαίτερο στα μάτια του Θεού.
Ήταν απλώς το έλεος του Θεού. Πιστεύω όμως πώς ήξερε ο Θεός τι δυσκολίες και τι θλίψεις θα αντιμετωπίζαμε καθώς θα γινόμασταν ορθόδοξοι και γι` αυτό ήθελε να μας στερέωση στην πίστη ότι ή ορθοδοξία είναι ή πραγματική και ή δική Του Εκκλησία.
Ως μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, βρήκαμε ένα πνευματικό βάθος πού είναι πραγματικά εκπληκτικό, καθώς μαθαίνουμε να βιώνουμε τη ζωή της ταπεινώσεως μέσα στην Εκκλησία.
Ή ορθοδοξία είναι πολύ πιο πλήρης άπ' ότι είχα ποτέ φανταστεί, με την πνευματική κληρονομιά των αγίων, τον πλούτο των διδασκαλιών τους, την σοφία της Εκκλησίας, τις εορτές, την προσευχή.

Επικαλούμαι συχνά την βοήθεια του αγίου Γερμανού και του π. Σεραφείμ (πόσο στ' αλήθεια έχω ξεφύγει από τις προτεσταντικές μου συνήθειες!), να μας κρατήσει στην «βασιλική οδό» της Εκκλησίας.

http://pentapostagma.blogspot.com/2010/06/seraphim-roze.html#ixzz0tI6TjMGv

Απάτες και Υπατία της Ευδοξίας Αυγουστίνου, Φιλολόγου, Θεολόγου

Και πάλι η Τέχνη στην υπηρεσία της ιδεοληψίας! Την αλεξανδρινή μαθηματικό και νεοπλατωνική φιλόσοφο Υπατία παρουσιάζει η χολλυγουντιανή υπερπαραγωγή «Αgora». Το σκηνικό συνθέτουν πολιτικές αναταραχές, θρησκευτικές διαμάχες, αλλά και ένα ερωτικό τρίγωνο. Και καθώς «οι χριστιανοί κυνηγάνε Εβραίους και λάτρεις των αιγυπτίων θεών» (!), η Υπατία πέφτει στα χέρια του χριστιανικού όχλου, πού τη διαμελίζει, ενώ ενοχοποιείται και ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος. Σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια ομολογούν ότι η Ιστορία της Υπατίας αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα σήμερα. Η δεύτερη, βρετανίδα ηθοποιός, -θεωρεί ότι η Υπατία ήταν Αιγύπτια- δηλώνει: «Έχουμε τεχνολογική και ιατρική πρόοδο, αλλά όσον άφορα τα φονικά στο όνομα ενός θεού, ο φονταμενταλισμός εξακολουθεί να βασιλεύει». Ο χιλιανός σκηνοθέτης ομολογεί: «Μεγάλωσα χριστιανικά, μετά έγινα αγνωστικιστής και κατέληξα άθεος». Με την κινηματογραφική ταινία ανέλαβαν να ρίξουν φως στην πολύπτυχη υπόθεση της Υπατίας.

Μία άλλη πρόκληση έρχεται από τον φετινό εορτασμό των Τριών Ιεραρχών. Είναι γνωστό ότι από το 1841 η 30ή Ιανουαρίου, ήμερα μνήμης των Τριών Ιεραρχών, καθιερώθηκε ως ήμερα αφιερωμένη στην ελληνοχριστιανική Παιδεία και τα Γράμματα. Επισημοποιήθηκε έτσι έθιμο πού ίσχυε ακόμη και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Έκτοτε οι Τρεις Ιεράρχες θεωρούνται προστάτες της Παιδείας. Φέτος όμως την ήμερα των Τριών Ιεραρχών περιπαθείς νοσταλγοί του αρχαιοελληνικού παρελθόντος οργάνωσαν εκδηλώσεις, συμμετέχοντας -σύμφωνα με τις ανακοινώσεις τους- στη γιορτή των Γραμμάτων προς τιμήν... της Υπατίας. Παλαιότερα λασπολογούσαν τους εορταζόμενους αγίους και ζητούσαν από τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς να απέχουν από τη γιορτή τους. Αφού απέτυχαν οι προσπάθειες τους, τώρα επιζητούν μετάλλαξη της εορτής, καθιέρωση νέου εορτολογίου και ουσιαστικά κατάργηση της μεγάλης ημέρας της Παιδείας μας, πού συνδέεται άρρηκτα με την μνήμη των Τριών Ιεραρχών.

Πώς, λοιπόν, έχει η Ιστορία της Υπατίας, την οποία οι λάτρεις της χαρακτηρίζουν «εθνομάρτυρα»; Θυγατέρα του περίφημου αλεξανδρινού μαθηματικού Θέωνος η Υπατία μετά τις σπουδές της στις νεοπλατωνικές σχολές του Πρόκλου και του Ιεροκλέους επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια, όπου επίσης διέπρεψε. Ο ιστορικός Σωκράτης παραδίδει ότι «έφτασε σε τέτοια ύψη ευρυμάθειας ώστε ξεπέρασε όλους τους φιλοσόφους της εποχής της, ανέλαβε την πλατωνική σχολή πού είχε ιδρύσει ο Πλωτίνος και έδινε τις φιλοσοφικές της διαλέξεις σε όλους εκείνους πού ήθελαν να την ακούσουν». Μεταξύ των μαθητών της, πού την θαύμαζαν, συγκαταλέγονται και δύο επίσκοποι· ένας εξ αυτών ο επίσκοπος Πτολεμαΐδος Συνέσιος της απευθύνει έξι επιστολές. «Στην πραγματικότητα (η Υπατία) συμπαθούσε τον χριστιανισμό», παρατηρεί η πολωνικής καταγωγής ιστορικός Maria Dzielska (Υπατία η Αλεξανδρινή, σ. 193).

Στις ήμερες της στην Αλεξάνδρεια συνέβαιναν συχνά εξεγέρσεις, πού κατέληγαν σε κακοποιήσεις αντιπάλων και σε φόνους. Γι' αυτό ευθύνονταν οι κοινωνικές διαφορές του πληθυσμού, καθώς και το μωσαϊκό φυλών, πολιτισμών και θρησκειών, με επικρατέστερους τους «εθνικούς». Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας διαφωνίας μεταξύ χριστιανών και Εβραίων ό έπαρχος της πόλης Ορέστης, πού βρισκόταν σε διαμάχη με τον πατριάρχη Κύριλλο, χαριζόμενος στους Εβραίους συνέλαβε και κακοποίησε τον χριστιανό γραμματοδιδάσκαλο Ιέρακα. Ο Κύριλλος, στον οποίο συμπαραστέκονταν πεντακόσιοι παραβαλάνοι (=εργαζόμενοι στο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας) προειδοποίησε τους Εβραίους να μην προκαλούν. Οι ταραχές όμως γενικεύθηκαν, με αποτέλεσμα τη σφαγή χριστιανών, τη δήμευση περιουσιών μερικών Εβραίων και την εκδίωξη τους. Μεταξύ των άλλων θυμάτων συμπεριλαμβάνεται και ο μοναχός Αμμώνιος, τον οποίο ο Ορέστης συνέλαβε και βασάνισε μέχρι θανάτου και ο Κύριλλος τον τίμησε ως μάρτυρα. Στο μεταξύ κάποιοι «άφρονες», στρεφόμενοι κατά του έπαρχου Ορέστη, συνέλαβαν και φόνευσαν με φρικτό τρόπο την εξηντάχρονη τότε Υπατία, η όποια στήριζε τον έπαρχο και θεωρούνταν υπεύθυνη για την έλλειψη συνεργασίας μεταξύ των δύο ανδρών.

Ασφαλώς πρόκειται για ειδεχθή δολοφονία μιας ιδιαίτερα προικισμένης προσωπικότητας· σύμφωνα όμως με την πλειονότητα των ειδικών επιστημόνων πρέπει να χαρακτηριστεί ως πολιτική. Είχε να κάνει με την πολιτική ζωή της Αλεξάνδρειας ενώ «οι φρικαλεότητες αυτές αποδοκιμάστηκαν ακόμα και από ένθερμους χριστιανούς» (βλ. Chuvin Pierre, οι τελευταίοι εθνικοί, σ. 112). «Στόχος δεν ήταν το πρόσωπο της Υπατίας», το όποιο θαύμαζαν οι χριστιανοί, «αλλά η (υποτιθέμενη) στάση της» (βλ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός, σ. Ι42).(1)

Έξαλλου ο όχλος της Αλεξάνδρειας δεν ευθύνεται μόνον για τον αποτρόπαιο φόνο της Υπατίας, αλλά και για τον εξίσου φριχτό θάνατο του αρειανού επισκόπου Γεωργίου επί των ήμερων του Ιουλιανού το 361, όπως και για τη δολοφονία του Πατριάρχη Προτερίου το 457. Σε όλες τις περιπτώσεις, «τα πτώματα τους, όπως έγινε και με την Υπατία, σύρθηκαν μέσα σε ολόκληρη την πόλη και μετά παραδόθηκαν στην πυρά», ενώ οι υπεύθυνοι διέφυγαν την τιμωρία, κάτι πού «συμβαίνει συχνά σε περιπτώσεις ταραχών» (βλ, Μ. Dzielska, δ.π., σ. 184-185). Στη χρονογραφία του Θεοφάνη για τα χρόνια του αγίου Κυρίλλου αναφέρεται επίσης η δολοφονία του έπαρχου Καλλίστου το 421/2, η εξέγερση του 435/6, οπότε σκοτώνονται πεντακόσιοι κάτοικοι και η δολοφονία του έπαρχου Χαρμόσυνου το 443 (εκ. Ε. de Boor, 85, 92, 96).

Για την εποχή του Κυρίλλου(2) στο φόνο της Υπατίας τη μοναδική σαφή κατηγορία κατά του πατριάρχη και των χριστιανών της Αλεξάνδρειας απευθύνει ο εθνικός - κατά τον Βαλέτα «μισόχριστος» - Δαμάσκιος έναν αιώνα αργότερα (6ος αι.). Ο δυσμενώς διακείμενος προς τον Κύριλλο και φιλικά προς τους σχισματικούς Νοβατιανούς ιστορικός Σωκράτης, χωρίς να απαγγέλλει κατηγορία συνενοχής στον Κύριλλο, σημειώνει μόνον: «Τούτο ου μικρόν μώμον Κυρίλλω και τη Αλεξανδρέων εκκλησία ειργάσατο». «Καμία ιστορική πηγή δεν αποδίδει άμεσα ευθύνη στον Κύριλλο», τονίζει ο Στ. Παπαδόπουλος (Άγιος Κύριλλος, σ. 30). Το γεγονός «ότι ο Κύριλλος είχε οποιαδήποτε συμμετοχή σε αυτή τη θηριωδία, δείχνει να αποτελεί μια αστήρικτη συκοφαντία», διευκρινίζει ο J. C. Robertson· «η άμεση σύνδεση του αγίου Κυρίλλου με το επεισόδιο στερείται κάθε ουσιαστικής αποδείξεως», συμπληρώνει ο μακαριστός π. Γεώργιος Φλορόφσκυ. «Αν πράγματι ευθυνόταν ο Κύριλλος, ο αρειανιστής Φιλοστόργιος, επίσης σύγχρονος της Υπατίας, ο όποιος εκφράζεται υβριστικά για τους Ορθοδόξους, δεν θα παρέλειπε να στιγματίσει τον δογματικό του αντίπαλο Κύριλλο (βλ. Παναγιώτη Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, τόμ. Δ', σ. 342). Σύμφωνα με τον Στ. Παπαδόπουλο, η ευθύνη του Κυρίλλου, «αν υπάρχει, πρέπει να περιορισθεί στο ότι δεν κατόρθωσε ν' απομονώσει ή ν' αποθαρρύνει τους φανατικούς χριστιανούς».(3)

Σχετικά με τους ισχυρισμούς ότι ο θάνατος της Υπατίας οριοθετεί την εποχή της «παρακμής του πνεύματος» η Dzielska σημειώνει: «Η ειδωλολατρία δεν εξαφανίστηκε μαζί με την Υπατία, όπως δεν εξαφανίστηκαν τα μαθηματικά και η ελληνική φιλοσοφία. Μετά τον θάνατο της ο φιλόσοφος Ιεροκλής άρχισε μία μάλλον εντυπωσιακή ανάπτυξη εκλεκτικού νεοπλατωνισμού στην Αλεξάνδρεια... Διατηρήθηκε επίσης ο παγανισμός». Και ακόμη «ολόκληρη στρατιά αξιόλογων γυναικών ασχολήθηκε με τη μελέτη της φιλοσοφίας τόσο στην αρχαιότητα όσο και στην πρώιμη βυζαντινή περίοδο» (βλ. ο.π., σ. 194-195, 206).

Τέλος, ο θρύλος της Υπατίας, ο όποιος εμφανίζεται στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία κατά την εποχή του διαφωτισμού με προφανείς σκοπούς, στη μετανεωτερική εποχή χρησιμοποιείται και εκτοξεύεται από τους νεοπαγανιστές ως μύδρος κατά της Εκκλησίας και των εκπροσώπων της. Ανιστόρητες και άδικες οι κρίσεις των κατηγόρων αποκαλύπτουν την ταυτότητα εκείνων πού τις χαλκεύουν. Άλλα «αδικίαν φεύγειν», συμβούλευε ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος.

1.Αξίζει να σημειωθεί ότι τον τελευταίο καιρό φαίνεται να κερδίζει έδαφος η άποψη ότι η Υπατία είναι το ίδιο πρόσωπο με την παρθενομάρτυρα αγία Αικατερίνη.

2.Ο Κύριλλος συνδεόταν φιλικά με μορφωμένους εθνικούς.

3.Μεγάλες ευθύνες καταλογίζονται και στον Ορέστη, αφού με την αδιαλλαξία του δεν μπόρεσε να επιβάλει την τάξη στη σπαρασσόμενη Αλεξάνδρεια.

από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Γρεβενών,
«Όσιος Νικάνωρ», τεύχος 293, Μάιος 2010
(http://www.zoiforos.gr/)

Η οικονομική κρίση και τα μελλούμενα του Μοναχού Προδρόμου Αγιορείτου

Η οικονομική κρίση και τα μελλούμενα..Πλέον δεν κρύβονται, ομιλούν περί παγκοσμίου κυβερνήσεως!(Μοναχού Προδρόμου Αγιορείτου)
Η πατρίδα μας στις ημέρες μας βρίσκεται στο κέντρο της δύνης διεθνών εξελίξεων, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αδύνατα σημεία των χωρών της Ευρωζώνης και να κερδίσουν. Στο κέντρο αυτού του κυκλώνα βρίσκεται σήμερα η καταχρεωμένη χώρα μας, που μετά την ένταξή της στο Ευρώ σπαταλούσε χρήματα δανειζομένη, ζώντας το όνειρο της Ευρώπης με Ολυμπιακούς Αγώνες και μεγάλα έργα. Αυτή την στιγμή όλοι οι έλληνες, σύμφωνα με τις αναλύσεις, από μικρού έως μεγάλου, έχουν χρέος περίπου 30.000 ευρώ! Το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο Ελληνικό αλλά παγκόσμιο. Οι Τράπεζες κατάφεραν να δανείσουν σχεδόν όλα τα κράτη με κεφάλαια που ουσιαστικά δεν είχαν στα αποθεματικά τους, λόγω της καταργήσεως του αντικρίσματος των νομισμάτων σε χρυσό επί Κένεντυ, πλουτίζοντας από τόκους ανύπαρκτων κεφαλαίων. Η δύναμη αυτή του πλούτου προκάλεσε την αλαζονεία της εξουσίας με απώτερο στόχο την πλήρη υποταγή των χρεωμένων χωρών υπό μίας κεντρικής σέκτας με την υποβάθμιση των εκλεγμένων κυβερνήσεων, που αναγκαστικά πλέον κλίνουν γόνυ ενώπιον των αδυσώπητων επιταγών των. Σήμερα στην χώρα μας βλέπουμε το «φαινόμενο», ας το πούμε καλύτερα, το σχέδιο των ελιτιστών, να ξετυλίγεται φανερά. Οι δανειστές, μας επιβάλουν τα προγράμματά των και τους σχεδιασμούς των. (μετανάστες, χωρικά ύδατα, Πολιτικό γάμο, εκτρώσεις, άθρησκη κοινωνία, ανηθικότητα, ναρκωτικά, ομοφυλοφιλία, τζαμί για μουσουλμάνους!, κλπ.).

Η χώρα μας καταβροχθίζεται από μία δύναμη που αχόρταγα ζητεί να καταπιεί τα πάντα. Δανείζοντάς μας, επιβάλλουν την ισοπέδωση της Ελλάδος, και των αξιών της, με ισοπέδωση του ελληνορθόδοξου συντάγματός μας και την καθιέρωση μιας απρόσωπης κοινωνίας αντίγραφο της απρόσωπης κενής ζωής των. Το σχέδιο αυτό φαίνεται ότι τείνει να επεκταθεί σε όλη την δυτική κοινωνία. Η μικρή μας χώρα ανυπότακτη, χωρίς προγράμματα και κανόνες, Ελλάς γαρ, βρίσκεται σε μία πρωτοφανή κατάσταση οικονομικού πειραματισμού. Οι ελεγκτές του νομισματικού ταμείου δηλώνουν έχουν εξετάσει πάνω από 30 χώρες αλλά η Ελληνική ακαταστασία είναι απερίγραπτη. Οι χώρες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν μόνες τους.
«…. Είναι γεγονός ότι, εμείς, οι Έλληνες, έχουμε τα δικά μας προβλήματα, τα οποία και αντιμετωπίζουμε. Ας είναι λοιπόν αυτό, ένα ισχυρό μήνυμα για την ευρύτερη επείγουσα κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα. …» Από την ομιλία Πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου στο Συνέδριο του Economist με θέμα: «Meeting the challenges through leadership strategy» (28 Απριλίου 2010) (πηγή: Ιστοσελίδα Κυβερνήσεως www.primeminister.gr/2010/04/29/1688).
Πλέον δεν κρύβονται, ομιλούν περί παγκοσμίου κυβερνήσεως.
Ένας από τους σκοπούς των; Η αλλαγή των συνόρων. Άνθρωποι μέλη των Ρόταρυ μας πληροφορούν για τα σχέδια συρρίκνωσης της Ελλάδος. Ισχυρίζονται ότι για τους έλληνες είναι αρκετή η χώρα μέχρι τα Τέμπη. Σχεδιάζεται η Μακεδονία με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη η οποία θα επεκτείνεται από την ανατολική Θράκη με τμήματα της Βουλγαρίας, Σκοπίων, Βόρειας Ηπείρου μέχρι την Λάρισα. Οι μελλοντικοί σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ για την περιοχή τα ίδια περιλαμβάνουν όπως μαθαίνουμε. Οι γείτονές μας, που τα γνωρίζουν όλα αυτά, καρναβαλίζουν σαν Μεγαλέξανδροι μπας και αρπάξουν κάτι. Τα όνειρά των στηρίζονται πάνω σε σενάρια που είναι σχεδιασμένα αλαχόθεν. Αυτό που σταματούσε μέχρι σήμερα τα γεγονότα ήταν οι οπλισμένοι σαν αστακοί έλληνες, με την Εκκλησία ως αφυπνιστική και ενωτική δύναμη που τους ενεργοποιούσε. Οι δύο αυτοί λόγοι τείνουν να εξαφανιστούν διότι χρόνια τώρα μεθοδεύουν την αποδυνάμωση του στρατού, την ενίσχυση των εχθρικών γειτόνων και την χλιαρότητα της Εκκλησίας.
Τα τελευταία χρόνια γίνονται υποχωρήσεις σε εθνικά θέματα, μειώνονται οι εξοπλισμοί (βλέπε S300, Leopard, υποβρύχια), διαλύεται ο στρατός, χτυπιούνται συστηματικά οι θεσμοί της οικογένειας, της ορθοδόξου πίστης, της γλώσσας, υπνωτίζονται οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι με το χρήμα και την κούφια ανθρώπινη δόξα, τονίζονται έντονα μερικά σκάνδαλα ρασοφόρων (Βατοπαίδι, μητρόπολις Αττικής κλπ), συκοφαντείται η αστυνομία, η παιδεία, ο στρατός, η υγεία που διακρατούν την ενότητα του Έθνους μας. Αποτέλεσμα, να εξαφανιστεί κάθε αντίσταση. Για την νέα γενιά ετοιμάσαμε άσχημο μέλλον. Ανεργία, χρέος, ανύπαρκτη παιδεία και περίθαλψη, πελατειακό κράτος σε όλους τους τομείς του. Τους ετοιμάσαμε μια ζωή ανελεύθερη παρακολουθούμενη από ένα εκπληκτικό δίκτυο πληροφοριών εκ της υποθετικής τρομοκρατίας. Απ’ την άλλη οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι στην πλειονότητα, ασχολούμενοι κυρίως με τις βιοτικές μέριμνες και τα καθημερινά, σταμάτησαν να υψώνουν ανάστημα στα κακώς κείμενα κατά το παράδειγμα του Βαπτιστού, του Πατροκοσμά, του π. Αυγουστίνου, του σημερινού δεσπότου Πειραιώς κλπ. Η Εκκλησία έχει μεγάλη δύναμη, το ξέρουν οι κοσμοκράτορες που με κάθε μέσο θέλουν να την φιμώσουν. Ευτυχώς ο Θεός μας έδωσε μεγάλη παρηγοριά τα εξαιρετικά μοναστήρια διάσπαρτα σε όλη την χώρα, που καθοδηγούν και στηρίζουν τον ευλογημένο λαό μας.
Πριν μερικές ημέρες εν μέσω της οικονομικής κρίσεως επισημάνθηκε από τον κ. Πρωθυπουργό στην Βουλή. «έχουμε απολέσει μέρος της εθνικής κυριαρχίας μας». Διότι πλέον η οικονομική πολιτική της Ελλάδας, και όχι μόνον αυτή, επιβάλλεται από τις Βρυξέλλες, τις διεθνείς αγορές, το ΔΝΤ και κάθε «επενδυτικό» κεφάλαιο. Ο εξωτερικός δανεισμός καταλήγει να αποτελεί πράξη παραχώρησης μέρους εθνικής κυριαρχίας. Οι επίτροποι της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. εγκαταστάθηκαν στα υπουργεία για να κατευθύνουν την χώρα υπό την απειλή πτώχευσης παραγκωνίζοντας ουσιαστικά τις εκλεγμένες κυβερνήσεις οι οποίες μας καταχρέωσαν χωρίς να το πάρουμε είδηση. Κατά τον Καβάφη:

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη•
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.»

Σε ποιους ανθρώπους αναθέσαμε να χειριστούν την περιουσία του Ελληνικού Λαού που αποκτήθηκε με αίμα; Το πρόσωπο που κατέχει την καίρια θέση της οικονομίας σήμερα, αυτής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ): Eιναι ο Πέτρος Χριστοδουλάκης ο τέταρτος πιο ακριβοπληρωμένος manager της Εθνικής Τράπεζας που σε δημοσίευμα της «Monde», αναφερόταν ως ο μεσάζων της Goldman Sachs στην Ευρώπη. Ο ίδιος, αστειευόμενος λέει στον στενό του κύκλο, ότι αν ήθελαν να τον χαρακτηρίσουν, μάλλον θα έπρεπε να τον αποκαλέσουν τζέι-πι-μοργκανικό (από την JP Morgan). Διότι υπήρξε στέλεχος της JP Moragn για μία επταετία στο Λονδίνο (1991-98) ενώ για την Goldman Sachs εργάστηκε για πολύ λίγο το 1988-89. (καθημερινή) Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος διαχειρίζεται το Δημόσιο χρέος της χώρας μας. Σε αυτή την κατάσταση φτάσαμε, και όχι μόνον εμείς αλλά και όλες σχεδόν οι δημοκρατικές χώρες που άφησαν το διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο να ροκανίσει τον κεντρικό κορμό της οικονομίας των.
Οι άνθρωποι των τοκογλύφων διαχειρίζονται την οικονομία προς το συμφέρον της πατρίδος μας; Φυσικά όχι αλλά με γνώμονα το κέρδος των πατρόνων τους.
Όπως λέγει ο κ. Σπ. Μαρκέτος επ. Καθ. Παν. Θεσσαλονίκης συμφέρον της χώρας και των πολιτών είναι η στάση πληρωμών (πτώχευση), και όχι η συνέχιση δανεισμού που μεταγγίζει κεφάλαια της Ευρωπαϊκής ενώσεως στα Αγγλοσαξονικά funds μέσω της χώρας μας με ποινές επιτοκίου που θα πληρώσουν στο 10ετές μέλλον τα παιδιά μας. «...Καν΄ το όπως ο Βενιζέλος. Η ιστορία μας δίνει ένα διδακτικό παράδειγμα. Το 1932, με τον ελληνικό λαό πολύ πιο αμόρφωτο και ανοργάνωτο- και λιγότερο απαιτητικό από σήμερα- ο χαρισματικός πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, που είχε πρόσφατα επανεκλεγεί σαρώνοντας τους αντιπάλους του, εξανέμισε τη δημοτικότητά του αφαιμάσσοντας την οικονομία στη λεγόμενη Μάχη της Δραχμής. Όταν τελικά κήρυξε στάση πληρωμών, έπειτα από μερικούς μήνες αντίστασης δηλαδή, ήταν πια αργά. Το κόμμα του είχε διαλυθεί, η δημοκρατία εκτροχιαστεί, με τελικούς ωφελημένους τους Γλύξμπουργκ και τον Μεταξά. Η ειρωνεία είναι ότι, στη συνέχεια, σταθεροποιήθηκαν οι ακροδεξιές κυβερνήσεις ακριβώς επειδή η ελληνική οικονομία, διαψεύδοντας τους τότε γκουρού των αγορών, σημείωσε πρωτοφανείς ρυθμούς ανόδου. Η πτώχευση ξαναζωντάνεψε την αγορά, μεταφέροντας πόρους από τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών στην πραγματική οικονομία, από το εξωτερικό στο εσωτερικό....» (όλο το κείμενο: του καθηγ. : , ( [www.agioros.com] )
Στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία, επισημαίνει ο Μαζάουερ (καθ. Παν. Κολούμπια στη Ν.Υ.), η σταθερά δεν είναι η αφερεγγυότητα της Ελλάδας, όπως διατυμπανίζουν κάποιοι, αλλά «ο απίστευτος βαθμός έξωθεν παρεμβάσεων στα εσωτερικά της ζητήματα... απορρίπτει τον «ευρέως διαλαλούμενο» ισχυρισμό πως η Ελλάδα είναι «κατά συρροή αφερέγγυα». Η μοναδική φορά που η χώρα χρεοκόπησε στη διάρκεια του 20ού αιώνα, υπενθυμίζει, ήταν το 1931-1932, «μια περίοδο κατά την οποία προφανώς δεν ήταν η μόνη που αντιμετώπισε προβλήματα» (http://www.agioros.com/forum/ ).viewtopic.php?id=1822
«Οι συνταγές που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι ταυτόσημες με αυτές που εφαρμόστηκαν εδώ το 2001», δήλωσε σε δημοσιογράφους η Christina Fernandez Kirchner πρόεδρος της Αργεντινής, υπογραμμίζοντας τις ομοιότητες μεταξύ της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα και την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση που συγκλόνισε την Αργεντινή προτού η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών…..Το ΔΝΤ είχε χορηγήσει δάνεια 7,2 δισ. δολ. το 1999 και 39,7 δισ. δολ. τον Δεκέμβριο του 2000, όμως οι όροι ήταν ασφυκτικοί. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκαν και οι καταθέσεις πάγωσαν. … Όμως, μέσα σε μερικές μόλις εβδομάδες, η Αργεντινή κατέληξε ξανά χωρίς χρήματα, γιατί οι αγορές δεν πείστηκαν για την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής της…..Στα τέλη του 2001, η κρίση οδήγησε την κοινωνία σε σημείο ανάφλεξης. Το ξέσπασμα της λαϊκής οργής ήλθε, όταν ο κεντροαριστερός ντε λα Ρούα, απαγόρευσε την ανάληψη μετρητών από τις τράπεζες, πέραν του ποσού των 250 δολαρίων το μήνα. …Εργάτες, υπάλληλοι και αγρότες μάχονταν στους δρόμους της Αργεντινής και ο Ντε λα Ρούα πρόλαβε να διαφύγει με ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, για να γλυτώσει από την οργή του όχλου. …Ο νέος πρόεδρος, Νέστορ Κίρτσνερ, έκανε στάση πληρωμών και δεν αναγνώρισε το χρέος. Δεν συμπεριέλαβε ούτε ένα νεοφιλελεύθερο οικονομολόγο στο επιτελείο του και απαίτησε από τους δανειστές και το ΔΝΤ τη διαγραφή του. ….Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, οι δανειστές και το ΔΝΤ διέγραψαν το 75% της οφειλής και δέχθηκαν την αποπληρωμή των υπολοίπων με προνομιακούς όρους. Το πάλαιψαν και το κέρδισαν. …Τώρα η Αργεντινή αργά, αλλά σταθερά, έχει μπει στο δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης. Σήμερα, η χώρα κατηγορεί το ΔΝΤ για κακοδιαχείριση της κρίσης του 2001-2002 και επισημαίνει ότι μπορεί να μιλά για οικονομική ανεξαρτησία, μακριά από την επίβλεψή του. Φέτος αναμένει ανάπτυξη από 3,5% ως 5%. …Όσο για το υπόλοιπο του χρέους έκανε πρόσφατα μία πρόταση για αποπληρωμή 34 σεντς στο ένα δολάριο. Και αν θέλουν...»
( [www.agioros.com] )
Όταν η Εκκλησία με συλλαλητήρια διαμαρτυρόταν για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες, την συνθήκη Σέγγεν, πριν την προσχώρησή μας σ’ αυτήν το 1997, κάποιοι ευρωοραματιστές την ειρωνευόντουσαν. Και να που καταλήξαμε, να καταχρεώσουμε την χώρα σε τοκογλύφους. Το Σύνταγμα ορίζει ότι μόνο η Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία μπορεί να παραχωρήσει μέρος της Εθνικής κυριαρχίας. Όμως αυτά τα δάνεια όχι μόνο δεν έχουν την έγκριση της Βουλής, αλλά πολλά είναι κρυφά, δηλαδή δεν τα ξέρουν οι αντιπρόσωποι του Ελληνικού λαού και συνάπτονται με υπογραφή ενός υπουργού και μόνον. Αν οι υπουργοί οικονομικών των τελευταίων ετών έπρεπε να πάρουν αυξημένη πλειοψηφία από την βουλή, και κατ’ επέκτασιν από τον λαό, για να δανειστούν, δεν θα έφτανε η Ελλάδα σε αυτό το σημείο. Ο Ελληνικός λαός δεν έχει δώσει πληρεξούσια στους υπουργούς οικονομικών να δανείζονται ασύστολα χωρίς να παίρνουν την έγκριση των αντιπροσώπων των.
Όταν ο παππούς Καραμανλής επισκέφτηκε το Άγιο Όρος ένας γέροντας τον ρώτησε: «κ. Καραμανλή ακούσαμε ότι είστε μασόνος είναι αλήθεια; «Και πήρε την απάντηση: «Καί ποιός δεν είναι μασώνος ρε!». Οι περισσότεροι εξυπηρετούν συμφέροντα προσωπικά, πολιτικά, και δυστυχώς ανθελληνικά, καθοδηγούμενοι χωρίς να το καταλαβαίνουν από τις οδηγίες των τεκτονικών Στοών, των αιρέσεων όπως οι Ιεχωβάδες και άλλων σεκτών «νέας εποχής» του διεθνούς σιωνισμού, όντες ενταγμένοι σ’ αυτές, οι οποίες τους ζητούν να εξοφλήσουν τα συμβόλαια της ανελίξεως των στα κυβερνητικά αξιώματα. Ταλαίπωροι, σαν τον Ιούδα που εκμεταλλεύονται τον οβολό του απλού λαού για να βολευτούν, απελπισμένα ζητούν να σβήσουν την δίψα της έρημης ψυχής των με τον πλούτο, με άρτο και θεάματα. Επιχειρούν να καταπνίξουν την απέραντη μοναξιά των με θεατρινίστικες φιλανθρωπίες, τραγελαφικές κοσμοθεωρίες, ελιτίστικη κουφότητα, πολιτικές πολυλογίες, αντί να μετανοήσουν. Χαμόγελο όμως δεν θα έχουν ποτέ στα χείλη των, και πρόσωπο Θεού δεν αντικρίζουν αν δεν επιστρέψουν τα κλεμμένα. Το αίμα και οι στεναγμοί των ταπεινών Ελλήνων επικρέμαται επί των κεφαλών των. Διότι κέρδισαν με το έξυπνο trading των επενδύσεων βάσει της παράνομης εσωτερικής πληροφόρησης. Διότι έλαβαν επιδοτήσεις και έκλεισαν συμφωνίες με λαδώματα υποσκελίζοντας τους άλλους χωρίς τιμιότητα, χωρίς προσόντα και χωρίς παραγωγή έργου. Διότι λαμβάνουν «φακελάκια» από τον ταπεινό πολίτη. Διότι απατούν την εφορία και αρνούνται να πληρώσουν μηχανευόμενοι κάθε τρόπο αποφυγής οφειλών. Διότι ψεύδονται, υπογράφοντας έγγραφα με κάθε τυπική νομιμότητα με τα οποία ζημιώνουν το δημόσιο συμφέρον, το οποίο κλήθηκαν να προασπίσουν.
Η χώρα, η Βουλή, τα δικαστήρια και οι διοικούντες μπορεί να παραγράφουν αδικήματα, η δικαιοσύνη του Θεού όχι. Θα διχοτομηθούν και αυτοί και οι οικείοι των.
Ιδού: ρεπορτάζ του κ. Τέλλογλου στην «Καθημερινή»
“….τα υποβρύχια Τype 214 που έχουν εξελιχθεί σε "κακό σπυρί" για τη χώρα, η γερμανική εταιρεία Ferrostaal AG, φαίνεται ότι πλήρωσε αδρά τους κρατικούς αξιωματούχους στην Ελλάδα το 1998 για να αναλάβει την κατασκευή 4 υποβρυχίων στο πλαίσιο της σύμβασης 012Β/00, χωρίς καν να υπάρξει διαγωνισμός. Μόνο για το «Παπανικολής», σύμφωνα με τις καταθέσεις που έγιναν στην Εισαγγελία του Μονάχου, δόθηκαν 10-12 εκατομμύρια ευρώ, ενώ γενικά οι προμήθειες-ρεκόρ που καταβάλλονταν από τους Γερμανούς ξεπερνούσαν το 5 % του κόστους της παραγγελίας….>> Defencenet 29-03-2010) ... Το 2000 πληρώσαμε τα υποβρύχια που ακόμα δεν έχουμε παραλάβει, ώστε να διευκολυνθεί το πέρασμα των Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά στον έλεγχο της Thyssen Krupp, και τώρα ετοιμαζόμαστε να ξαναπληρώσουμε για να χρηματοδοτηθεί το πέρασμα των Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά από τους Γερμανούς της Thyssen Krupp στους επενδυτές από το Άμπου Ντάμπι. Πρόκειται για εγκληματική διαχείριση του δημόσιου χρήματος, που εξηγεί την υπερχρέωση της χώρας μας, την αδυναμία ελέγχου του δημοσιονομικού ελλείμματος και το δανεισμό του ελληνικού Δημοσίου στις διεθνείς αγορές με τοκογλυφικά επιτόκια. Η «City Press» και η «Free Sunday» έχουν χαρακτηρίσει τη νέα προμήθεια των γερμανικών υποβρυχίων «τορπίλη στον Τιτανικό» της ελληνικής οικονομίας... ”
Σιχαμερό το φαινόμενο. Ας μην σχετιζόμεθα με κανέναν τρόπο με αυτά τα αχόρταγα θηρία, τους ανθρώπους των Τεκτονικών Στοών, των Αιρέσεων, του διεθνούς κεφαλαίου κλπ, οι άνθρωποι αυτοί είναι υποκριτές, βασανίζονται από πονηρή επήρεια του Κακού και συστέλλουν και σε μας την Χάρη του Θεού. (έλαιον δε αμαρτωλού μή λιπανάτω την κεφαλήν μου). Επίσης, να μή δανείζουμε τα χρήματά μας “επί τόκον”, ο Θεός μας το απαγορεύει διότι χρηματοδοτούμε τις τοκογλύφους τράπεζες. Ας μην κερδίζουμε από κόπους άλλων, μας απαγορεύει την κλοπή δια τυχερών παιγνιδιών, μας απαγορεύει την κλοπή δια του trading επενδυτικών προϊόντων, ο στεναγμός των κατεστραμμένων επενδυτών θα μας ζητηθεί ως βαρύ χρέος εν ημέρα κρίσεως. Οι δυνατοί μπορούν σήμερα να κερδίσουν από την κατάρρευση μιας οικονομίας ή μιας μετοχής μέσω των παραγώγων και τών credit default swaps (CDS) προκαλώντας αρνητικές η θετικές φήμες προς όφελός τους. Όμως ευλογεί ο Θεός αυτά τα χρήματα;
Ως παράδειγμα, αλλοίμονο, έχουμε το Ταχυδρομικό μας Ταμιευτήριο που στοιχημάτισε στην υποβάθμιση της Ελληνικής οικονομίας και κέρδισε εκατομμύρια!!
(Καθημερινή Κυριακής 21.3. 2010 . Της Σοφίας Παπαϊωαννου:
Την ώρα που στην Ελλάδα κατηγορούν τους κερδοσκόπους του εξωτερικού που έπαιξαν με τα σενάρια πτώχευσης της χώρας μας με τα περίφημα ασφάλιστρα κινδύνου, τα CDS των ελληνικών ομολόγων, και την ώρα που με αφορμή την οικονομική κατάσταση της χώρας μας συζητείται παγκοσμίως η επιβολή αυστηρότερων κανόνων και ελέγχου της αγοράς των CDS, αποκαλύπτεται πως ελληνική τράπεζα έπαιξε και κέρδισε με CDS. Η είδηση αυτή έχει ιδιαίτερη αξία, αφού με τα στοιχεία που παρουσιάζονται σήμερα η ελληνική τράπεζα που αγόρασε CDS είναι κρατική και πρόκειται για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. ….ο τέως πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Αγγελος Φιλιππίδης αγόρασε τον Αύγουστο του 2009, μήνα που ανακοινώνονται οι εθνικές εκλογές με αφορμή κατά τον τέως πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή την οικονομική κατάσταση της χώρας, CDS αξίας 950 εκατομμυρίων ευρώ, όταν το πενταετές spread των CDS ήταν στις 135 μονάδες βάσης. Η νέα διοίκηση πουλά τα CDS τον Δεκέμβριο του 2009 στις 235 μονάδες βάσης. Η παγκόσμια αγορά των CDS το καλοκαίρι του 2009 κυμαινόταν στα 8 δισεκατομμύρια δολάρια. Αγοράζοντας το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο CDS αξίας 950 εκατομμυρίων ευρώ (δηλαδή 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια) κατέχει μία θέση που αντιστοιχεί περίπου στο 12,5% της παγκόσμιας αγοράς, ποσοστό που θα μπορούσε να συμπαρασύρει και άλλους παίκτες. Πράγματι από τον Αύγουστο μέχρι τον Δεκέμβριο το CDS ανέβηκε κατά 110 μονάδες βάσης και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο κέρδισε με το αυτό το παιχνίδι περίπου 35 εκατομμύρια ευρώ.) ....».
Φτάσαμε λοιπόν σε αδιέξοδο. Πώς όμως θα βγούμε απ’ αυτό; Ένας είναι ο δρόμος, ο δρόμος της μετανοίας, της αλλαγής μας. Ναι το μπορούμε! Ας ανατρέψουμε με τον προσωπικό μας αγώνα ο καθένας τα κακώς κείμενα, όπως ο τελώνης του Ευαγγελίου που άλλαξε συμπεριφορά. Ήδη δύο αξιόλογοι αρχιερείς μας, δίνουν το παράδειγμα επιστρέφοντας το μισθό τους στο κράτος.
Έλεγε ο ναύαρχος Μιαούλης το 1821: “Σε έναν πόλεμο που φαινόταν χαμένος στην θάλασσα ξαφνικά εμφανίστηκαν μερικοί μπουρλοτιέρηδες που κέρδισαν τον άνισο αγώνα.”
Η Ελλάδα έχει τον Θεό δεν χάνεται, και Αυτός θα βρει τρόπο να σώσει τον λαό μας συνετιστούμε. Ας αρχίσουμε λοιπόν με αυτοθυσία να καταθέτουμε μεγάλα ποσά στην τράπεζα των φτωχών συνανθρώπων μας, που αυτήν την εποχή βρίσκονται σε ένδεια, για να ξαναγυρίσει το ελληνικό χαμόγελο και η αγάπη που μας χαρακτηρίζει, που δίνει πολιτισμό και διδάσκει ήθος.
Ας θέσουμε κέντρο της ζωής μας το Άγιο Ποτήριο, τον Χριστό, που οι περισσότεροι ξεχάσαμε, και χάσαμε το νόημα της ζωής και την ελπίδα της Αναστάσεως. Ας αρχίσουμε να δουλεύουμε φιλότιμα καθένας στο πόστο του. Ας εγκαταλείψουν τις μασονικές στοές οι τέκτονες, οι ροταριανοί, οι αιρετικοί και όποιοι άλλοι, για να σπάσουν το συμβόλαιο που τους έδεσε με τον Διάβολο κατά την μύησή των, εξομολογούμενοι κάτω από το πετραχήλι του ταπεινού ιερέα, να φύγουν οι εφιάλτες των, να ελευθερωθούν.
Για εμάς τους απλούς ανθρώπους η καταιγίδα αυτή είναι μία χρυσή ευκαιρία που θα μας στρέψει προς τον ουρανό, πέρα από την πρόσκαιρη αυτή ζωή που διανύουμε. Κατά το ρητό του ιστορικού Πολυβίου «Ει μη ταχέως απολώμεθα, ουκ αν εσώθημεν», αν δεν καταστραφούμε δεν θα σωθούμε. Ρασοφόροι και μη όλοι κάπου έχουμε ξεφύγει. Αδερφοί μας ζουν στην Σερβία και Βουλγαρία με 100-200 Ε τον μήνα. Στην Αφρική με 5 ευρώ και με πολλά παιδιά η κάθε οικογένεια. Εμείς; Ναι, εμείς τα αγέννητα τα πετάμε στους υπονόμους, και μετά καπνίζουμε σαν φουγάρα από την στεναχώρια, και πίνουμε για να ξεχάσουμε, και χρειαζόμαστε πολλά χρήματα για ταξίδια για να ξεφύγουμε από τις ενοχές και την μοναξιά, με χρήματα από την πιστωτική κάρτα φυσικά. Κάποιοι βέβαια μας δανείζουν για να μας αγοράσουν, είναι αυτοί οι δανειστές μας που μας έδειξαν από τα δικά τους κανάλια των ΜΜΕ ότι, έτσι ζει ο καλός κόσμος με γλέντια και σπατάλες. Οχι σαν τους πολύτεκνους παλιομοδίτες. Αυτοί οι τελευταίοι αντιμετωπίζονται με ειρωνικά χαμόγελα απο τους πολλούς. Ετσι τορπιλίζεται ο αγώνας των τιμίων αυτών ανθρώπων κατά της νέας φασιστικής τάξεως, με την ειρωνεία που τους προσάπτεται, ότι δηλαδή είναι κωμικοί και φαντασμένοι με ξεπερασμένες και χιλιοειπωμένες θεωρίες περί συντέλειας και ερχομένου Αντιχρίστου με το σφράγισμα του 666.
Επειδή ο αγώνας μας πρέπει να στηρίζεται σε αληθινά επιχειρήματα καθώς δεν μπορούμε να περιγράψουμε επακριβώς τα γεγονότα της συντελείας για το πως και ποια μεσα επιβολής θα εφαρμοστούν, θα θέλαμε να αναφέρουμε μερικά στοιχεία για θέμα που νέου αριθμού που λανσάρεται στις μέρες μας. Τον ΑΜΚΑ και την σχέση του με τον 666.
Η καθιέρωση του αριθμού αυτού σε όλα τα ασφαλιστικά ταμεία επιβάλλεται σιγά σιγά. Θεωρείται ως προϋπόθεση για την εισαγωγή σε κρατικά Νοσοκομεία και πριν λίγες ημέρες λάβαμε την πρώτη επιστολή από τον ΟΓΑ που προϋποθέτει κατοχή του αριθμού γιά την λήψη συντάξεως και άλλων αποζημιώσεων. Η διοικούσα εξουσία θέλει να επιβληθεί το μέτρο για τον κατά το δυνατό καλύτερο έλεγχο των ασφαλιστικών ταμείων, από την άλλη απλοί πολίτες ανησυχούν φοβούμενοι ότι έρχεται ο αντίχριστος διότι υπάρχουν σύμβολά του στην νέα τεχνολογία που πρόκειται να επιβληθεί.
Εξετάζοντας τις μελλοντικές ηλεκτρονικές κάρτες ΑΜΚΑ βλέπουμε ότι κωδικοποιείται ο αριθμός με την τεχνολογία bar-code κωδικοποίηση code 39. Για του λόγου το αληθές εν συντομία,θα παρουσιάσουμε τους κανόνες αυτού του τύπου γραμμωτού κώδικα ώστε να δούμε την σχέση του με τον συμβολικό αριθμό του Διαβόλου =666.
Ο code 39 περιγράφει αριθμούς, γράμματα και μερικά σύμβολα. Ο κάθε χαρακτήρας αποτελείται από 9 διαστήματα εναλλασσόμενα από μαύρο Κάι λευκό όπου περιέχονται πάντα 3 χοντρές γραμμές και 6 λεπτές. Εξ ού και το όνομα 39, δηλ 3 παχείς από τις συνολικά 9 γραμμές. Η σειρά με την οποία εναλλάσσονται κωδικοποιεί και τους αντίστοιχους χαρακτήρες που απεικονίζει. Σε αυτήν την κωδικοποίηση υπάρχουν δύο καθορισμένοι χαρακτήρες αρχής και τέλους, το σύμβολο (*), το οποίο απεικονίζεται με τον δυαδικό κώδικα 010010100 οποίος και προκύπτει από την εναλλαγή λευκών και μαύρων στηλών, μεγέθους κβαντισμένου κατά 2, ενώ ο αριθμός 6 με την 001110000.(US patent 7,299,989 B2.>> [www.agioros.com] Εκ τούτων ουδεμία σχέσις φαίνεται να υφίσταται μεταξύ των οι χαρακτήρων εκκίνησης και του αριθμού 6, πραγμα που δεν συμβαίνει με τους κωδικούς EAN και UPC (κωδικοί οπου καθημερινα συναντάμε στις ετικέτες των προιόντων) όπου εμφανίζονται απαραιτήτως τα τρία 6, βάσει της delta distance ιδιότητος που τους αποκαλύπτει (βλέπε ανωτέρω US patent και τεχνική ανάλυση ΕΑΝ στην θέση: http://www.agioros.com/iraklios/bar.code/3tech.anal.htm).
Το ότι ο ΑΜΚΑ φαίνεται «καθαρός» δεν σημαίνει ότι εφησυχάζουμε. Χρειάζεται προσοχή. Π.χ σε πολυκαταστήματα εκδίδουν με προσωπικά μας στοιχεία εκπτωτικές κάρτες-γραμμωτούς κώδικες με 666 ( [www.agioros.com] ). Κανείς δεν μας εγγυάται το τι θα ξημερώσει η αυριανή. Ήδη στα σώματα ασφαλείας εκδίδουν ηλεκτρονικές ταυτότητες με ιδιότητες πιστωτικής κάρτας. Φαινόμενο που θα επεκταθεί και στους πολίτες.

Οδεύουμε προς την παγκοσμιοποίηση.
Αυτό που άμεσα μπορούμε να κάνουμε όλοι σε προσωπικό επίπεδο για συμβάλουμε στην διάσωση της οικονομίας της χώρας μας είναι το να χρησιμοποιούμε πάση θυσία ελληνικά προϊόντα, να χρησιμοποιούμε πάντα ελληνικά καταστήματα για τις αγορές μας, και να μην αγοράζουμε τίποτε ξένο όσο φθηνό και αν είναι, εκτός των απαραιτήτων. Ας χρησιμοποιήσουμε το bar code με το 666 των τροφίμων για κάτι καλό. Ο αριθμός που πρέπει να αναγράφεται στην αρχή (κωδικός χώρας) είναι για την Ελλάδα ο 520 ή ο 20. Άρα αγοράζουμε μόνο προϊόντα που ξεκινούν από 520 ή 20.
Η χώρα μας έχει αυτή την στιγμή δύο δρόμους εμπρός της. Την έξοδο από το Ευρώ με υποτιμημένη δραχμή. Ή το να γίνει μία μικρή προβληματική περιφέρεια της Ε.Ε. Και οι δύο δρόμοι θα πονέσουν και θα λυπήσουν τους Έλληνες αλλά ο καλός Θεός δεν θα μας αφήσει. Πιθανώς μας προετοιμάζει σαν λαό για κάτι μεγάλο. Περιμένουμε ότι θα συμβούν παγκόσμια γεγονότα (όπως ακούγεται από αγίους ανθρώπους) που ξεκίνημα θα έχουν το ΙΡΑΝ με πυρηνικό ολοκαύτωμα, διάλυση της Τουρκίας και ξέσπασμά γενικευμένου πολέμου που θα ετοιμάσει την παγκόσμια κυβέρνηση.
Η Ελλάδα ήταν είναι και θα παραμείνει πάντα μοναδική και πολύτιμη, διότι από αρχαιοτάτων χρόνων, ως κιβωτός, μεταφέρει το μήνυμα της ανωτάτης φιλοσοφίας, της γνώσεως των λόγων των όντων, και τα τελευταία 2000 χρόνια το της εν Χριστώ Αναστασίμου Ζωής. Είναι η Εκλεκτή του Θεού που έφερε την Ελληνική φιλοσοφία και τα γράμματα στον κόσμο, τον οποίο και ενοποίησε δια του Αλεξάνδρου, μετάγγισε τον Χριστιανισμό δια του Βυζαντίου, και τώρα κομίζει το μήνυμα της μετανοίας και της επιστροφής του φωτός, σε έναν πλανήτη που περιμένει απελπισμένος στο σκοτάδι των αιρέσεων, στον δαιμονικό Μωαμεθανισμό και Βουδισμό, στον νεκρό Σιωνισμό, στην αθεΐα, στην ειδωλοποίηση της επιστήμης και των “αγορών”.
«Εγώ νενίκηκα τον κόσμο» λέει ο Ιησούς και εμείς οι Έλληνες απαντάμε «ελύληθεν η ώρα!»
Ας ελπίσουμε ότι ο Θεός θα γυρίσει σελίδα στην ιστορία γρήγορα και ανώδυνα. Γιατί Εκείνος έχει το δικό Του σχέδιο αφού είναι όλος αγάπη για τον κόσμο που δημιούργησε και πάντα αναζητά τη σωτηρία μας.

Μοναχός Πρόδρομος (Τζιντζής Κων.)
Ηλ. Μηχανικός
http://aprogrammatista.blogspot.com/

Γιατί οι άνθρωποι δεν αφήνουν την αμαρτία;

Ο π. Αρσένιος Μπόκα αφότου χειροτονήθηκε ιερεύς και έλαβε και την ευλογία να εξομολογή, συχνά στην εξομολόγησι έλεγε στους ανθρώπους που ήρχοντο τα ανεξομολόγητα αμαρτήματά τους (τα οποία αυτοί τα έκρυβαν ή τα ξεχνούσαν) και μόνο σε μερικούς έδινε την ευλογία να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων. Είχε το χάρισμα από τον Θεό ο π. Αρσένιος και έβλεπε την εσωτερική κατάστασι των ανθρώπων κι αυτά που είχαν κάνει στην ζωή τους και αυτά που θα τους συμβούν.

Βλέποντας όμως ο Πατήρ ότι πολλοί απ΄ αυτούς, που εξωμολογούντο, δεν άλλαζαν τον τρόπο της ζωής τους, αλλά συνέχιζαν με τις κακές επιθυμίες τους και τα αμαρτήματά τους και γνωρίζοντας ότι θα είναι εγγυητής για την σωτηρία των ψυχών τους στην Μέλλουσα Κρίσι, παρεκάλεσε τον Θεό να του αποκάλυψη για ποιά αιτία οι άνθρωποι δεν αφήνουν τις αμαρτίες τους.
Και μία ήμερα, καθήμενος σ’ ενα κάθισμα στον κήπο του μοναστηρίου και κυττάζοντας προς το βουνό, βλέπει ότι εμφανίσθηκε στην κορυφή του βουνού ένα μεγάλο σύννεφο, μαύρο και σκοτεινό και μέσα σ΄ αυτό ακουγόταν φασαρία και πολύς θόρυβος. Άντικρύζοντας με περισσότερη προσοχή, παρετήρησε ότι ξαφνικά το σύννεφο χωρίσθηκε σε δύο μέρη και στο μέσον του σύννεφου, φάνηκε η κορυφή του βουνού, όπου υπήρχε βασιλικός θρόνος περικυκλωμένος από φωτιά και ο σατανάς να κάθεται εκεί έχοντας γύρω του πολλούς δαίμονες. Άκουσε τότε ο π. Αρσένιος τον Εωσφόρο να λέγη στους δαίμονες:

-Ποιος από έσας είναι επιτήδειος να εύρη ένα πονηρό λογισμό, τον οποίον να ψιθυρίσουμε στον νου των ανθρώπων για να τους ελκύσουμε προς το μέρος μας κι έτσι να κερδίσουμε πολλές ψυχές, να κάνουμε μία βασιλεία μεγαλύτερη από εκείνη του Θεού, διότι ολίγος καιρός ακόμη μας έμεινε.

Τότε εμφανίζεται ένας διάβολος. Προσκύνησε τον αρχηγό του μέχρι του εδάφους και του είπε:

-Έξοχε του σκότους αρχηγέ, ευρήκα κατάλληλο να ψιθυρίσω στους ανθρώπους τον λογισμό ότι δεν υπάρχει Θεός.

Τότε ο αρχισατανάς του είπε: Δεν είναι πολύ καλή αυτή η πονηριά σου, διότι ημπορούμε να κερδίσουμε περισσότερους με άλλο τρόπο. Ας έλθη κάποιος άλλος.

Ήλθε ο δεύτερος και του είπε:

-Έξοχε του σκότους αρχηγέ, εγώ προτείνω, να τους αφήσουμε να πιστεύουν στον Θεό, αλλά να τους ψιθυρίσουμε οτι δεν υπάρχει, ούτε παράδεισος ούτε κόλασις και ότι η ζωή αυτή υπάρχει μόνο μέχρι του τάφου.

Ο αρχισατανάς, μετά από αρκετή περίσκεψι του είπε:

Ούτε μ΄ αυτή την πονηρή σκέψι θα ημπορέσουμε να κερδίσουμε πάρα πολλούς, διότι ο Χριστός, όταν ανυψώθηκε στους ουρανούς, είπε στους μαθητές Του: «Εν τη οικία του Πατρός μου μοναί πολλαί είσι… και εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον, πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν…» (Ιωάν. 14, 2-3). Ακόμη είναι αρκετά φυτευμένη αυτή η πίστις στο νου των ανθρώπων ότι υπάρχει Θεός και Αυτός θα τους ανταμείψη κατά τα έργα τους. Λοιπόν, ας έλθη άλλος.

Έρχεται ο τρίτος και λέγει, αφού πρώτα τον προσκύνησε μέχρι του εδάφους:

-Έξοχε του σκότους αρχηγέ, εγώ προτείνω καλλίτερα να επαινούμε τους ανθρώπους για την πίστι τους στον Θεό, στην ύπαρξι του παραδείσου και της κολάσεως, στην τελική Κρίσι, αλλά ταυτόχρονα, χωρίς διακοπές να τους ψιθυρίζουμε: «Μη βιάζεσθε να μετανοήσετε. Άφετε αυτό το έργο στα γεράματά σας, διότι ο θάνατος θ΄ αργήση. Τώρα να χαίρεσθε τις απολαύσεις της ζωής, να ικανοποιήτε όλες τις σαρκικές σας επιθυμίες, διότι έχετε αρκετό χρόνο μπροστά σας»! Και κάνοντας εμείς τα δελεαστικά μαγικά μας έργα, δεν θα καταλαβαίνουν αυτοί πότε περνάει ο καιρός και έρχεται το τέλος τους. Ο θάνατος θα έρχεται ξαφνικά και θα τους ευρίσκει απροετοίμαστους και τότε αυτοί θα είναι για πάντα ιδικοί μας.

Τότε ο αρχισατανάς εκούνησε το κεφάλι του ικανοποιητικά. Εγρύλισε από μία διαβολική χαρά και με μία βιαστική λαχτάρα τους είπε:

-Πηγαίνετε και κάνετε, όπως ακούσατε από τον συνάδελφο σας! Έτσι, μόνο τυπικά και για τα μάτια του κόσμου εκπληρώνουν οι άνθρωποι τα χριστιανικά τους καθήκοντα, εφ΄ όσον σε κάθε στιγμή οι πονηροί δαίμονες τους ψιθυρίζουν δελεαστικά για τις απολαύσεις αυτού του κόσμου και οι άνθρωποι υπακούουν. Δεν αλλάζουν την τακτική τους και συνεχίζουν να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους και τις αμαρτίες τους, περιφρονώντας τις πατρικές συμβουλές και την αληθινή μετάνοια, έστω και στα γεράματά τους.

Με το χάρισμα της προοράσεως με το οποίον τον επροίκισε ο Θεός επρόσεχε στα βάθη των καρδιών των ανθρώπων με μία μοναδική ακρίβεια σ΄ αυτούς που ήρχοντο να τον συμβουλευθούν.

Κάποια ήμερα ήλθε σ΄ αυτόν μία κοπέλλα με τον λογισμό να τον πειράξη, αλλά ο πατήρ της είπε: «Εσύ, κορίτσι μου, βλέπε ότι σε ζητεί ο Νυμφίος και ετοιμάσου, διότι είναι καθ΄ οδόν και έρχεται να σε πάρη». Και μετά άπό μερικές ήμερες ήλθε ο Νυμφίος (διά του θανάτου) και την παρέλαβε.

Σε δύο νέους που ήθελαν να νυμφευθούν τους είπε: Να μη νυμφευθήτε διότι είσθε αδέλφια. Και πράγματι ήσαν αδέλφια κατά σάρκα.

Άλλοτε, στο τέλος μιας Θείας Λειτουργίας, που λειτουργούσε σ΄ ένα εκκλησάκι του δάσους, ήλθαν δύο οικογένειες από το γειτονικό ομώνυμο χωριό Σίμπατα ντε Σιούς. Η μία είχε ένα γυιό και η άλλη μία κόρη και είπαν στον π. Αρσένιο:

-Πάτερ, οι νέοι αυτοί θέλουν να νυμφευθούν.

Αντικρύζοντάς τους και τους δύο είπε στον νέο ο Πατήρ:

-Παιδί μου, ψάξε να εύρης άλλη κοπέλλα, διότι πολύ ομοιάζετε μεταξύ σας μ΄ αυτή την κοπέλλα.

Επιστρέφοντας ο Πατήρ στα γειτονικά εκείνα χωριά, είπε στους γονείς των δύο παιδιών:

-Εσείς δεν βλέπετε ότι ομοιάζουν πολύ σαν αδέλφια; Είναι μεγάλη αμαρτία να νυμφευφθούν, ενώ είναι αδέλφια.

Τότε ο νέος είπε προς τον π. Αρσένιο:

-Την αμαρτία αυτή θα την βγάλουμε εμείς από την ζωή μας, πάτερ!

Τί συνέβη στην συνέχεια; Ενυμφεύθηκαν και το πρώτο παιδί τους γεννήθηκε εύρωστο, το δεύτερο και το τρίτο κωφάλαλα, το άλλο, που γεννήθηκε είχε επιληψία και μετά από ολίγο καιρό απέθανε. Μετά από ολίγα χρόνια το πρώτο παιδί τους σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα που συνέβη έξω άπό το μοναστήρι Σίμπατα ντε Σιούς. Η σύζυγος του νέου εκείνου, που είπε ότι θα καταργήση την αμαρτία, αρρώστησε και πάντοτε ερωτούσε τον εαυτό της: «Γιατί υποφέρω τόσο πολύ;» Ήλθε στο μοναστήρι Σίμπατα ντε Σιούς για να επιτέλεση 40 Λειτουργίες για να τις αποκάλυψη ο Θεός ποιά είναι η ενοχή της και η αιτία αυτών των μεγάλων παιδεύσεων, που εξέσπασαν επάνω τους. Όταν συνεπληρώθησαν οι 20 Λειτουργίες σκέφθηκαν να φέρουν και τα υπόλοιπα χρήματα για να κάνουν και τις υπόλοιπες.

Βλέποντας η πενθερά της ότι ανεχώρησε η νύμφη της από το μοναστήρι, βγήκε μπροστά της να την συνάντηση. Όταν συναντήθηκαν, η νύμφη είπε στην μαμά (πενθερά) της:

-Μαμά, γιατί ήλθες μπροστά μου;

Η πενθερά της, ελεγχομένη από την συνείδησί της της είπε:

-Εσύ, Βιορίκα, έφυγες τώρα από το μοναστήρι και πάς να φέρης χρήματα για τις υπόλοιπες Λειτουργίες, λόγω των πολλών συμφορών σου! Εγώ όμως δεν ημπορώ άλλο να υπομείνω και ήλθα να σου είπώ, οτι εσύ και ο άνδρας σου είσθε κατά σάρκα αδέλφια!

Τότε η κοπέλλα άρχισε να κλαίη και της είπε:

-Γιατί δεν με κατέστησες προσεκτική τότε και δεν μου είπες την αλήθεια; Βλέπεις, ότι επαληθεύθηκαν τα λόγια του π. Αρσενίου;

Μια άλλη φορά ήλθε μία γυναίκα και είπε στον Γέροντα ότι έχασε ή ότι της έκλεψαν 20.000 λέι. Αλλά ο Πατήρ, πριν του ειπή εκείνη το πρόβλημά της, της το ανεκοίνωσε ο ίδιος ότι με τα χρήματα αυτά έπρεπε να πλήρωση για να γεννηθούν δύο παιδιά της, και τα δύο κορίτσια και ότι από τότε και στο έξης δεν θα έχη προκοπή το σπίτι της, διότι οί ψυχές των παιδιών αυτών, τα οποία εσκότωσε με έκτρωσι, ζητούν την εκδίκησι από τους γονείς τους.

Πηγή: Βίος, λόγοι και νουθεσίες του Ρουμάνου Γέροντος Αρσενίου Μπόκα (1910-1989), μετάφρασις από τα ρουμανικά υπό μονάχου Δ., εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2004

περί αναξίων αρχόντων....

Ερώτηση. Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι οι εξουσίες του κόσμου έχουν ταχθεί από τον Θεό. Πρέπει λοιπόν να δεχθούμε ότι κάθε άρχοντας ή βασιλεύς ή επίσκοπος προχειρίζεται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό.
Απόκριση: Ο Θεός λέει στον Νόμο: «Θα σας δώσω άρχοντας σύμφωνα με τις καρδιές σας» Είναι λοιπόν φανερό ότι οι μεν άρχοντες και οι βασιλείς που είναι άξιοι αυτής της τιμής προχειρίζονται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό. Οι άλλοι πάλι που είναι ανάξιοι προχειρίζονται κατά παραχώρηση ή και βούληση του Θεού σε ανάξιο λαό εξ' αιτίας αυτής της αναξιότητας των. Και άκουσε σχετικά μερικές διηγήσεις.

Όταν είχε γίνει βασιλεύς ο Φωκάς ο τύραννος και άρχισε εκείνες τις αιματοχυσίες με τον Βονόσο τον δήμιο, υπήρχε κάποιος μοναχός στην Κωνσταντινούπολη, άγιος άνθρωπος, που έχοντας πολλή παρρησία προς τον Θεό, σαν να δικαζόταν με τον Θεό και έλεγε με απλότητα: «Κύριε, γιατί έκανες τέτοιον βασιλέα;».

Και τότε, αφού το έλεγε αυτό για αρκετές ημέρες, του ήλθε φωνή εκ Θεού που έλεγε. «Διότι δεν βρήκα άλλον χειρότερο».

Υπήρχε και κάποια άλλη πόλη στην περιοχή της Θηβαϊδος που ήταν γεμάτη παρανομία, της οποίας οι πολίτες διέπρατταν πολλά μιαρά και άτοπα πράγματα.

Σ' αυτήν λοιπόν κάποιος άνθρωπος του ιπποδρόμου διεφθαρμένος στο έπακρον απόκτησε ξαφνικά κάποια ψευδοκατάνυξη και πήγε και κουρεύτηκε μοναχός και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα.

Αλλ' όμως καθόλου δεν σταμάτησε τις πονηρές πράξεις του.
Συνέβη λοιπόν να πεθάνει ο επίσκοπος της πόλης αυτής. Τότε παρουσιάσθηκε σε κάποιον άγιο άνθρωπο άγγελος Κυρίου και του λέει: «Πήγαινε και προετοίμασε την πόλη, για να χειροτονήσουν επίσκοπο τον πρώην άνθρωπο του ιπποδρόμου».

Πήγε λοιπόν αυτός και έκανε ότι του παρηγγέλθη. Αφού λοιπόν χειροτονήθηκε ο προαναφερθείς πρώην ή μάλλον έτι φαυλόβιος, άρχισε με τον νού του να φαντάζεται ότι κάτι είναι και να υψηλοφρονεί.

Τότε του παρουσιάσθηκε άγγελος Κυρίου και του λέει: «Γιατί υψηλοφρονείς, άθλιε; Σου λέω αλήθεια ότι δεν έγινες επίσκοπος, επειδή ήσουν άξιος για ιεροσύνη, αλλά γιατί αυτής της πόλεως τέτοιος επίσκοπος της άξιζε».

Γι' αυτό λοιπόν, αν ποτέ δεις κάποιον ανάξιο και πονηρό βασιλέα ή άρχοντα ή επίσκοπο, μην απορήσεις, μήτε να κατηγορήσεις την πρόνοια του Θεού.

Αλλά μάλλον μάθε άπ' αυτό και πίστευε ότι παραδιδόμεθα σε τέτοιους τυράννους εξ αιτίας των ανομιών μας, κι όμως πάλι δεν αφήνουμε τα κακά μας έργα.

http://1myblog.pblogs.gr/2010/04/apokrish-peri-anaxiwn-arhontwn.html

«ΖΕΥΓΟΣ ΑΓΙΟΛΕΚΤΟΝ» ΑΚΥΛΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ

Οι Απόστολοι Ακύλας και Πρίσκιλλα ήσαν ένα ευλογημένο ανδρόγυνο. Κατάγονταν από τον Πόντο και κατοικούσαν στην Κόρινθο. Ήσαν και οι δύο σκηνοποιοί στο επάγγελμα και είχαν την μεγάλη ευλογία στην ζωή τους να γνωριστούν με τον Απόστολο Παύλο, όταν εκείνος πήγε στην Κόρινθο. Τον φιλοξένησαν στο σπίτι τους και εργάζονταν μαζί, αφού ήσαν ομότεχνοι. Όπως είναι γνωστόν ο Απόστολος των Εθνών για να εξασφαλίζη τα καθημερινά έξοδά του και να μην επιβαρύνη κανέναν, ασκούσε το επάγγελμα του σκηνοποιού. Οι άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα συνδέθηκαν μαζί του και έγιναν έμπιστοι φίλοι και συνεργάτες του. Ήταν γι’ αυτούς απλανής διδάσκαλος και φωτισμένος πνευματικός Πατέρας. Το ότι δεν είχαν σαρκικά παιδιά τούς διευκόλυνε, σίγουρα, στις μετακινήσεις τους και τούς έδωσε την δυνατότητα να τον ακολουθήσουν σε διάφορες περιοδείες του. Τον διακονούσαν και συγχρόνως τρέφονταν με τα ζωήρρυτα νάματα της θεόπνευστης διδασκαλίας του. Σε μερικές επιστολές του, όπως στην Α' προς Κορινθίους και στην Β' προς Τιμόθεον, τούς στέλλει χαιρετισμούς. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του τούς επαινεί και τούς ευχαριστεί ο ίδιος προσωπικά, αλλά και εκ μέρους των κατά τόπους Εκκλησιών, για την αυταπάρνηση και την ανιδοτελή τους αγάπη. «Χαιρετήστε την Πρίσκιλλαν και τον Ακύλαν, τούς συνεργάτας μου εν Χριστώ Ιησού, οι οποίοι χάριν της ζωής μου εκινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν και τούς οποίους όχι μόνον εγώ ευχαριστώ, αλλά και όλαι αι Εκκλησίαι των εθνών» (κεφ. ιστ', 3-4).

Μελετώντας τις Πράξεις των Αποστόλων, που συνέγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, τούς βλέπουμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο στην Συρία και κατόπιν στην Έφεσο. Μάλιστα στην Έφεσο συναντήθηκαν με τον Απολλώ, τον οποίον επήραν κοντά τους και του ανέπτυξαν ακριβέστερα την «οδόν του Θεού». Ο Απολλώ ήταν φλογερός κήρυκας του Ευαγγελίου, αλλά δεν γνώριζε τα περί της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματατος, «δι’ επιθέσεως των χειρών των Αποστόλων», στους βαπτιζομένους. Αυτός εγνώριζε μόνον το βάπτισμα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, το οποίο όμως ήταν βάπτισμα μετανοίας.

Λαμβάνοντας αφορμή από τον βίο και την πολιτεία του αγίου αυτού ανδρογύνου πολλά μπορούμε να αναπτύξουμε. Περιοριζόμαστε όμως στα παρακάτω:

Πρώτον, το γεγονός ότι δεν είχαν αποκτήσει παιδιά δεν έπαιξε αρνητικό ρόλο στην ζωή τους και δεν στάθηκε ικανό να παγώση την αγάπη τους και να ψυχράνη τις μεταξύ τους σχέσεις, όπως συμβαίνει, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις. Και τούτο γιατί η ποιότητα της αγάπης τους ήταν τέτοια, που δεν ήταν δυνατόν να επηρεασθή από αυτό το γεγονός. Ήταν αληθινή αγάπη, ανιδιοτελής και όχι σαρκική και εμπαθής. Αγαπούσαν και οι δύο τον Θεό και αυτή η αγάπη τούς ένωνε και μεταξύ τους. Το γεγονός ότι δεν τεκνοποίησαν το είδαν σαν θέλημα του Θεού και έκαναν υπακοή, διατηρούντες έτσι την εσωτερική ειρήνη και την ενότητα μεταξύ τους.

Βέβαια, τα παιδιά είναι καρπός της συζυγίας και η απουσία τους δημιουργεί ίσως κάποια προβλήματα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η παρουσία των παιδιών στον γάμο είναι χωρίς προβλήματα. Πρέπει να συνειδητοποιηθή από τούς συζύγους ότι τα παιδιά είναι καρπός και όχι σκοπός του γάμου. Γιατί σκοπός του κατά Χριστόν γάμου, όπως και της κατά Χριστόν παρθενίας, είναι η θέωση, η σωτηρία της ψυχής. Ο γάμος, όπως και η παρθενία είναι δύο δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο τέλος. Όταν τίθεται η τεκνοποι|α ως ο σκοπός του γάμου, τότε είναι φυσικόν στην αντίθετη περίπτωση να υπάρχη απογοήτευση με όλα τα επακόλουθα. Εάν θεωρείται πρόβλημα και δοκιμασία η απουσία των παιδιών στον γάμο, η παρουσία και η ανατροφή τους είναι στην πραγματικότητα γολγοθάς και σταυρός. Η αποδοχή του θελήματος του Θεού, σε κάθε περίπτωση, διασφαλίζει την εσωτερική ειρήνη και την ενότητα μεταξύ των συζύγων. Η ανιδιοτελής προσφορά και η διακονία προς τούς «ελαχίστους αδελφούς του Χριστού», συμβάλλει τα μέγιστα στην απόκτηση εσωτερικής πληρότητος.

Δεύτερον, το ότι δέχονταν την καθοδήγηση και τις συμβουλές του Αποστόλου Παύλου στα διάφορα προβλήματα που αναφύονταν στις μεταξύ τους σχέσεις, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διασφαλίζεται η μεταξύ τους ενότητα και να αυξάνη η αγάπη. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, το να μη φθίνη, δηλαδή, και να ξεθωριάζη η αγάπη με το πέρασμα του χρόνου, αλλά αντίθετα να αυξάνεται και να δυναμώνη. Τό να έχουν οι σύζυγοι πνευματικό Πατέρα και να τον συμβουλεύονται, αυτό δεν δεσμεύει την ελευθερία τους. Αντίθετα, μάλιστα, την διασφαλίζει και τούς βοηθά να αποφεύγουν τα μεγαλύτερα και σοβαρότερα λάθη και να φθάνουν στην, κατά το δυνατόν, ορθότερη λύση των διαφόρων προβλημάτων, που αντιμετωπίζουν, κατά καιρούς, στην ζωή τους. Ο πνευματικός Πατέρας έχει την δυνατότητα να βοηθά ουσιαστικά, επειδή το κάνει με τον φωτισμό του Θεού, αλλά και επειδή είναι έξω από το πρόβλημα και γι’ αυτό έχει την δυνατότητα να βλέπη τα πράγματα καθαρότερα και να τα αντιμετωπίζη με νηφαλιότητα και ψυχραιμία.

Κατά την διάρκεια του μυστηρίου του γάμου, όταν ψάλλεται ο «χορός του Ησαΐα», ο Ιερεύς προπορεύεται των Νεονύμφων κρατώντας στα χέρια του το Ευαγγέλιο. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιερεύς, ως πνευματικός Πατέρας, πρέπει να προπορεύεται και οι νεόνυμφοι να τον ακολουθούν, δηλαδή να τον συμβουλεύονται και να τον υπακούουν. Και, βέβαια, αυτός θα πρέπη να τούς καθοδηγή όχι βάσει δικών του σκέψεων και στοχασμών, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα του ιερού Ευαγγελίου.

Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου για τούς αγίους Ακύλα και Πρίσκιλλα: «χάριν της ζωής μου εκινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν», φανερώνουν το μεγαλείο της ψυχής των Αγίων, τον τρόπο της ζωής τους και την ποιότητα της αγάπης τους, που δοκιμάστηκε και άντεξε στις πιο αντίξοες συνθήκες και που με το πέρασμα του χρόνου αυξανόταν συνεχώς και δυνάμωνε.

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
http://www.parembasis.gr/2002/02_02_06.htm